Οι Δωσίλογοι του Μενέλαου Χαραλαμπίδη

 

Στο βιβλίο αυτό παρακολουθούμε την πολιτική, οικονομική και ένοπλη συνεργασία με τον κατακτητή, όπως εκδηλώθηκε στον νομό Αττικής. Μέσα από τη μελέτη αρχείων που για πρώτη φορά δημοσιοποιούνται, περιγράφεται η δράση αυτών που συνεργάστηκαν, εξετάζονται οι λόγοι και οι μηχανισμοί ανάπτυξης του φαινομένου της συνεργασίας καθώς και οι πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που ευνόησαν την εμφάνισή της. Οι πολιτικές που ακολούθησαν οι τρεις ελληνικές κατοχικές κυβερνήσεις, ο ρόλος εμπόρων, βιομηχάνων, πολιτικών μηχανικών και άλλων στις οικονομικές συναλλαγές με τους κατακτητές, η δράση της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, των Ταγμάτων Ασφαλείας, των Ελλήνων πρακτόρων των Ες-Ες και άλλων, που συγκρότησαν το ένοπλο σκέλος της συνεργασίας, και η δικαστική τους αντιμετώπιση μετά το τέλος της κατοχής, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της μελέτης.

Η συνεργασία με τον κατακτητή χαρακτήρισε την καθημερινότητα σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. Πολιτικοί, στρατιωτικοί, επιχειρηματίες, δήμαρχοι, δικαστές, ιερείς, δημοσιογράφοι, συνεργάστηκαν στενά με τις αρχές κατοχής, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Η αρχικά διαφαινόμενη νίκη της Γερμανίας στον πόλεμο, ο αντικομμουνισμός, η απόκτηση γρήγορου και εύκολου πλούτου, η ιδεολογική ταύτιση με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία, η ανάγκη επιβίωσης, ήταν μερικοί από αυτούς. Στην Ελλάδα, αν και έχουν περάσει 80 ολόκληρα χρόνια από το τέλος της κατοχής, το ζήτημα της συνεργασίας με τον κατακτητή εξακολουθεί να αποτελεί θέμα-ταμπού.

Αυτό είναι αποτέλεσμα της πολιτικής λήθης που ακολούθησαν όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τις πολιτικές συνέπειες του πρωτόγνωρου, σε ένταση και έκταση, συλλογικού τραύματος που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία η συνεργασία. Η συνεργασία με τον κατακτητή υπήρξε η αφετηρία του νέου διχασμού, ο οποίος, με τη συμβολή και άλλων παραγόντων, οδήγησε στις εμφύλιες συγκρούσεις της κατοχής, των Δεκεμβριανών και τελικά στον εμφύλιο πόλεμο της δεκαετίας του 1940.

Ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η διδακτορική του διατριβή δημοσιεύθηκε το 2012 με τίτλο Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα, ενώ το δεύτερο βιβλίο του, με τίτλο Δεκεμβριανά 1944. Η μάχη της Αθήνας, κυκλοφόρησε το 2014 – και τα δύο από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

Έχει συνεπιμεληθεί τρεις συλλογικούς τόμους σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ενώ πολλά άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ιστορικά περιοδικά και εφημερίδες. Ιδρυτικό μέλος του Φόρουμ Κοινωνικής Ιστορίας, έχει συνδιοργανώσει τέσσερα συνέδρια. Από το 2013 ασχολείται συστηματικά με τη Δημόσια Ιστορία. Πραγματοποιεί ιστορικούς περιπάτους στο κέντρο της Αθήνας για την περίοδο της Κατοχής και των Δεκεμβριανών, με τη συμμετοχή εκατοντάδων πολιτών, καθώς και (από τον Δεκέμβριο του 2019) ιστορικούς περιπάτους με μικρά γκρουπ κάθε εβδομάδα στο πλαίσιο του Athens History Walks (λεπτομέρειες στο www.athenshistorywalks.com) Είναι ένας από τους σχεδιαστές του μεταπτυχιακού προγράμματος «Δημόσια Ιστορία» στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, καθώς και ο εμπνευστής και επιστημονικός υπεύθυνος των δράσεων με τίτλο «12 Οκτωβρίου 1944. Η Αθήνα Ελεύθερη», οι οποίες, υλοποιημένες από το 2015 ως το 2019, καθιέρωσαν τον μαζικό εορτασμό της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς και αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις δημόσιας ιστορίας στην Ελλάδα (λεπτομέρειες στο www.freeathens44.org).

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αλεξάνδρεια

Για το αφιέρωμα στον Άλκη Αλκαίο

Την Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2025, στο Θέατρο του Άλσους Βεΐκου στο Γαλάτσι, παρακολουθήσαμε το αφιέρωμα στον στιχουργό Άλκη Αλκαίο με τη συμμετοχή εξαίρετων νέων μουσικών και τραγουδιστών: Βιολέτα Ίκαρη (ερμηνεία), Δημήτρης Μπάκουλης (ερμηνεία, κιθάρα), Μιχάλης Ατσάλης (ερμηνεία, κιθάρα), Άρης Κονιδάρης (πιάνο), Ορφέας Σιέρρας (τύμπανα), Χρήστος Ατσάλης (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργος Καλογερόπουλος (μπάσο), Κώστας Κυριακίδης (ηχοληψία). Την καλλιτεχνική διεύθυνση ανέλαβε ο μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Καρράς που αυτή την περίοδο ετοιμάζει ένα δίσκο με τίτλο "Φανταστικό Μουσείο", ο οποίος θα περιλαμβάνει εννέα ανέκδοτα ποιήματα του Βαγγέλη Λιάρου (αυτό ήταν το πραγματικό του ονοματεπώνυμο) και ένα του αδερφού του, Γρηγόρη Λιάρου.

Ο τίτλος της συναυλίας, "Μάθε την γλώσσα της σιωπής", έδωσε το στίγμα της βραδιάς, στην οποία κυριάρχησαν τα τραγούδια που έγραψε ο Άλκης Αλκαίος με τον Σωκράτη Μάλαμα (10 από τα 27), έπειτα οι μελοποιήσεις του Θάνου Μικρούτσικου (6 τραγούδια) και οι υπόλοιποι δημιουργοί από 1 με 2 τραγούδια.

Η συναυλία ξεκίνησε με το "Πρωινό Τσιγάρο" του Νότη Μαυρουδή, τραγούδι αφιερωμένο από τον Άλκη Αλκαίο στο Μάνο Λοΐζo, που ερμήνευσαν και οι τρεις φωνές. Συνέχισαν όλοι μαζί και στο επόμενο, τη "Ρουλέτα", σε μουσική Δημήτρη Καρρά. Ο κ. Ατσάλης τραγούδησε το "Κιφ" του Μάριου Τόκα που πρωτοερμήνευσε ο αξέχαστος Δημήτρης Μητροπάνος και το "Οι μύστες της ερήμου" του Σωκράτη Μάλαμα. Ενώ ο κ. Μπάκουλης το "Ντόμινο" και το "Διόδια" του Μάλαμα. Και εν συνεχεία μοιράστηκαν οι δυο τους το "Λούνα Παρκ" του Θάνου Μικρούτσικου και το "Όσο κρατάει ένας καφές" του ίδιου, που ερμήνευσε πρώτος ο αξεπέραστος Διονύσης Θεοδόσης.

Έπειτα, ανέβηκε στη σκηνή η κ. Ίκαρη και τραγούδησε το "Φύλλα Αλκαλικά" (μαζί με τον Μπάκουλη), ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έγραψε μουσική ο Μάλαμας επάνω σε στίχους Άλκη Αλκαίου και το σφράγισε με την ερμηνεία του ο ανεπανάληπτος Μανώλης Λιδάκης. Ακολούθησαν τα "Ουμ Χαραμ" και "Υπνόσακος" του Μάριου Τόκα, με τον οποίο ο Αλκαίος έκανε αρκετά καλά τραγούδια, το "Ιπτάμενο Χαλί" του Λαυρέντη Μαχαιρίστα που πρωτοτραγούδησε μοναδικά ο Γιώργος Νταλάρας, το "Πόρτο Ρίκο" του Σταμάτη Μεσημέρη, το "Μη με φοβάσαι" του Δημήτρη Παπαδημητρίου, το "Βικτώρια" του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το αφιερωμένο στο Θανάση Γκαϊφύλλια "Αγύριστο Κεφάλι" του Μίλτου Πασχαλίδη, το "Ερωτικό" (Με μια πιρόγα) του Θάνου Μικρούτσικου και το "Όλα ζουν αν τα θυμάσαι" του Μάλαμα.

Λίγο πριν το τέλος, ο Μπάκουλης τραγούδησε τα: Νυχτολούλουδο, Αγκάθι, Βραδινές Περιπολίες του Μάλαμα και τη "Ρόζα" του Μικρούτσικου. Κάπου εκεί βγήκε στη σκηνή η νέα τραγουδίστρια Μαριάννα Κατσιμίχα και τραγούδησε ένα ποίημα του Αλκαίου που μελοποίησε ο κ. Καρράς και επρόκειτο να κυκλοφορήσει σύντομα, με τίτλο "Το βαλς των χαμένων ονείρων".

Προς το τέλος, ακούσαμε από όλους, πάλι Μάλαμα: "Της αγκαλιάς η ξενιτιά", "Της σιωπής" και Μικρούτσικο: "Σαν πλανόδιο τσίρκο", "Πάντα Γελαστοί", με τον κόσμο που είχε γεμίσει τον χώρο, να σιγοτραγουδά τα περισσότερα τραγούδια.

Όλοι οι συμμετέχοντες έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, σεβόμενοι απόλυτα το έργο του αγαπημένου ποιητή - στιχουργού, αλλά οφείλω να σταθώ ιδιαίτερα στην περίπτωση της Βιολέτας Ίκαρη. Όχι γιατί είναι ίσως η πιο δημοφιλής της παρέας, αλλά για δύο άλλους λόγους. Πρώτον, επειδή η φωνή και η ερμηνεία της είναι πραγματικά ξεχωριστή (δεν μοιάζει με καμιά άλλη τραγουδίστρια) και δεύτερον γιατί σαν μια άλλη... Ελένη Βιτάλη, καταφέρνει να ισορροπεί με επιτυχία σε διαφορετικά μουσικά είδη. Από το λαϊκό και την παράδοση, στο ροκ και τη μπαλάντα. Από το τσιφτετέλι Ουμ Χαράμ στο "Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωνή του να σε κάψει". 

Το πρόγραμμα θα επαναληφθεί και το χειμώνα, όπως ακούσαμε, σε κάποια μουσική σκηνή της Αθήνας και ευελπιστούμε στον εμπλουτισμό και στο "άνοιγμα" της επιλογής των τραγουδιών, με την προσθήκη και νεότερων (αυτά που ετοιμάζει ο Δημήτρης Καρράς), αλλά και παλαιότερων (ειδικά του Μικρούτσικου και του Τόκα) που δεν ακούσαμε στη συγκεκριμένη συναυλία - αφιέρωμα (π.χ. Πρωινή ή βραδινή σερενάτα, Κλόουν, κ.ά.).

ΖΙΖΕΛ ❤️ Μια μεγαλειώδης παράσταση κλασικού μπαλέτου στο Ηρώδειο (14/09)

 

ΜΠΑΛΕΤΟ ΚΑΙ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΠΕΡΑΣ ΤΗΣ ΟΔΗΣΣΟΥ 

ΖΙΖΕΛ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2025 ΗΡΩΔΕΙΟ 

Μια μεγαλειώδης παράσταση κλασικού μπαλέτου έρχεται στο Ηρώδειο. Το μπαλέτο και η ορχήστρα της Εθνικής Όπερας της Οδησσού, σε πλήρη σύνθεση, με 120 συντελεστές, στα πλαίσια της παγκόσμιας του περιοδείας έρχεται και στην Αθήνα για να μας παρουσιάσει το αριστούργημα του Αντόλφ Αντάμ «Ζιζέλ». 

Η «Ζιζέλ» είναι ένα από τα πλέον δημοφιλή έργα με συναισθηματικές διακυμάνσεις, ιδανικά χορογραφικά ανοίγματα και με υψηλές απαιτήσεις τεχνικής από τους χορευτές. Αλλά και το μοναδικό, ίσως, επίτευγμα της ρομαντικής περιόδου, που επιβίωσε ως τις ημέρες μας χωρίς να χάσει ίχνος της δύναμής του. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία ένα από τα πιο αγαπημένα μπαλέτα στην ιστορία του χορού. 

Το μπαλέτο Ζιζέλ σε μουσική Αντόλφ Αντάμ, το αγαπημένο έργο κάθε χορεύτριας, που αποθεώνει την άδολη αγάπη και θρηνεί τις απελπισμένες από τον έρωτα καρδιές. Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι Ζιζέλ ή τα Ουιλί (Giselle ou les Wilis). Γράφτηκε το 1841 και θεωρείται ένα από τα πρώτα ρομαντικά μπαλέτα και από τα λίγα εκείνης της περιόδου, που παίζονται σήμερα με μεγάλη επιτυχία. 

Ζιζέλ είναι μια νεαρή χωρική που ερωτεύεται τον αριστοκράτη Άλμπρεχτ, αγνοώντας την πραγματική καταγωγή του. Η αποκάλυψη ωστόσο της πραγματικής του ταυτότητας, καθώς και του αρραβώνα του με μια κοπέλα της τάξης του, θα οδηγήσει τη Ζιζέλ στην τρέλα, ενώ λίγο αργότερα η ηρωίδα αυτοκτονεί με το σπαθί του αγαπημένου της. Στο δεύτερο μέρος, ο Άλμπρεχτ μετανιωμένος, έρχεται το βράδυ στο δάσος, στον τάφο της Ζιζέλ, ζητώντας συγχώρεση. Εκεί παγιδεύεται από τα πνεύματα των προδομένων από την αγάπη γυναικών, που με την βασίλισσά τους Μύρτα, βγαίνουν τη νύχτα και καταδικάζουν όποιον άντρα βρεθεί στο δρόμο τους, αναγκάζοντάς τον να χορέψει μέχρι θανάτου. Όμως η δύναμη της αγάπης της Ζιζέλ είναι τόσο μεγάλη που όχι μόνο συγχωρεί τον αγαπημένο της αλλά του σώζει και τη ζωή, γλιτώνοντάς τον από τα μάγια των άλλων πνευμάτων. 

Το μπαλέτο Ζιζέλ, από τα πιο ολοκληρωμένα και σύνθετα έργα, ανέβηκε για πρώτη φορά το 1841 και αποτελεί την επιτομή, τόσο τεχνικά όσο και θεματικά, του ρομαντισμού. Πρωτοπαρουσιάστηκε στη Γαλλία βασισμένο σε κείμενο του ποιητή Θεόφιλου Γκοτιέ σε συνεργασία με τον δραματουργό Βερνέιγ ντε Σεν Ζορζ, πάνω σε ιδέα του Χάινε, αλλά είδε την πλήρη του άνθιση με τον Μαριούς Πετιπά, που ξαναδούλεψε τη χορογραφία και ανέθεσε τον πρώτο ρόλο στην Άννα Πάβλοβα, η οποία με το έργο αυτό περιόδευσε σε ολόκληρο τον κόσμο και πέρασε στην ιστορία. Από τότε μεγάλες χορεύτριες, όπως οι Αλίσια Μάρκοβα, Κάρλα Φράτσι, Σάλι Γκίλμουρ, κ.ά., έχουν ερμηνεύσει το ρόλο που γοητεύει πάντα με τον λυρισμό και την ευαισθησία του, καθώς είναι ο ρόλος που θέλει να χορέψει κάθε μπαλαρίνα.

Ένα ιστορικό μπαλέτο, που εδρεύει σε μια από τις σπουδαιότερες όπερες του κόσμου, έρχεται και πάλι στην Αθήνα. Αυτή τη φορά, στα πλαίσια της παγκόσμιας του περιοδείας.

Το μπαλέτο και η ορχήστρα της Εθνικής Όπερας Οδησσού και η διάσημη όπερα κουβαλούν μια ιστορία αιώνων, καθώς στη μακρόχρονη πορεία τους έχουν φιλοξενήσει έργα μεγάλων συνθετών όπως ο Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι και ο Σεργκέι Ραχμάνινοφ. 

Το Μπαλέτο της Εθνικής Όπερας Οδησσού συνεχίζει την πορεία του με σεβασμό στην ιστορία του. Με δική του ακαδημία και με τεράστιο καλλιτεχνικό έργο, παραμένει για χρόνια ένα από τα σπουδαιότερα μπαλέτα της Ανατολικής Ευρώπης. Κορυφαίοι χορευτές και χορογράφοι παρουσιάζουν κλασικές παραστάσεις με τις οποίες περιοδεύουν σε όλο τον κόσμο. Το μπαλέτο της Εθνικής Όπερας Οδησσού έχει την έδρα του σε ένα θέατρο-κόσμημα για την πόλη της Οδησσού, ένα μνημείο πολιτισμού με σπουδαία και μακρόχρονη ιστορία. 

ΖΙΖΕΛ – Μπαλέτο σε δύο πράξεις 

ΜΠΑΛΕΤΟ και ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΠΕΡΑΣ ΤΗΣ ΟΔΗΣΣΟΥ 

Μουσική: Αντόλφ Αντάμ 

Λιμπρέτο: Ζιλ-Ανρί Βερνουά ντε Σεν Ζορζ και Θεόφιλου Γκοτιέ 

Χορογραφία: Ζαν Κοραλί και Ζιλ Περό με νεότερη επεξεργασία των Μαριούς Πετιπά και Λεονίντ Λαβρόφσκι 

Διασκευή: Νάντια Φεντόροβα 

Σκηνικά – Κοστούμια: Ναταλία Μπεβζένκο 

Με τους κορυφαίους σολίστ, το Corps de Ballet και την Ορχήστρα του Μπαλέτου της Εθνικής Όπερας της Οδησσού 

Διεύθυνση ορχήστρας: Ίγκορ Τσερνέτσκι 

Διάρκεια: Δύο ώρες και δέκα λεπτά μαζί με ένα διάλειμμα 

ΗΡΩΔΕΙΟ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2025 στις 21.00 

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 

VVIP ΖΩΝΗ: 110 ευρώ 

VIP ΖΩΝΗ: 100 ευρώ 

Α ΖΩΝΗ: 85 ευρώ 

Β ΖΩΝΗ: 70 ευρώ 

Γ ΖΩΝΗ: 60 ευρώ 

Δ ΖΩΝΗ: 50 ευρώ 

Ε ΖΩΝΗ: 40 ευρώ 

ΣΤ ΖΩΝΗ: 35 ευρώ 

Z ΖΩΝΗ: 30 ευρώ 

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΟΡΑΤΟΤΗΤΑΣ: 25 ευρώ 

ΘΕΣΕΙΣ ΑΜΕΑ: 20 ευρώ 

Ισχύουν ειδικές τιμές για ομαδικά εισιτήρια, πληροφορίες: 211 7701700 

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 211 77 01 700, www.more.com

Χρόνια γεμάτα υποσχέσεις, με τον Απόστολο Ρίζο

 

Με το αλκοόλ και του συρμού τα τραγουδάκια 
Στις καφετέριες τι ψάχνεις για να βρεις 
Σου ‘χουνε γίνει ψωμοτύρι τα μπαράκια 
Άλλοθι ψεύτικα για να δικαιωθείς.

Χρόνια γεμάτα υποσχέσεις και ελπίδες 
Και εσύ πατρίδα μου τα ίδια όπως χθες 
Τους επιβήτορές σου τώρα πια τους είδες 
Είναι ανίκανοι και στείροι εραστές.

Αναρωτιέσαι κι όλο λες γιατί υπάρχω 
Μ’ ένα χαμόγελο πικρό βαθιάς πληγής 
Αύριο σκέφτεσαι το νοίκι μου δεν θα ΄χω 
Και τρέχεις πάλι στα μπαράκια να σωθείς.

Μέσα στο 2025 κυκλοφόρησε ένας δίσκος με στίχους που είχε γράψει ο τεράστιος μουσικοσυνθέτης Σταύρος Κουγιουμτζής (1932-2005), τους οποίους δεν πρόλαβε να μελοποιήσει. Το έργο αυτό ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Βελλιάδης και τις ερμηνείες, φωνές αγαπημένες. Στο χάος του YouTube (και γενικότερα του διαδικτύου) και εντελώς τυχαία, έπεσα επάνω σ' αυτή την προσεγμένη δουλειά και ειδικά στο εν λόγω τραγούδι που ξεχώρισα αμέσως για τους άμεσους και επίκαιρους στίχους του, που γράφτηκαν πριν αρκετά χρόνια!

Την ερμηνεία ανέλαβε ένας θαυμάσιος τραγουδοποιός που έχει τη δική του μουσική ταυτότητα, συνεχίζει όλα αυτά τα χρόνια να κάνει δίσκους με δικά του τραγούδια και να συμμετέχει ως ερμηνευτής σε δίσκους άλλων δημιουργών με έναν "τραγουδιστικό τρόπο" που δεν μοιάζει με κανέναν και τίποτα, ο Απόστολος Ρίζος.

Και μ' αυτή την αφορμή, θυμήθηκα μια σύντομη συνέντευξη που είχαμε κάνει πριν 15 χρόνια για μια συναυλία στην οποία συμμετείχε (εδώ):

Τον τελευταίο καιρό αρκετοί μιλούν για μια νέα μουσική γενιά στο ελληνικό τραγούδι που ήρθε - κατά την ταπεινή μου γνώμη - για να μείνει. Ποια πιστεύεις πως είναι τα χαρακτηριστικά της και σε τί διαφέρει από τις προηγούμενες Απόστολε; 

Κάθε εποχή έχει τη δική της νέα μουσική γενιά, Θεοδόση. Για πόσο θα μείνει, δεν μπορεί να το προεξοφλήσει κανείς, αλλά δεν είναι και αυτοσκοπός. Κατά τη γνώμη μου θα μείνει όσο υπάρχει νόημα σε αυτά που έχει έρθει να πει. Για όσο καιρό εκφράζει με αλήθεια αυτά που “στ’ αλήθεια καίνε”. Και φυσικά θα υπάρχουν πάντα οι μεμονωμένοι καλλιτέχνες που, ξεφεύγοντας από τη μοίρα της γενιάς τους, θα καταφέρουν να παραμείνουν σε επαφή με την αλήθεια και τις αγωνίες και της επόμενης γενιάς. Αυτό που σαφέστατα διαφοροποιεί τα νέα πρόσωπα της εποχής, είναι πως δεν είναι αναγκαστικό να περάσουν από τις συμπληγάδες των γιγαντιαίων εμπορικών συστημάτων. Οι δρόμοι και οι επιλογές είναι σήμερα περισσότερες… αν και όχι απαραίτητα πιο ασφαλείς. Είτε λόγω συνειδητότητας, είτε ακολουθώντας τη ροή της ευρύτερης τάσης δικτύωσης - η οποία ανατρέπει τα δεδομένα και στη μουσική βιομηχανία - αυτή η γενιά ανακαλύπτει και ανοίγει τρόπους έκφρασης πιο άμεσους και διαπροσωπικούς. Φτιάχνει παρέες με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς και βγαίνει για παιχνίδι στο δρόμο.

Ετοιμάζεις ένα δίσκο με δικά σου τραγούδια (στίχους-μουσική) για πρώτη φορά. Σε ποιο στάδιο βρίσκεται η εργασία σου και πώς θα χαρακτήριζες το καινούργιο αυτό υλικό;

Καταρχάς, όπως ξέρεις είναι η πρώτη φορά που βγαίνω από τη σχετικά ασφαλή θέση του τραγουδιστή για να περάσω στην όχθη του τραγουδοποιού. Αυτό από μόνο του, ήταν για μένα ένα μεγάλο βήμα και οδηγήθηκα από μια ανάγκη που μου είχε γίνει πλέον επιτακτική. Είναι ένα διαφορετικό υλικό σε σχέση με τις συνεργασίες μου με το Νίκο Ζούδιαρη στα άλμπουμ “Ένας κύκνος κλαίει” και “Φυσαλίδα”. Από την άλλη βρίσκω σταδιακά μέσα μου το μίτο που τα συνδέει. Γιατί κυρίως μέσα από τη μουσική αλλά και προσωπική συναναστροφή μου με το Νίκο, ένιωσα πως αυτά που μας συγκινούν, αυτά που μας πόνεσαν ή μας συγκλόνισαν, είναι αυτά που πραγματικά μας αφορούν και ίσως μπορούν να αγγίξουν και άλλους. Το καινούργιο άλμπουμ έχει ως θέμα μια ερωτική σχέση. Αν δεν ήταν τραγούδια, θα μπορούσαν να είναι σκηνές μιας ταινίας με θέμα το χρονικό ενός έρωτα: Το πρώτο βλέμμα, η επιθυμία και η αμφιθυμία, ο φόβος, η διεκδίκηση, η πτώση και η επίπτωση, το τέλος. Αν υπάρχει στ’ αλήθεια τέλος κι αρχή. Σαν ταινία, κάθε τραγούδι είναι και μια σκηνή αυτής της ιστορίας, όχι με ημερολογιακή σειρά, σε μια ατμόσφαιρα παραζάλης και με διάθεση αυτοκριτικής περισσότερο, παρά απολογισμού. Ακόμα και μια καταστροφή μπορεί να κρύβει μέσα της θησαυρούς. Η ηχογράφηση ολοκληρώθηκε πριν από λίγες ημέρες με τη βοήθεια μιας “παρέας” εξαιρετικών μουσικών, που με τους περισσότερους παίζουμε μαζί και στις live εμφανίσεις μου. Ο τίτλος αυτής της δουλειάς - και είσαι ο πρώτος που το μαθαίνει επισήμως - είναι “Τι είδες που δεν είδα εγώ” και προέρχεται από ένα στίχο που βρίσκεται σε ένα από τα κομμάτια. Ανυπομονώ να τα μοιραστώ μαζί σας το συντομότερο! 

Περιμένουμε λοιπόν! Σχετικά με τα live σου τώρα, μαθαίνω πως ετοιμάζεις ωραία πράγματα και μάλιστα δίπλα στο ποτάμι! Για δώσε περισσότερα στοιχεία… 

Για τρία ΠαρασκευοΣάββατα, Δίπλα στο Ποτάμι, θα συναντηθώ επί σκηνής με μερικές από τις σημαντικότερες φωνές των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό τραγούδι. Αγαπημένους μου μουσικούς και φίλους, που μαζί τους νιώθω συγγενής καλλιτεχνικά, όπως η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Γιάννης Χαρούλης, η Ρίτα Αντωνοπούλου, η Μάρθα Φριντζήλα και τα Υπόγεια Ρεύματα. Με τραγούδια από τις συνεργασίες μου με τον Νίκο Ζούδιαρη «Ένας κύκνος κλαίει» και «Φυσαλίδα», επιλογές άλλων δημιουργών που αγαπάω, και φυσικά κάποια από τα καινούργια μου, κάθε βράδυ και άλλη παρέα, άλλες κουβέντες, άλλα τραγούδια. Ο ρόλος του κάθε καλεσμένου και η συμβολή του στο πρόγραμμα θα είναι ουσιαστική, αφού μαζί θα παρουσιάσουμε στιγμές από το προσωπικό μας ρεπερτόριο, αλλά και αγαπημένα μας τραγούδια, λιγότερο ή εντελώς απρόβλεπτα. Επί σκηνής λοιπόν, όχι με διάθεση πασαρέλας αλλά με διάθεση για παιχνίδι: 19 και 20 Φεβρουαρίου με τη Νατάσσα Μποφίλιου, 26 Φεβρουαρίου με τα Υπόγεια Ρεύματα 27 Φεβρουαρίου με τη Ρίτα Αντωνοπούλου, 5 Μαρτίου με τη Μάρθα Φριντζήλα και 6 Μαρτίου με το Γιάννη Χαρούλη. Μαζί μας - εννοείται - και η μπάντα μου, ο Θοδωρής Μακαρούνης στα τύμπανα, ο Γιάννης Βουτσινάς στο μπάσο και ο Βαγγέλης Παρασκευαϊδης στο βιμπράφωνο.

Πηγή: FB

Ξεκίνησε τις εκπομπές του ο μοναδικός Χριστόφορος Ζαραλίκος

Ο ξεχωριστός Χριστόφορος Ζαραλίκος, ο σατιρικός καλλιτέχνης που έχει ταράξει τα λιμνάζοντα νερά μέσα από τις παραστάσεις του στα θέατρο, αλλά και το "τηλεοπτικό" του κανάλι στο YouTube, επέστρεψε δυναμικά! Συντονιστείτε και πάμε!

Πηγή: FB

Η Καίτη Κουλλιά και ο Ωκεανός του Γιώργου Φραντζολά

 

Η Καίτη Κουλλιά είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ερμηνεύτριες που έχουμε. Πορεύεται, πάνω από 30 χρόνια, με διακριτικότητα και ηρεμία στο χώρο της ελληνικής μουσικής, στο μεταίχμιο δύο κόσμων. Από τη μια η παράδοση και από την άλλη το έντεχνο. Από τη μια ο Χρίστος Τσιαμούλης και από την άλλη ο Γιώργος Φραντζολάς. Από τη μια συνοδεύει τη Μαρίζα Κωχ στο "Το πουλί τ' αηδόνι" και από την άλλη τον Ορφέα Περίδη στο "Αχ να σε δω". Αυτές είναι και οι δύο πρώτες της δισκογραφικές συμμετοχές. Από το 1993 έως σήμερα, 34 συνολικά. 

Γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1971 στην Κάλυμνο και από το 1989 ζει και εργάζεται στην Αθήνα, όπου και σπούδασε Νηπιαγωγός. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει οκτώ προσωπικούς δίσκους (Αύρα θαλασσινή - 1996, Εδώ ξυπνούν τα όνειρα - 1999, Η αγάπη λάθη συγχωρεί - 2004, Απ' τη μέση κράτα με - 2007, Γαλάζιο στον ορίζοντα - 2011, Του έρωτα πηγές - 2015, Μάνα, πηγή του παραδείσου - 2019 & Από 'δω περνούν καράβια - 2023). Έχει συνεργαστεί με πολλούς αξιόλογους καλλιτέχνες και δημιουργούς τόσο στη δισκογραφία, όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις. 

Έχει στο ενεργητικό της θαυμάσια τραγούδια, αλλά αυτό που μας απασχολεί στην παρούσα ανάρτηση είναι ο "Ωκεανός", μία από τις μεγαλύτερες ραδιοφωνικές επιτυχίες των τελευταίων 20 χρόνων. Αφορμή για να (ξανά) θυμηθούμε το εξαίρετο αυτό τραγούδι του Γιώργου Φραντζολά, είναι η νέα του απόδοση! Μια καινούργια ενορχήστρωση και ηχογράφηση που μας άρεσε ιδιαίτερα όταν την ακούσαμε από το επίσημο κανάλι της τραγουδίστριας στο YouTube.

Επιμέλεια ορχήστρας: Αλέξανδρος Καψοκαβάδης
Επιμέλεια παραγωγής: Καίτη Κουλλιά. 

Παραπάνω η πρώτη εκτέλεση, με την ενορχήστρωση του Ορφέα Περίδη, από το δίσκο "Η αγάπη λάθη συγχωρεί" (2004) και παρακάτω το βίντεο με την Mikro Remix απόδοση:

Από τη συνέντευξη του Γιώργου Φραντζολά στο Θεοδόση Βαφειάδη, διαβάζουμε όσα είπε για την Καίτη Κουλλιά, πριν δέκα περίπου χρόνια: 

- Η πολύχρονη και στενή συνεργασία με την Καίτη Κουλλιά πώς προέκυψε; Τί είναι αυτό που έχετε ξεχωρίσει στη συγκεκριμένη τραγουδίστρια; Πώς αποτιμάτε τη συνεργασία σας όλα αυτά τα χρόνια; 

- Υπάρχουν μερικές συναντήσεις που είναι ένα ιδιαίτερο δώρο στον άνθρωπο. Ας πούμε ότι η συνάντησή μου με την Καίτη ήταν ένα τέτοιο δώρο. Η φωνή της Καίτης ήταν η ιδανική για να ερμηνεύσει τους στίχους στο «Εδώ ξυπνούν τα όνειρα». Έχει διαύγεια, φωτεινότητα, ευγένεια και στοργικότητα. Είναι φωνή ποιητική. Σχεδόν δεν έχει ηλικία. Βοηθάει να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου και το βάρος του. Νομίζω ότι η προσωπικότητά της και ο τρόπος που καλλιεργεί χρόνια τώρα τον εαυτό της ταιριάζουν με το δικό μου και κυρίως σε πτυχές της ζωής μας πιο σημαντικούς κι απ’ τη μουσική. Γι’ αυτό και αντέχει ως τώρα η μουσική μας συνεργασία. 

Καλή συνέχεια στο καλοκαίρι σας! 

Τα λέμε από Σεπτέμβρη με νέες αναρτήσεις για το βιβλίο, το θέατρο και την ελληνική μουσική!

Οι κιθάρες της Εύας Ατματζίδου

 

Την Εύα Ατματζίδου την άκουσα πρώτη φορά και την γνώρισα ως μουσικό της Λιζέτας Καλημέρη και του Ορφέα Περίδη. Και όταν παρουσιάστηκε ως τραγουδοποιός με τον πρώτο της δίσκο, το προσεγμένο "Μάταιο Ροζ", είχαμε κάνει μια ωραία συνέντευξη εδώ!

Δύο βίντεο από το επίσημο κανάλι της στο YouTube, όπου με μαεστρία παίζει κλασική στο πρώτο και ηλεκτρική κιθάρα στο δεύτερο. Μια εξαίρετη δημιουργός που αξίζει να την ακούμε σε κάθε της νέο εγχείρημα!