Ο Γιώργος Φραντζολάς γεννήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου του 1963 στη Δράμα. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αποφοίτησε από το τμήμα Μεσαιωνικών και Νεοελληνικών Σπουδών το 1985. Από το 1988 εργάζεται ως καθηγητής φιλολογίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στο 3ο Λύκειο Ξάνθης. Είναι παντρεμένος με τη Βάσω Κοτσμανίδου και έχουν τρία παιδιά. Την Άννα, τον Κωνσταντίνο και τη Δήμητρα.
Πεζογραφήματα, ποιήματα, δοκίμια και φιλολογικές εργασίες του Γιώργου Φραντζολά έχουν κυκλοφορήσει σε διάφορα περιοδικά λόγου και τέχνης (ΙΝΔΙΚΤΟΣ, ΝΕΑ ΕΥΘΥΝΗ, ΦΡΕΑΡ, ΔΙΟΔΟΣ, κ.ά.), ενώ το 2010 κυκλοφορεί το βιβλίο "Το καμίνι που δροσίζει" το οποίο περιέχει μελέτες και δοκίμια για τη μουσική της γλώσσας, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη.
Παράλληλα με όλα τα παραπάνω, ασχολήθηκε και με τη σύνθεση τραγουδιών (μουσική και στίχους), τροφοδοτώντας την ελληνική δισκογραφία με 50 περίπου τραγούδια σε διάστημα 25 ετών (1991-2016). Υπάρχουν μερικά τα οποία έχουν αναρτηθεί μόνο στο διαδίκτυο («Δρόμους γυρεύει η αγάπη», «Η φωνή του ξένου», «Και τι μ’ αυτό;») και αρκετά ακόμα τραγούδια, που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα ούτε στη δισκογραφία ούτε στο διαδίκτυο, τα οποία παρουσιάζει σε διάφορες μουσικές και ποιητικές βραδιές και εκδηλώσεις. Ελπίζουμε όλα ή μέρος αυτών να κυκλοφορήσουν σύντομα!
Κύριε Φραντζολά, πότε και πώς ξεκινά η σχέση σας με τη μουσική και τη δημιουργία τραγουδιών;
Στο πατρικό μου σπίτι τραγουδούσαμε, αδέρφια, ξαδέρφια, γονείς, θείοι, παππούδες, γιαγιάδες, ψάλαμε στις γιορτές, στις αργίες ξυπνούσαμε με μουσική των Βιβάλντι, Κορέλλι, Χαίντελ, Μπαχ, Μότσαρτ. Αγαπούσαμε τα παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια, τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, εκείνα με τη χορωδία Τρικάλων, και στα χρόνια της εφηβείας πήρα μια φυσαρμόνικα και γύρισα από την κατασκήνωση στο σπίτι τραγουδώντας την «άνοιξη» του Βιβάλντι. Λίγο καιρό μετά οι γονείς μού χάρισαν μια κιθάρα. Τον καιρό που μάθαινα πρακτικά τα βασικά ακκόρντα, κάποια στιγμή ζουζούνισε μέσα μου μια μελωδία, ένα ματζορομίνορο, και το ταίριαξα πάνω σ’ ένα ποίημα του Κωστή Παλαμά. Αυτή η πρώτη μελωδία που γεννήθηκε μέσα μου ξάφνιασε και μένα τον ίδιο, αλλά και τους γονείς μου. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Σαν να κοιμήθηκε εντός μου αυτή η έκπληξη και ξύπνησε πάλι στα φοιτητικά μου χρόνια. Είχα ήδη αρχίσει να σπουδάζω τη βυζαντινή μουσική κοντά στους μεγάλους τότε δασκάλους της Θεσσαλονίκης. Περπατώντας, τότε περπατούσαμε όλη την πόλη, σφύριζα και μου έρχονταν πάνω στον βηματισμό μελωδίες που δεν τις είχα ξανακούσει. Έκανα λίγα μαθήματα κιθάρας κλασικής, αλλά πιο πολύ παίζαμε μαζί με έναν καλό μου φίλο, τον Βαγγέλη Βαϊγγούση, και δείχναμε ο ένας στον άλλον τις καινούργιες μας συνθέσεις και στίχους. Υπήρχε μια άμιλλα αναμεταξύ μας. Ο Βαγγέλης έγραφε τότε πολύ ωραία τραγούδια, αλλά μετά σταμάτησε. Απ’ όσο θυμάμαι, τον είχαν αναζητήσει και για την εκπομπή «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» του Διονύση Σαββόπουλου, αλλά δεν πήγε. Ο Βαγγέλης ήταν επίσης πολύ καλός κιθαρίστας κι έτσι εγώ μάθαινα πρακτικά παίζοντας μαζί του, πάντα όμως υστερούσα ως εκτελεστής. Το 1984 σε μια στιγμή απρόσμενη, ένα απογευματάκι, έγραψα πάνω σε μια παρόρμηση πρωτόγνωρη για μένα το «έρχεται το βράδυ» ή «έρχεται η αγάπη» και τότε συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι μπορώ να γράφω τραγούδια. Ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο μου τραγούδι. Αυτή η εμπειρία κράτησε λίγα λεπτά. Ίσως αυτού του είδους η εμπειρία σε καλεί να την ξαναζήσεις και έτσι άρχισα να γράφω τραγούδια.
22 χρόνια από το «Νύχτα από σεντέφι». Πώς βλέπετε την πορεία που έχει διανύσει ο πρώτος σας δίσκος και τί θυμάστε περισσότερο από εκείνη την εποχή;
Καλή ήταν η πορεία του. Είχε αποδοχή. Μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω και τον επόμενο δίσκο. Άγγιξε πολλές καρδιές. Και έκανα καινούργιους φίλους στην Ξάνθη. Με ρώτησες και τι θυμάμαι από εκείνη την εποχή. Θυμάμαι ένα νέο άνθρωπο γεμάτο όνειρα, φιλοδοξίες, αμφιβολίες και όλα όσα συνοδεύουν έναν οδοιπόρο, έναν αναζητητή στο χώρο της τέχνης και της ζωής. Τώρα πια βλέπω από απόσταση τον ενθουσιασμό του, τη δίψα καταξίωσης, τη χαρά της αποδοχής, την τρέλα και την ένταση της δημιουργίας. Νομίζω ότι αυτά που έμειναν στο νου και στην καρδιά μου λέγονται Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Λία Τζιαμπάζη, Μαρία Φωτίου, Κυριάκος Γκουβέντας, Θόδωρος Μανώλης, Λίνα Νικολακοπούλου, Δημήτρης Τσιτσής, Χρήστος Συκιώτης, Κώστας Βόμβολος και οι υπόλοιποι συνεργάτες του δίσκου, και τέλος, οι φίλοι μου από το ΠΑΚΕΘΡΑ που είναι και οι μέντορές μου μέχρι σήμερα.
Η πολύχρονη και στενή συνεργασία με την Καίτη Κουλλιά πώς προέκυψε; Τί είναι αυτό που έχετε ξεχωρίσει στη συγκεκριμένη τραγουδίστρια; Πώς αποτιμάτε τη συνεργασία σας όλα αυτά τα χρόνια;
Υπάρχουν μερικές συναντήσεις που είναι ένα ιδιαίτερο δώρο στον άνθρωπο. Ας πούμε ότι η συνάντησή μου με την Καίτη ήταν ένα τέτοιο δώρο. Η φωνή της Καίτης ήταν η ιδανική για να ερμηνεύσει τους στίχους στο «Εδώ ξυπνούν τα όνειρα». Έχει διαύγεια, φωτεινότητα, ευγένεια και στοργικότητα. Είναι φωνή ποιητική. Σχεδόν δεν έχει ηλικία. Βοηθάει να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου και το βάρος του. Νομίζω ότι η προσωπικότητά της και ο τρόπος που καλλιεργεί χρόνια τώρα τον εαυτό της ταιριάζουν με το δικό μου και κυρίως σε πτυχές της ζωής μας πιο σημαντικούς κι απ’ τη μουσική. Γι’ αυτό και αντέχει ως τώρα η μουσική μας συνεργασία. Επ’ ευκαιρία, αφού μιλάμε για κείνη την εποχή, θέλω να πω πόσο πολύ μας βοήθησε η κυρία Δήμητρα Γαλάνη. Της είμαι ευγνώμων για πάντα.
Στα τραγούδια σας κυριαρχούν τα κύματα, οι θάλασσες, τα καράβια… Από πού αντλείτε έμπνευση όταν γράφετε;
«Τα σπλάχνα μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν», «η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος»… μου αρέσει ο λυρισμός, η περιγραφή ψυχικών καταστάσεων με αναλογίες και εικόνες από τη φύση. Μ’ αρέσει να ζωγραφίζω με τις λέξεις. Παλιότερα ο λυρισμός με ενδιέφερε στη μυθική, μυθοπλαστική διάστασή του. Όπως και η λυρική τοπιογραφία, αν επιτρέπεται να το πω έτσι. Για παράδειγμα, αυτά που σου λέω αφορούν κυρίως το «Εδώ ξυπνούν τα όνειρα». Στη συνέχεια ο λυρισμός μου είναι πιο ρεαλιστικός, δραματικός, τραχύς. Έχω γράψει τραγούδια που αφουγκράζονται τη βουή της κοινωνίας, της πολιτικής και όλα όσα συμβαίνουν παγκοσμίως, αλλά μόνο λίγα από αυτά έχουν δημοσιευτεί μέχρι σήμερα. Και η έμπνευση συνδέεται με βιώματα, μνήμες, εντυπώσεις, αφηγήσεις, διαβάσματα, οτιδήποτε. Στην έκφραση, στη φόρμα όπως λέμε, με επηρέασε πάρα πολύ ο Διονύσιος Σολωμός. Κι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Σπουδάζοντας στη φιλοσοφική σχολή της Θεσσαλονίκης με την καλή μου καθηγήτρια, την Ελένη Τσαντσάνογλου, τον «Κρητικό» του Σολωμού, μάθαινα χωρίς να το συνειδητοποιώ, ανεπαισθήτως, να γράφω στίχους. Εκείνα τα χρόνια βαφτίστηκα και στον Ερωτόκριτο. Αργότερα μυήθηκα στο πνεύμα των στίχων του Γιώργου Σαραντάρη. Ό,τι άλλο διάβασα, μελέτησα, αγάπησα, από ελληνικά και ξένα, έβαφε και ξέβαφε μέσα σ’ αυτά τα νάματα. Μέσα στο χώρο του λυρισμού νιώθω να κινούμαι ελεύθερα. Ιδίως ο λυρισμός εκείνος που είναι ένα «ευχαριστώ» για το δώρο της ζωής και μπορεί να παραπέμπει στο δημιουργό της.
Ποιο από τα τραγούδια σας είναι το πιο αυτοβιογραφικό και ποιο αγαπάτε περισσότερο απ’ όσα έχουν κυκλοφορήσει και γιατί;
Πότε αγαπάω το ένα, πότε το άλλο, ανάλογα με τη διάθεση και αυτά που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. Τα περισσότερα τραγούδια μου, για να μην πω όλα, είναι βιωματικά και, άλλο λίγο άλλο πολύ, αυτοβιογραφικά. Συχνά εμπεριέχουν και τα βιώματα άλλων ανθρώπων όπως καθρεφτίζονται μέσα μου. Το πιο αυτοβιογραφικό μου είναι το «Φιλί της τριανταφυλλιάς» και ο «Ωκεανός» για τη σχέση μου με τη Βάσω, τη σύζυγό μου. Είναι και πολλά άλλα: «Πέφτουν οι τίτλοι», «Δρόμους γυρεύει η αγάπη», «Το μεγάλο κύμα» και άλλα. Συνήθως σ’ αυτά υπάρχει και ένα στοιχείο αυτοσαρκαστικό. Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, με επηρέασε η σκέψη του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και τα πεζογραφήματα του Γιώργου Ιωάννου. Στη Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή, του ’70 – ’80, άνθιζε το βιωματικό στοιχείο στη λογοτεχνία και αυτό με επηρέασε.
Ποιους δημιουργούς της ελληνικής μουσικής αγαπάτε; Ποιους θεωρείτε «δασκάλους» σας στην τέχνη του τραγουδιού;
Τα πρότυπά μου στη μουσική φόρμα ήταν ο Μάνος Λοΐζος και ο Μάνος Χατζιδάκις, και στους στίχους ο Διονύσης Σαββόπουλος και ο Νίκος Γκάτσος και οι ποιητές που ανέφερα προηγουμένως. Αργότερα και πολλοί άλλοι. Επίσης θαύμαζα τα παραδοσιακά τραγούδια τόσο στο στίχο όσο και στη μουσική. Αγάπησα πολλές μουσικές. Στα νεανικά μου χρόνια, τη δεκαετία του ’70, ανακάλυψα την Φεϊρούζ, την αγιορείτικη ψαλμωδία, τα ανατολίτικα μακάμια. Αργότερα την κατωϊταλιάνικη μουσική παράδοση, την κέλτικη, τα βαλκάνια. Πολύ λίγα ξέρω από την ροκ μουσική. Κυρίως μου άρεζαν οι στίχοι των Pink Floyd, τα μπλουζ. Τα ρεμπέτικα τραγούδια πιο πολύ στη μουσική τους. Στην ποίηση μού αρέσει ο Όμηρος, οι Ψαλμοί του Δαβίδ, οι αρχαίοι λυρικοί, τα χορικά των τραγωδιών, οι βυζαντινοί υμνογράφοι, ο ευρωπαϊκός μοντερνισμός από τον Ρεμπώ και μετά. Μερικοί φίλοι μου ποιητές και συνθέτες. Αρκετοί από αυτούς είναι άγνωστοι. Και βέβαια ελάσσονες και μεγάλοι Έλληνες συνθέτες, ποιητές και στιχουργοί του αιώνα που πέρασε. Πρέπει όμως να πω ότι δεν έχω ακούσει ούτε και έχω διαβάσει πάρα πολλά πράγματα. Έχω πολλές ελλείψεις στις γνώσεις. Έχω ακούσει όμως κι έχω διαβάσει τα ίδια και τα ίδια πάρα πολλές φορές.
Πώς καταφέρνετε να συνδυάζετε την εκπαιδευτική σας ιδιότητα με τις καλλιτεχνικές σας δραστηριότητες; Σας δυσκολεύει ή συμπληρώνει δημιουργικά το ένα το άλλο;
Θεοδόση μου, όλη μέρα κολυμπάω ανάμεσα σε ποιητές, φιλοσόφους, στοχαστές, δημιουργούς, καλλιτέχνες κάθε λογής, ανάμεσα στους μαθητές, τα νέα παιδιά, το καλύτερο και το πιο βασανισμένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Το έδαφος λοιπόν είναι γόνιμο. Και η μελωδία αναβλύζει αυτή την ατμόσφαιρα. Η ποιητική φωτοσύνθεση γίνεται μέσα σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα. Τι άλλο να πω;
«Με τον Αίσωπο εκδρομή». Τί σας οδήγησε ν’ ασχοληθείτε με τη συγγραφή ενός παιδικού μιούζικαλ και για ποιο λόγο εκδώσατε αυτή την παιδική μουσικοθεατρική παράσταση σε cd-βιβλίο;
Να ξεκινήσω απ’ την τελευταία ερώτηση. Η μορφή βιβλίο – cd είναι ένας πολύ ταιριαστός, κατάλληλος συνδυασμός για να δημοσιεύσεις ένα τέτοιο έργο, γιατί το παιδί βλέπει τις εικόνες, ακούει συνάμα τις φωνές που συμμετέχουν – στην εκδρομή με τον Αίσωπο συμμετέχουν και πολλά παιδιά – ακούει τα τραγούδια και μπαίνει στην ατμόσφαιρα. Και επειδή οι εκδόσεις "ΕΝ ΠΛΩ" έχουν εκδώσει μια σειρά από τέτοια έργα, όπως «ο Μένιος ο Παραχαϊδεμένος» της Στέλλας Μιχαηλίδου, έτσι κι εμείς αποφασίσαμε να απευθυνθούμε στους "ΕΝ ΠΛΩ".
Τώρα, για το πώς οδηγήθηκα στη συγγραφή μιας μουσικοθεατρικής παράστασης, το πράγμα έχει μεγάλη ιστορία και πολλά στάδια. Αρχές του ’90, όταν ήταν μικρά τα παιδιά μου, τούς έγραφα τραγούδια που τα τραγουδούσαμε με τα γειτονάκια. Οι μελωδίες λοιπόν ήταν δοκιμασμένες στα χείλη των παιδιών και κάποια στιγμή αποφάσισα να συνδέσω όλες αυτές τις μελωδίες μέσα σε μια ενιαία υπόθεση με γνωστούς ήρωες σε «καινούργιες» περιπέτειες. Φυσικά άλλαξα και τους στίχους. Οι ήρωες μου είναι ο Σωκράτης ο φιλόσοφος, γνωστός παγκοσμίως, αλλά σχεδόν άγνωστος στους έλληνες μαθητές… ο Αίσωπος, ο Καραγκιόζης και ο Θανάσης Βέγγος. Οι μορφές αυτές έχουν στενή σχέση μεταξύ τους και απλώς συνέβη αυτό να το προσέξω και να το αξιοποιήσω στη μυθοπλασία της εκδρομής με τον Αίσωπο. Όταν έγραψα όλο το έργο, το παρουσίασα σε φίλους και με ενθάρρυναν έμπρακτα να το εκδώσουμε. Οι πιο στενοί μου συνεργάτες στους οποίους οφείλεται η έκδοση και η ποιότητα του έργου είναι ο Βαγγέλης Κοντόπουλος, που τα ανέλαβε όλα σε επίπεδο ηχοληψίας, ενορχήστρωσης και γενικά μουσικής παραγωγής, η Ανυσία Φραγγατζή, που ανέλαβε την εικονογράφηση του βιβλίου και πολλά άλλα πρακτικά ζητήματα και ο ξανθιώτης τραγουδιστής Αντώνης Μουσαδές, που συμμετείχε ως ερμηνευτής και παραχώρησε το στούντιό του για τις ηχογραφήσεις. Μπορώ να πω ότι ήταν στ’ αλήθεια μια συλλογική προσπάθεια. Σε όσους ζητήσαμε να συμμετάσχουν ήρθαν πρόθυμοι και ορεξάτοι. Η Καίτη Κουλλιά, ο Μάκης Σεβίλογλου, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο καραγκιοζοπαίχτης Άθως Δανέλλης, οι On the road, ο βαρύτονος Γιώργος Καραγιαννίδης. Τι να σου πω; Άνθρωποι που δεν γνωριζόμασταν προσωπικά. Μαθητές, μουσικοί, φίλοι, όλοι ενεργοποιήθηκαν, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και, βέβαια, οι φίλοι πλέον των εκδόσεων "ΕΝ ΠΛΩ" που με τα πρώτα δείγματα που άκουσαν, ανταποκρίθηκαν θετικά και έτσι εκδόθηκε «η εκδρομή με τον Αίσωπο».
Η πόλη της Ξάνθης και ευρύτερα η περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, έχει αναγνωρίσει, έχει εκτιμήσει τη δουλειά σας (δε θα πω την προσφορά σας μιας και έχετε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά σας…) ή ισχύει και στη δική σας περίπτωση η φράση «ουδείς προφήτης στον τόπο του»;
Στην Ξάνθη συναντήθηκα με ανθρώπους που εκτίμησαν τη δουλειά μου και με στήριξαν έμπρακτα και ποικιλότροπα. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό ώστε να μπορώ να συνεχίζω. Φυσικά υπάρχουν και περιπτώσεις άρνησης ή απόρριψης, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Δε γίνεται να αρέσεις σε όλους ή να σε αποδέχονται όλοι. Εξάλλου, οι μουσικές και λογοτεχνικές μου επιλογές δεν έχουν και πολύ μεγάλο κοινό ώστε να περιμένω ευρεία αποδοχή. Είναι πάντως πάρα πολλοί εκείνοι που με βοηθούν στην Ξάνθη. Ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη οφείλω στα μέλη του Πολιτιστικού Αναπτυξιακού Κέντρου της Θράκης (Π.Α.ΚΕ.ΘΡΑ).
Τί είναι αυτό που σας αρέσει περισσότερο στην πόλη που ζείτε και τί είναι αυτό που σας ενοχλεί;
Πολλά είναι εκείνα που με ενοχλούν. Αλλά μπροστά σε αυτά που βιώνει η ανθρωπότητα σήμερα, δεν τολμώ να παραπονιέμαι και δεν χαλαλίζω τον χρόνο μου σε γκρίνιες. Σε τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι το ποίημα του Καβάφη που λέγεται «Η Πόλις». Και τότε αρχίζω να προσέχω τι με ενοχλεί στον εαυτό μου. Καλύτερα να σου πω τι μου αρέσει. Στην Ξάνθη λοιπόν, ο δημιουργικός χρόνος είναι πολύ μεγάλος, γιατί οι αποστάσεις είναι μικρές και τελειώνεις τις πρακτικές δουλειές γρήγορα. Όλα είναι δίπλα σου. Επίσης σε λίγα λεπτά της ώρας βρίσκεσαι μέσα στο φυσικό περιβάλλον. Ροδόπη θέλεις; Τέμπη του Νέστου θέλεις; Θάλασσα με απέραντο ορίζοντα; Και το πιο βασικό: στην Ξάνθη γνώρισα πολύ σημαντικούς ανθρώπους. Αληθινούς ανθρώπους. Και δεν εννοώ μόνο αυτούς που με βοήθησαν σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Νομίζω εξαιτίας τους έμεινα στην Ξάνθη γιατί ούτε εγώ ούτε η γυναίκα μου είμαστε από ’δω.
Ποια είναι τα άμεσα καλλιτεχνικά σας σχέδια; Τί να περιμένουμε στο μέλλον από το Γιώργο Φραντζολά;
Θα ήθελα να μπορέσω να δημοσιεύσω κάποια καλλιτεχνικά μου έργα που έχουν πια ωριμάσει και είναι έτοιμα για τρύγο. Όσο για το δεύτερο ερώτημα, πραγματικά με φέρνει σε αμηχανία. Νομίζω ότι η ζωή μάς εκπλήσσει διαρκώς. Και ο εαυτός μας μάς εκπλήσσει. Διαρκώς συμβαίνουν αναπάντεχες ψυχικές κινήσεις, ιδίως μέσα μας. Άλλες είναι γεμάτες από έμπνευση κι άλλες χωρίς πνοή ζωής. Άλλες γεμάτες από αγάπη και θαλπωρή και άλλες γεμάτες, φόβο, ανασφάλεια, μίσος. Δεν ξέρω τι θα πρέπει να περιμένετε. Αλλά είναι πολύ ωραίο στην πορεία της ζωής μας να μας συνοδεύουν ευχές. Θα ήθελα να ζω με τέτοιο τρόπο ώστε να με συνοδεύουν οι ευχές των φίλων, των γειτόνων, των συναδέλφων μου, γνωστών και άγνωστων ανθρώπων που τους άγγιξε η δουλειά μου. Οι ευχές είναι ένα ελαφρό αεράκι που μας συνοδεύει απαλά όταν ανοίγει πανιά η ψυχή μας.
Δισκογραφία Γιώργου Φραντζολά
Το 1991 συστήνεται στο κοινό ως μουσικοσυνθέτης, συμμετέχοντας με το τραγούδι «Τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά» στο δίσκο «Βραδιάζει» του Θανάση Γκαϊφύλλια (Δίσκοι Κύτταρο Κομοτηνής), σε στίχους Χριστίνας Ματθαίου.
Το 1994 σε παραγωγή του Πολιτιστικού Αναπτυξιακού Κέντρου Θράκης κυκλοφορεί τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με γενικό τίτλο «Νύχτα από σεντέφι», ένα δίσκο στον οποίο υπογράφει στίχους και μουσική σε δώδεκα τραγούδια. Η ηχογράφηση γίνεται στο «Στούντιο Αγροτικόν» του Νίκου Παπάζογλου, την ενορχήστρωση κάνει ο Κώστας Βόμβολος, ενώ τα τραγούδια ερμηνεύουν η Μαρία Φωτίου, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, η Λία Τζιαμπάζη και η Παιδική Χορωδία του Δήμου Ξάνθης, υπό τη διεύθυνση του Θεόδωρου Μανώλη.
Το 1999 κυκλοφορεί το «Εδώ ξυπνούν τα όνειρα», έντεκα τραγούδια (το «Έλα Κασπέντα» σε παραδοσιακούς στίχους της Κάτω Ιταλίας) με την Καίτη Κουλλιά, σε ενορχήστρωση Ευανθίας Ρεμπούτσικα και με την ερμηνευτική συμμετοχή του Δημήτρη Ζερβουδάκη.
Το 2000 συμμετέχει με δύο τραγούδια («Με γυρίζεις», «Και το βράδυ ουζάκι») στον δίσκο της Αφεντούλας Ραζέλη «Στη φωτιά να ρίχνεις μέλι» και το 2001 με το τραγούδι «΄Ερχεται η αγάπη» (πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φωτίου, από το «Νύχτα από σεντέφι») συμμετέχει στο δίσκο «Πανσέληνη χώρα» του Δημήτρη Ζερβουδάκη.
Το 2004 κυκλοφορεί ο προσωπικός δίσκος της Καίτης Κουλλιά «Η αγάπη λάθη συγχωρεί» όπου εκεί συμμετέχει μ’ ένα παλιό τραγούδι, το «Μισό ποτήρι» (πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φωτίου, από το «Νύχτα από σεντέφι») και μ’ ένα καινούργιο, τον περίφημο «Ωκεανό».
Επτά χρόνια αργότερα κυκλοφορεί ο δίσκος «Όλα είναι αλλού» του μουσικοσυνθέτη και ενορχηστρωτή Βαγγέλη Κοντόπουλου. Αυτή τη φορά, εν έτει 2011, ο Γιώργος Φραντζολάς υπογράφει μόνο τους στίχους σε έξι τραγούδια («Το μεγάλο κύμα» και «Της άνοιξης αηδόνι» με τον Χρήστο Θηβαίο, «Άγρια περάσματα» με τον Μάκη Σεβίλογλου, «Όλα είναι αλλού» με τον Χ. Θηβαίο και τη Μαρία Λούκα, «Μέλισσα» με τους On The Road, «Οι λέξεις» με τον Βαγγέλη Κοντόπουλο) και σε άλλα δύο σε συνεργασία με τον συνθέτη. Το «Όταν κοιμάσαι πλάι μου» με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και το «Άνεμε πάρε με» σε ερμηνείες Χ. Θηβαίου-Μ. Λούκα.
Το 2014 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΕΝ ΠΛΩ» η τρίτη καθαρά προσωπική του δουλειά, το ξεχωριστό βιβλίο-cd «Με τον Αίσωπο εκδρομή», μια ηχογραφημένη παιδική μουσικοθεατρική παράσταση, ένα παιδικό μιούζικαλ, σε σενάριο-στίχους και μουσική του Γιώργου Φραντζολά. Την ενορχήστρωση – ηχοληψία - μουσική παραγωγή ανέλαβε ο Βαγγέλης Κοντόπουλος, την εικονογράφηση η Ανυσία Φραγγατζή και ερμηνευτικά συμμετέχουν οι: Καίτη Κουλλιά, Μάκης Σεβίλογλου, Αντώνης Μουσαδές, οι On The Road, ο βαρύτονος Γιάννης Καραγιαννίδης και η κόρη του, Άννα Φραντζολά. Συμμετέχουν επίσης, σε ρόλο αφηγητή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο καραγκιοζοπαίκτης Άθως Δανέλλης. Τα τελευταία χρόνια συμμετείχε με τρία νέα τραγούδια («Φιλί της τριανταφυλλιάς», «Μην αργείς», «Η δίψα που σβήνει» – το τελευταίο βασισμένο σε αργεντίνικη μελωδία) στον προσωπικό δίσκο της Καίτης Κουλλιάς «Του έρωτα πηγές» (2015) σε ενορχήστρωση Μάριου Στρόφαλη και γράφοντας στίχους σ’ ένα τραγούδι («Κεραμίστρια») για το νέο προσωπικό δίσκο του Βαγγέλη Κοντόπουλου «Παράξενα Τραγούδια» (2016).
Οι φωτογραφίες είναι από δημοσιεύματα του τύπου. Για περισσότερα βίντεο με τραγούδια του μουσικού φιλολόγου και τραγουδοποιού Γιώργου Φραντζολά, στον παρακάτω σύνδεσμο: https://www.youtube.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου