Όταν η Ρίτα Αντωνοπούλου συνάντησε τον Σταύρο Σιόλα στη Σφίγγα

Το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024 βρεθήκαμε στη "Σφίγγα", σε μια φιλόξενη μουσική σκηνή που βρίσκεται σ' έναν στενό πεζόδρομο στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί παρακολουθήσαμε το ενδιαφέρον τρίωρο μουσικό πρόγραμμα που με μεράκι έστησαν, ο Σταύρος Σιόλας με τη Ρίτα Αντωνοπούλου και την θαυμάσια ομάδα πέντε μουσικών που τους συνόδευε. Οι δύο πρωταγωνιστές της βραδιάς, από τις πιο ξεχωριστές φωνές της ελληνικής μουσικής σκηνής των τελευταίων 25 ετών, έκαναν μια προσεκτική επιλογή τραγουδιών, συνδυάζοντας το δικό τους ρεπερτόριο (υποστηρίζοντας και δικαιώνοντας εμπράκτως την προσωπική τους δισκογραφία), με τραγούδια παραδοσιακά (Ανάθεμά τον αίτιο, Τα παιδιά της γειτονιάς μου, Δω στα λιανοχορταρούδια), λαϊκά των Χρήστου Νικολόπουλου - Λευτέρη Χαψιάδη (Μια είναι η ουσία), Νίκου Ξυδάκη - Μανώλη Ρασούλη (Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια), μέχρι Γιάννη Μαρκόπουλο - Μάνο Ελευθερίου (Μαλαματένια λόγια), Θανάσης Παπακωνσταντίνου (Ανδρομέδα), Τρύπες (Καινούργια ζάλη) και βεβαίως, Θάνο Μικρούτσικο.

Η Ρίτα Αντωνοπούλου είχε, όπως ήταν αναμενόμενο, τη μερίδα του λέοντος όσον αφορά την ερμηνεία των τραγουδιών του αξέχαστου μουσικοσυνθέτη με τον οποίο συνεργάστηκε στενά στις συναυλίες και στη δισκογραφία τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι λοιπόν, ερμήνευσε έξοχα, με τις διασκευές των Ρεβάνς, το "Μικρόκοσμο" (Ναζίμ Χικμέτ, σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου) από τα "Πολιτικά Τραγούδια", το "Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα" από το "Σταυρό του Νότου" και το "Οι 7 νάνοι στο s/s Cynenia" από τις "Γραμμές των Οριζόντων" σε ποίηση Νίκου Καββαδία και τον "Πιτσιρικά" σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου από το δίσκο "Θάλασσα στη σκάλα". Έλειπε ίσως ένα "Δεν είναι η σιωπή φωνή" ή κάποιο άλλο, από τον πολύ καλό  δίσκο "Πάμε ξανά απ' την αρχή" όπου η Αντωνοπούλου τραγουδά σε πρώτη εκτέλεση Μικρούτσικο.

Ευχάριστη εντύπωση αποτελεί το γεγονός πως επέλεξαν τρία τραγούδια των Μάνου Χατζιδάκι - Νίκου Γκάτσου ("Τα λουστράκια" που τραγούδησαν μαζί, "Η Παναγία των Πατησίων" η Αντωνοπούλου και "Φέρτε μου ένα μαντολίνο" ο Σιόλας), δίνοντας το στίγμα ενός υψηλού γούστου και μιας ακριβής αισθητικής, δημιουργώντας κλίμα "καλοκαιρινής συναυλίας σε θέατρο" ακόμα κι αν εμφανίζεσαι Σαββατόβραδο σε μια χειμερινή μουσική σκηνή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Πάμε στα δικά τους τώρα. Η εκφραστική και χειμαρρώδης Ρίτα Αντωνοπούλου ερμήνευσε ένα συγκινητικό τραγούδι για την κόρη της Φαίδρα, το "Θα μεγαλώνω" (Μουσική: Αντώνης και Δημήτρης Παπαβομβολάκης - Στίχοι: Ειρήνη Τσαγκαράκη) και παρουσίασε δύο καινούργια ενδιαφέροντα τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο της, στον οποίο υπογράφει τη μουσική ο Σταύρος Σιόλας και τους στίχους, σε κάποια από αυτά, η ίδια (Ρώτησαν κάποτε ένα αστέρι - Έχω μια θάλασσα). Στη συνέχεια έκανε μια επιλογή από τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια (Μια πόλη για δύο του Χρήστου Θηβαίου και της Φωτεινής Λαμπρίδη, Αντέχω λίγο έρωτα ακόμα του Νάσου Αρώνη, Πότε θα πάμε στα βουνά της Χάρις Τσεκούρα), ενώ μοιράστηκε με τον μουσικό της συνοδοιπόρο και κάποια δικά του τραγούδια. Ας πούμε γι' αυτά τώρα! 

Σταύρος Σιόλας. Σε αντίθεση με την επί σκηνής παρτενέρ του που την έχω ακούσει άλλες τρεις φορές στο παρελθόν, σε μουσικές παραστάσεις του αξέχαστου Θάνου Μικρούτσικου, τον ταλαντούχο αυτό καλλιτέχνη και δημιουργό τον άκουσα για πρώτη φορά ζωντανά και ενθουσιάστηκα τόσο με το προσωπικό του υλικό, με τη μουσική του εργογραφία δηλαδή, όσο και με την εξαίρετη φωνή του, που δεν θυμίζει κανέναν και τίποτα.

Επηρεασμένος σαφώς από τη βυζαντινή μουσική και το παραδοσιακό τραγούδι, αλλά και από τις μπαλάντες του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, γράφει μελωδίες που συγκινούν και ξεχωρίζουν, ενώ η ζεστή φωνή και η βαθιά δραματική ερμηνεία του σε καθηλώνουν. 

"Το αύριο", "Χωρίς εσένα", "Ποιο παραμύθι να βρω", "Διόδια" σε στίχους Πόλυ Κυριάκου, "Η Μάνα μου", "Σαν Χουάν" σε στίχους Σάννυς Μπαλτζή, "Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος" σε στίχους Σταύρου Σταύρου, "Το σποράκι" σε στίχους Ηλία Μάστορη, "Προσμονή", "Της άρνης το νερό" και "Γεροπλάτανος", σε στίχους του ίδιου του συνθέτη, είναι τα τραγούδια του που ακούσαμε το προηγούμενο Σαββατόβραδο στη Σφίγγα. Κάποια από αυτά τα μοιράστηκε με άλλους στη δισκογραφία (Ελευθερία Αρβανιτάκη, Φωτεινή Βελεσιώτου, Ρένα Μόρφη), κάποια άλλα τα τραγούδησε ο Γιάννης Κότσιρας και ορισμένα άλλα τα τραγούδησε ο ίδιος ο Σταύρος Σιόλας, ως τραγουδοποιός. Ο ρόλος που του ταιριάζει περισσότερο και ευελπιστούμε να συνεχίσει σ' αυτόν το δρόμο... 

Στο τέλος της βραδιάς, παρουσία του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Γιώργου Καζαντζή από τη Θεσσαλονίκη, ο Σταύρος Σιόλας, τιμής ένεκεν και εκτός προγράμματος, ερμήνευσε υπέροχα τις "Μέλισσες" σε στίχους Ελένης Φωτάκη.

Οι εμφανίσεις τους ήταν άκρως επιτυχημένες, γι' αυτό και έχουμε παράταση. Εκτός από το ερχόμενο Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2024, θα εμφανιστούν άλλα δύο Σάββατα (21&28/12) στις 22:00. 

Πριν 15 χρόνια η Ρίτα Αντωνοπούλου μου είχε δώσει μία εφ' όλης της ύλης συνέντευξη (από τις πρώτες της): ΕΔΩ!

Κείμενο - Φωτογραφίες: Θεοδόσης Βαφειάδης

Κίτρινο του ηλιοτρόπιου (Εκδόσεις Πατάκη)

 

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις "Εκδόσεις Πατάκη" ένα ιδιαίτερο παιδικό βιβλίο (για παιδιά από 5 ετών) που φέρει την υπογραφή της Ζουλιέτ Αντάμ στο κείμενο και της Μορίν Πουανιονέκ στην εικονογράφηση. Η απόδοση από τα γαλλικά έγινε από τον Φίλιππο Μανδηλαρά. 

Πρόκειται για μια καλαίσθητη σκληρόδετη έκδοση ενός "παραμυθένιου" βιβλίου που μπλέκει αριστοτεχνικά τη φαντασία ενός μικρού κοριτσιού, της Ηλιάνας, με τον κόσμο που την (και μας) περιβάλλει. Μια διαδρομή προς την ενηλικίωση με όλα όσα θέλουμε ν' αφήσουμε πίσω μας και όλα εκείνα που προσπαθούμε να κρατήσουμε για πάντα μέσα στην καρδιά μας.

Από πολύ μικρή, η Ηλιάνα αγαπούσε όλο τον κόσμο. Και της άρεσε το κίτρινό της χρώμα. Της θύμιζε το χρώμα του ηλιοτρόπιου. Πίστευε ότι της πηγαίνει πολύ. Γύρω της οι ενήλικες είναι γκρίζοι, θλιμμένοι και σοβαροί. Η Ηλιάνα, αντίθετα, ενθουσιάζεται με όλα όσα την περιτριγυρίζουν. Ο κόσμος είναι όμορφος και χρωματιστός. Αρκεί να ξέρεις να τον βλέπεις. 

Ένα ποιητικό ταξίδι μύησης στον κόσμο της παιδικής ηλικίας. 

«Ένα φωτεινό βιβλίο με ποιητική γραφή και παραμυθένιες εικόνες!» FRANCE BLEU 

«Ποίηση και σοφία ή πώς μεγαλώνει κανείς δίχως να επηρεάζεται από τη σκοτεινιά του ενήλικου κόσμου! PAGE DES LIBRAIRES 

«Μια θετική ιστορία, γεμάτη νοήματα, με υπέροχες εικόνες». OPEN MIND 

«Συγγραφέας και εικονογράφος συνδυάζουν μια μοναδική δουλειά στα χρώματα με ένα τρυφερό κείμενο, με σκοπό να υμνήσουν τη χαρά της ζωής». TELE 7 JOURS 

«Ένα βιβλίο με ισχυρά στοιχεία φαντασίας και χρώματα ονειρικά, που μας θυμίζει πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν κρατούσε ο καθένας μας ένα μέρος της παιδικής του αθωότητας». OPALIVRES

Ο Μπαχ για παιδιά της Έλεν Γκάρνερ (Εκδόσεις Gutenberg)

 

«Οι άνθρωποι ερωτεύονται μόνο και μόνο επειδή βαριούνται», είπε ο Ντέξτερ. Η Αθίνα και ο Ντέξτερ, με τα δύο παιδιά τους, το ένα στο φάσμα του αυτισμού, ζουν μια συμβατική ζωή σ᾽ ένα προάστιο της Μελβούρνης. Κάποια στιγμή εισβάλλει στη ζωή τους μια παλιά φίλη του Ντέξτερ, μαζί με την αδελφή της και τον πρώην εραστή της. Ένας αλλιώτικος, ανέμελος κόσμος ανοίγεται μπροστά τους και η τακτοποιημένη ζωή της οικογένειας ανατρέπεται. 

Ένα «αδυσώπητο και γενναίο μυθιστόρημα» (The New York Times) από την Έλεν Γκάρνερ (γενν. 1942), τη «μεγαλύτερη εν ζωή συγγραφέα της Αυστραλίας» (The Guardian).

Το βιβλίο "Ο Μπαχ για παιδιά" της Helen Garner κυκλοφορεί από τις "Εκδόσεις Gutenberg" σε μετάφραση Ελένης Ηλιοπούλου.

Σειρά ALDINA, 96 (Διεύθυνση: Ζωή Μπέλλα - Αρμάου).

Για περισσότερα βιβλία του σπουδαίου εκδοτικού οίκου στις Νότες Λογοτεχνίας, εδώ!

Μία μικρή ευτυχία | Ευτυχία Μητρίτσα & Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

 

Μία μικρή ευτυχία | Ερμηνεία: Ευτυχία Μητρίτσα 
Στίχοι- Μουσική: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης 

Ενορχήστρωση: Δημήτρης Σίντος, Πασχάλης Παπαζούδης, Ευτυχία Μητρίτσα 
Μίξη: Πασχάλης Παπαζούδης (Summit Music House) 
Master: Νάσος Νομικός VU Production & Mastering 
Σκηνοθεσία, μοντάζ: Πάνος Ηλιόπουλος 
Ψηφιακή κυκλοφορία: FM Records

Η Ευτυχία Μητρίτσα, ανήμερα των γενεθλίων της, παρουσιάζει το νέο της single, «Μία μικρή ευτυχία». Μια τρυφερή, μελωδική μπαλάντα για τον έρωτα που διαπερνά με τη νεανική του ορμή όλες τις αισθήσεις και σε παρασύρει στη δίνη του. Τη μουσική και τους στίχους υπογράφει ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και το βίντεο κλιπ ο Πάνος Ηλιόπουλος. Το νέο τραγούδι κυκλοφορεί ψηφιακά από την FM Records. Οι δύο καλλιτέχνες λένε για το τραγούδι και τη συνεργασία τους:

“Κι αν με κατατρέχει αυτό το αίσθημα πως αργώ να μεγαλώσω, νιώθω ασφαλής κυκλωμένη από την αγάπη των φίλων. Aλέξανδρε είσαι ένας από αυτούς κι εγώ πιστή θαυμάστριά σου. Έκανες το όνομά μου να ηχεί σαν «ένα τραγούδι στα ηχεία», με τρόπο αφοπλιστικά τρυφερό. Εύχομαι η μικρή μας ευτυχία να βρει να «τρυπώσει» και στις δικές σας καρδιές, όπως ο έρωτας που περιγράφει, που κάνει όλα τα μικρά μεγάλα και τη ζωή πιο γλυκιά …” 

Ευτυχία Μητρίτσα

“Το γλυκό ματζόρε της παιδικής ψυχής. Αυτής που βγαίνει από τις ανάσες της και από το μέλι της φωνής της. Αυτή είναι η μικρή Ευτυχία! Ένα τραγούδι για τον έρωτα που γράφεται στην ώρα του και όχι όταν αυτός χαθεί και σβήσει. Χρόνια το παιδεύουμε και τώρα πλέον ήρθε η ώρα να φτάσει στα αυτιά σας. Είμαι χαρούμενος που αυτή η μοναδική φωνή με το πολύ προσωπικό μέταλλο, και το βαθύ αίσθημα, σας αφηγείται τους στίχους και τις νότες μου …” Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

ΣΤΙΧΟΙ:

Μία μικρή ευτυχία Έρωτας να γίνεσαι να μη σε βλέπει κανείς να βουλιάζεις σαν ιδρώτας στο χέρι Έρωτας να γίνεσαι κι όλο να απορείς ποιός σε είδε στ’ αλήθεια, ποιός ξέρει Μια πτυχή στο σεντόνι μου στο μυαλό μια σχισμή στα μαλλιά μου τ' ανάκατα και στο δέρμα οσμή Να ‘σαι ως τα χαράματα μια φωτιά, μία δίνη κι ένα τραγούδι στα ηχεία μία μικρή ευτυχία (Να να να να) Έρωτας να γίνεσαι να ψιθυρίζεις στα αυτιά λέξεις που ποτέ δεν είπε το στόμα Κι απ’ τις χαραμάδες όλες να μπαίνεις κλεφτά σε καρδιές που αντέχουν ακόμα Μια πτυχή στο σεντόνι μου στο μυαλό μια σχισμή στα μαλλιά μου τ' ανάκατα και στο δέρμα οσμή Να ‘σαι ως τα χαράματα μια φωτιά, μία δίνη κι ένα τραγούδι στα ηχεία μία μικρή ευτυχία Μια πτυχή στο σεντόνι μου στο μυαλό μια σχισμή στα μαλλιά μου τα ανάκατα και στο δέρμα οσμή Να ‘σαι ως τα χαράματα μια φωτιά, μία δίνη κι ένα τραγούδι στα ηχεία μία μικρή ευτυχία (Να να να να)

Μια συναυλία - μυσταγωγία με τη Νένα Βενετσάνου στο Τριανόν

"Ισορροπεί με ευφυΐα ανάμεσα στο λαϊκό και το κλασικό τραγούδι, χωρίς ποτέ να χάνει τον αισθησιασμό της, είναι μια πλήρης φωνή."

Μάνος Χατζιδάκις

Τυχεροί όσοι βρεθήκαμε το βράδυ της Τρίτης 19 Νοεμβρίου 2024 στον Κινηματογράφο Τριανόν, όπου ακούσαμε την κορυφαία ερμηνεύτρια και τραγουδοποιό, Νένα Βενετσάνου.

Τη συναυλία διοργάνωσε ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Δικαιωμάτων Ελλήνων Μουσικών “Απόλλων” για την υποστήριξη και προώθηση της Ελληνικής μουσικής.

Τη Νένα Βενετσάνου συνόδευαν επάξια, τρεις εξαίρετες μουσικές προσωπικότητες του χώρου. Ο Γιώργος Τοσικιάν στην κλασική κιθάρα, ο Δήμος Βουγιούκας στο ακορντεόν και ο Σόλης Μπαρκής στα κρουστά.

Η συναυλία ξεκίνησε με "Το γελαστό παιδί” του Μίκη Θεοδωράκη και στη συνέχεια η Νένα Βενετσάνου έδωσε ψυχή και σάρκα -με τη μεγαλειώδη φωνή της, που παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο- σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Βασίλη Τσιτσάνη, του Νότη Μαυρουδή και άλλων. Αλλά και στις δικές της δημιουργίες. Τραγούδια που υπογράφει η ίδια τους στίχους και τη μουσική, όπως το περίφημο “Λίλιθ”, αλλά και τα τραγούδια που αφορούν τις μελοποιήσεις σπουδαίων ποιητών. 

Το πρόγραμμα διανθιζόταν από διαλεχτά τραγούδια, επιλεγμένα προσεκτικά με βάση το υψηλό αισθητήριο των καλλιτεχνών, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας συναυλίας - μυσταγωγίας.

Ευελπιστούμε σύντομα να ακούσουμε ξανά την καθηλωτική αυτή καλλιτέχνιδα, τη μοναδική δημιουργό που ομόρφυνε με την παρουσία της το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι των τελευταίων πέντε δεκαετιών. 

Πάρε τα χνάρια που άφησα - Η ζωή και το έργο του Θόδωρου Δερβενιώτη

 

Το "Πάρε τα χνάρια που άφησα" είναι η πλήρης βιογραφία του λαϊκού συνθέτη Θόδωρου Δερβενιώτη (20/01/1922 - 05/12/2004), γραμμένη με μυθιστορηματικό τρόπο από τον γιο του Σπύρο Δερβενιώτη (Αθήνα, 1969), εξαίρετο γελοιογράφο και δημιουργό κόμικς, με όχημα τις αναμνήσεις, τα βιώματά του αλλά και ίχνη που άφησε ο πατέρας του στις προφορικές και γραπτές αφηγήσεις του. 

Η ζωή του Θόδωρου Δερβενιώτη όρισε και ορίστηκε από το λαϊκό μεταπολεμικό τραγούδι, ενώ τη σημάδεψαν γεγονότα, τόποι, σταθμοί και προσωπικότητες της ελληνικής δισκογραφίας. Το «μαύρο τραγούδι» της δεκαετίας του ’50. Η Columbia. Η Odeon, μετέπειτα Minos. To Μπαράκι του Μάριου, τα πάλκα όπου «δεν σταμάταγες ούτε για να αλλάξεις τη χορδή που έσπαγε». Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Ο Στέλιος Καζαντζίδης. Η παραγωγικότατη συνεργασία με τον Κώστα Βίρβο. Η επιμονή στους βυζαντινούς δρόμους. Ο πόλεμος από τις εταιρείες. Η ΕΜΣΕ και το όνειρο της αυτοδιαχείρισης. 

«Παράπονα και κλάματα» και «Άλλα μου λέν’ τα μάτια σου», «Ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι» και «Βάλ’ το κόκκινο φουστάνι». Οι χαρές και οι λύπες ενός λαού «που γλεντάει κλαίγοντας και κλαίει γελώντας». Το 2022 έκλεισαν εκατό χρόνια από τη γέννηση του συνθέτη. Το 2024 είκοσι χρόνια από τον θάνατό του. Επέτειοι-αφορμή για να ξετυλιχτεί το νήμα μιας σημαδιακής εποχής της ελληνικής δισκογραφίας, ζωντανεύοντας παράλληλα το «ταπεινό μεγαλείο» που ήταν ο σπουδαίος Θόδωρος Δερβενιώτης. 

Το βιβλίο, 352 σελίδων, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος

Το βιβλίο διατρέχει όλη τη ζωή και το έργο του σημαντικού δημιουργού. Από τη Ζαγορά Πηλίου στην εξορία της Μακρονήσου κι από εκεί στο ταξίδι της μουσικής που ξεκινά ως επαρχιώτης στην Αθήνα. Αρκετές σελίδες του βιβλίου είναι αφιερωμένες στην προσπάθεια συνδικαλισμού των δημιουργών, στην οποία ο Θόδωρος Δερβενιώτης πρωτοστατεί από το 1961, όπου με δική του πρωτοβουλία, αλλά και του στιχουργού Κώστα Βίρβου, δημιούργησαν το «Σύλλογο Συνθετών - Στιχουργών Λαϊκού Τραγουδιού». 

Πολλές πηγές του βιβλίου προέρχονται από συνεντεύξεις του καλλιτέχνη, ενώ στο τέλος της βιογραφίας ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το κεφάλαιο με τα ντοκουμέντα και η αναλυτική αναφορά στο ρεπερτόριο του αγαπημένου λαϊκού μουσικοσυνθέτη. Αξίζει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη κάθε ανθρώπου που αγάπησε το λαϊκό τραγούδι και γενικότερα, την ελληνική μουσική!

Τα τραγούδια των άλλων που αγάπησε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2024 βρεθήκαμε στο Θέατρο Παλλάς, για να παρακολουθήσουμε την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, σε μια μουσική παράσταση με τραγούδια που αγαπάει και τραγούδησαν άλλοι συνάδελφοί της στη δισκογραφία. Άκρως ενδιαφέρον θέμα για μια μεγάλη ερμηνεύτρια που στις συναυλίες της ερμηνεύει κυρίως τα δικά της τραγούδια, αυτά που πρωτοερμήνευσε δηλαδή στη δισκογραφική της πορεία, που μετράει αισίως πέντε δεκαετίες, έχοντας στις αποσκευές της ένα πλούσιο ρεπερτόριο.

Μαζί της ήταν μια ορχήστρα 14 μουσικών υπό τη διεύθυνση του μαέστρου και ενορχηστρωτή Άρη Αντωνιάδη, ο οποίος φρόντισε να υπερφορτώσει αρκετά τα τραγούδια με αποτέλεσμα μια “ηχητική οχλαγωγία” που δεν ταίριαζε σε όλα τα τραγούδια, ενώ συμμετείχαν με τις πολύ καλές φωνές τους και οι: Γιώργος Καραδήμος, Γιάννης Μαθές και Κωνσταντίνος Καϊκής.

Η εμφάνιση της Πρωτοψάλτη ξεκίνησε με τη “Συναυλία” (Ν. Αντύπας – Λ. Νικολακοπούλου), ένα τραγούδι που πρωτοερμήνευσε η Χάρις Αλεξίου, στην οποία θα επανέλθει άλλες δύο φορές, με το “Δι ευχών” και το “Να ζήσω ή να πεθάνω”, από τον ίδιο δίσκο του 1992 και τα τρία, την εποχή που η Πρωτοψάλτη συνεργαζόταν με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς (πάντα σε στίχους Νικολακοπούλου). Λίγα χρόνια αργότερα θα συνεργαστεί και με τον Αντύπα στο “Σαν ηφαίστειο που ξυπνά”.

Ακολούθησε το “Δεν είσαι εδώ” (Σ. Κορκολής – Π. Καρασούλος) που είχε ερμηνεύσει αξεπέραστα η Δήμητρα Γαλάνη, ενώ την τιμητική του είχε και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης με τρία τραγούδια... ("Αν μου τηλεφωνούσες", "Είναι επικίνδυνα εδώ", "Χωρίς αναπνοή"), αλλά και ο Αντώνης Ρέμος με το “Έτσι ξαφνικά” του Αντώνη Βαρδή.

Στη συνέχεια του προγράμματος, η τραγουδίστρια, που όπως πάντα ήταν σε εξαιρετική φόρμα, έμπλεξε ακόμα περισσότερο το πρόγραμμα με τα αγαπημένα της τραγούδια, ερμηνεύοντας από το “Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω” του Μανώλη Χιώτη (που το τραγούδησε δύο φορές) μέχρι το μελοποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο “Το μαχαίρι” του Νίκου Καββαδία στην γνωστή θεατράλε διασκευή που είχε κάνει και παλαιότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Συνέχισε “Δυνατά – Δυνατά” (Ara Dinkjian – Λ. Νικολακοπούλου – Ε. Αρβανιτάκη), με τα “Ήσυχα βράδια” (Λ. Παπαδόπουλος – Μ. Κριεζή – Αρλέτα) και το “Σε πέντε άνεμους” (Σ. Κορκολής – Ιφ. Γιαννοπούλου – Κωνσταντίνα), μέχρι και θρακιώτικο ακούσαμε (“Δω στα λιανοχορταρούδια”), κάτι που μας άρεσε ιδιαιτέρως. Όπως και η ερμηνευτική της προσέγγιση στο “Δε μας συγχωρώ” του Νίκου Πορτοκάλογλου.

Οι καλύτερες στιγμές όμως της βραδιάς -και αυτό φάνηκε και από τις αντιδράσεις του κόσμου που είχε σχεδόν γεμίσει τον τεράστιο χώρο- ήταν όταν η Πρωτοψάλτη τραγούδησε με ένα πιάνο το “Αυτή η νύχτα μένει” του Σταμάτη Κραουνάκη, το “Μην κλαις” του Ηλία Ανδριόπουλου και του Μιχάλη Μπουρμπούλη, τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου (“Γεια σου χαρά σου Βενετιά” και “Νυν και Αει” σε στίχους Νίκου Γκάτσου, “Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς” σε στίχους Βαγγέλη Γκούφα, “Υπομονή” σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου), το “Ας κρατήσουν οι χοροί” του Διονύση Σαββόπουλου και το “Του μικρού βοριά” των Μίκη Θεοδωράκη - Οδυσσέα Ελύτη.

Εντύπωση μας προκάλεσε που στα “αγαπημένα τραγούδια” της σπουδαίας ερμηνεύτριας δεν υπήρχε ούτε ένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιάννη Σπανού ή του Μίμη Πλέσσα...

Στο encore, χάρισε στο κοινό, αφού τους ζήτησε να σηκωθούν όρθιοι, τρία δικά της τραγούδια. Το καινούργιο “Ζωή μου, ρούχο μου” (Α. Κατσιγιάννης – Λ. Δημοπούλου), το “Τράβα σκανδάλη” (Δ. Γαλάνη – Μ. Κοντοβά) και το “Χειροκρότημα”(Δ. Γαλάνη – Λ. Νικολακοπούλου), όπως ήταν αναμενόμενο.

Προσωπικά, ήταν η τρίτη φορά που άκουγα ζωντανά την κ. Πρωτοψάλτη (1η το 1998 στο Κηποθέατρο Αλεξανδρούπολης με την παράσταση “Σαν ηφαίστειο που ξυπνάει” & 2η το 2012 στο Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής, όπου εμφανίστηκε με τον Στέφανο Κορκολή) και πραγματικά εντυπωσιάστηκα για την άρτια ερμηνευτική της απόδοση και την σκηνική της ενέργεια, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο και για όλες τις επιλογές των αγαπημένων της τραγουδιών. Αλλά αυτό είναι υποκειμενικό, εντελώς προσωπικό και απολύτως σεβαστό.