Συνέντευξη με το Σίλα Σεραφείμ

Λίγα λόγια για το Σίλα Σεραφείμ…

Ο Σίλας – Σεραφείμ (Χαραλαμπίδης), ο ταλαντούχος σατιρικός ηθοποιός και συγγραφέας, γεννήθηκε το 1968 στην Κομοτηνή. Τα τελευταία 20 χρόνια υπηρετεί με αφοσίωση, συνέπεια και αγάπη το stand up comedy. Πέρα από το δύσκολο και απαιτητικό αυτό είδος θεάτρου, έχει ασχοληθεί με επιτυχία και με το ραδιόφωνο (Πρώτο Πρόγραμμα Κρατικού Ραδιοφώνου - FM 102 Θεσσαλονίκη 1994, ΕΡΑ SPORT 2003-2010, ΣΚΑΙ 2004-2006, ΝΕΤ FM 2010-2012, KOSMOS 2012), με τη διαφήμιση και τα τελευταία χρόνια είναι έντονη η παρουσία του και στο διαδίκτυο, μέσα από το περίφημο Comedy Lab. 

Ως «κανονικός ηθοποιός» που είναι έχει πάρει μέρος σε περισσότερες από 20 τηλεοπτικές σειρές (Στραβά και ανάποδα, Το τελευταίο αντίο, Ένας αξιολάτρευτος μπελάς, Τολμηρές ιστορίες, Σελίδες με θέα, Πειρασμός, Ζωή πατίνι, Ζωντανές ιστορίες, Μια νύχτα σαν κι αυτή, Τζιβαέρι, Έκπτωτος άγγελος, Εμείς κι εμείς, Η διπλανή πόρτα, Δύο ξένοι, Οι αναιδέστατοι, Μικρές ιστορίες, Θειοσεβούμενοι, Λίφτινγκ, Καφέ της χαράς, Sk live, Γάμος με τα όλα του, Λόλα κ.ά.), αλλά γνωστός στο πανελλήνιο έγινε κυρίως με τις τηλεοπτικές σειρές «Σκερτσάκια» και «Σφηνάκια» (2006-2008). Επίσης, έχει παίξει και σε τρεις κινηματογραφικές ταινίες: Μαρία – Ηλέκτρα (1996), Προστάτης Οικογενείας (1997) και Νυχτερινό Τρένο (1999).

Τέλος, αξίζει να σταθούμε και στη θεατρική παρουσία του, πέρα από τις παραστάσεις stand up comedy που κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Έχει παίξει στα θεατρικά έργα: «Πρόταση σε γάμο» & «Αρκούδα», του Τσέχωφ, «Μονόπρακτα» του Βάλεντιν, «Μπρεχτ και Χίτλερ» του Πλωρίτη, «Βίκτωρ» του Βιτράκ, «Αχαρνής» του Αριστοφάνη, «Γιατρός με το στανιό» του Μολιέρου, «Μια κυρία από την Αγκόνα» του Ρουτζάντε, «Η τύχη της Μαρούλας» του Κορομηλά, «Το λέει και το σύνταγμα» (επιθεώρηση, από το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, όπως και οι περισσότερες παραστάσεις που έχει παίξει), «75 Λεπτά» (One Man Show, από τις Νέες Μορφές), «Τρεις βαλίτσες κι εγώ» (μπουλβάρ με το Θίασο Κώστα Βουτσά) κ.ά.

Ο Σίλας Σεραφείμ, το προηγούμενο Σάββατο 19/05/2012, έκανε δύο επιτυχημένες εμφανίσεις («ΚΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ») στην Κομοτηνή και το επόμενο απόγευμα, λίγο πριν φύγει για Αθήνα, συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης για μια σύντομη κουβεντούλα.

Σαν επιθεωρησιακός μονόλογος… ο λόγος στο Σίλα!

Γεννήθηκα το 1968 στην Κομοτηνή. Μεγάλωσα και τελείωσα το λύκειο σ’ αυτή την πόλη, πήγα φαντάρος και μετά βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη για σπουδές: School of Business Administration and Liberal Arts (SBALA) 1987-1990 και Δραματική Σχολή Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος 1990–1993.

Τα οικονομικά δεν τα τελείωσα. Όπως οφείλει κάθε σοβαρός καλλιτέχνης, έτσι κι εγώ, χρωστάω μερικά μαθήματα στις άλλες σπουδές που έκανα!

Δεν ήμουν από τα παιδιά που έλεγαν πως «εγώ θα γίνω ηθοποιός».  Δεν ήμουν και ποτέ εξοικειωμένος μ’ αυτή τη δουλειά. Οι δουλειές των Κομοτηναίων ήταν συμβατικές, απλές δουλειές θα έλεγα. Δικηγόρος, γιατρός κ.λπ. Το να πεις πως θέλεις να γίνεις ηθοποιός ήταν σα να έλεγες πως θέλεις να γίνεις αστροναύτης!

Τις πρώτες θεατρικές απόπειρες τις έκανα όντας μαθητής λυκείου στην Κομοτηνή. Είχα γράψει μάλιστα και μια επιθεώρηση. Και αργότερα συνέχισα στο πανεπιστήμιο, ήμουν στη θεατρική ομάδα της ΧΑΝΘ.

Η πρώτη μου επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο ήταν στους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη(1991) σε σκηνοθεσία Δημήτρη Έξαρχου,  με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Συμμετείχα ως κομπάρσος. Κρατούσα ένα κοντάρι εκεί. Σ’ αυτή την παράσταση ήταν και ο Φάνης Μουρατίδης… κοντάρι κι αυτός!

Αναγκάστηκα να φύγω από τη Θεσσαλονίκη, ενώ δεν το ήθελα, γιατί απλώς η πόλη δε μπορούσε να σηκώσει πολλά πράγματα… και για να μπορέσω να δουλέψω, εγκαταστάθηκα μόνιμα στην Αθήνα το 1994.

Ξεκίνησα να συμμετέχω σε τηλεοπτικές σειρές, πηγαίνοντας το βιογραφικό μου σε διάφορα γραφεία παραγωγής. Έτσι πήρα μέρος στο «Τελευταίο Αντίο» και σε πολλές άλλες σειρές, όπου έπαιζα μικρούς ρόλους. 

Και παράλληλα, εκείνη την εποχή, ξεκινήσαμε το stand up comedy με τη Λουκία Ρικάκη. Εγώ έγραφα και έπαιζα από τότε. Αν δε γράφεις τα κείμενά σου, είναι δύσκολα! Γιατί στο stand up comedy πρέπει να είσαι και συγγραφέας και σκηνοθέτης και εκτελεστής, είναι αυτό που λέμε one man show, με όλη τη σημασία των λέξεων. 

Σ’ αυτό που ξεκίνησε η Λουκία Ρικάκη, αλλά και γενικότερα στο stand up comedy, αν δεν έχεις ταλέντο, δε μένεις. Δε  χωράει το μέσον και οι γνωριμίες! Δηλαδή, όποιος ήταν καλός ερχόταν στην ομάδα! Έπρεπε να ήσουν χάλια μαύρα για να μη σ’ έπαιρνε στην ομάδα! Σαν φόρμα το stand up comedy ξεκίνησε στην Ελλάδα το 1994, από εμάς.

Στην ομάδα τότε ήμασταν ο Θανάσης Παπαγεωργίου, ο Κώστας Παπαγεωργίου, ο Χριστόφορος Ζαραλίκος κ.ά. Στη συνέχεια ήρθε μαζί μας και ο Γιώργος Χατζηπαύλου, με τον οποίο συνεργαζόμαστε μέχρι σήμερα. Πρωτοπαίξαμε σε κάποια μπαρ και έπειτα στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης, στα Εξάρχεια. 

Ξεκινώντας να δουλεύω σταθερά με τη Λουκία Ρικάκη, άρχισαν να μου προτείνουν κι άλλες δουλειές. Έκανα πολλές διαφημίσεις, πάρα πολλά γκεστ σε σήριαλ, με πήρε εκείνη την εποχή και ο Ασημακόπουλος στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ, για να κάνω κωμικά και να σπάσει λίγο η αθλητικούρα. Εκεί έμαθα πραγματικά το ραδιόφωνο. 

 

Παράλληλα με το stand up comedy, το ραδιόφωνο, τις διαφημίσεις και τις τηλεοπτικές σειρές, δε σταμάτησα να παίζω στο θέατρο. Κυρίως τα καλοκαίρια συνεργαζόμουν με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής.

Μία από τις ωραιότερες θεατρικές μου εμπειρίες όμως ήταν η συνεργασία μου με τον Κώστα Βουτσά και την Άβα Γαλανοπούλου στην παράσταση «Τρεις βαλίτσες κι εγώ». Όλα όσα ήξερα τρία χρόνια από τη σχολή, τα έμαθα επί της ουσίας σε μια σεζόν με το Βουτσά!

Αγαπημένοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες – πρότυπα για μένα, ήταν ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και ο Κώστας Χατζηχρήστος. Ίσως μάλιστα και υποσυνείδητα να τους μιμούμαι. Ταυτίστηκα πολλές φορές μ’ αυτούς. Έχω πάρει πολλά πράγματα απ’ όλους αυτούς τους ηθοποιούς. Και ο Βασίλης Λογοθετίδης  βέβαια, ο οποίος για μένα ήταν όπως ο Καβάφης στην ποίηση. Δηλαδή, μια μεγάλη σχολή από μόνος του! Και ο Κώστας Βουτσάς, από τον οποίο έμαθα πάρα πολλά πράγματα.

Ο Χάρρυ Κλυνν και ο Τζίμης Πανούσης, θα μπορούσαν να κάνουν stand up αλλά δεν το έκαναν ποτέ, σαν φόρμα. Αλλά η ουσία και το ταλέντο τους είναι πάνω σ’ αυτό το δρόμο…

Το ίδιο και ο Λάκης Λαζόπουλος, ο οποίος έχει ένα πρόβλημα. Θέλει να «νομιμοποιηθεί» σαν ηθοποιός σε ρόλους, γι’ αυτό υποτίθεται πως κάνει θέατρο. Stand up κάνει, απλώς το πλαισιώνει με τραγουδάκια και πρόζες με άλλους. Απλώς για κάποιο λόγο έχει ένα κόμπλεξ, επειδή δεν έχει τελειώσει σχολή και του έχουν πει πως δε μπορεί να παίξει κλασικούς ρόλους, θέλει οπωσδήποτε να νομιμοποιείται ως ηθοποιός. Αλλιώς θα μπορούσε να κάνει μια χαρά stand up, μόνος του μ’ ένα μικρόφωνο και να είναι εξαιρετικός. Το κάνει εξάλλου τηλεοπτικά, θα μπορούσε να το κάνει και θεατρικά. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Το ότι είναι ταλαντούχος δε το αμφισβήτησα ποτέ. 

Το COMEDY LAB είναι μια ιντερνετική κοινότητα βίντεο για όσους φτιάχνουν και όσους αγαπούν την κωμωδία: ένα δημιουργικό δίκτυο νέων σεναριογράφων, ηθοποιών και παραγωγών. Στόχος μας είναι να δώσουμε τη δυνατότητα σε κωμικούς, ηθοποιούς, στανταπάδες, κινηματογραφιστές και μουσικούς να παράξουν, διανείμουν και να αμοιφθούν για πρωτότυπο κωμικό περιεχόμενο. Θέλουμε να προβάλουμε τη δουλειά ανεξάρτητων δημιουργών, που θα παρουσιάσουν τη νέα γενιά κωμικού περιεχομένου, φτιάχνοντας περιεχόμενο για το website «Comedy Lab» ,αλλά και για διανομή σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. Παράλληλα θα δώσουμε στο κοινό μας τη δυνατότητα να βλέπουν το κωμικό μας περιεχόμενο οπουδήποτε και όποτε θέλουν.

Τη σύλληψη της ιδέας έχουν οι Θανάσης Νάσκαρης,  Μανώλης Τσιμπουκίδης, Λεβόν Αβακιάν, Τζώρτζης Ποφάντης. Δουλεύουν όλοι με πενιχρά μέσα. Αν δε ζούσαμε αυτή την κρίση θα πέφτανε λεφτά στο Comedy Lab, όπως παντού στο διαδίκτυο. Τουλάχιστον θα πληρωνόντουσαν αυτά τα παιδιά, γιατί εγώ έμμεσα πληρώνομαι. Με γνωρίζει ο κόσμος από το Comedy Lab, μαθαίνει για τις παραστάσεις μου και έρχεται να με δει. Αλλά αυτά τα παιδιά δεν πληρώνονται. Ευελπιστούμε πως θα σωθούμε και κάποια στιγμή θ’ αρχίσει η ανάπτυξη. Γιατί αν χρεοκοπήσουμε, δε θα υπάρχει καμιά διαφήμιση και το Comedy Lab θα κλείσει.

Βασικά έχουμε χρεοκοπήσει… αλλά περιμένουμε ν’ αλλάξουμε και νόμισμα. Αν αλλάξουμε νόμισμα θα το καταλάβουμε καλύτερα!...

Μόνο η Αλέκα Παπαρήγα πιστεύει πως μόνη της μπορεί να κάνει κομμουνισμό σε μια χώρα αυτή τη στιγμή στην υδρόγειο! Η Παπαρήγα, η Βόρεια Κορέα και η Κούβα. Κανείς άλλος δεν πιστεύει ότι δεν εξαρτάται από άλλους. Μόνο αυτή το πιστεύει!

Ο Αλέξης Τσίπρας από την άλλη, δε νομίζω πως το πιστεύει αυτό το πράγμα. Αν βγει ο Τσίπρας, θα είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου του 1981. Εγώ το είπα πρώτος αυτό! Και έχω πει επίσης πως αν βγει ο Τσίπρας θα μας βγάλει από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ! Μπορεί να μας βγάλει από το μνημόνιο και το ευρώ, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην πληρώνουμε, να μην λειτουργήσουμε σ’ αυτά τα προκαθορισμένα πλαίσια, να βγούμε απ’ αυτά και να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε τόσα χρόνια. Αυτό δεν παίζει! Τα λέει όλα η Ναόμι Κλάιν στο «Δόγμα του σοκ», στο κεφάλαιο για τη Νότια Αφρική, όπου βγήκαν οι μαύροι με 90%. Ακόμα και έτσι, με απόλυτη πλειοψηφία, ο Μαντέλα δε μπόρεσε να κάνει τίποτα. Αυτά που λέει ο Τσίπρας είναι ανεδαφικά. Έτσι νομίζω εγώ. Θα δείξει! Πάντως, αν βγούμε από ευρώ και ευρωπαϊκή ένωση, θα περάσουμε κουβανέζικες μέρες!

Δεν έχω στηρίξει την καριέρα μου στην τηλεόραση και δεν έχω μετανιώσει καθόλου που είμαι εκτός. Καθόλου! Εγώ δεν εξαρτώμαι από κανέναν, παρά μόνο από τον εαυτό μου. Είμαι ελεύθερος και γι’ αυτό μπορώ να τα βάλω και με όλους. Είμαι ο μόνος ηθοποιός που κάνει σάτιρα με το Φιλιππίδη. Δε μπορείς να λες από μόνος σου πόσο καλός ηθοποιός είσαι, πώς να το κάνουμε; Κι ας είναι ένας από τους καλύτερους, δεν αμφισβήτησα ποτέ το ταλέντο του. Κανένας ηθοποιός –από άλλους χώρους υπήρξαν κι άλλοι- δεν του αντιμίλησε που είπε αυτή τη μπούρδα, αυτή την παπαριά! 

Αυτό που κατάφερα μέσα στα χρόνια είναι να λέω αυτό που θέλω χωρίς φόβο. Την αλήθεια όπως τη νομίζω. Αν συμφωνεί κι ο κόσμος, ακόμα καλύτερα. Λένε καμιά φορά: Μιλάω τη γλώσσα της αλήθειας! Σιγά ρε μεγάλε! Λες αυτό που πιστεύεις. Αυτό είναι το πρώτο βήμα.  Αν αυτό που πιστεύεις και λες είναι σωστό, είναι άλλο βήμα. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Είναι πολύ καλό να μπορείς να λες τί πιστεύεις και είναι ακόμα καλύτερο αν αυτό που πιστεύεις να είναι και αντικειμενικά σωστό. Αλλά δεν είναι πάντα έτσι…

Το ό,τι δεν εξαρτιόμουν ποτέ από κανέναν έχει μόνο θετικά στη ζωή και στη δουλειά μου. Δε βρέθηκε ένας να μου πει: Κόψε λίγο σ’ αυτό… μην αναφερθείς σ’ εκείνο κ.λπ.! Κανείς δε μπορεί να μου το πει. Στην αρχή της σεζόν έγινε μια «ευγενική απόπειρα λογοκρισίας» σε κάποιο μέσο απ’ όλα αυτά που δραστηριοποιούμαι, αλλά τους είπα απλά και όμορφα «Δεν παίζει παιδιά αυτό. Σ’ όποιον αρέσω!». 

Αυτό χτίζεται βέβαια σιγά σιγά. Αν αυτό το χτίσιμο το κάνεις εξαρτώμενος από άλλους, αλλάζουν οι όροι εις βάρος σου. Αν το κάνεις, στηριζόμενος μόνο στον εαυτό σου, βάζεις ο ίδιος τους όρους και έχεις τον απόλυτο έλεγχο της δουλειάς σου.

Για το μέλλον δεν κάνω σχέδια. Βλέποντας και κάνοντας. Είμαι στο ραδιόφωνο, είμαι στο διαδίκτυο, είμαι στα ζωντανά… δεν υπάρχει συγκεκριμένο πρόγραμμα για το μέλλον. Βλέποντας και κάνοντας λοιπόν!

Το μόνο σχέδιο είναι να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, όπως είπε και ο Καζαντζάκης. Είναι το μόνο σχέδιο! Αν χρεοκοπήσουμε πάντως μπορεί να πάω στην Κρήτη να φυτεύω ντομάτες!