Προεκλογική περίοδος αυτή που διάγουμε και είναι
πολλά αυτά που απασχολούν τους πολίτες. Μια συνέντευξη με τον
τραγουδοποιό Θανάση Γκαϊφύλλια, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα επάνω στα
θέματα που αφορούν την καθημερινότητα του Έλληνα και την πολιτική
κατάσταση της χώρας. Μια συζήτηση δημιουργική γιατί δεν στηρίζεται στον
ξύλινο πολιτικό λόγο, αλλά στο λόγο ενός πολίτη. Ένας διαφορετικός τόνος
που ξεκινά με την αξία του συνεργατικού λαχανόκηπου για να περάσει στο
έλλειμμα παιδείας αλλά και στο ρόλο της αριστεράς…
Οι συνεργατικοί λαχανόκηποι διέξοδος στα δύσκολα χρόνια που ζούμε
ΠτΘ: κ. Γκαϊφύλλια, με στολή «κηπουρού» σήμερα, λοιπόν ασχολείσθε και με τη γη;
Θ.Γ.: Υπάρχει ένας συνεργατικός λαχανόκηπος, ένας δημιουργικός λαχανόκηπος, μια εξαιρετική πρωτοβουλία που έχει πάρει η δημοτική κίνηση «Σπάρτακος». Δημιούργησαν ένα λαχανόκηπό πέρσι το φθινόπωρο, πίσω από τα νεκροταφεία, στην οδό Κοσμίου, 3,5 στρέμματα, βρήκαν το χωράφι, το περιποιήθηκαν, το περιέφραξαν, το μοίρασαν και λειτουργεί εξαιρετικά. Φέτος βρήκαν 1,5 στρέμμα πίσω από το 4ο γυμνάσιο το μοίρασαν σε 24 τεμάχια και 24 άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους, γνωρίστηκαν, θα γνωριστούν καλύτερα, θα συνεργαστούν, και θα βρουν μια διέξοδο εξαιρετική σε αυτά τα δύσκολα χρόνια που περνούμε και στα δυσκολότερα που θα έρθουν. Αυτές του είδους οι πρωτοβουλίες, που δεν έπρεπε να αφήνουν κανένα αδιάφορο, και δεν αφήνουν, ούτε και τον δήμο, γιατί κατά κάποιο τρόπο συμμετέχει και αυτός, γιατί μας παραχωρεί το νερό δωρεάν, είναι κάτι πολύ σημαντικό. Θα μπορούσε να πάρει την πρωτοβουλία και ο ίδιος ο δήμος αλλά ας μη τα κάνει όλα αυτός, ας κάνουν και οι πολίτες κάτι. Αυτά τα μέρη, τα κομμάτια γης, που είναι ακαλλιέργητα αφημένα να γίνονται ζούγκλες όχι ότι είναι κακό για την χλωρίδα και τη πανίδα αλλά μέσα στο ελκυστικό περιβάλλον δεν είναι και ό,τι καλύτερο, θα μπορούσαν να τα δώσουν να τα καλλιεργεί ο κόσμος με μία σύμβαση πενταετίας, χωρίς ενοίκιο το πολύ -πολύ και ο ιδιοκτήτης να είχε ένα κομμάτι γης να καλλιεργεί, αλλά μέσα στην πενταετία το χωράφι του από εγκαταλελειμμένο και χέρσο θα γίνει ξαφνικά ένα γόνιμο περιφραγμένο χωράφι και στο τέλος της πενταετίας θα είναι δικό του, αν θέλει.
ΠτΘ: Προσωπικά ό,τι τετραγωνικό γης έχουμε στα πέριξ το φυτεύουμε...
Θ.Γ.: Φανταστείτε όμως το δράμα αυτών των ανθρώπων που δεν έχουν ούτε ένα τετραγωνικό πόντο, όπως εγώ, που δεν έχω ούτε αυλή, ούτε χωράφι, ούτε οικόπεδο. Έχω μια βεράντα στην οποία παλεύω με τις γλάστρες, αλλά τι να παλέψεις με αυτές; Αυτή τη στιγμή βρέθηκα με πενήντα ευρώ να κατέχω χωράφι, τρόπος του λέγειν, πενήντα τετραγωνικών μέτρων, το οποίο είναι οργωμένο, σβαρνισμένο, φυτεύω τα φυτά μου, σπέρνω τους σπόρους μου. Καταλαβαίνετε την ευτυχία μου;
ΠτΘ: Έχει αρχίσει να σχηματοποιείτε το εγχείρημα;
Θ.Γ.: Υπ΄ όψιν στο δεύτερο λαχανόκηπο, όπου έχω και εγώ ένα κομμάτι, το Σάββατο που μας πέρασε δουλέψαμε την περίφραξη και την Κυριακή έγινε η κλήρωση, η μοιρασιά των κομματιών.
ΠτΘ: Άρα είστε ένας που στην πράξη έχετε βγει από το σπίτι. Πάτε στο χωράφι, δουλεύετε όλοι μαζί και έχετε καταλύσει την αιώνια μοναξιά του Έλληνα...
Θ.Γ.: Είναι πολύ σημαντικό αυτό και σκεφτείτε και το άλλο, ότι θα πάρω κάποια στιγμή κάποιες ντομάτες, θα τις πάω στο τραπέζι, και θα πω ότι αυτές είναι δικές μας. Είναι εξαιρετικό αυτό. Κάποτε στα χωριά πήγαινε ένας έμπορος, ο δοσάς, με υφάσματα ή σκεύη. Μανάβης με τίποτα δεν θα πήγαινε, εφόσον όλοι ήταν αυτάρκεις. Και ξαφνικά δημιουργήθηκαν τα σήριαλ στην τηλεόραση και οι χωριάτισσες αγοράζουν μαϊντανό, ντομάτες, πιπέρια, ψωμί από το φούρνο. Δεν ζυμώνουν. Και εμείς είμαστε στο διαμέρισμα στον τέταρτο όροφο και στην ηλεκτρική κουζίνα κάνουμε το ψωμί μας.
Το μόνο που δημιουργήσαμε μετά την μεταπολίτευση ήταν χωματερές
ΠτΘ: Πιστεύετε όλη αυτή την ισοπέδωση που υποστήκαμε ως λαός μετά την μεταπολίτευση αγοράζοντας τα πάντα θα καταφέρουμε να την ελέγξουμε και θα ξαναρχίσουμε να παράγουμε;
Θ.Γ.: Ήταν πολύ σοβαρό το πέναλτι και θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά, το ότι δηλαδή διαρρήξαμε οριστικά τις σχέσεις μας με τη γη, με την παραγωγή, με την συντροφικότητα, με τις δεξιότητες του σώματος. Απαξιώσαμε το κάθε τι που έκανε την καθημερινότητά μας καλύτερη. Το μόνο που δημιουργήσαμε ήταν εξαιρετικές χωματερές στα πάντα. Τόσο σκουπίδι που θα μας πνίξει. Δηλαδή πνιγόμαστε μέσα στα υλικά και πνευματικά απόβλητά μας. Πώς το καταφέραμε αυτό; Ήταν μαγκιά που βρωμίσαμε τα ποτάμια, τις θάλασσες, κάψαμε τα δάση, τσιμεντοποιήσαμε τα πάντα και κυρίως το μυαλό των παιδιών μας;
Στην Ελλάδα αντί για κεφαλαιουχική τάξη είχαμε κατσικοκλέφτες
ΠτΘ: Αφεθήκαμε και πήγαμε κ. Γκαϊφύλλια;
Θ.Γ.: Ίσως δεν είχαμε τα κατάλληλα αντισώματα παιδείας, η οποία βέβαια δεν θα μπορούσε να έλθει από το λαό. Καλή είναι η παράδοση, αλλά χρειάζεται και μια παιδεία για να οργανώσει σωστά την κοινωνία. Αυτή την παιδεία δεν την είχαμε γιατί δεν είχαμε ποτέ αστική τάξη στην Ελλάδα. Ήταν το μεγάλο μας έλλειμμα.
ΠτΘ: Είχαμε όμως κεφαλαιουχική τάξη…
Θ.Γ.: Κατσικοκλέφτες ήταν. Άνθρωποι της αρπαχτής. Πάρ’ τον έναν και χτύπα τον άλλον. Δεν υπήρχε σε αυτούς που τα κονόμησαν χοντρά, γιατί κλέφτες ήταν, συνείδηση και αγάπη για τον τόπο δεν είχαν. Δεν δημιούργησαν ποτέ. Έγιναν από τη μία μέρα στην άλλη, ως συμμορίες, τζάκια. Θυμάστε αυτό που είπε ο άλλος «τώρα θα κάνουμε τα δικά μας τζάκια;». Τα κάνανε και εμείς τα φάγαμε όλα.
Τα τζάκια να υπάρχουν, αλλά να παίζουν σωστά το ρόλο τους
ΠτΘ: Σε μια ιεραρχημένη κοινωνία, που στην Ελλάδα είναι ατάκτως βέβαια ιεραρχημένη, αλλά είναι ιεραρχημένη, η διάρθρωση αυτή υπάρχει. Τα τζάκια της Αθήνας εκ των οποίων κάποια είναι παλιά, είναι κραταιά ανέκαθεν και εννοώ εργολάβους, ανθρώπους των μίντια, ανθρώπους που κάνουν ανακύκλωση. Πιστεύετε ότι αυτά τα υπαρκτά μορφώματα της ελληνικής κοινωνίας θα εκλείψουν;
Θ.Γ.: Δεν επιθύμησε κανείς να εκλείψουν, αλλά να παίξουν σωστά το ρόλο τους. Εάν θέλεις να υπάρχει αυτή η ιεραρχία, καμία αντίρρηση, δεν μπορούν να γίνουν όλοι βιομήχανοι αίφνης, αλλά βιομήχανος κατά την έννοια του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι ο Κρουπ, που έχει δεκαπέντε γενιές πίσω και αυτή την ιστορία δεν την πουλά εύκολα. Θα θυσιασθεί και για το όνομά του, για την ιστορία, για τον τόπο. Θα απολαύσει, αλλά θα θυσιασθεί κιόλας. Εδώ, δουλεύουν, παίρνουν τα χρήματα και τρέχουν να τα τοποθετήσουν αλλού. Τρέχουν να τα κρύψουν αλλού, αντί αυτά να είναι το εργαλείο. Αυτά δεν ανήκουν σε κανέναν. Το ότι τα σωρεύει κάποιος στο ταμείο του δεν σημαίνει ότι είναι δικά του, όπως δεν είναι δικά του τα χρήματα ενός μαγαζάτορα. Όταν ανοίγει το συρτάρι και βλέπει εκεί τα χρήματα δεν θα τα πάρει να πάει να τα παίξει στο καζίνο, ούτε θα τα θάψει εκείνα τα χρήματα. Με αυτά θα βελτιώσει τη ζωή του, τη ζωή των υπαλλήλων του, των συνεργατών του. Έτσι θα πάει μπροστά ο τόπος.
ΠτΘ: Κατ’ αρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε πολύ φως για το τι γίνεται με το κεφάλαιο…
Θ.Γ.: Θα πρέπει να βρούμε τους βυζαντινούς τρόπους γιατί εκεί θα είναι οι ρίζες τους.
Στην Ελλάδα οι αριθμοί έχουν χάσει την αξία τους
ΠτΘ: Από την άλλη όμως ξέρουμε ότι υπάρχουν εξακόσια δις ευρώ σε ελβετικές τράπεζες. Μήπως όμως είμαστε της παλιάς γενιάς και σήμερα αστός δεν σημαίνει αγάπη προς την πατρίδα, αλλά αγάπη προς την τσέπη; Γιατί και τα υποδείγματα που μας πλασάρει και ο διεθνής καπιταλισμός δείχνουν ότι οι επικεφαλής έχουν μόνη πατρίδα το χρήμα. Μήπως σήμερα είμαστε άνθρωποι που βλέπουμε με απορία τα τεκταινόμενα;
Θ.Γ.: Απλούστατα είμαστε μέσα σε ένα τρομερό παγκόσμιο παιχνίδι το οποίο έχει εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες κυρίως από το 1989 και μετά δηλαδή με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Με την επίσκεψη του Προέδρου των ΗΠΑ του Ρήγκαν στην Κίνα μπήκε η ταφόπλακα σε όλους μας. Τα βρήκαν με το Μάο που του υποσχέθηκε ότι το άφθονο εργατικό δυναμικό της Κίνας είναι στη διάθεση των ΗΠΑ με την προϋπόθεση βέβαια να φέρουν στην Κίνα τα κεφάλαιά τους. Αμέσως πρώτοι ανταποκρίθηκαν οι αμερικανοί βιομήχανοι και κουβάλησαν όλες τις βιομηχανίες τους εκεί, μη λογαριάζοντας τίποτα. Και επειδή το κεφάλαιο, το οποίο κινείται με ένα απίστευτο γκαγκστερικό τρόπο σε όλο τον πλανήτη, δεν λογαριάζει τίποτα, έκλεισαν ολόκληρες περιοχές στην Αμερική, βιομηχανίες τεράστιες, μιλάμε για πολιτείες ολόκληρες και δημιουργήθηκε ένας φαύλος κύκλος με την ανεργία, μετά με τα στεγαστικά δάνεια, η φούσκα με τα μυστικά παράγωγα, που κανείς δεν ήξερε πώς κινούνταν, κάποιοι ίσως να γνώριζαν, άρχισαν να καταρρέουν κολοσσοί, όπως η Lehman Brothers, να πτωχεύουν και να στήνεται ένας χορός τρισεκατομμυρίων. Και μέσα σε όλα αυτά βρεθήκαμε και εμείς τόσο αδύναμοι και παντελώς ανέτοιμοι και αυτά τα 600 δις που είναι μια σταγόνα στο παγκόσμιο αυτό τσουνάμι, αλλά για εμάς είναι ένα τεράστιο ποσό, αποταμιεύτηκε στις τράπεζες της Ελβετίας τα τελευταία είκοσι χρόνια. Τα τελευταία είκοσι χρόνια που δημιουργήθηκε το τεράστιο χρέος μας, το χρέος μας είναι αυτά τα χρήματα. Και δεν μεταφέρθηκαν από το μεγάλο κεφάλαιο, από τις παραδοσιακές οικογένειες. Και αυτό είναι το χειρότερο γιατί τώρα θα τα χάσουμε. Είναι δικά μας λεφτά, του ελληνικού λαού που τα χρωστούνε και δεν θα τα πάρουμε, γιατί δεν θα τα πάρουν ούτε αυτοί που τα κατέθεσαν. Γερμανική εφημερίδα έγραψε σε πρωτοσέλιδό της ότι οι Έλληνες έχουν 600 δις στις ελβετικές τράπεζες. Αυτό το πράγμα έπρεπε να αφήσει παντελώς αδιάφορους τους Ελβετούς, οι οποίοι έχουν μια ομερτά να μην μιλούν ποτέ για τις τράπεζές τους. Όμως μόλις έγινε η δημοσίευση στη Γερμανία βγήκε μια ελβετική εφημερίδα και απάντησε με πρωτοσέλιδο ότι κάνουν λάθος. Είναι πολύ απλό γιατί οι Έλληνες αποταμίευσαν 600 εκατομμύρια στις ελβετικές τράπεζες. Κανείς δεν θα τολμήσει να πει ότι είχε είκοσι εκατομμύρια και τώρα του λένε ότι έχει δέκα. Ποιος κλέφτης θα μιλήσει; Μιλάμε για τέτοια ποσά. Μη μας κάνει εντύπωση όταν μέσα στην Ελλάδα υπάρχουν πολίτες που χρωστούν στην εφορία ένα εκατομμύριο ή πεντακόσιες χιλιάδες. Οι αριθμοί έχουν χάσει την αξία τους.
Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά της γιατί οι επιλογές των διοικούντων είναι προς την κατεύθυνση της αδικίας
ΠτΘ: Ο κ. Τσοχατζόπουλος, και δεν ήταν ο μόνος, αντί να δουλέψει κρατούσε ημερολόγιο για το πώς θα διαχειρισθεί τα κλεψιμαίικα, υπενθυμίζοντας τη μεγάλη πληγή της ελληνικής πολιτικής σκηνής γιατί πολλά σκάνδαλα βγήκαν και πολλά κρύφθηκαν με το νόμο περί της ευθύνης υπουργών. Πιστεύετε ότι και οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν την πατρίδα σαν κράτος ξένο, σαν να ζούμε στην Οθωμανική αυτοκρατορία και έχουμε κάποιον ξένο να μας κυβερνά; Πώς ζούμε αυτά τα πράγματα;
Θ.Γ.: Ζούμε μέσα στην απόλυτη απαξίωση και διαφθορά των πάντων και όλων των θεσμών. Θέλω να πω επάνω σε αυτό που είπατε για τον Τσοχατζόπουλο. Δεν ήταν ο μόνος. Έχω μια προσωπική μαρτυρία ανθρώπου που υπουργοποιήθηκε. Κουβεντιάζοντας μου μίλησε για βαλίτσες που πάνε και έρχονται στα πρωθυπουργικά γραφεία. Όταν τον ρώτησα τι βαλίτσες μου είπε «λεφτά για λαδώματα». Όταν τον ρώτησα αν και σε κείνον έρχονταν βαλίτσες μου είπε πως ναι αλλά δεν τα παίρνει. Αναρωτήθηκα για ποιο λόγο πηγαίνουν λεφτά σε εκείνον γιατί το υπουργείο του δεν έχει να κάνει με υπογραφές και κεφάλαια. «Τι λες; Αν μπαίνουν υπογραφές…». Και αφορούσε ένα υπουργείο για την ασφάλεια του τόπου μας. Τα πάντα έχουν διαφθαρεί. Θαρρείς και ήμασταν σαν έτοιμοι από καιρό να διαφθαρούμε όλοι μαζί και κανείς μα κανείς δεν ενοχλήθηκε από τους δικαστές, που είναι ο πυλώνας των πάντων. Αν πέσει ο πυλώνας της δικαιοσύνης καταρρέουν τα πάντα. Είναι ντροπή να υπάρχουν διαφθαρμένοι δικαστές, και δεν εννοώ τα παραδικαστικά κυκλώματα. Αυτά είναι πταίσματα. Μιλάμε για χοντρές αποφάσεις. Η δικαιοσύνη είναι το άλφα και το ωμέγα μιας κοινωνίας. Εδώ χρειαζόταν, και μάλιστα χρειάζεται μια επανάσταση, σαν αυτή του Εφιάλτη, για να τους κάτσει στο λαιμό και στον ύπνο, για να μην μπορεί να κοιμηθεί, γιατί την άλλη μέρα έχει να αντιμετωπίσει τον επαναστάτη Εφιάλτη που τους πέρασε και τους πεντακόσιους αρεοπαγίτες από το λαϊκό δικαστήριο και τους εκτέλεσε. Μόνο τότε μπόρεσε να ανασάνει η κοινωνία της Αθήνας, τον φάγανε βέβαια στους δεκαοκτώ μήνες τον Εφιάλτη, και στη θέση του ήρθε ο Περικλής και άνθισε ο χρυσός αιώνας του πνεύματος στην Αθήνα γιατί φαγώθηκαν πρώτα – πρώτα οι πεντακόσιοι αρεοπαγίτες.
ΠτΘ: Ένας πολίτης μπορεί να κοιμάται ήσυχος όταν λειτουργεί η δικαιοσύνη.
Θ.Γ.: Αυτό που είπα δεν στρέφεται κατά των εκατοντάδων και χιλιάδων δικαστών που είναι πραγματικά κοσμήματα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν μπορούν να προσφέρουν αυτό που θα έπρεπε. Οι επιλογές των διοικούντων είναι προς μια κατεύθυνση. Να παράγουν αδικία, να καλύπτουν εγκλήματα και να δημιουργούν μια τέτοια αίσθηση απογοήτευσης στην κοινωνία λέγοντας ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς, αφού δεν υπάρχει δικαιοσύνη.
Καταντήσαμε ο σωστός πολίτης να αντιμετωπίζεται ως εχθρός της κοινωνίας
ΠτΘ: Ο κόσμος, ειδικά αυτός που δεν έχει την εμπειρία των δικαστηρίων, αφενός τη φοβάται και αφετέρου πιστεύει ότι δεν αποδίδεται δικαιοσύνη και μάλιστα τη θεωρεί ταξική. Σήμερα ζούμε και μια άλλη πλευρά της δικαιοσύνης για την οποία δεν επιχειρηματολογούμε. Της έχει ανατεθεί να προστατεύσει και τις οικονομικές λειτουργίες του κράτους που μετά την κρίση απέκτησαν κυρίως εισπρακτικό χαρακτήρα. Ο μη καταβάλλων τους φόρους διαπράττει αδικία στην Ελλάδα, όπως και σε όλο τον κόσμο. Αυτό υπέπεσε στην αντίληψή σας;
Θ.Γ.: Μάλιστα και σαν φαινόμενο είναι δύσκολο να εξηγηθεί με την έννοια ότι αν κάποιος συμπεριφερθεί σωστά θα χάσει το μαγαζί του, την επιχείρησή του, τα πάντα. Μέσα σε αυτό το κλίμα της γενικής ασάφειας και διαφθοράς αυτός που θα λειτουργήσει με το σταυρό στο χέρι την έχει βάψει. Αυτός που θα αποδώσει σωστά τους φόρους του θα γίνει εχθρός της κοινωνίας. Εκεί καταντήσαμε. Αυτός που θα πάει και θα ζητήσει απόδειξη από τον γιατρό τον υδραυλικό θα αντιμετωπισθεί εχθρικά. Ας αφήσουμε το οικονομικό θέμα. Γιατί αφού ζητά απόδειξη τον υποχρεώνουν να πληρώσει ΦΠΑ που θα έπρεπε να πληρώσει ο άλλος. Όταν κάνεις μια συμφωνία έπεται ότι περιλαμβάνει τα πάντα.
Μέσα από την παιδεία να δημιουργήσουμε μια νέα Ελλάδα, ένα καινούργιο Έλληνα
ΠτΘ: Γιατί όμως γίναμε έτσι με απόδειξη ή χωρίς απόδειξη; Είναι θέμα παιδείας ή ζήσαμε παραπάνω αμέριμνα. Πιστεύετε ότι τώρα που ζούμε την κρίση θα αρχίσουμε να βγάζουμε από επάνω μας τα αρνητικά βιώματα; Θα γίνουμε λίγο πιο κριτικοί;
Θ.Γ.: Εδώ ερχόμαστε στο θέμα το πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει μια νοοτροπία ή μια κατάσταση. Έχουμε μερικά δεδομένα στην Ελλάδα τα οποία φοβούμαι ότι είναι δύσκολο να ανατραπούν. Τα οικονομικά δεδομένα. Προβλέπεται όχι επτά χρόνια ισχνών αγελάδων ίσως όμως και εβδομήντα. Το οικονομικό είναι τόσο καλά δεμένο που όσο προσπαθούμε να ξεφύγουμε τόσο σφίγγουν οι κόμποι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να σβήσουμε όλα τα στραβά μας και να δημιουργήσουμε μια νέα συνείδηση την οποία θα καλλιεργήσουμε από τους παιδικούς σταθμούς. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια νέα πολιτική κατάσταση και εδώ μπορεί να παίξει ρόλο η αριστερά η οποία τόσα χρόνια προετοιμαζόταν για αυτό το ρόλο. Δηλαδή ο κόσμος της αριστεράς είναι μια μερίδα καλλιεργημένων ανθρώπων με ευαισθησία, με γνώση γύρω από την τέχνη, την λογοτεχνία, την ιστορία περισσότερο από ό,τι είναι οπαδοί πολιτικών κομμάτων. Αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αυτοί οι άνθρωποι που σπούδασαν την θεωρία καιρός είναι να την εφαρμόσουν και στην πράξη. Μέσα από την παιδεία να δημιουργήσουμε μια νέα Ελλάδα, ένα καινούργιο Έλληνα. Έναν Έλληνα ο οποίος δεν θα πετάξει το χαρτί στο δρόμο αλλά θα αποκτήσει συνείδηση ότι ο δρόμος είναι η συνέχεια του σαλονιού του, είναι η συνέχεια του σπιτιού του. Δεν είναι κάτι ξένο, είναι κάτι δικό του. Δεν μπορείς να φτύνεις μέσα στο σαλόνι δεν μπορείς να ρίχνεις κάτω ό,τι βρεις και σου περισσεύει στα χέρια. Πάτε εκεί που σταθμεύουν αυτοκίνητα, δεν θέλω να μιλήσω για κατηγορία ανθρώπων, να δείτε πώς αδειάζουν κάτω στο πεζοδρόμιο και συσσωρεύονται. Είναι μια φρίκη. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν παιδιά τα οποία βλέπουν και τη συμπεριφορά και τις πράξεις και βέβαια αυτά μεταλαμπαδεύονται, όπως και η αντιμετώπιση της δεκάτης, κρύψε, γιατί θα μας το πάρουν οι κατακτητές, κρύψε, κρύψε και αυτό από γενιά σε γενιά πέρασε και κανείς δεν εμπιστεύεται το κράτος. Υπάρχει μια καθολική αναξιοκρατία και γιατί να το σεβασθεί. Ξέρει πώς διορίσθηκε ο γιος του ο τενεκές ο ξεγάνωτος. Διορίσθηκε γιατί πλήρωσε.
Η αριστερά είναι υποχρεωμένη πλέον να εκτεθεί σε κυβερνητικές ευθύνες
ΠτΘ: Σε κείμενό σας την επαύριο των εκλογών χαιρετήσατε την πτώση του δικομματισμού και μιλήσατε για την διακυβέρνηση της χώρας από την αριστερά και συγκεκριμένα τον ΣΥΡΙΖΑ. Η βασική σας αιτιολογία είναι γιατί είναι άνθρωποι παιδείας. Θα το λέγατε συνολικά έτσι αυτό ή θα συνιστούσατε αυτοί οι άνθρωποι παιδείας να προέρχονται από το χώρο της αριστεράς;
Θ.Γ.: Όχι απαραίτητα, αλλά η αριστερά είναι υποχρεωμένη πλέον να εκτεθεί σε κυβερνητικές ευθύνες, όπως και ο λαός δεν έχει πλέον δικαίωμα να μην δώσει στην αριστερά την πρωτοβουλία. Πρέπει να τη δώσει. Είδαμε και λουστήκαμε τα αγαθά του δικομματισμού. Πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει αυτό το παραμύθι όπως και το άγνωστο της αριστεράς. Ας τη γνωρίσουμε λοιπόν.
Ως κοινωνία «φάγαμε» ένα υπουργό Άμυνας που δεν πήγε στρατό
ΠτΘ: Υπ’ αυτήν την έννοια το λέτε, της γνωριμίας, κάτι που λένε πολλοί…
Θ.Γ.: Είπα ότι η αριστερά μέχρι τώρα έχει εκπαιδευτεί πολιτικά και πολιτιστικά και είναι καιρός πλέον να αναλάβει τις ευθύνες συνολικά. Το πολιτιστικό μέρος, την τέχνη τη διακινούσε έτσι και αλλιώς μέχρι τώρα η αριστερά. Ο πολιτισμός δεν είναι άσχετος από την συμπεριφορά της πολιτικής και του πολίτη. Είναι αλληλένδετα. Καιρός είναι να εκφρασθούν ακόμη και κυβερνητικά. Δεν χάνουμε τίποτα αντιθέτως θα γίνουμε σαν κοινωνία πιο σοφή και μάλλον θα αποκτήσουμε καινούργιες εμπειρίες, καινούργια σοφία. Δεν γίνεται διαφορετικά, δεν μπορούμε μια ζωή με τα φαντάσματα του παρελθόντος να συνεχίζουμε τους ηλίθιους αποκλεισμούς, θαρρείς και η αριστερά έχει πάντα μια προδοτική διάθεση απέναντι στον εθνικό κορμό, απέναντι στα εθνικά κόμματα, απέναντι στον εθνικό στρατό, ο οποίος είδαμε πως συμπεριφέρθηκε στο θέμα της Κύπρου. Ήταν αυτός που λιγόστεψε την Ελλάδα. Είδαμε πώς συμπεριφέρθηκε όταν αρχηγός τους έγινε ένας κοπανατζής που δεν πήγε στρατιώτης και έδινε διαταγές στους στρατηγούς και κανείς δεν παραιτήθηκε. Εγώ θα έλεγα να έπαιρνε ένα περίστροφο και να τον καθάριζε τον κερατά που έγινε υπουργός Άμυνας. Επιτρέπεται να παραβούν τόσο τη λογική και το νόμο; Ένας άνθρωπος που δεν πήγε στρατό να γίνει υπουργός Άμυνας. Ποια κοινωνία μπόρεσε να το φάει αυτό. Το έφαγε η ελληνική κοινωνία. Για ποια λοιπόν εθνική υπόσταση μιλάμε, που θα μας ενοχλήσει η αριστερά στην εξουσία.
Οι συνεργατικοί λαχανόκηποι διέξοδος στα δύσκολα χρόνια που ζούμε
ΠτΘ: κ. Γκαϊφύλλια, με στολή «κηπουρού» σήμερα, λοιπόν ασχολείσθε και με τη γη;
Θ.Γ.: Υπάρχει ένας συνεργατικός λαχανόκηπος, ένας δημιουργικός λαχανόκηπος, μια εξαιρετική πρωτοβουλία που έχει πάρει η δημοτική κίνηση «Σπάρτακος». Δημιούργησαν ένα λαχανόκηπό πέρσι το φθινόπωρο, πίσω από τα νεκροταφεία, στην οδό Κοσμίου, 3,5 στρέμματα, βρήκαν το χωράφι, το περιποιήθηκαν, το περιέφραξαν, το μοίρασαν και λειτουργεί εξαιρετικά. Φέτος βρήκαν 1,5 στρέμμα πίσω από το 4ο γυμνάσιο το μοίρασαν σε 24 τεμάχια και 24 άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους, γνωρίστηκαν, θα γνωριστούν καλύτερα, θα συνεργαστούν, και θα βρουν μια διέξοδο εξαιρετική σε αυτά τα δύσκολα χρόνια που περνούμε και στα δυσκολότερα που θα έρθουν. Αυτές του είδους οι πρωτοβουλίες, που δεν έπρεπε να αφήνουν κανένα αδιάφορο, και δεν αφήνουν, ούτε και τον δήμο, γιατί κατά κάποιο τρόπο συμμετέχει και αυτός, γιατί μας παραχωρεί το νερό δωρεάν, είναι κάτι πολύ σημαντικό. Θα μπορούσε να πάρει την πρωτοβουλία και ο ίδιος ο δήμος αλλά ας μη τα κάνει όλα αυτός, ας κάνουν και οι πολίτες κάτι. Αυτά τα μέρη, τα κομμάτια γης, που είναι ακαλλιέργητα αφημένα να γίνονται ζούγκλες όχι ότι είναι κακό για την χλωρίδα και τη πανίδα αλλά μέσα στο ελκυστικό περιβάλλον δεν είναι και ό,τι καλύτερο, θα μπορούσαν να τα δώσουν να τα καλλιεργεί ο κόσμος με μία σύμβαση πενταετίας, χωρίς ενοίκιο το πολύ -πολύ και ο ιδιοκτήτης να είχε ένα κομμάτι γης να καλλιεργεί, αλλά μέσα στην πενταετία το χωράφι του από εγκαταλελειμμένο και χέρσο θα γίνει ξαφνικά ένα γόνιμο περιφραγμένο χωράφι και στο τέλος της πενταετίας θα είναι δικό του, αν θέλει.
ΠτΘ: Προσωπικά ό,τι τετραγωνικό γης έχουμε στα πέριξ το φυτεύουμε...
Θ.Γ.: Φανταστείτε όμως το δράμα αυτών των ανθρώπων που δεν έχουν ούτε ένα τετραγωνικό πόντο, όπως εγώ, που δεν έχω ούτε αυλή, ούτε χωράφι, ούτε οικόπεδο. Έχω μια βεράντα στην οποία παλεύω με τις γλάστρες, αλλά τι να παλέψεις με αυτές; Αυτή τη στιγμή βρέθηκα με πενήντα ευρώ να κατέχω χωράφι, τρόπος του λέγειν, πενήντα τετραγωνικών μέτρων, το οποίο είναι οργωμένο, σβαρνισμένο, φυτεύω τα φυτά μου, σπέρνω τους σπόρους μου. Καταλαβαίνετε την ευτυχία μου;
ΠτΘ: Έχει αρχίσει να σχηματοποιείτε το εγχείρημα;
Θ.Γ.: Υπ΄ όψιν στο δεύτερο λαχανόκηπο, όπου έχω και εγώ ένα κομμάτι, το Σάββατο που μας πέρασε δουλέψαμε την περίφραξη και την Κυριακή έγινε η κλήρωση, η μοιρασιά των κομματιών.
ΠτΘ: Άρα είστε ένας που στην πράξη έχετε βγει από το σπίτι. Πάτε στο χωράφι, δουλεύετε όλοι μαζί και έχετε καταλύσει την αιώνια μοναξιά του Έλληνα...
Θ.Γ.: Είναι πολύ σημαντικό αυτό και σκεφτείτε και το άλλο, ότι θα πάρω κάποια στιγμή κάποιες ντομάτες, θα τις πάω στο τραπέζι, και θα πω ότι αυτές είναι δικές μας. Είναι εξαιρετικό αυτό. Κάποτε στα χωριά πήγαινε ένας έμπορος, ο δοσάς, με υφάσματα ή σκεύη. Μανάβης με τίποτα δεν θα πήγαινε, εφόσον όλοι ήταν αυτάρκεις. Και ξαφνικά δημιουργήθηκαν τα σήριαλ στην τηλεόραση και οι χωριάτισσες αγοράζουν μαϊντανό, ντομάτες, πιπέρια, ψωμί από το φούρνο. Δεν ζυμώνουν. Και εμείς είμαστε στο διαμέρισμα στον τέταρτο όροφο και στην ηλεκτρική κουζίνα κάνουμε το ψωμί μας.
Το μόνο που δημιουργήσαμε μετά την μεταπολίτευση ήταν χωματερές
ΠτΘ: Πιστεύετε όλη αυτή την ισοπέδωση που υποστήκαμε ως λαός μετά την μεταπολίτευση αγοράζοντας τα πάντα θα καταφέρουμε να την ελέγξουμε και θα ξαναρχίσουμε να παράγουμε;
Θ.Γ.: Ήταν πολύ σοβαρό το πέναλτι και θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά, το ότι δηλαδή διαρρήξαμε οριστικά τις σχέσεις μας με τη γη, με την παραγωγή, με την συντροφικότητα, με τις δεξιότητες του σώματος. Απαξιώσαμε το κάθε τι που έκανε την καθημερινότητά μας καλύτερη. Το μόνο που δημιουργήσαμε ήταν εξαιρετικές χωματερές στα πάντα. Τόσο σκουπίδι που θα μας πνίξει. Δηλαδή πνιγόμαστε μέσα στα υλικά και πνευματικά απόβλητά μας. Πώς το καταφέραμε αυτό; Ήταν μαγκιά που βρωμίσαμε τα ποτάμια, τις θάλασσες, κάψαμε τα δάση, τσιμεντοποιήσαμε τα πάντα και κυρίως το μυαλό των παιδιών μας;
Στην Ελλάδα αντί για κεφαλαιουχική τάξη είχαμε κατσικοκλέφτες
ΠτΘ: Αφεθήκαμε και πήγαμε κ. Γκαϊφύλλια;
Θ.Γ.: Ίσως δεν είχαμε τα κατάλληλα αντισώματα παιδείας, η οποία βέβαια δεν θα μπορούσε να έλθει από το λαό. Καλή είναι η παράδοση, αλλά χρειάζεται και μια παιδεία για να οργανώσει σωστά την κοινωνία. Αυτή την παιδεία δεν την είχαμε γιατί δεν είχαμε ποτέ αστική τάξη στην Ελλάδα. Ήταν το μεγάλο μας έλλειμμα.
ΠτΘ: Είχαμε όμως κεφαλαιουχική τάξη…
Θ.Γ.: Κατσικοκλέφτες ήταν. Άνθρωποι της αρπαχτής. Πάρ’ τον έναν και χτύπα τον άλλον. Δεν υπήρχε σε αυτούς που τα κονόμησαν χοντρά, γιατί κλέφτες ήταν, συνείδηση και αγάπη για τον τόπο δεν είχαν. Δεν δημιούργησαν ποτέ. Έγιναν από τη μία μέρα στην άλλη, ως συμμορίες, τζάκια. Θυμάστε αυτό που είπε ο άλλος «τώρα θα κάνουμε τα δικά μας τζάκια;». Τα κάνανε και εμείς τα φάγαμε όλα.
Τα τζάκια να υπάρχουν, αλλά να παίζουν σωστά το ρόλο τους
ΠτΘ: Σε μια ιεραρχημένη κοινωνία, που στην Ελλάδα είναι ατάκτως βέβαια ιεραρχημένη, αλλά είναι ιεραρχημένη, η διάρθρωση αυτή υπάρχει. Τα τζάκια της Αθήνας εκ των οποίων κάποια είναι παλιά, είναι κραταιά ανέκαθεν και εννοώ εργολάβους, ανθρώπους των μίντια, ανθρώπους που κάνουν ανακύκλωση. Πιστεύετε ότι αυτά τα υπαρκτά μορφώματα της ελληνικής κοινωνίας θα εκλείψουν;
Θ.Γ.: Δεν επιθύμησε κανείς να εκλείψουν, αλλά να παίξουν σωστά το ρόλο τους. Εάν θέλεις να υπάρχει αυτή η ιεραρχία, καμία αντίρρηση, δεν μπορούν να γίνουν όλοι βιομήχανοι αίφνης, αλλά βιομήχανος κατά την έννοια του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι ο Κρουπ, που έχει δεκαπέντε γενιές πίσω και αυτή την ιστορία δεν την πουλά εύκολα. Θα θυσιασθεί και για το όνομά του, για την ιστορία, για τον τόπο. Θα απολαύσει, αλλά θα θυσιασθεί κιόλας. Εδώ, δουλεύουν, παίρνουν τα χρήματα και τρέχουν να τα τοποθετήσουν αλλού. Τρέχουν να τα κρύψουν αλλού, αντί αυτά να είναι το εργαλείο. Αυτά δεν ανήκουν σε κανέναν. Το ότι τα σωρεύει κάποιος στο ταμείο του δεν σημαίνει ότι είναι δικά του, όπως δεν είναι δικά του τα χρήματα ενός μαγαζάτορα. Όταν ανοίγει το συρτάρι και βλέπει εκεί τα χρήματα δεν θα τα πάρει να πάει να τα παίξει στο καζίνο, ούτε θα τα θάψει εκείνα τα χρήματα. Με αυτά θα βελτιώσει τη ζωή του, τη ζωή των υπαλλήλων του, των συνεργατών του. Έτσι θα πάει μπροστά ο τόπος.
ΠτΘ: Κατ’ αρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε πολύ φως για το τι γίνεται με το κεφάλαιο…
Θ.Γ.: Θα πρέπει να βρούμε τους βυζαντινούς τρόπους γιατί εκεί θα είναι οι ρίζες τους.
Στην Ελλάδα οι αριθμοί έχουν χάσει την αξία τους
ΠτΘ: Από την άλλη όμως ξέρουμε ότι υπάρχουν εξακόσια δις ευρώ σε ελβετικές τράπεζες. Μήπως όμως είμαστε της παλιάς γενιάς και σήμερα αστός δεν σημαίνει αγάπη προς την πατρίδα, αλλά αγάπη προς την τσέπη; Γιατί και τα υποδείγματα που μας πλασάρει και ο διεθνής καπιταλισμός δείχνουν ότι οι επικεφαλής έχουν μόνη πατρίδα το χρήμα. Μήπως σήμερα είμαστε άνθρωποι που βλέπουμε με απορία τα τεκταινόμενα;
Θ.Γ.: Απλούστατα είμαστε μέσα σε ένα τρομερό παγκόσμιο παιχνίδι το οποίο έχει εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες κυρίως από το 1989 και μετά δηλαδή με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Με την επίσκεψη του Προέδρου των ΗΠΑ του Ρήγκαν στην Κίνα μπήκε η ταφόπλακα σε όλους μας. Τα βρήκαν με το Μάο που του υποσχέθηκε ότι το άφθονο εργατικό δυναμικό της Κίνας είναι στη διάθεση των ΗΠΑ με την προϋπόθεση βέβαια να φέρουν στην Κίνα τα κεφάλαιά τους. Αμέσως πρώτοι ανταποκρίθηκαν οι αμερικανοί βιομήχανοι και κουβάλησαν όλες τις βιομηχανίες τους εκεί, μη λογαριάζοντας τίποτα. Και επειδή το κεφάλαιο, το οποίο κινείται με ένα απίστευτο γκαγκστερικό τρόπο σε όλο τον πλανήτη, δεν λογαριάζει τίποτα, έκλεισαν ολόκληρες περιοχές στην Αμερική, βιομηχανίες τεράστιες, μιλάμε για πολιτείες ολόκληρες και δημιουργήθηκε ένας φαύλος κύκλος με την ανεργία, μετά με τα στεγαστικά δάνεια, η φούσκα με τα μυστικά παράγωγα, που κανείς δεν ήξερε πώς κινούνταν, κάποιοι ίσως να γνώριζαν, άρχισαν να καταρρέουν κολοσσοί, όπως η Lehman Brothers, να πτωχεύουν και να στήνεται ένας χορός τρισεκατομμυρίων. Και μέσα σε όλα αυτά βρεθήκαμε και εμείς τόσο αδύναμοι και παντελώς ανέτοιμοι και αυτά τα 600 δις που είναι μια σταγόνα στο παγκόσμιο αυτό τσουνάμι, αλλά για εμάς είναι ένα τεράστιο ποσό, αποταμιεύτηκε στις τράπεζες της Ελβετίας τα τελευταία είκοσι χρόνια. Τα τελευταία είκοσι χρόνια που δημιουργήθηκε το τεράστιο χρέος μας, το χρέος μας είναι αυτά τα χρήματα. Και δεν μεταφέρθηκαν από το μεγάλο κεφάλαιο, από τις παραδοσιακές οικογένειες. Και αυτό είναι το χειρότερο γιατί τώρα θα τα χάσουμε. Είναι δικά μας λεφτά, του ελληνικού λαού που τα χρωστούνε και δεν θα τα πάρουμε, γιατί δεν θα τα πάρουν ούτε αυτοί που τα κατέθεσαν. Γερμανική εφημερίδα έγραψε σε πρωτοσέλιδό της ότι οι Έλληνες έχουν 600 δις στις ελβετικές τράπεζες. Αυτό το πράγμα έπρεπε να αφήσει παντελώς αδιάφορους τους Ελβετούς, οι οποίοι έχουν μια ομερτά να μην μιλούν ποτέ για τις τράπεζές τους. Όμως μόλις έγινε η δημοσίευση στη Γερμανία βγήκε μια ελβετική εφημερίδα και απάντησε με πρωτοσέλιδο ότι κάνουν λάθος. Είναι πολύ απλό γιατί οι Έλληνες αποταμίευσαν 600 εκατομμύρια στις ελβετικές τράπεζες. Κανείς δεν θα τολμήσει να πει ότι είχε είκοσι εκατομμύρια και τώρα του λένε ότι έχει δέκα. Ποιος κλέφτης θα μιλήσει; Μιλάμε για τέτοια ποσά. Μη μας κάνει εντύπωση όταν μέσα στην Ελλάδα υπάρχουν πολίτες που χρωστούν στην εφορία ένα εκατομμύριο ή πεντακόσιες χιλιάδες. Οι αριθμοί έχουν χάσει την αξία τους.
Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά της γιατί οι επιλογές των διοικούντων είναι προς την κατεύθυνση της αδικίας
ΠτΘ: Ο κ. Τσοχατζόπουλος, και δεν ήταν ο μόνος, αντί να δουλέψει κρατούσε ημερολόγιο για το πώς θα διαχειρισθεί τα κλεψιμαίικα, υπενθυμίζοντας τη μεγάλη πληγή της ελληνικής πολιτικής σκηνής γιατί πολλά σκάνδαλα βγήκαν και πολλά κρύφθηκαν με το νόμο περί της ευθύνης υπουργών. Πιστεύετε ότι και οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν την πατρίδα σαν κράτος ξένο, σαν να ζούμε στην Οθωμανική αυτοκρατορία και έχουμε κάποιον ξένο να μας κυβερνά; Πώς ζούμε αυτά τα πράγματα;
Θ.Γ.: Ζούμε μέσα στην απόλυτη απαξίωση και διαφθορά των πάντων και όλων των θεσμών. Θέλω να πω επάνω σε αυτό που είπατε για τον Τσοχατζόπουλο. Δεν ήταν ο μόνος. Έχω μια προσωπική μαρτυρία ανθρώπου που υπουργοποιήθηκε. Κουβεντιάζοντας μου μίλησε για βαλίτσες που πάνε και έρχονται στα πρωθυπουργικά γραφεία. Όταν τον ρώτησα τι βαλίτσες μου είπε «λεφτά για λαδώματα». Όταν τον ρώτησα αν και σε κείνον έρχονταν βαλίτσες μου είπε πως ναι αλλά δεν τα παίρνει. Αναρωτήθηκα για ποιο λόγο πηγαίνουν λεφτά σε εκείνον γιατί το υπουργείο του δεν έχει να κάνει με υπογραφές και κεφάλαια. «Τι λες; Αν μπαίνουν υπογραφές…». Και αφορούσε ένα υπουργείο για την ασφάλεια του τόπου μας. Τα πάντα έχουν διαφθαρεί. Θαρρείς και ήμασταν σαν έτοιμοι από καιρό να διαφθαρούμε όλοι μαζί και κανείς μα κανείς δεν ενοχλήθηκε από τους δικαστές, που είναι ο πυλώνας των πάντων. Αν πέσει ο πυλώνας της δικαιοσύνης καταρρέουν τα πάντα. Είναι ντροπή να υπάρχουν διαφθαρμένοι δικαστές, και δεν εννοώ τα παραδικαστικά κυκλώματα. Αυτά είναι πταίσματα. Μιλάμε για χοντρές αποφάσεις. Η δικαιοσύνη είναι το άλφα και το ωμέγα μιας κοινωνίας. Εδώ χρειαζόταν, και μάλιστα χρειάζεται μια επανάσταση, σαν αυτή του Εφιάλτη, για να τους κάτσει στο λαιμό και στον ύπνο, για να μην μπορεί να κοιμηθεί, γιατί την άλλη μέρα έχει να αντιμετωπίσει τον επαναστάτη Εφιάλτη που τους πέρασε και τους πεντακόσιους αρεοπαγίτες από το λαϊκό δικαστήριο και τους εκτέλεσε. Μόνο τότε μπόρεσε να ανασάνει η κοινωνία της Αθήνας, τον φάγανε βέβαια στους δεκαοκτώ μήνες τον Εφιάλτη, και στη θέση του ήρθε ο Περικλής και άνθισε ο χρυσός αιώνας του πνεύματος στην Αθήνα γιατί φαγώθηκαν πρώτα – πρώτα οι πεντακόσιοι αρεοπαγίτες.
ΠτΘ: Ένας πολίτης μπορεί να κοιμάται ήσυχος όταν λειτουργεί η δικαιοσύνη.
Θ.Γ.: Αυτό που είπα δεν στρέφεται κατά των εκατοντάδων και χιλιάδων δικαστών που είναι πραγματικά κοσμήματα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν μπορούν να προσφέρουν αυτό που θα έπρεπε. Οι επιλογές των διοικούντων είναι προς μια κατεύθυνση. Να παράγουν αδικία, να καλύπτουν εγκλήματα και να δημιουργούν μια τέτοια αίσθηση απογοήτευσης στην κοινωνία λέγοντας ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς, αφού δεν υπάρχει δικαιοσύνη.
Καταντήσαμε ο σωστός πολίτης να αντιμετωπίζεται ως εχθρός της κοινωνίας
ΠτΘ: Ο κόσμος, ειδικά αυτός που δεν έχει την εμπειρία των δικαστηρίων, αφενός τη φοβάται και αφετέρου πιστεύει ότι δεν αποδίδεται δικαιοσύνη και μάλιστα τη θεωρεί ταξική. Σήμερα ζούμε και μια άλλη πλευρά της δικαιοσύνης για την οποία δεν επιχειρηματολογούμε. Της έχει ανατεθεί να προστατεύσει και τις οικονομικές λειτουργίες του κράτους που μετά την κρίση απέκτησαν κυρίως εισπρακτικό χαρακτήρα. Ο μη καταβάλλων τους φόρους διαπράττει αδικία στην Ελλάδα, όπως και σε όλο τον κόσμο. Αυτό υπέπεσε στην αντίληψή σας;
Θ.Γ.: Μάλιστα και σαν φαινόμενο είναι δύσκολο να εξηγηθεί με την έννοια ότι αν κάποιος συμπεριφερθεί σωστά θα χάσει το μαγαζί του, την επιχείρησή του, τα πάντα. Μέσα σε αυτό το κλίμα της γενικής ασάφειας και διαφθοράς αυτός που θα λειτουργήσει με το σταυρό στο χέρι την έχει βάψει. Αυτός που θα αποδώσει σωστά τους φόρους του θα γίνει εχθρός της κοινωνίας. Εκεί καταντήσαμε. Αυτός που θα πάει και θα ζητήσει απόδειξη από τον γιατρό τον υδραυλικό θα αντιμετωπισθεί εχθρικά. Ας αφήσουμε το οικονομικό θέμα. Γιατί αφού ζητά απόδειξη τον υποχρεώνουν να πληρώσει ΦΠΑ που θα έπρεπε να πληρώσει ο άλλος. Όταν κάνεις μια συμφωνία έπεται ότι περιλαμβάνει τα πάντα.
Μέσα από την παιδεία να δημιουργήσουμε μια νέα Ελλάδα, ένα καινούργιο Έλληνα
ΠτΘ: Γιατί όμως γίναμε έτσι με απόδειξη ή χωρίς απόδειξη; Είναι θέμα παιδείας ή ζήσαμε παραπάνω αμέριμνα. Πιστεύετε ότι τώρα που ζούμε την κρίση θα αρχίσουμε να βγάζουμε από επάνω μας τα αρνητικά βιώματα; Θα γίνουμε λίγο πιο κριτικοί;
Θ.Γ.: Εδώ ερχόμαστε στο θέμα το πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει μια νοοτροπία ή μια κατάσταση. Έχουμε μερικά δεδομένα στην Ελλάδα τα οποία φοβούμαι ότι είναι δύσκολο να ανατραπούν. Τα οικονομικά δεδομένα. Προβλέπεται όχι επτά χρόνια ισχνών αγελάδων ίσως όμως και εβδομήντα. Το οικονομικό είναι τόσο καλά δεμένο που όσο προσπαθούμε να ξεφύγουμε τόσο σφίγγουν οι κόμποι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να σβήσουμε όλα τα στραβά μας και να δημιουργήσουμε μια νέα συνείδηση την οποία θα καλλιεργήσουμε από τους παιδικούς σταθμούς. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια νέα πολιτική κατάσταση και εδώ μπορεί να παίξει ρόλο η αριστερά η οποία τόσα χρόνια προετοιμαζόταν για αυτό το ρόλο. Δηλαδή ο κόσμος της αριστεράς είναι μια μερίδα καλλιεργημένων ανθρώπων με ευαισθησία, με γνώση γύρω από την τέχνη, την λογοτεχνία, την ιστορία περισσότερο από ό,τι είναι οπαδοί πολιτικών κομμάτων. Αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αυτοί οι άνθρωποι που σπούδασαν την θεωρία καιρός είναι να την εφαρμόσουν και στην πράξη. Μέσα από την παιδεία να δημιουργήσουμε μια νέα Ελλάδα, ένα καινούργιο Έλληνα. Έναν Έλληνα ο οποίος δεν θα πετάξει το χαρτί στο δρόμο αλλά θα αποκτήσει συνείδηση ότι ο δρόμος είναι η συνέχεια του σαλονιού του, είναι η συνέχεια του σπιτιού του. Δεν είναι κάτι ξένο, είναι κάτι δικό του. Δεν μπορείς να φτύνεις μέσα στο σαλόνι δεν μπορείς να ρίχνεις κάτω ό,τι βρεις και σου περισσεύει στα χέρια. Πάτε εκεί που σταθμεύουν αυτοκίνητα, δεν θέλω να μιλήσω για κατηγορία ανθρώπων, να δείτε πώς αδειάζουν κάτω στο πεζοδρόμιο και συσσωρεύονται. Είναι μια φρίκη. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν παιδιά τα οποία βλέπουν και τη συμπεριφορά και τις πράξεις και βέβαια αυτά μεταλαμπαδεύονται, όπως και η αντιμετώπιση της δεκάτης, κρύψε, γιατί θα μας το πάρουν οι κατακτητές, κρύψε, κρύψε και αυτό από γενιά σε γενιά πέρασε και κανείς δεν εμπιστεύεται το κράτος. Υπάρχει μια καθολική αναξιοκρατία και γιατί να το σεβασθεί. Ξέρει πώς διορίσθηκε ο γιος του ο τενεκές ο ξεγάνωτος. Διορίσθηκε γιατί πλήρωσε.
Η αριστερά είναι υποχρεωμένη πλέον να εκτεθεί σε κυβερνητικές ευθύνες
ΠτΘ: Σε κείμενό σας την επαύριο των εκλογών χαιρετήσατε την πτώση του δικομματισμού και μιλήσατε για την διακυβέρνηση της χώρας από την αριστερά και συγκεκριμένα τον ΣΥΡΙΖΑ. Η βασική σας αιτιολογία είναι γιατί είναι άνθρωποι παιδείας. Θα το λέγατε συνολικά έτσι αυτό ή θα συνιστούσατε αυτοί οι άνθρωποι παιδείας να προέρχονται από το χώρο της αριστεράς;
Θ.Γ.: Όχι απαραίτητα, αλλά η αριστερά είναι υποχρεωμένη πλέον να εκτεθεί σε κυβερνητικές ευθύνες, όπως και ο λαός δεν έχει πλέον δικαίωμα να μην δώσει στην αριστερά την πρωτοβουλία. Πρέπει να τη δώσει. Είδαμε και λουστήκαμε τα αγαθά του δικομματισμού. Πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει αυτό το παραμύθι όπως και το άγνωστο της αριστεράς. Ας τη γνωρίσουμε λοιπόν.
Ως κοινωνία «φάγαμε» ένα υπουργό Άμυνας που δεν πήγε στρατό
ΠτΘ: Υπ’ αυτήν την έννοια το λέτε, της γνωριμίας, κάτι που λένε πολλοί…
Θ.Γ.: Είπα ότι η αριστερά μέχρι τώρα έχει εκπαιδευτεί πολιτικά και πολιτιστικά και είναι καιρός πλέον να αναλάβει τις ευθύνες συνολικά. Το πολιτιστικό μέρος, την τέχνη τη διακινούσε έτσι και αλλιώς μέχρι τώρα η αριστερά. Ο πολιτισμός δεν είναι άσχετος από την συμπεριφορά της πολιτικής και του πολίτη. Είναι αλληλένδετα. Καιρός είναι να εκφρασθούν ακόμη και κυβερνητικά. Δεν χάνουμε τίποτα αντιθέτως θα γίνουμε σαν κοινωνία πιο σοφή και μάλλον θα αποκτήσουμε καινούργιες εμπειρίες, καινούργια σοφία. Δεν γίνεται διαφορετικά, δεν μπορούμε μια ζωή με τα φαντάσματα του παρελθόντος να συνεχίζουμε τους ηλίθιους αποκλεισμούς, θαρρείς και η αριστερά έχει πάντα μια προδοτική διάθεση απέναντι στον εθνικό κορμό, απέναντι στα εθνικά κόμματα, απέναντι στον εθνικό στρατό, ο οποίος είδαμε πως συμπεριφέρθηκε στο θέμα της Κύπρου. Ήταν αυτός που λιγόστεψε την Ελλάδα. Είδαμε πώς συμπεριφέρθηκε όταν αρχηγός τους έγινε ένας κοπανατζής που δεν πήγε στρατιώτης και έδινε διαταγές στους στρατηγούς και κανείς δεν παραιτήθηκε. Εγώ θα έλεγα να έπαιρνε ένα περίστροφο και να τον καθάριζε τον κερατά που έγινε υπουργός Άμυνας. Επιτρέπεται να παραβούν τόσο τη λογική και το νόμο; Ένας άνθρωπος που δεν πήγε στρατό να γίνει υπουργός Άμυνας. Ποια κοινωνία μπόρεσε να το φάει αυτό. Το έφαγε η ελληνική κοινωνία. Για ποια λοιπόν εθνική υπόσταση μιλάμε, που θα μας ενοχλήσει η αριστερά στην εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου