Χρόνια γεμάτα υποσχέσεις, με τον Απόστολο Ρίζο

 

Με το αλκοόλ και του συρμού τα τραγουδάκια 
Στις καφετέριες τι ψάχνεις για να βρεις 
Σου ‘χουνε γίνει ψωμοτύρι τα μπαράκια 
Άλλοθι ψεύτικα για να δικαιωθείς.

Χρόνια γεμάτα υποσχέσεις και ελπίδες 
Και εσύ πατρίδα μου τα ίδια όπως χθες 
Τους επιβήτορές σου τώρα πια τους είδες 
Είναι ανίκανοι και στείροι εραστές.

Αναρωτιέσαι κι όλο λες γιατί υπάρχω 
Μ’ ένα χαμόγελο πικρό βαθιάς πληγής 
Αύριο σκέφτεσαι το νοίκι μου δεν θα ΄χω 
Και τρέχεις πάλι στα μπαράκια να σωθείς.

Μέσα στο 2025 κυκλοφόρησε ένας δίσκος με στίχους που είχε γράψει ο τεράστιος μουσικοσυνθέτης Σταύρος Κουγιουμτζής (1932-2005), τους οποίους δεν πρόλαβε να μελοποιήσει. Το έργο αυτό ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Βελλιάδης και τις ερμηνείες, φωνές αγαπημένες. Στο χάος του YouTube (και γενικότερα του διαδικτύου) και εντελώς τυχαία, έπεσα επάνω σ' αυτή την προσεγμένη δουλειά και ειδικά στο εν λόγω τραγούδι που ξεχώρισα αμέσως για τους άμεσους και επίκαιρους στίχους του, που γράφτηκαν πριν αρκετά χρόνια!

Την ερμηνεία ανέλαβε ένας θαυμάσιος τραγουδοποιός που έχει τη δική του μουσική ταυτότητα, συνεχίζει όλα αυτά τα χρόνια να κάνει δίσκους με δικά του τραγούδια και να συμμετέχει ως ερμηνευτής σε δίσκους άλλων δημιουργών με έναν "τραγουδιστικό τρόπο" που δεν μοιάζει με κανέναν και τίποτα, ο Απόστολος Ρίζος.

Και μ' αυτή την αφορμή, θυμήθηκα μια σύντομη συνέντευξη που είχαμε κάνει πριν 15 χρόνια για μια συναυλία στην οποία συμμετείχε (εδώ):

Τον τελευταίο καιρό αρκετοί μιλούν για μια νέα μουσική γενιά στο ελληνικό τραγούδι που ήρθε - κατά την ταπεινή μου γνώμη - για να μείνει. Ποια πιστεύεις πως είναι τα χαρακτηριστικά της και σε τί διαφέρει από τις προηγούμενες Απόστολε; 

Κάθε εποχή έχει τη δική της νέα μουσική γενιά, Θεοδόση. Για πόσο θα μείνει, δεν μπορεί να το προεξοφλήσει κανείς, αλλά δεν είναι και αυτοσκοπός. Κατά τη γνώμη μου θα μείνει όσο υπάρχει νόημα σε αυτά που έχει έρθει να πει. Για όσο καιρό εκφράζει με αλήθεια αυτά που “στ’ αλήθεια καίνε”. Και φυσικά θα υπάρχουν πάντα οι μεμονωμένοι καλλιτέχνες που, ξεφεύγοντας από τη μοίρα της γενιάς τους, θα καταφέρουν να παραμείνουν σε επαφή με την αλήθεια και τις αγωνίες και της επόμενης γενιάς. Αυτό που σαφέστατα διαφοροποιεί τα νέα πρόσωπα της εποχής, είναι πως δεν είναι αναγκαστικό να περάσουν από τις συμπληγάδες των γιγαντιαίων εμπορικών συστημάτων. Οι δρόμοι και οι επιλογές είναι σήμερα περισσότερες… αν και όχι απαραίτητα πιο ασφαλείς. Είτε λόγω συνειδητότητας, είτε ακολουθώντας τη ροή της ευρύτερης τάσης δικτύωσης - η οποία ανατρέπει τα δεδομένα και στη μουσική βιομηχανία - αυτή η γενιά ανακαλύπτει και ανοίγει τρόπους έκφρασης πιο άμεσους και διαπροσωπικούς. Φτιάχνει παρέες με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς και βγαίνει για παιχνίδι στο δρόμο.

Ετοιμάζεις ένα δίσκο με δικά σου τραγούδια (στίχους-μουσική) για πρώτη φορά. Σε ποιο στάδιο βρίσκεται η εργασία σου και πώς θα χαρακτήριζες το καινούργιο αυτό υλικό;

Καταρχάς, όπως ξέρεις είναι η πρώτη φορά που βγαίνω από τη σχετικά ασφαλή θέση του τραγουδιστή για να περάσω στην όχθη του τραγουδοποιού. Αυτό από μόνο του, ήταν για μένα ένα μεγάλο βήμα και οδηγήθηκα από μια ανάγκη που μου είχε γίνει πλέον επιτακτική. Είναι ένα διαφορετικό υλικό σε σχέση με τις συνεργασίες μου με το Νίκο Ζούδιαρη στα άλμπουμ “Ένας κύκνος κλαίει” και “Φυσαλίδα”. Από την άλλη βρίσκω σταδιακά μέσα μου το μίτο που τα συνδέει. Γιατί κυρίως μέσα από τη μουσική αλλά και προσωπική συναναστροφή μου με το Νίκο, ένιωσα πως αυτά που μας συγκινούν, αυτά που μας πόνεσαν ή μας συγκλόνισαν, είναι αυτά που πραγματικά μας αφορούν και ίσως μπορούν να αγγίξουν και άλλους. Το καινούργιο άλμπουμ έχει ως θέμα μια ερωτική σχέση. Αν δεν ήταν τραγούδια, θα μπορούσαν να είναι σκηνές μιας ταινίας με θέμα το χρονικό ενός έρωτα: Το πρώτο βλέμμα, η επιθυμία και η αμφιθυμία, ο φόβος, η διεκδίκηση, η πτώση και η επίπτωση, το τέλος. Αν υπάρχει στ’ αλήθεια τέλος κι αρχή. Σαν ταινία, κάθε τραγούδι είναι και μια σκηνή αυτής της ιστορίας, όχι με ημερολογιακή σειρά, σε μια ατμόσφαιρα παραζάλης και με διάθεση αυτοκριτικής περισσότερο, παρά απολογισμού. Ακόμα και μια καταστροφή μπορεί να κρύβει μέσα της θησαυρούς. Η ηχογράφηση ολοκληρώθηκε πριν από λίγες ημέρες με τη βοήθεια μιας “παρέας” εξαιρετικών μουσικών, που με τους περισσότερους παίζουμε μαζί και στις live εμφανίσεις μου. Ο τίτλος αυτής της δουλειάς - και είσαι ο πρώτος που το μαθαίνει επισήμως - είναι “Τι είδες που δεν είδα εγώ” και προέρχεται από ένα στίχο που βρίσκεται σε ένα από τα κομμάτια. Ανυπομονώ να τα μοιραστώ μαζί σας το συντομότερο! 

Περιμένουμε λοιπόν! Σχετικά με τα live σου τώρα, μαθαίνω πως ετοιμάζεις ωραία πράγματα και μάλιστα δίπλα στο ποτάμι! Για δώσε περισσότερα στοιχεία… 

Για τρία ΠαρασκευοΣάββατα, Δίπλα στο Ποτάμι, θα συναντηθώ επί σκηνής με μερικές από τις σημαντικότερες φωνές των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό τραγούδι. Αγαπημένους μου μουσικούς και φίλους, που μαζί τους νιώθω συγγενής καλλιτεχνικά, όπως η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Γιάννης Χαρούλης, η Ρίτα Αντωνοπούλου, η Μάρθα Φριντζήλα και τα Υπόγεια Ρεύματα. Με τραγούδια από τις συνεργασίες μου με τον Νίκο Ζούδιαρη «Ένας κύκνος κλαίει» και «Φυσαλίδα», επιλογές άλλων δημιουργών που αγαπάω, και φυσικά κάποια από τα καινούργια μου, κάθε βράδυ και άλλη παρέα, άλλες κουβέντες, άλλα τραγούδια. Ο ρόλος του κάθε καλεσμένου και η συμβολή του στο πρόγραμμα θα είναι ουσιαστική, αφού μαζί θα παρουσιάσουμε στιγμές από το προσωπικό μας ρεπερτόριο, αλλά και αγαπημένα μας τραγούδια, λιγότερο ή εντελώς απρόβλεπτα. Επί σκηνής λοιπόν, όχι με διάθεση πασαρέλας αλλά με διάθεση για παιχνίδι: 19 και 20 Φεβρουαρίου με τη Νατάσσα Μποφίλιου, 26 Φεβρουαρίου με τα Υπόγεια Ρεύματα 27 Φεβρουαρίου με τη Ρίτα Αντωνοπούλου, 5 Μαρτίου με τη Μάρθα Φριντζήλα και 6 Μαρτίου με το Γιάννη Χαρούλη. Μαζί μας - εννοείται - και η μπάντα μου, ο Θοδωρής Μακαρούνης στα τύμπανα, ο Γιάννης Βουτσινάς στο μπάσο και ο Βαγγέλης Παρασκευαϊδης στο βιμπράφωνο.

Πηγή: FB