Οι νέοι που μεγάλωναν στην Τασκένδη άκουγαν τις ιστορίες
των γονέων τους από την εποχή του Εμφυλίου και αντιλαμβάνονταν πως κάτι πολύ
κακό συνέβη στη χώρα τους. Η ιστορία της Ελένης, μητέρας της Γιάννας, είναι μια
πραγματική ιστορία που περιγράφει πώς βρέθηκε από την Ήπειρο στην Τασκένδη μετά
την υποχρεωτική επιστράτευσή της στον Δημοκρατικό Στρατό. Ήταν ένα 15χρονο
κορίτσι όταν ξεκίνησε η περιπέτειά της και μπορούσε να σκοτωθεί από στιγμή σε
στιγμή, όπως χιλιάδες Έλληνες αντάρτες και στρατιώτες, αδέλφια, ξαδέλφια,
χωριανοί και φίλοι.
Μέσα από τις ατέλειωτες συζητήσεις των Ελλήνων της ξενιτιάς, των πρώην καπεταναίων του ΕΛΑΣ και των ανταρτών του ΔΣΕ, η νέα γενιά των προσφύγων στην Τασκένδη άκουγε συνταρακτικές αληθινές ιστορίες. Στο βιβλίο χρησιμοποιήθηκαν χειρόγραφα αυτόπτων μαρτύρων και αφηγήσεις ανθρώπων, σπαράγματα αληθινής ιστορίας, που έζησαν κατά την Κατοχή-Εμφύλιο.
Πίσω από κάθε μικρή ιστορία αυτών των ανώνυμων και επώνυμων πατριωτών υπάρχουν πραγματικές ανθρώπινες υπάρξεις, πραγματικά ιστορικά γεγονότα με ημερομηνίες, τοποθεσίες και ονόματα αυτών που επέζησαν με εμφανή και μη τραύματα και βρέθηκαν να ζουν στην ξενιτιά. Αυτό το μυθιστόρημα επιδιώκει να διαφυλάξει τη μνήμη αυτών που έζησαν τα συνταρακτικά γεγονότα της Κατοχής και κυρίως του Εμφυλίου.
Αυτοβιογραφικό σημείωμα της Άννας Παπαδημητρίου:
Γεννήθηκα το 1950 από Έλληνες γονείς στην Τασκένδη, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν της Κεντρικής Ασίας. Οι γονείς μου εκδιώχθηκαν μετά την ήττα του ΔΣΕ το ’49 στην Αλβανία όπου έζησαν δύο μήνες, μέχρις ότου καθοριστεί ο τελικός προορισμός τους. Εκεί στην Τασκένδη γνώρισαν ανθρώπους διαφορετικής εθνικότητας και θρησκείας, διαφορετικής ψυχοσύνθεσης, με άλλες αντιλήψεις, συνήθειες και συμπεριφορές. Εγώ, από το 1950, έζησα με τους γονείς μου στην Τασκένδη, όπου τελείωσα το 11τάξιο υποχρεωτικό σχολείο, τη Μαιευτική σχολή και το Βιολογικό τμήμα του Πανεπιστημίου της πόλης. Το 1974 παντρεύτηκα έναν Έλληνα ιατρό και εργάστηκα ως ερευνήτρια στο εξεταστικό τμήμα του Ερευνητικού Ινστιτούτου Φυματίωσης της πόλης. Το 1977 επαναπατρίστηκα με τον σύζυγό μου και την ίδια χρονιά έδωσα γραπτές εξετάσεις στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης για αναγνώριση του πτυχίου μου. Για να δουλέψω στη Μέση Εκπαίδευση έπρεπε να αναγνωρίσω και το απολυτήριο του Λυκείου. Κατόπιν των εξετάσεων στην ύλη της Γ΄ Λυκείου, λαμβάνω το ελληνικό Απολυτήριο. Διορίστηκα στη Μέση Εκπαίδευση στο νομό Καστοριάς. Κατά διαστήματα εργάστηκα στη Μέση Εκπαίδευση στην Αττική και τη Θεσσαλονίκη. Έχουμε δύο γιους. Ο μεγαλύτερος τελείωσε την Οδοντιατρική Αθηνών και ο μικρότερος την Α.Σ.Ο.Ε. της Αθήνας.
Τον πρόλογο του βιβλίου υπογράφει ο Μιλτιάδης Δ. Πολυβίου και το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Επίκεντρο.
Μέσα από τις ατέλειωτες συζητήσεις των Ελλήνων της ξενιτιάς, των πρώην καπεταναίων του ΕΛΑΣ και των ανταρτών του ΔΣΕ, η νέα γενιά των προσφύγων στην Τασκένδη άκουγε συνταρακτικές αληθινές ιστορίες. Στο βιβλίο χρησιμοποιήθηκαν χειρόγραφα αυτόπτων μαρτύρων και αφηγήσεις ανθρώπων, σπαράγματα αληθινής ιστορίας, που έζησαν κατά την Κατοχή-Εμφύλιο.
Πίσω από κάθε μικρή ιστορία αυτών των ανώνυμων και επώνυμων πατριωτών υπάρχουν πραγματικές ανθρώπινες υπάρξεις, πραγματικά ιστορικά γεγονότα με ημερομηνίες, τοποθεσίες και ονόματα αυτών που επέζησαν με εμφανή και μη τραύματα και βρέθηκαν να ζουν στην ξενιτιά. Αυτό το μυθιστόρημα επιδιώκει να διαφυλάξει τη μνήμη αυτών που έζησαν τα συνταρακτικά γεγονότα της Κατοχής και κυρίως του Εμφυλίου.
Αυτοβιογραφικό σημείωμα της Άννας Παπαδημητρίου:
Γεννήθηκα το 1950 από Έλληνες γονείς στην Τασκένδη, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν της Κεντρικής Ασίας. Οι γονείς μου εκδιώχθηκαν μετά την ήττα του ΔΣΕ το ’49 στην Αλβανία όπου έζησαν δύο μήνες, μέχρις ότου καθοριστεί ο τελικός προορισμός τους. Εκεί στην Τασκένδη γνώρισαν ανθρώπους διαφορετικής εθνικότητας και θρησκείας, διαφορετικής ψυχοσύνθεσης, με άλλες αντιλήψεις, συνήθειες και συμπεριφορές. Εγώ, από το 1950, έζησα με τους γονείς μου στην Τασκένδη, όπου τελείωσα το 11τάξιο υποχρεωτικό σχολείο, τη Μαιευτική σχολή και το Βιολογικό τμήμα του Πανεπιστημίου της πόλης. Το 1974 παντρεύτηκα έναν Έλληνα ιατρό και εργάστηκα ως ερευνήτρια στο εξεταστικό τμήμα του Ερευνητικού Ινστιτούτου Φυματίωσης της πόλης. Το 1977 επαναπατρίστηκα με τον σύζυγό μου και την ίδια χρονιά έδωσα γραπτές εξετάσεις στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης για αναγνώριση του πτυχίου μου. Για να δουλέψω στη Μέση Εκπαίδευση έπρεπε να αναγνωρίσω και το απολυτήριο του Λυκείου. Κατόπιν των εξετάσεων στην ύλη της Γ΄ Λυκείου, λαμβάνω το ελληνικό Απολυτήριο. Διορίστηκα στη Μέση Εκπαίδευση στο νομό Καστοριάς. Κατά διαστήματα εργάστηκα στη Μέση Εκπαίδευση στην Αττική και τη Θεσσαλονίκη. Έχουμε δύο γιους. Ο μεγαλύτερος τελείωσε την Οδοντιατρική Αθηνών και ο μικρότερος την Α.Σ.Ο.Ε. της Αθήνας.
Τον πρόλογο του βιβλίου υπογράφει ο Μιλτιάδης Δ. Πολυβίου και το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Επίκεντρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου