Δημήτρης Μητσοτάκης ft Χάρις Αλεξίου - "Ονειρεύεται"

 

"Ονειρεύεται"

-Τι κάνει;

-Ονειρεύεται.

-Ακόμα;

-Ναι, γυρίζουν τα μάτια του, κάτω από τα κλειστά του βλέφαρα. Σίγουρα ονειρεύεται ακόμα.

-Απόλυσέ τον.

-Μάλιστα, κύριε.

-Τώρα τι κάνει;

-Ονειρεύεται πάλι.

-Σίγουρα;

-Μάλιστα, κύριε.

-Πάρ' του το σπίτι.

-Μάλιστα.

-Τώρα τι κάνει;

-Ονειρεύεται ακόμα, κύριε.

-Μα πώς είναι δυνατόν;

-Δεν ξέρω, κύριε.

-Άσ' τον νηστικό.

-Μάλιστα, κύριε.

-Τι κάνει;

-Πάλι ονειρεύεται, κύριε...

-Βγάλ' του τα μάτια!

-Του τα 'βγαλα, κύριε. Ακόμα ονειρεύεται.

-Μπες μέσα στ' όνειρό του.

-Μάλιστα, κύριε.

-Τι βλέπει;

-Θάλασσες, ποτάμια, βουνά... Ταξιδεύει...

-Πούλα τα.

-Τα πούλησα κύριε.

-Τώρα;

-Ονειρεύεται. Αγκαλιές, φιλιά, φίλους, αγαπημένους.

-Απομόνωσέ τον.

-Μάλιστα.

-Τι κάνει;

-Τραγουδάει κύριε, τραγουδάει.

-Κόψ' του τη γλώσσα.

-Χτυπάει στα χέρια ένα ρυθμό κι ονειρεύεται πάλι.

-Κόψ' του τα χέρια.

-Χορεύει, κύριε. Χορεύει και ονειρεύεται ακόμα.

-Κόψ' του τα πόδια.

-Το αίμα του έγινε ποτάμι, κύριε. Κυλάει με ορμή. Και μέσα βούτηξαν γυμνοί κι άλλοι με βάρκες, κρατώντας τύμπανα, νταούλια και γκρανκάσες, και τούμπες και τρομπόνια και κορνέτες. Φωνές κι αλαλαγμοί. Τραγουδούν. Έρχονται κατά 'δω.

-Τι θέλουν;

-Εσάς, κύριε. Εσάς γυρεύουν.

-Σώσε με. Σώσε με, πιστέ μου λακέ.

-Δεν μπορώ, κύριε, ακούω το τραγούδι τους…

(Από το βιβλίο "Ο καιρός άλλαζε'', Δημήτρης Μητσοτάκης, ΚΕΔΡΟΣ 2022).

Μουσική υπόκρουση "112"

Οδυσσέας Τζιρίτας, κιθάρα

Παντελής Πέτρου, μπάσο

Νίκος Χριστόπουλος, τύμπανα

Ήχος, Γιάννης Πετρογιάννης

Βίντεο, Παντελής Πέτρου

Συμμετέχει η Χάρις Αλεξίου. Η Χαρούλα μας!

Υπάρχουν εποχές που το όνειρο μοιάζει πολυτέλεια. Κι όμως, τότε είναι που γίνεται πιο αναγκαίο από ποτέ. Το «Ονειρεύεται», (από τη συλλογή διηγημάτων “Ο Καιρός Άλλαζε”, εκδ. ΚΕΔΡΟΣ 2022) υψώνει τη φωνή του απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας που επιχειρεί να στερήσει από τον άνθρωπο την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, και τελικά την ίδια τη φαντασία του. Στον διάλογο αυτό, ο Δημήτρης Μητσοτάκης συναντά τη μοναδική ερμηνεία της Χαρούλας Αλεξίου και μας φανερώνουν το όνειρο που δεν λυγίζει, ούτε μπροστά στη στέρηση, ούτε μπροστά στη βία, ούτε μπροστά στον αφανισμό. Μεταμορφώνεται σε τραγούδι, σε ρυθμό, σε χορό, σε ποτάμι που σε παρασέρνει. Ένα όνειρο που δεν λογοκρίνεται, δεν φυλακίζεται, δεν πεθαίνει.