"Η Φωνή, η Ψυχή, η Ζωή του" είναι ο τίτλος του όγδοου βιβλίου του δημοσιογράφου - πολιτικού Γιώργου Λιάνη. Κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες από τις "Εκδόσεις Άγκυρα" (εδώ & εδώ) και είναι... άλλο ένα βιβλίο για τον Στέλιο Καζαντζίδη!
Μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί περίπου δεκαπέντε βιβλία για τον μεγαλύτερο τραγουδιστή της Ελλάδας και αναρωτιέμαι τι καινούργιο θα μπορούσε να προσθέσει κανείς σε όλη αυτή την βιβλιογραφία. Ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει εξ αρχής τις προθέσεις του: [...] Θ' αρχίσω να ξετυλίγω σκόρπιες τις μνήμες μου. Δεν πρόκειται να κάνω μια κλασική βιογραφία [...].
Ο Γιώργος Λιάνης, αντλεί στοιχεία και πληροφορίες από άλλα βιβλία που γράφτηκαν για τον Καζαντζίδη (των Β.Βασιλικού, Λ.Οικονόμου, κ.ά.), βιογραφίες συναδέλφων του (Κ.Γκρέϋ, Γ.Λύδια, Γ.Μητσάκης, κ.ά.), μαρτυρίες φίλων και συνεργατών του (όπως του στιχουργού Λευτέρη Χαψιάδη και άλλων), και βέβαια, έχοντας ως οδηγό, τόσο τις δημόσιες συνεντεύξεις, όσο και τις προσωπικές συνομιλίες του με τον Καζαντζίδη, καταθέτει τη συγκεκριμένη έκδοση, με την οποία δεν μαθαίνει κανείς τίποτα παραπάνω για τη ζωή και το έργο του αξέχαστου καλλιτέχνη.
Τα γνωρίζουμε όλα, τα έχουμε διαβάσει αμέτρητες φορές και τα έχουμε ακούσει σε διάφορα ραδιοτηλεοπτικά αφιερώματα, όλα αυτά τα χρόνια. Με όλο το σεβασμό, θα χαρακτήριζα κουραστικό και φλύαρο το βιβλίο και ειδικά τις γνωστές υπερβολικές εκφράσεις του Λιάνη για το αδιαμφισβήτητο μεγαλείο του Καζαντζίδη. Δεν προσθέτουν κάτι στην έρευνα του ελληνικού τραγουδιού, ούτε φωτίζουν περισσότερο τις ουσιαστικές στιγμές μιας καλλιτεχνικής πορείας.
Το μόνο που κρατώ είναι η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη για τον Στέλιο Καζαντζίδη (Νοέμβριος 2017, σελ.: 13-15):
"Με τον Στέλιο Καζαντζίδη οι δρόμοι μας συναντήθηκαν δυο φορές, και τις δύο έσμιξαν και γίνανε λεωφόροι! Όχι δύο. Αλλά μία! Όπως ήταν το Σαββατόβραδο, το Παράπονο, ο Καημός, το Βράχο-Βράχο και άλλα την πρώτη φορά στη δεκαετία του '60 ή ο δίσκος ¨Στην Ανατολή" τη δεύτερη φορά, αμέσως μετά την πρώτη της Χούντας, τον Αύγουστο του '74. Ο δίσκος που σκοτεινές δυνάμεις τον έπνιξαν στην κούνια του όταν ήταν ακόμα μωρό, γιατί τους φόβιζε μήπως γίνει άντρας και τους πάρει σβάρνα, όπως έγινε στην πρώτη μας συνάντηση.
[...]
Μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί περίπου δεκαπέντε βιβλία για τον μεγαλύτερο τραγουδιστή της Ελλάδας και αναρωτιέμαι τι καινούργιο θα μπορούσε να προσθέσει κανείς σε όλη αυτή την βιβλιογραφία. Ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει εξ αρχής τις προθέσεις του: [...] Θ' αρχίσω να ξετυλίγω σκόρπιες τις μνήμες μου. Δεν πρόκειται να κάνω μια κλασική βιογραφία [...].
Ο Γιώργος Λιάνης, αντλεί στοιχεία και πληροφορίες από άλλα βιβλία που γράφτηκαν για τον Καζαντζίδη (των Β.Βασιλικού, Λ.Οικονόμου, κ.ά.), βιογραφίες συναδέλφων του (Κ.Γκρέϋ, Γ.Λύδια, Γ.Μητσάκης, κ.ά.), μαρτυρίες φίλων και συνεργατών του (όπως του στιχουργού Λευτέρη Χαψιάδη και άλλων), και βέβαια, έχοντας ως οδηγό, τόσο τις δημόσιες συνεντεύξεις, όσο και τις προσωπικές συνομιλίες του με τον Καζαντζίδη, καταθέτει τη συγκεκριμένη έκδοση, με την οποία δεν μαθαίνει κανείς τίποτα παραπάνω για τη ζωή και το έργο του αξέχαστου καλλιτέχνη.
Τα γνωρίζουμε όλα, τα έχουμε διαβάσει αμέτρητες φορές και τα έχουμε ακούσει σε διάφορα ραδιοτηλεοπτικά αφιερώματα, όλα αυτά τα χρόνια. Με όλο το σεβασμό, θα χαρακτήριζα κουραστικό και φλύαρο το βιβλίο και ειδικά τις γνωστές υπερβολικές εκφράσεις του Λιάνη για το αδιαμφισβήτητο μεγαλείο του Καζαντζίδη. Δεν προσθέτουν κάτι στην έρευνα του ελληνικού τραγουδιού, ούτε φωτίζουν περισσότερο τις ουσιαστικές στιγμές μιας καλλιτεχνικής πορείας.
Το μόνο που κρατώ είναι η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη για τον Στέλιο Καζαντζίδη (Νοέμβριος 2017, σελ.: 13-15):
"Με τον Στέλιο Καζαντζίδη οι δρόμοι μας συναντήθηκαν δυο φορές, και τις δύο έσμιξαν και γίνανε λεωφόροι! Όχι δύο. Αλλά μία! Όπως ήταν το Σαββατόβραδο, το Παράπονο, ο Καημός, το Βράχο-Βράχο και άλλα την πρώτη φορά στη δεκαετία του '60 ή ο δίσκος ¨Στην Ανατολή" τη δεύτερη φορά, αμέσως μετά την πρώτη της Χούντας, τον Αύγουστο του '74. Ο δίσκος που σκοτεινές δυνάμεις τον έπνιξαν στην κούνια του όταν ήταν ακόμα μωρό, γιατί τους φόβιζε μήπως γίνει άντρας και τους πάρει σβάρνα, όπως έγινε στην πρώτη μας συνάντηση.
[...]
Αυτή η φωνή δεν ήταν μονάχα όμορφη και επιβλητική. Είχε προ παντός ήθος! Ο πόνος και το ράγισμα που σε πονούσε γλυκά είχε ταυτόχρονα το μεγαλείο και την περηφάνια του απλού, του αληθινού και του πάντα προδομένου λαού μας. Αυτού του λαού που είναι μισός στον αγώνα για τη ζωή κι ο άλλος μισός μπροστά στις κάννες του Εκτελεστικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου