Για τον Γιάννη Κωνσταντινίδη (Κώστα Γιαννίδη)

 Φωτογραφία εξωφύλλου: Στη Γερμανία τη δεκαετία του '20

Το 2010 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις επιστημονικών βιβλίων και περιοδικών "University Studio Press", το βιβλίο του Γιώργου Σακαλλιέρου: "Γιάννης Κωνσταντινίδης, 1903-1984, Ζωή, έργο και συνθετικό ύφος". Ο κ. Σακαλλιέρος είναι επίκουρος καθηγητής ιστορικής μουσικολογίας (Α.Π.Θ.) και κατάφερε να φέρει εις πέρας ένα απαιτητικό και δύσκολο εγχείρημα. Να παραδώσει στο αναγνωστικό και μουσικόφιλο κοινό, μια πλήρως ολοκληρωμένη μελέτη - εργασία για τη ζωή και το έργο του σπουδαίου αυτού δημιουργού, που ήταν σαν να έκανε δύο καριέρες. Ως Γιάννης Κωνσταντινίδης με τη λόγια μουσική και ως Κώστας Γιαννίδης με το λεγόμενο "ελαφρό τραγούδι". Υπηρέτησε και τα δύο -κι ας έκανε το δεύτερο για βιοποριστικούς λόγους κυρίως- με αφοσίωση, συνέπεια και αγάπη. Από τη μια μεγάλα έργα για ορχήστρα και μουσική δωματίου και από την άλλη μουσική για οπερέτες, επιθεωρήσεις και αγαπημένα "ελαφρά" τραγούδια, όπως "Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου" και "Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα". 

Αναζητήστε αυτό τον τόμο των 500 σελίδων περίπου. Δεν είναι βιογραφία, είναι μια απίστευτη έρευνα - κατάθεση, για τα πεπραγμένα του Γιάννη Κωνσταντινίδη - Κώστα Γιαννίδη. Θέλω να σταθώ όμως στο πικρό και άδικο τέλος, αντιγράφοντας ένα απόσπασμα (σελίδες 66-67):

Ο Γ.Κ. πέθανε στην Αθήνα, στις 17 Ιανουαρίου 1984 (είχε γεννηθεί στις 21 Αυγούστου του 1903 στη Σμύρνη), νικημένος από τον καρκίνο. Η κηδεία του συνέπεσε την ίδια μέρα με αυτήν του συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη (21/08/15-17/01/84) , γεγονός που σηματοδότησε τόσο την στάση του επίσημου κράτους απέναντι στο λαοφιλή και προβεβλημένο λαϊκό συνθέτη σε σχέση με τον αφανή δημιουργό, όσο και στο εύρος δημοσιότητας που έλαβαν τα δύο θλιβερά αυτά γεγονότα: στην κηδεία του Τσιτσάνη έσπευσαν η πολιτική ηγεσία, εστίασε ο τύπος και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και κηρύχτηκε γενικό πένθος. Στην κηδεία του Γ.Κ. το επίσημο κράτος έλαμψε δια της απουσίας του, αποστέλλοντας, απλώς, ένα στεφάνι, ενώ παρευρέθησαν όλοι κι όλοι 12 άνθρωποι μαζί με τους συγγενείς του συνθέτη, μεταξύ αυτών και οι Λάμπρος Λιάβας και Γιώργος Λεωτσάκος, οι οποίοι σχολίασαν, εύγλωττα και καίρια, το γεγονός στον τύπο: 

[...] Το τραγικότερο ίσως: ελάχιστοι, ακόμη και μουσικοί, συνειδητοποίησαν ότι μαζί με τον Κωνσταντινίδη τελείωσε μια ολόκληρη εποχή της μουσικής ιστορίας μας. Το χώμα πάνω στο απλό του φέρετρο έκλεισε το τεράστιο αυτό κεφάλαιο που λέγεται Εθνική Σχολή. Το ουσιαστικότερο που θα μπορούσαμε να πούμε για τον Κωνσταντινίδη ήταν ότι υπήρξε ο τελευταίος μεγάλος επιζών της και ένας από τους μεγάλους όλης της μουσικής γραμματολογίας. (Γ. Λεωτσάκος, "Γιάννης Κωνσταντινίδης ή το τέλος μιας εποχής", 22/01/84, νεκρολογία στην εφημερίδα Ελεύθερη Γνώμη).

[...] Για τον Τσιτσάνη έγιναν -και δίκαια- αφιερώματα, δημόσιες τιμές, γενικό πένθος. Και για τον Κωνσταντινίδη; Μερικοί φίλοι στο νεκροταφείο, καμιά "επίσημη" δήλωση, λίγα λόγια από τα μέσα ενημέρωσης, το υπουργείο που του έδινε μια πενιχρή σύνταξη αρνείται να πληρώσει έστω και μέρος των εξόδων της κηδείας. Οι εφημερίδες αφιέρωσαν ένα μικρό κομμάτι, κάπου στην καλλιτεχνική τους σελίδα με τον τίτλο "Πέθανε ο Κώστας Γιαννίδης" αναφερόμενες κυρίως στο έργο του στον τομέα της λεγόμενης "ελαφράς" μουσικής (τραγούδι και μουσικό θέατρο) για το οποίο και είναι γνωστός στο πλατύ κοινό. Και μόνο στο τέλος του κομματιού έγραφαν "τα τελευταία (!) χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε με την κλασική μουσική". Μ' αυτήν την μια αράδα "ξόφλησαν" μ' ένα έργο που θεωρούμε -και όχι μόνο εμείς- σαν ένα από τα σημαντικότερα δείγματα της έντεχνης ελληνικής μουσικής. Πίσω από τον Κώστα Γιαννίδη που με τόση συνέπεια και ευαισθησία υπηρέτησε τη "βιοποριστική του ασχολία" -το τραγούδι- υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους εθνικούς συνθέτες, ο Γιάννης Κωνσταντινίδης. Σεμνός και αθόρυβος έμεινε στο περιθώριο των προβολέων της δημοσιότητας και το ίδιο σεμνά και αθόρυβα έφυγε τη στιγμή που οι δημοσιογράφοι - καθοδηγητές της κοινής γνώμης, μόνιμα απληροφόρητοι, έτρεχαν στην είδηση του Τσιτσάνη". (Λ. Λιάβας, "Γιάννης Κωνσταντινίδης - Βασίλης Τσιτσάνης. Τα του Καίσαρος... και τα του Χριστού...",Ήχος και Hi-Fi 5, 1984).