Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας στη Θεσσαλονίκη

Εννέα χρόνια μετά την τελευταία φορά που τους άκουσα ζωντανά μαζί (καλοκαίρι 2001 στο Εθνικό Στάδιο Αλεξανδρούπολης) πιστεύω πως πράγματι "τίποτα δεν έχει αλλάξει… αλλά και τίποτα δεν είναι όπως παλιά…" όπως τραγουδούσαν στο θρυλικό πρώτο δίσκο τους, τα Ζεστά Ποτά του 1985.
Ο Χάρης, έπειτα από απουσία μιας δεκαετίας σχεδόν από την ενεργό μουσική δράση (συμμετείχε κατά καιρούς σε κάποιους δίσκους μόνο, αλλά όχι σε live) επέστρεψε με τη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο για να μας θυμίσει, μαζί με τον Πάνο βέβαια, όλα αυτά τα τραγούδια που αγαπήσαμε. Ακολούθησε μια μεγάλη συναυλία στην Αθήνα (Ποδηλατοδρόμιο Ολυμπιακού Σταδίου) στις 20 Μαρτίου και έπειτα επιλεγμένες εμφανίσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και της Κύπρου!

Όλα αυτά τα χρόνια που άκουγα και έβλεπα τον Πάνο Κατσιμίχα στις συναυλίες του (είτε μόνο του, είτε με το Μάνο Ξυδούς) κάτι μου έλειπε πάντα, κάτι δε μου άρεσε. Η απουσία του Χάρη ήταν αισθητή, ειδικά σε όσους συνηθίσαμε να τους ακούμε και να τους βλέπουμε μαζί από τη δεκαετία του ΄80 και του΄90. Στη συγκεκριμένη συναυλία δεν ένιωσα ούτε στιγμή πως αυτή η επανασύνδεση των διδύμων έγινε για λόγους εμπορικούς. Πιστεύω πως είναι μια βαθύτερη και ουσιαστική ανάγκη του Χάρη Κατσιμίχα να επικοινωνήσει ξανά και άμεσα με το κοινό τους, με τον κόσμο που τους λάτρεψε για τα σπουδαία τραγούδια που έγραψαν και ερμήνευσαν μαζί!

Οι πύλες στο Βελλίδειο άνοιξαν στις 20:00 περίπου και στις 21:30 είχε γεμίσει σχεδόν όλος ο χώρος με νέους ανθρώπους κυρίως, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας. Έβλεπες τη γενιά των αδερφών Κατσιμίχα (58 ετών σήμερα ο Χάρης και ο Πάνος) με τους έφηβους μαζί! Αρκετά από αυτά τα νέα παιδιά είμαι σίγουρος πως άκουγαν για πρώτη φορά ζωντανά το Χάρη… ο οποίος ήταν συγκινημένος (όπως και ο αδερφός του ο Πάνος) που βρέθηκε ξανά με τον κόσμο. Λίγα λόγια στην έναρξη και έπειτα μίλησαν με τον ουσιαστικό και αληθινό ποιητικό τους λόγο, μέσα από τραγούδια που αποδείχτηκαν, για άλλη μια φορά, διαχρονικά και επίκαιρα.

  

Τα φώτα σβήνουν και από τα ηχεία ακούμε τα "Γυάλινα Γιάννενα". Απαγγέλλει ο Χάρης και ο Πάνος από την ποιητική συλλογή του Μιχάλη Γκανά πάνω σ’ ένα παραδοσιακό τραγούδι της Ηπείρου. Ένα κομμάτι που υπάρχει και στο δίσκο "20 Χρόνια Live" (ζωντανές ηχογραφήσεις, 2001). 

Έπειτα, βγαίνει στη σκηνή ο Πάνος και μας παρουσιάζει το Χάρη! Μαζί ερμηνεύουν δυο δυνατά κοινωνικοπολιτικά τραγούδια από τον τελευταίο κοινό και ολοκληρωμένο δίσκο τους, τις ¨Τρύπιες Σημαίες¨ του 2000: "Αν είσαι θεός" και το "Ποιος τη ζωή μου" των Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Ελευθερίου (πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη). Έπειτα ακολουθεί το παραδοσιακό ινδιάνικο "Λουλούδι του δάσους" που τραγούδησε με τους Apurimac ο Χάρης το 1997 στο δίσκο τους "Μάνα Γη" με τους στίχους που έγραψε ο ίδιος και κλείνει με τις "Προσωπικές Οπτασίες" από το δίσκο-σταθμό όχι μόνο για την πορεία τους, αλλά γενικότερα για την ελληνική δισκογραφία, τα "Ζεστά Ποτά" του 1985. 

Στη συνέχεια παίρνει το μικρόφωνο ο Μάνος Ξυδούς και με πάθος ερμηνεύει έξοχα ένα από τα πιο πολιτικά και σημερινά - κι ας το έγραψαν πριν τριάντα χρόνια περίπου - τραγούδια των Κατσιμίχα, το "Για ένα κομμάτι ψωμί", από τα "Ζεστά Ποτά" επίσης. Μετά το ¨Ακόμα προσπαθώ¨ των Πυξ Λαξ. Σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας ο Μάνος Ξυδούς θα είναι επί σκηνής και θα συνοδεύει τον Χάρη και τον Πάνο στα τραγούδια τους, ενώ αργότερα θα ακουστούν και άλλες δυο στιγμές από τους Πυξ Λαξ: Το ¨Εσύ Εκεί¨ των Λάκη Παπαδόπουλου - Κυριάκου Ντούμου και το "Πούλα με" που έγραψε ο ίδιος ο Μάνος Ξυδούς.

Δυναμική ήταν η παρουσία και των μόνιμων συνεργατών-τα τελευταία χρόνια-του Πάνου Κατσιμίχα. Εξαιρετικός ο Τόλης Φασόης και ο Χάρης Γκαγκαστάθης που ξεσήκωσαν τον κόσμο με ξένα κομμάτια: Get that beat (μουσική - στίχοι: Sharp Ties), Killing In The Name (Rage Against The Machine), It' s Τhe End Οf Τhe World Αs We Know It (R.E.M.), The Passenger (Iggy Pop), αλλά και ο Μάνος Λυδάκης που ερμήνευσε Θάνο Μικρούτσικο και Νίκο Καββαδία (Οι Επτά Νάνοι Στο S/S Cyrenia) ήταν θαυμάσιος!

Επιστροφή στο Χάρη και τον Πάνο τώρα, οι οποίοι ερμηνεύουν τη ¨Θεσσαλονίκη¨ των Νίκου Καββαδία-Θάνου Μικρούτσικου, τον "Παλιάτσο και Ληστή" του Bob Dylan με τη διασκευή του Διονύση Σαββόπουλου και βέβαια τραγούδια από την προσωπική τους εργογραφία: Το ποίημα της Λένας Παππά "Του Έρωτα" από το δίσκο "Της Αγάπης Μαχαιριά" του 1994 και από τον ίδιο δίσκο το "Μπλάιμπ - Τροϊ Καφέ (Berlin 1976)". Από τη "Μοναξιά του σχοινοβάτη" του 1992 ερμήνευσαν το ομώνυμο και τα: Γυμνή σκιά, Καλό ταξίδι και Don' t Worry, Be Happy του Bobby McFerrin με τα οποία χόρεψαν και τραγούδησαν σχεδόν όλοι όσοι ήταν εκεί.

Από το "Όταν σου λέω πορτοκαλί να βγαίνεις" του 1987 τραγούδησαν το "Νύχτωσε Νύχτα" και από τον "Απρίλη Ψεύτη" του 1989 το "Μη Γυρίσεις" (μουσική: Τάκης Μπουρμάς - τους στίχους έγραψαν οι αδερφοί Κατσιμίχα, μαζί με την ηθοποιό Βέτα Μπετίνη).

Προς το τέλος ερμήνευσαν το "Σχήμα Λόγου" (Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα) των Αντώνη Βαρδή - Κώστα Τριπολίτη από το 1987, τις "Ανόητες Αγάπες" από το 1994 και βέβαια από τα "Ζεστά Ποτά" (1985) το "Μια βραδιά στο Λούκι" που πρωτοπαρουσίασαν στους Δεύτερους Αγώνες Τραγουδιού στην Κέρκυρα, που διοργάνωσε ο αξέχαστος Μάνος Χατζιδάκις (1982), το "Ρίτα-Ριτάκι" και μετά από το αναμενόμενο encore μας αποχαιρέτησαν-όπως σε κάθε τους συναυλία εξάλλου-με το ¨Γέλα πουλί μου¨.

Ήταν, σε γενικές γραμμές, μια ωραία κοινή εμφάνιση που χρόνια περιμέναμε. Όταν τελείωσε ήμουν βραχνιασμένος (όπως σε κάθε τους συναυλία!) και συγκινημένος που είδα και άκουσα το Χάρη Κατσιμίχα σε εξαιρετική φόρμα και με όρεξη να κάνει πράγματα. Αυτό εισέπραξα εκείνη τη βραδιά! Ωραία έκπληξη ήταν και ένα καινούργιο τραγούδι που ερμήνευσε: "Το μέσα μάτι βλέπει" σε ποίηση Λένας Παππά, που έντυσε ο ίδιος με τη μουσική του.

Τι μας πείραξε τώρα… 

Kαταρχάς, ο συγκεκριμένος χώρος, το "Βελλίδειο", είναι καλό για συνέδρια, αλλά όχι για συναυλίες… δεν αναφέρομαι στον ήχο και τα φώτα, αλλά γενικά στην αισθητική του χώρου. Είναι ψυχρός χώρος. Πιστεύω πως δεν είναι για τέτοια live!

Και βέβαια το ότι δεν ακούσαμε πολλά σπουδαία τραγούδια του Χάρη και του Πάνου (ελπίζω στις συναυλίες του καλοκαιριού να το δούνε αυτό το "πρόβλημα"), όπως: Κορίτσια της συγνώμης, Καταγγέλλω, Μάρκος και Άννα, Τα τραγούδια μου είναι κάπως, Δεν φταις εσύ, Ερωτικό κάλεσμα, Τα χίλια γράμματα, Όμορφη μέρα, Ποτέ δεν τραγούδησα για τον πατέρα μου, τραγούδια από τις "Μπαλάντες των πολυκατοικιών" (2004), το "Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον" του Διονύση Τσακνή κ.ά.

Τέλος… ο αρχικός τίτλος του άρθρου «Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά» έχει να κάνει περισσότερο με τον κόσμο και λιγότερο με τους καλλιτέχνες… δεν υπήρχε η ζωντάνια και η ένταση που έχω ζήσει σε παλαιότερες κοινές εμφανίσεις τους. Ίσως να άλλαξε ο κόσμος… δεν ξέρω! Ειδικά στην αρχή που τα τραγούδια ήταν περισσότερο πολιτικά ο κόσμος ήταν κάπως μαγκωμένος, αφέθηκε προς το τέλος κυρίως.

Τα ονόματα των μουσικών
Χάρης Κατσιμίχας
Πάνος Κατσιμίχας
Μάνος Ξυδούς

Τόλης Φασόης (τραγούδι)
Πάρις Γκαγκαστάθης (τραγούδι – πλήκτρα)
Μανώλης Λυδάκης (τραγούδι- ακουστική κιθάρα)
Μανώλης Νεόφυτος (ντραμς)
Νίκος Τσιμπούκης (ηλεκτρική κιθάρα)
Βαγγέλης Καραπέτρος (μπάσο)