Ο Άγγελός μου, του Νίκου Μωραΐτη

Ο Νίκος Μωραΐτης είναι ραδιοφωνικός παραγωγός, δημοσιογράφος μουσικών κυρίως περιοδικών και βέβαια ένας από τους καλύτερους και πιο επιτυχημένους στιχουργούς μας. Στα τραγούδια που γράφει έχει ένα λόγο σύγχρονο, απλό και άμεσο. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχει συνεργαστεί με σημαντικούς μουσικοσυνθέτες και τραγουδιστές.
Όταν του ζητήσαμε να γράψει μια μικρή ιστορία για το «τραγούδι της ζωής του» επέλεξε τον «Άγγελό μου» σε μουσική Στέφανου Κορκολή από το δίσκο «Να σε βλέπω να γελάς» της Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Και μαζί με την ιστορία αυτού του κομματιού, μας αποκάλυψε και την αρχική μορφή του τραγουδιού που δεν έγινε ποτέ γνωστή, μιας και για διάφορους λόγους δεν κυκλοφόρησε έτσι…

 Ο άγγελός μου

Μουσική: Στέφανος Κορκολής 

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης 

Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

(Σας παραθέτω, ειδικά για τον Ορφέα, για πρώτη φορά τους στίχους του τραγουδιού «Ο άγγελός μου» στην αρχική τους γραφή, αυτή που είχαν πριν μελοποιηθούν. Θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν αρκετές διαφορές στη δομή και ένα επιπλέον κουπλέ που δεν χρησιμοποιήθηκε τελικά).

Όπως τυλίγονταν τα χέρια στο σώμα
κι όπως έσπαγε σε αστέρια η βραδιά
σου είχα αγγίξει δειλά την καρδιά
Σ’ αγαπάω
Και όπως έπεφταν τ’ αστέρια στο χώμα
κι όπως πέφταν στη γη τα κορμιά
σου βρήκα μόνο μία λέξη να πω
Σ’ αγαπάω

Ο άγγελός μου / ο άνθρωπός μου / ο θάνατός μου / Εσύ

Ποτέ δεν αρνήθηκα ποτέ τ’ όνομά σου
ούτε αυτές των δυο ματιών τις φωτιές
ό,τι κι αν έκανες και ό,τι κι αν λες
Σ’ αγαπάω
Κι ας μη με ένιωσες ποτέ άγγιγμά σου
κι ας μη μου φόρεσες φτερό στο πλευρό
εγώ δεν έχω θάρρος να σ’ αρνηθώ
Σ’ αγαπάω

Γύρω ο κόσμος περπατά σε ζευγάρια
κι εγώ μονάχη σ’ ένα σπίτι κλειστό
να ‘χω έναν ψίθυρο στο στόμα ζεστό
Σ’ αγαπάω

Κι όταν μου έστρεφες αργά το μαχαίρι
κι όταν μου έπαιρνες γλυκά τη ζωή
πάλι μια λέξη μοναχά σου ‘χα πει
Σ’ αγαπάω
Κι όπως παλεύαμε έτσι χέρι με χέρι
κι όπως δεν είχα πια καρδιά να πιαστώ
βρήκα και πάλι έναν τρόπο να πω
Σ’ αγαπάω

Ο άγγελός μου / ο άνθρωπός μου / ο θάνατός μου / Εσύ  

Ο γραμματέας του ουρανού

 
Όταν με ρωτάνε «ποιο είναι το ωραιότερο τραγούδι που έχεις γράψει;», μου έρχονται στο μυαλό άλλοι τίτλοι. Το «Κραγιόν», το «Αντίθετα πια», το «Σε ποιο θεό να πιστέψω», το «Όσες φωτιές», η «Έρημος». Είναι συννεφάκια που διαλύονται σιγά σιγά και φαίνεται πίσω τους ο ουρανός. Πολλές φορές προσπαθώ να κρίνω ως «ωραιότερο» το αισθητικά καλύτερο ή το ποιοτικότερο ή το πλέον κοινωνικά φορτισμένο. Κακά τα ψέματα, το ωραιότερο είναι εκείνο που έκανε τη δική μου ζωή ωραιότερη. Και αυτό το τραγούδι είναι «Ο άγγελός μου».
Τους στίχους τους έγραψα το 2004, πάνω σε μία ιταλική μελωδία. Αυτόματα, όπως κάνω κάθε φορά που μία μουσική με κινητοποιεί. Ήρθε ουρανοκατέβατο το κείμενο, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, κι εγώ προσπαθούσα σ’ ένα χαρτί να προλάβω τις λέξεις. Αυτό είναι ο στιχουργός της στιγμή της έμπνευσης: Ο γραμματέας του ουρανού. Έβαλα το τραγούδι στην Άλκηστη. Μου έδειξε τις τρίχες στο χέρι της, που είχαν σηκωθεί. Αυτό παθαίνει πάντα μπροστά σε ένα τραγούδι που την συγκινεί. Το χέρι της επιλέγει, όχι εκείνη.
Υπήρχαν δύο δρόμοι: είτε να πάρουμε την άδεια του ξένου τραγουδιού για να χρησιμοποιήσουμε τη μουσική, είτε να δώσουμε τον στίχο σε έναν έλληνα συνθέτη να γράψει πάνω. Μαγικά, η Άλκηστις είχε την ιδέα του Στέφανου Κορκολή. Πήγε τον στίχο στον Στέφανο, εκείνος κάθησε στο πιάνο και μέσα σε δευτερόλεπτα του βγήκε η μελωδία. Αυτό μάλλον είναι και ο συνθέτης τη στιγμή της έμπνευσης: Ο γραμματέας του ουρανού. Η Άλκηστις ήταν ενθουσιασμένη. Από την αρχή μέχρι το τέλος της παραγωγής του cd «Να σε βλέπω να γελάς» φώναζε για την επιτυχία που θα είχε ο «Άγγελος». Την κοιτούσα χαμογελώντας συγκαταβατικά. Μέσα μου δεν πίστευα λέξη. Η ζωή μέχρι τότε μου είχε μάθει να μην είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος σε σχέση με τα τραγούδια μου. Ήμουν τόσο απογοητευμένος, μάλιστα, από τον τρόπο που το δισκογραφικό σύστημα φέρεται στους νέους δημιουργούς, που κάποια στιγμή είχα σκεφτεί να μην ξαναγράψω.
Για την επιτυχία του τραγουδιού δεν έχω πολλά να πω. Ούτε για τη στιγμή της πρώτης του παρουσίασης στο Ηρώδειο, ούτε για αυτό που γινόταν κάθε βράδυ στο VOX την ώρα που έλεγε τον «Άγγελο» η Άλκηστις. Αυτές είναι μνήμες που δεν αφηγούνται εύκολα. Θα μείνω στους αριθμούς. Μέσα σε τρεις εβδομάδες το cd είχε πουλήσει 50.000 κομμάτια. Και λίγους μήνες μετά άγγιζε τα 85.000 αντίτυπα. Το τραγούδι χαρακτηρίστηκε «τραγούδι της χρονιάς», κέρδισε και το αντίστοιχο βραβείο στα βραβεία που δίνονταν τότε. Για μένα, όμως, ήταν το τραγούδι της ζωής μου. Με βρήκε τη στιγμή της απογοήτευσης και μου άλλαξε τον κόσμο. Ύστερα από τον «Άγγελο» μπόρεσα να είμαι στον χώρο που αγαπώ, το τραγούδι, να γράφω και οι άνθρωποι που έλεγαν «τι αηδία είναι αυτή» να λένε πια «τι υπέροχος στίχος» για τους ίδιους στίχους που είχαν προηγουμένως απορρίψει. «Ο άγγελός μου» ήταν ο καλός μου άγγελος. Άνοιξε τα φτερά του και μ’ έβαλε μέσα. Παραμένω εκεί, προστατευμένος, πέντε χρόνια μετά. Ξέρω ότι ο άγγελός μου θα γίνει «ο άνθρωπός μου». Θα έρθει η απομάγευση, θα έρθει η γείωση, είναι αναπόφευκτη στους δημιουργούς. Και φοβάμαι πως και «ο θάνατός μου» θα γίνει κάποτε. Απευκταίο αλλά τόσο ανθρώπινο το τέλος της έμπνευσης.