Η Τρελή, της Γεωργίας Βεληβασάκη

Τα τελευταία 15 χρόνια που υπάρχει στην ελληνική δισκογραφία, η Γεωργία Βεληβασάκη, έχει αφήσει το δικό της ξεχωριστό άρωμα ως δημιουργός αλλά και ως ερμηνεύτρια. Ζητήσαμε από την ιδιαίτερη αυτή τραγουδοποιό να μας διηγηθεί την ιστορία ενός τραγουδιού της. Επέλεξε η ίδια να γράψει για την «Τρελή». Ένα από τα πρόσφατα τραγούδια της δημιουργικής ομάδας «Gaia» που αποτελείται από τον Κώστα Αθυρίδη και την ίδια βέβαια!

Ένα τραγούδι που υπάρχει στον τελευταίο δίσκο τους, που κυκλοφόρησε πριν από ένα χρόνο.

Η ΤΡΕΛΗ
μουσική/στίχοι: Gaia (Κώστας Αθυρίδης/Γεωργία Βεληβασάκη)

Ελάτε, κόσμε, μια τρελή που ίπταται στ΄ αλήθεια
μοιάζει παράξενο πουλί
πάνω στο στύλο της Δ.Ε.Η.
έχει καθίσει
είναι και νέα και γριά
κι έχει δυο κόκκινα φτερά
είναι ένα ρούχο παρτσακλό
σαν κάτι σύνθετο κι απλό
κι όλες τις μέρες που θα ΄ρθούν
λέει πως τις έχει συνηθίσει

Ελάτε, δείτε, μια τρελή που ίπταται στ΄ αλήθεια
δεν την ξανάδατε ποτέ
και στα καλώδια του Ο.Τ.Ε.
τώρα κοιμάται
έχει ρυτίδες και κοιλιά
κι ένα τραγούδι σα θηλιά
πάει από δω, πάει από κει
σ΄ αυτήν την πόλη-φυλακή
«τι ψάχνεις;» όλοι τη ρωτούν, μα δε θυμάται

Ελάτε, δείτε, μια τρελή που ίπταται στ΄ αλήθεια
μην την τρομάξετε, σιγά
δεν έχει άλλωστε φωλιά
πού θα μας πάει
λέει το δόλιο της τ΄ αυγό
Κόσμο και Δούλο κι Αρχηγό
ελάτε, κόσμε, μια τρελή
μ΄ ένα τραγούδι απειλεί
πως θα μας φάει

η θάλασσα μέσα μου* φουσκώνει και με κυνηγά
κι είναι τα κύματα βουνά
η θάλασσα μέσα μου θέλει μακριά να πάμε
κι εγώ η τρελή φοβάμαι

*η φράση η θάλασσα μέσα μου είναι δάνειο από την ταινία «Mar a dentro» του Alejandro Amenabar

Ίπταμαι πάνω από έναν κόσμο που προσπαθώ να καταλάβω. Κοιτάζω έξω απ΄ το παράθυρο και βλέπω. Η μεταστροφή είναι πέρα κάθε φαντασίας. Ονοματίζει τρελό τον ανυπόκριτο. Σα να λέμε, αυτόν που δεν λειτουργεί υπό την κρίση άλλων. Τρελό αυτόν που ακολουθεί τον εαυτό του, τη μέσα του θάλασσα. Αναθεωρώ. Ίπταμαι πάνω από έναν κόσμο που προσπαθεί να με ενσωματώσει.

Ερώτηση. Πόσο αληθινή μπορεί να είναι μια πραγματικότητα; Ο άνθρωπος που δεν εντάσσεται είναι παράξενο πουλί. Η επιβεβαίωση αυτή ακυρώνει τη λογική – την τυπική, για τις άλλες αγνοώ. Αλλά αύριο θα ξημερώσει άλλη μέρα. A-priori συνθετική η πιθανότητα. Κι άλλωστε υπάρχει θεός και βλέπει. A-priori αναλυτική. Αν υπάρχει. 

Κάτω από τον στύλο της ΔΕΗ παρατάσσεται ο σύγχρονος κόσμος. Αλλά μια φωταγωγημένη επιφάνεια δεν αρκεί για να φωτίσει την αλήθεια. Το φως δημιουργεί σκιές, αντανακλάσεις, μιαν ολότελα ψευδαίσθητη τάξη. Και ο χρόνος τρέχει. Κόκκινα φτερά οφείλει η φαντασία. Να δημιουργεί. Κι εγώ άγω το βίο μου καταδικασμένη να πετάω εν απουσία μήπως και θυμηθώ εκείνο που ξέρω πως έχω ξεχάσει από καιρό.

Όχι κύριοι δεν θ’ ακολουθήσω τις οδηγίες σας απόψε. Θ’ αυτοσχεδιάσω. Το απλό είναι όμορφο. Κι εξάλλου έχω συνηθίσει, με τόσες επαναλήψεις, τη ζωή. Τα όνειρα προσφέρουν όνειρα. Και η ζωή όταν ξυπνήσει θα ζήσει. Ή θα πεθάνει. Βλέπω πως με παρατηρείτε σαν ένα φάντασμα. Μια προβολή χωρίς επαφή, οπωσδήποτε. Ελάτε να επικοινωνήσουμε. Θα σας δώσω το τηλέφωνό μου κι εσείς θα το χάσετε. Ύστερα εγώ θα κρεμιέμαι κάθε βράδυ από το ακουστικό για μιαν απάντηση και θα σας σκέφτομαι το δίχως άλλο. Μην ανησυχείτε, δεν θα σας κατηγορήσω για καμιά μου ρυτίδα, ούτε για την πρησμένη μου κοιλιά. Ένα τραγούδι θα γράψω μόνο. Σα θηλιά. Να άρει τις βεβαιότητες. Να αναζητά το πρόσωπο πίσω από το προσωπείο. 

Παράθυρο στη μέσα θάλασσα. Μικρή υπέρβαση. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο από τη στιγμή που το κοιτάξεις. Το παρατηρούμενο αλλάζει. Έχει δική του ζωή. Και απαιτεί. «Η θάλασσα μέσα μου φουσκώνει και με κυνηγά…» Κατανοώ την αδιέξοδη φύση μου εννοώ ελευθερώνομαι. Ο χρόνος καθαιρείται. Το νόημα αναζητά τη σημασία του. Αλλά η λογική σκέψη δεν μπορεί να διεισδύσει στην αλήθεια. Και μένει μετέωρη, εκεί, η απορία…