Ποτάμι Μαύρο, του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη

Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης γεννήθηκε το 1981 στις Σέρρες. Τα τελευταία πέντε χρόνια που υπάρχει στο Ελληνικό τραγούδι και ζει στην Αθήνα, έχει παρουσιάσει ήδη μια εξαιρετική δισκογραφική δουλειά και αυτή την περίοδο ετοιμάζει τα νέα του τραγούδια με ερμηνεύτρια τη νεαρή τραγουδίστρια και μουσικό Μαρία Παπαγεωργίου. 

Ζητήσαμε από το νέο ταλαντούχο τραγουδοποιό να μας γράψει δυο λόγια για το τραγούδι που σημάδεψε τη ζωή του. Αυτό είναι το «Ποτάμι Μαύρο», ένα τραγούδι που περιγράφει μια δύσκολη και ζόρικη κατάσταση… ένα τραγούδι στο οποίο ταίριαξε απόλυτα ο στίχος με τη μουσική… ένα τραγούδι που αγαπήθηκε από τον κόσμο. Το ερμήνευσε πρώτος και καλύτερος ο ίδιος ο Αλέξανδρος, μαζί με το τραγούδι «Επαρχία», στο δίσκο «Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου» (2003-4). Από τη συμμετοχή του σε αυτή τη δουλειά, ξεχώρισε αμέσως και για τις τρεις ιδιότητές του. Στιχουργός, μουσικός – συνθέτης, ερμηνευτής.

Έπειτα ακολούθησε ο πρώτος προσωπικός του δίσκος: «Φυσάει αλλιώς εδώ ο αέρας» (2007) όπου εκεί ερμήνευσε το «Ποτάμι μαύρο» και την «Επαρχία» ο Γρηγόρης Κλιούμης, ενώ ο Κώστας Παρίσης έκανε την ενορχήστρωση του δίσκου και φωνητικά στη νέα εκτέλεση του τραγουδιού. Έτσι συμμετείχε στο δίσκο αυτό το συγκρότημα Υπόγεια Ρεύματα! Την παραγωγή είχε αναλάβει η Μικρή Άρκτος του Παρασκευά Καρασούλου, ενώ φωνητικά κάνει η Νατάσσα Μποφίλιου. Τα υπόλοιπα έντεκα τραγούδια ερμήνευσε ο Αλέξανδρος, ενώ συμμετέχει και ο Οδυσσέας Ιωάννου με τους στίχους του σ’ ένα τραγούδι. 

Ένας σοβαρός και ουσιαστικός τραγουδοποιητικός λόγος κυλάει αβίαστα σαν ποτάμι σε ολόκληρο το δίσκο. Το όμορφο εξώφυλλο ζωγράφισε ο πατέρας του.

Το τραγούδι που μας αφορά εδώ, όπως και τα υπόλοιπα του νεαρού δημιουργού, είναι βιωματικό και κατά την ταπεινή μου γνώμη από τα καλύτερα της δεκαετίας. Ο λόγος στον ίδιο το δημιουργό που με αυτοσαρκασμό και χιούμορ (στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν και στις ζωντανές του εμφανίσεις), μας έστειλε το παρακάτω κείμενο. 

Ποτάμι Μαύρο

στίχοι-μουσική-ερμηνεία: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

Είμαι στημένος χρόνια εδώ / σ’ αυτή τη γη, σ΄ αυτό το σώμα,
είμαι στημένος χρόνια εδώ / σ’ αυτή τη μυρωδιά στο χώμα.

Είμαι στημένος κι απορώ / πόσο η βροχή έχει αλλάξει,
κάποτε έβρεχε νερό, / τώρα με καίει σαν με στάξει.

Και δεν μπορώ να γίνω / άνεμος σαν κι εσένα,
είμαι ποτάμι μαύρο, / κυλάω απελπισμένα.

Κλεισμένος σε δυο όχθες, / τις τρώω μα δεν φτάνω,
ποτέ σ’ αυτό που νοιώθω / πάντα σ’ αυτό που χάνω.

Είμαι στημένος χρόνια εδώ / τα πάντα γύρω μου αρνούνται
ν’ αλλάξουν ή να κινηθούν, / την κάθε σκέψη μου φοβούνται

Φοβούνται μήπως κι αρνηθώ / τη νέκρα τους να κάνω βοιός μου,
κι ο φόβος τους είναι σχοινί, / δένεται αγόγγυστα ο λαιμός μου.

Και δεν μπορώ να γίνω…

Απόγευμα στο πατρικό μου στις Σέρρες.
Προσπαθώ να ηχογραφήσω το «ποτάμι μαύρο» σ’ ένα παλιό κασετόφωνο.
Μόλις το έχω γράψει και δεν θέλω να χάσω την ιδέα.
Δέκατη απόπειρα ηχογράφησης κι ακούγεται από τον κάτω όροφο μια φωνή: «Αφού είσαι ατάλαντος ρε, τι το ζορίζεις!!!»
Εκείνη η ηχογράφηση έμεινε τελικά στη μέση…
Καταραμένες πολυκατοικίες! 

Ευτυχώς λίγο αργότερα, μια άλλη ηχογράφηση δεν έμεινε στη μέση. Έγινε δίσκος, κυκλοφόρησε στα δισκοπωλεία, ακούστηκε στα ραδιόφωνα. Μετά ήρθα στην Αθήνα. Σε υπόγειο. Να μην υπάρχει κανείς από κάτω να μ’ εμποδίζει.
Έγραψα κι άλλα τραγούδια, ακολούθησαν κι’ άλλες ηχογραφήσεις…
Μέσα σ’ αυτές και το «ποτάμι μαύρο», αυτή τη φορά με τα «Υπόγεια Ρεύματα».
Αν το μάθαινε ο γείτονάς μου ίσως και να άλλαζε γνώμη.
Ίσως πάλι όχι !