Λίνα, του Γιώργου Σταυρακάκη

Ο Γιώργος Σταυρακάκης είναι ένας εξαίρετος ποιητής και τραγουδοποιός από την Κρήτη που εδώ και αρκετά χρόνια ζει και δημιουργεί στην Αθήνα. Το 1997 έκανε την πρώτη δισκογραφική του εμφάνιση με έναν ιδιαίτερο δίσκο. Ήταν το "Ρεσάλτο" με οκτώ τραγούδια που κινούνται στο χώρο της ελληνικής μπαλάντας και γράφτηκαν την περίοδο 1992-1996.

Η ιστορία του τραγουδιού που ακολουθεί είναι αληθινή... η Λίνα, μια μυστήρια γυναίκα, μπαινοβγαίνει ακόμα στα μπαράκια της περιοχής αναζητώντας αυτά που τις έχουν τάξει...

Λίνα

Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Γιώργος Σταυρακάκης

Ρούχα παλιά
ασπρόμαυρες φωτογραφίες στις αυλές τις μαγικές
τις Κυριακές βουβές ταινίες οι συνήθειες του χτες
παιδικές

Λίνα σου χαρίζω ότι σου’ χα τάξει
τα καλοκαίρια στο Ντεπό το μακρινό
τη ροζέ βεντάλια κι ένα μπλε μετάξι
να σε σκεπάζει όσο ζω

Σε μια στιγμή
που σημαδεύει μια χαμένη εποχή ζητάς να βρεις
φίλους παλιούς δρόμους χαμένους σε αδέσποτους καιρούς
μακρινούς

Λίνα σου χαρίζω ότι σου’ χα τάξει
τα καλοκαίρια στο Ντεπό το μακρινό
τη ροζέ βεντάλια κι ένα μπλε μετάξι
να σε σκεπάζει όσο ζω

Μέσα στα μπαρ
σ’ ένα μπουκάλι βότκα ακουμπά κι αναζητά
λύσεις να βρει μέσα στα μάτια μιας απόλυτης σιωπής
πυροβολεί

Λίνα σου χαρίζω ότι σου’ χα τάξει
τα καλοκαίρια στο Ντεπό το μακρινό
τη ροζέ βεντάλια κι ένα μπλε μετάξι
να σε σκεπάζει όσο ζω 

Δεκέμβρης του ’93. Τότε ζούσα ακόμη στο Ηράκλειο. Μια πόλη που το μόνο καλό που κουβαλούσε (όπως τουλάχιστον αντιλαμβανόμουν εγώ τα πράγματα τότε) ήταν ότι σε εξοικείωνε με την ιδέα του θανάτου. Ήταν τα χρόνια που προσπαθούσα να γράψω τα πρώτα μου τραγούδια. Στο μυαλό μου δεν υπήρχε η δισκογραφία, αλλά είχα πέσει με τα μούτρα στο γράψιμο. Έσκιζα κι έγραφα προσπαθώντας εν είδει ρεπορτάζ να καταγράψω και να προσεγγίσω με τον δικό μου τρόπο όλα εκείνα τα πρόσωπα και τις εικόνες που μου έκαναν κλικ και που σε μια πρώτη ανάγνωση και θέαση περνούσαν απαρατήρητα στην καθημερινότητα και στο τρεχαλητό που χαρακτηρίζει μια σύγχρονη πόλη. Τα βράδια, όμως, ήταν αλλιώς. Ατέλειωτες μεταμεσονύχτιες περιπλανήσεις και μικρές ή μεγάλες στάσεις στα μπαράκια της πόλης. Haig με πάγο.Ένα τέτοιο βράδυ του Δεκέμβρη, παραμονές Χριστουγέννων, ξανάδα μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια τη Λίνα. Τη Λίνα που είχα να δω από το δημοτικό και που καθόταν τώρα στην απέναντι γωνιά του μπαρ και που η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχε εκείνη τη μεγάλη ελιά στο δεξί της μάγουλο θα μου ήταν σχεδόν αδύνατον να την αναγνωρίσω. Γυναίκα γερασμένη κι ας ήταν γύρω στα 30, καρφωμένη λες στο κάδρο του χρόνου με το βλέμμα της ακίνητο, παγωμένο και φυσικά αδιάφορο για οτιδήποτε συνέβαινε γύρω της. Σκεφτόμουν από πόσο παλιά μπορεί να έρθει κάποιος φίλος, που λέει και το τραγούδι, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό να με οδηγήσει στην επόμενη κίνηση. Ήξερα ότι δεν θα με αναγνώριζε, όπως ήξερα ότι έτσι κι αλλιώς δεν θα ‘χαμε τίποτα να πούμε.
Η κοπέλα πίσω από το μπαρ τα μάζευε. Είχαμε μείνει εγώ και κείνη. Ετοιμαζόμουν να πληρώσω τον λογαριασμό όταν με την άκρη των ματιών μου την είδα να κινείται προς το μέρος μου. Μια γυναίκα «αράχνη», που προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, μ’ ένα βήμα μετέωρο, όπως οι ερωδιοί όταν προσεγγίζουν τη λεία τους. Ζήτησε τσιγάρο. Το κατάλαβα πιο πολύ απ’ τις κινήσεις της γιατί δεν είχε καταφέρει να ψελλίσει λέξη.
Χαράματα. Κατηφορίζω για το σπίτι μου και στο μυαλό μου χορεύουν όλες εκείνες οι εικόνες των παιδικών μου χρόνων. Οι φωτιές του Αϊ Γιαννιού, ο κλήδωνας, οι μικρές αθώες εξερευνήσεις στις παρυφές της γειτονιάς μας. Την βλέπω ξανά γελαστή και όμορφη να τρέχει και να χάνεται στη στροφή του δρόμου.
Το πραγματικό της όνομα φυσικά δεν ήταν Λίνα, και δεν την ξανάδα ποτέ.
Έχει ξημερώσει. Φτιάχνω μια μεγάλη κούπα ζεστό καφέ και ξαναπιάνω την κιθάρα…