Νίκος Χατζηνικολάου - Ένας σπουδαίος εβρίτης τενόρος (αφιέρωμα)

Ο Νίκος Χατζηνικολάου γεννήθηκε το 1922 στο Διδυμότειχο Έβρου όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Το θαυμάσιο φωνητικό του ταλέντο ανακαλύφθηκε κατά τα γυμνασιακά του χρόνια από τον Γιώργο Τσιτσιπάπα, έναν φιλόμουσο Σουφλιώτη, που εργαζόταν στο Ταμείο Διδυμοτείχου, διατηρούσε μαντολινάτα και δίδασκε αφιλοκερδώς μουσική στα παιδιά. Μετά την Κατοχή και με την παρότρυνση του Τσιτσιπάπα, ο Χατζηνικολάου πηγαίνει στην Αθήνα για να σπουδάσει κλασικό τραγούδι. Εκεί γράφεται στο Εθνικό Ωδείο, στην τάξη της Μονωδίας της Μαρίκας Καλφοπούλου, η οποία τον κάνει δεκτό με υποτροφία, πληρώνοντας η ίδια τα δίδακτρά του!

Το 1955 λαμβάνει Δίπλωμα Μονωδίας με βαθμό Άριστα και Α' βραβείο παμψηφεί μετά Αριστείου Εξαιρετικής Επιδόσεως. Ως σπουδαστής του Ωδείου δίνει εξετάσεις στη Λυρική Σκηνή και προσλαμβάνεται ως Χορωδός. Το 1957 πρωτοεμφανίζεται ως σολίστ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ερμηνεύοντας το ρόλο του Edward στην όπερα "Λουτσία του Λάμερμουρ" του Gaetano Donizetti που ανεβάζει η Εθνική Λυρική Σκηνή. Μετά από την ενθουσιώδη υποδοχή των κριτικών της εποχής ακολουθούν συνεχείς πρωταγωνιστικές εμφανίσεις στην Εθνική Λυρική Σκηνή και το Διοικητικό Συμβούλιο αυτής τον προάγει σε Μονωδό.

Το καλοκαίρι του 1958 κάνει το ντεμπούτο του στο Ηρώδειο με την "Ιφιγένεια εν Ταύροις" του C.W.Gluck. Ακολουθεί μια λαμπρή σταδιοδρομία ως πρώτος τενόρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, κατά την οποία ερμηνεύει περί τους 40 αντίστοιχους φωνητικούς κορυφαίους ρόλους σε ισάριθμες όπερες (από τις σημεντικότερες αυτών οι Τροβατόρε, Οθέλλος, Αΐντα, Μάκβεθ, Η δύναμη του πεπρωμένου του Βέρντι, Τόσκα και Μποέμ του Πουτσίνι, Δον Τζιοβάνι του Μότσαρτ, Φάουστ του Γκουνώ, Τανχώυζερ του Βάγκνερ, Μπορίς Γκοντουνόφ του Μουσόργσκυ, Κάρμεν του Μπιζέ κ.ά.). Για 20 περίπου χρόνια ο τενόρος Νίκος Χατζηνικολάου παραμένει βασικός πρωταγωνιστής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, συνεργαζόμενος με κορυφαία ονόματα του διεθνούς καλλιτεχνικού χώρου.

Σημειωτέον ότι ενώ του δόθηκαν ευκαιρίες για μια λαμπρή σταδιοδρομία στο εξωτερικό, αυτός προτίμησε να προσφέρει το φωνητικό του ταλέντο στην πατρίδα μας, ως μόνιμο πρωταγωνιστικό στέλεχος του μοναδικού λυρικού θεάτρου της χώρας. 

Για την προσφορά του αυτή και για τις καλλιτεχνικές του υπηρεσίες η Ελληνική πολιτεία του χορήγησε τιμητική σύνταξη. Πρέπει επίσης να μνημονεύσουμε το αναμνηστικό μετάλλιο με το οποίο τιμήθηκε από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας για την ενεργό συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση κατά τη διάρκεια της κατοχής και ενόσω ζούσε ακόμη στο Διδυμότειχο.

Ο κος Χατζηνικολάου αποτελεί λαμπρό παράδειγμα ενός προικισμένου νέου που ξεκινά με τις δυσχερέστερες προϋποθέσεις, από μια φτωχή προσφυγική οικογένεια, σε μια ακριτική περιοχή, σε καιρό Κατοχής, και με πίστη και ελπίδα κατεβαίνει στην Αθήνα ολομόναχος, μη έχοντας εξασφαλίσει ούτε τα απαραίτητα προς το ζην. Καταφέρνει σιγά-σιγά με την πάροδο του χρόνου να πείσει τους μεγάλους διδασκάλους και το καλλιτεχνικό κοινό της πόλης των Αθηνών για τις δυνατότητές του και σταδιοδρομεί επιτυχώς φθάνοντας μέχρι την κορυφή της πυραμίδας. Η ζωή του ας αποτελέσει παράδειγμα για όλους εκείνους τους νέους, που πιστεύοντας στον εαυτό τους και στα χαρίσματα με τους οποίους τους προίκισε η φύση θέτουν ένα ευγενή, υψηλά ιστάμενο στόχο και προσπαθούν να τον προσεγγίσουν κάτω από οποιασδήποτε μορφής αντιξοότητες.

Παραστάσεις:

• Αίντα
  (1963-1964, 1968-1969, 1969-1970)
  
• Άλκηστις
  (1958-1959)
  
• Αντρέα Σενιέ
  (1964-1965, 1965-1966)
  
• Το δαχτυλίδι της μάνας
  (1973-1974)
  
• Η δύναμη του πεπρωμένου
  (1961-1962)
  
• Το ελιξήριο του έρωτα
  (1960-1961, 1964-1965)
  
• Ευγένιος Ονιέγκιν
  (1972-1973)
  
• Ηρώ και Λέανδρος
  (1970-1971)
  
• Ιφιγένεια εν Ταύροις
  (1967-1968)
  
• Καβαλλερία Ρουστικάνα
  (1961-1962, 1962-1963, 1963-1964, 1964-1965, 1971-1972, 1973-1974)
  
• Κάρμεν
  (1963-1964, 1968-1969, 1973-1974)
  
• Κρίνο στο ακρογιάλι
  (1965-1966)
  
• Λουτσία ντι Λαμερμούρ
  (1956-1957, 1963-1964, 1964-1965)
  
• Μάκβεθ
  (1973-1974)
  
• Μανόν
  (1962-1963, 1964-1965)
  
• Μαντάμ Μπατερφλάυ
  (1959-1960, 1961-1962)
  
• Μάρτυς
  (1962-1963)
  
• Μεφιστοφελής
  (1966-1967)
  
• Μπέρτα
  (1970-1971)
  
• Μποέμ
  (1964-1965, 1965-1966)
  
• Μπόρις Γκοντούνωφ
  (1959-1960, 1963-1964, 1969-1970, 1971-1972)
  
• Μωυσής
  (1960-1961)
  
• Ναμπούκο
  (1968-1969, 1971-1972)
  
• Ντον Τζιοβάννι
  (1961-1962, 1962-1963)
  
• Οθέλλος
  (1960-1961, 1964-1965)
  
• Πρίγκιπας Ιγκόρ
  (1961-1962)
  
• Πριγκίπισσα της Σάσσωνος
  (1956-1957)
  
• Ρέκβιεμ (Τζουζέπε Βέρντι)
  (1967-1968, 1968-1969)
  
• Σικελικός επερινός
  (1977-1978)
  
• Τανχώυζερ
  (1961-1962, 1962-1963, 1966-1967)
  
• Τζοκόντα
  (1970-1971, 1971-1972)
  
• Τόσκα
  (1960-1961, 1962-1963, 1968-1969, 1969-1970, 1970-1971, 1971-1972)
  
• Τροβατόρε
  (1958-1959, 1962-1963, 1963-1964, 1965-1966, 1966-1967, 1967-1968, 1969-1970, 1970-1971, 1971-1972, 1980-1981)
  
• Φάουστ
  (1959-1960, 1961-1962, 1962-1963)
  
• Φιντέλιο
  (1971-1972)
  
• Χοβάντσινα
  (1960-1961)

Για περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, σπάνιες ηχογραφήσεις, κριτικές και συνεντεύξεις στην επίσημη ιστοσελίδα του μεγάλου θρακιώτη καλλιτέχνη: http://www.nikoschatzinikolaou.gr/

Η πρόσφατη συνέντευξή μας: http://theovaf.blogspot.gr/2014/06/92.html

Ο κύριος Νικόλαος Χατζηνικολάου σήμερα είναι 92 ετών και ζει με την αγαπημένη του σύντροφο κυρία Άννα Πορετσάνου (γιατρός). Γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν στην Αθήνα το 1964 (η καταγωγή της από την Πάτρα) και το 1974 γεννήθηκε η κόρη τους κα Μάρθα Χατζηνικολάου (δικηγόρος). Ο Νίκος Χατζηνικολάου για περισσότερο από δύο δεκαετίες κόσμησε με τη φωνή και τη γενικότερη παρουσία του, την Εθνική Λυρική Σκηνή. Τιμήθηκε από το Σύλλογο Πρωταγωνιστών και τη Διοίκηση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, αλλά και από το Δήμο Αλεξανδρούπολης σε συνεργασία με την ΕΠΟΦΕ.

Μέσα από αυτή την ανάρτηση του ιστολογίου μας, τον ευχαριστούμε για την προσφορά του και ευχόμαστε να είναι πάντα καλά!


Η πρόσφατη συνέντευξή μας: http://theovaf.blogspot.gr/2014/06/92.html