Σε ποια γη, της Μαρίας Λούκα

"Σε ποια γη"

 
Στίχοι και μουσική της Μαρίας Λούκα από το δίσκο «Καλημέρα» (2006)

 
Στα 23 της χρόνια η ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός Μαρία Λούκα, κυκλοφορεί έναν ελπιδοφόρο, για το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού, δίσκο με δώδεκα τραγούδια όπου σχεδόν σε όλα υπογράφει τους στίχους και τη μουσική. Ένα από αυτά είναι και το τρυφερό, νοσταλγικό, ευαίσθητο «Σε ποια γη».

Σε ποια γη

Στον καθρέφτη κοιτώ μια στιγμή,
μια εικόνα γνωστή
σαν τοπίο ν' αλλάζει
είναι τα μάτια της ξένα μα μοιάζουν σε πρόσωπα αγαπημένα.

Είμαι εγώ, μες 'τα πρόσωπα που νοσταλγώ
σαν καράβι παλιό ναυαγώ
απ' τα αμπάρια του κόσμου να βγω
σε ποια γη ,της καρδιάς η πατρίδα αντηχεί
έλα στάξε ξανά σαν βροχή
σε μια αγάπη που ζει μοναχή.

Κι αν αγάπησα λόγια κ βλέμματα,
Κυριακές απογεύματα στα σκοτεινά,
είναι αυτά που ποτέ δε θα φύγουν
αφού σ’ ένα όλα σμίγουν.

Καθόμουν κάποια στιγμή αδιάφορη μπροστά στην τηλεόραση, πριν από 4 χρόνια και πέφτω πάνω στην Ελένη Βιτάλη.
Καλεσμένη σε μια εκπομπή, τραγουδούσε το Ένα χειμωνιάτικο πρωί. Αισθάνθηκα μια παραγωγική ζήλεια, μια ένταση μέσα μου. Παίρνω την κιθάρα να σκαλίσω, να τραγουδήσω. Να πω το δικό μου Αχ!

Ψηλαφίζοντας τις χορδές, άρχισε να έρχεται στη μνήμη μου, ο αδερφός μου, ο Γιώργος. Έφυγε νέος, αγαπημένος. Δεν είχα προλάβει να τον πενθήσω όπως ήθελα, να τον μνημονεύσω. Αυτό λέω είναι το δικό μου Αχ...
Μελωδία και στίχοι έβγαιναν από μέσα μου σαν ποτάμι. Μοιάζουμε, από την ίδια μάνα και πατέρα βγαλμένοι, από το ίδιο κύτταρο, καθρέφτες.

Κι όμως τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, σαν να κοιτάς το ίδιο πρόσωπο με άλλα μάτια στον καθρέφτη. Η πεποίθηση μου πως όλοι σμίγουμε στο τέλος, κάπου, σε κάποιο τόπο απ’ όπου όλα ξεκινούν και όλα καταλήγουν... που είναι αυτή η γη, αυτή η πατρίδα. Σκεφτόμουν μόνο την καρδιά. Όλα λέω, εκεί πρέπει να' ναι. Μνήμες, αγάπες, λύπες και χαρές. Πρόσωπα αγαπημένα, λόγια και φωνές, μυρωδιές. Κουβαλάω μέσα μου, όλα εκείνα τα μάτια που έχω αγαπήσει, όλα τα χάδια και τις συντροφιές. Όλα αυτά που με απαρτίζουν. Είμαι εγώ λοιπόν τα πρόσωπα που νοσταλγώ! Εκείνα που είναι εδώ, εκείνα που έφυγαν. Όλα είναι κομμάτι μου.

Ας αφήσω λέω μέσα μου, να ταξιδέψει το τραγούδι σαν μια μνήμη προσωπική. Να ξεσπάσει η ανάγκη, να ξορκιστεί και να μείνει μονάχα μια γλύκα. Η γλύκα του... αντίο.
Ας ταξιδέψει το δικό μου Αχ...!