Αρλέτα
«Από
πού πάνε για την άνοιξη;»
(Εκδόσεις
«Καστανιώτη», 1997).
Γράφει ο φιλόλογος και ραδιοφωνικός παραγωγός Αλέξης Λιόλης
Μια πολύ ιδιαίτερη και
πολύ προσωπική έκδοση της Αρλέτας, με κείμενα, σκίτσα, σχέδια και τραγούδια της. Η ίδια την αφιερώνει:
«Στους φίλους κατά
σειράν εμφανίσεως και αντοχής
Στους εχθρούς κατά
κράτος
Και σ’ εσένα».
Κείμενα και ζωγραφικά
έργα της Αρλέτας, πεζά και έμμετρα, έγχρωμα κι
ασπρόμαυρα, αλληγορικά και υπαινικτικά, πλέουν στις σελίδες του βιβλίου.
Διαχέονται στα κεφάλαια:
ü Η
εποχή των φόνων
ü Η
εποχή των καταλοίπων
ü Highseason
ü Η
εποχή της ερήμου
ü Από
που πάνε για την άνοιξη;
Η Αρλέτα διευκρινίζει
στον πρόλογο:
«Εδώ θέλησα να βάλω
κάποια τάξη στο χάος μου. Οι ενότητες αυθαίρετες. Τα τραγούδια όρια. Κείμενα
και σχέδια πλέουν σε χρόνο σχετικό. Διαχέονται. Εγώ λαθροκυνηγός μιας κατακερματισμένης
ιδανικής εποχής που μόνο θραύσματά της οσμίζομαι, ίσα ίσα για να τρελαίνομαι
πάλι. Η ιεροτελεστία της ανασφάλειας. Τα σαφή είναι νεκρά. Τα ζωντανά φευγαλέα.
Την εποχή – κωδικό όνομα άνοιξη δεν την ορίζω, την ονειρεύομαι…».
Κι αλλού, γράφει:
«Ζούμε σε έναν
κακομεταφρασμένο κόσμο. Άλλοι κόσμοι, χειρότεροι ίσως, είχαν μια κοινή γλώσσα,
κοινά κατανοητούς κώδικες. Σήμερα, όλα θέλουν μετάφραση, όλα αυθαίρετα φορούν
την ταμπελίτσα που τα βολεύει. Τίποτα σ’ αυτή την εποχή της εικόνας δεν δείχνει
τι είναι, όλα δείχνουν κάτι άλλο. Λέμε φύγε κι εννοούμε μείνε, λέμε καλημέρα κι
εννοούμε άι στο διάολο, λέμε καλώς όρισες κι εννοούμε ξεκουμπίδια. Όσο για τους
πολιτικούς, η μετάφραση είναι αδύνατη. Όσο πιο αδύνατη, τόσο πιο πετυχημένος ο
πολιτικός. Η τέχνη είναι από τη φύση της ανοχύρωτη κι έτσι ήταν εύκολο θύμα.
Όσο πιο ασαφής, τόσο καλύτερα, λένε οι πορνοβοσκοί της. Άλλο περίπλοκο, άλλο
περίτεχνο, άλλο ασαφές, αλλά ποιός νοιάζεται, μιας και μπερδεμένη βολεύει
καλύτερα!
Άλλωστε, ποιος έχει χρόνο; Timeismoney, poylakimoy!
Ζούμε σ’ έναν κακομεταφρασμένο κόσμο, γι’ αυτό
τσακωθήκαμε.
Εσύ με μετέφραζες λάθος, εγώ νόμιζα ότι με μεταφράζεις
σωστά.
Το γελοίο είναι ότι δεν χρειαζότανε μετάφραση».
Το βιβλίο «Από που πάνε
για την άνοιξη;» κλείνει με τους στίχους του τραγουδιού της Αρλέτας «Λίμνη για
να κολυμπάς»:
Ήταν άνοιξη θυμάμαι που
σε γνώρισα
πήρα χρώματα χαμένα, σε
ζωγράφισα
ασημένιο απ’ το
φεγγάρι, μπλε της θάλασσας
πράσινο της παραζάλης,
μοβ της μοναξιάς.
Μπερδεμένο κουβαράκι σε
ξεμπέρδεψα
κι έγινε η κλωστή
ποτάμι και ταξίδεψα
ως εκεί που δε θυμάσαι,
δεν φαντάζεσαι
ως τη άκρη της αβύσσου
που βυθίζεσαι.
Κι έριξα χρυσό διχτάκι
και σε ψάρεψα
σε μια λίμνη
φιλντισένια σε ξανάριξα
τίποτα δε σου ζητάω και
δε μου χρωστάς
μόνο να ’μαι εγώ η
λίμνη για να κολυμπάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου