12 παιδικά θεατρικά τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη

 «Απ' τα χρόνια τα παλιά οι γάτες κυνηγούσαν τα ποντίκια, τις γάτες κυνηγούσαν τα σκυλιά κι όλοι ζούσαμε καλά...»

Έτσι αρχίζει ένα από τα δώδεκα υπέροχα τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη που γράφτηκαν για το θεατρικό έργο «Φίνο Ριριλίνο». Τι γίνεται όμως όταν η γάτα αγαπήσει τα ποντικάκια, ο σκύλος ερωτευτεί τη γάτα και όλοι μαζί νιώσουν την ευεργετική και συμφιλιωτική επίδραση ενός περιπλανώμενου ηθοποιού; Να το πάρει το ποτάμι;

Γίνεται μια υπέροχη, ξεκαρδιστική θεατρική παράσταση που ο Λουκιανός Κηλαηδόνης την έντυσε με τις μαγικές του μελωδίες, αφήνοντας στα παιδιά του σήμερα και του αύριο ένα απίστευτα διασκεδαστικό αλλά και τόσο χρήσιμο ανάγνωσμα, άκουσμα και (γιατί όχι) υλικό για μια ιδιαίτερη σχολική δραστηριότητα.

Το παιδικό θεατρικό έργο «Φίνο Ριριλίνο» του Κώστα Λιάκουρη ανέβηκε για πρώτη φορά τη θεατρική περίοδο 1985-86 στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων, σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Γιάννη Καλατζόπουλου, ο οποίος υπογράφει και τους στίχους των τραγουδιών που μελοποίησε ο μοναδικός Λουκιανός Κηλαηδόνης. Το ξεχωριστό αυτό έργο κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, για πρώτη φορά, σ' ένα καλαίσθητο βιβλίο-cd από τις «Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο», με την εικονογράφηση της Μαριλένας Μελισσηνού.

Το έργο παρουσιάστηκε επίσης και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Δεκέμβριο του 2019, στο πλαίσιο της  μουσικοθεατρικής παράστασης που έστησε η Άννα Βαγενά με τίτλο «Ο Λουκιανός των παιδιών». Πρόκειται για μια αξιοθαύμαστη εργασία που θα αγαπήσουν μικροί και μεγάλοι αναγνώστες - ακροατές. Μια κατάθεση ψυχής που φανερώνει την ευαισθησία και το ταλέντο όλων των εμπλεκόμενων συντελεστών.

Όσο για το Καλειδοσκόπιο, ευελπιστούμε σε ανάλογη συνέχεια με αξιοπρόσεκτες και ζηλευτές εκδόσεις, συνδυάζοντας το βιβλίο με τη μουσική και το θέατρο! 

“Ο Λουκιανός των παιδιών”

Αγαπημένα μας παιδιά, γεια σας.

Η ιστορία μας είναι η εξής:

Πριν από πολλά χρόνια, τότε που οι παππούδες σας και οι γιαγιάδες σας ήταν μικρά παιδιά σαν κι εσάς, ζούσε στην Αθήνα, στη γειτονιά της Άνω Κυψέλης, ένα μικρό αγόρι, που το έλεγαν Λουκιανό.

Τότε οι γειτονιές της Αθήνας δεν ήταν όπως σήμερα, με μεγάλα κτίρια και πολυκατοικίες. Οι δρόμοι, αντί για άσφαλτο, οι περισσότεροι είχαν χώμα και τα σπίτια ήταν χαμηλά, ένα μόνο πάτωμα και όλα είχαν δικές τους αυλές με δέντρα και λουλούδια. Ανάμεσα στα σπίτια υπήρχαν μεγάλα οικόπεδα, που τα έλεγαν «αλάνες». Στις αλάνες αυτές μαζεύονταν τα παιδιά της γειτονιάς και έπαιζαν πολλά παιχνίδια, κρυφτό, κουτσό, κυνηγητό, κρυφτοντενεκέ, αμάδες και άλλα.

Τα παιδιά τότε έπαιζαν πολύ έξω, γιατί δεν είχαν ούτε tablet, ούτε τηλεοράσεις, ούτε υπολογιστές και έτσι έβγαιναν στον δρόμο, μπροστά στα σπίτια τους – αυτοκίνητα δεν περνούσαν – έβρισκαν τους φίλους τους και χόρταιναν παιχνίδι.

Δε χρειαζόταν να πάνε στους παιδότοπους για να παίξουν, γιατί όλη η γειτονιά ήταν ένας μεγάλος παιδότοπος.

Αλλά και πολλά άλλα πράγματα ήταν διαφορετικά εκείνη την εποχή.  Για παράδειγμα, τις απόκριες ντύνονταν όλοι καρναβάλια και τριγύριζαν στους δρόμους και περνούσε και το γαϊτανάκι από τις γειτονιές και οι χορευτές του χόρευαν στα σταυροδρόμια.

Την Καθαρά Δευτέρα πήγαιναν για κούλουμα στα χωράφια που ήταν κοντά στα σπίτια παρέες-παρέες όλη η γειτονιά μαζί, άπλωναν κάτω στη γη κουβέρτες και τραπεζομάντηλα και τρώγανε τα φαγητά που είχαν φέρει από το σπίτι τους. Δεν πήγαιναν μόνο σε ταβέρνες και εστιατόρια όπως σήμερα. Το Πάσχα έψηναν τα αρνιά στον δρόμο μπροστά στο σπίτι, άναβαν φωτιά κάτω στο χώμα και έτρωγαν πάλι όλοι μαζί.

Ο Λουκιανός, λοιπόν, μεγάλωνε μαζί με τους φίλους του σε μία τέτοια γειτονιά. Από μικρός, όμως, άρχισε να μαθαίνει μουσική και να παίζει πιάνο. Όταν μεγάλωσε αρκετά, άρχισε να γράφει δικά του τραγούδια και να τα τραγουδάει ο ίδιος. Τα τραγούδια αυτά άρεσαν πολύ στον κόσμο και έτσι ο κόσμος αγάπησε πολύ τον Λουκιανό. Ήταν και πολύ όμορφος και ο κόσμος ήθελε να τον βλέπει και να τον ακούει να τραγουδάει. Τον άκουγε στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και αγόραζε τα cd του.

Όταν, λοιπόν, ο Λουκιανός κατάλαβε πόσο πολύ τον αγαπούσε ο κόσμος σκέφτηκε να γράψει τραγούδια για τα παιδιά, που θα ζούσαν μετά από αυτόν, για να τα βοηθήσει να μην τον ξεχάσουν ποτέ. Έτσι έγραψε τραγούδια για θεατρικά έργα για παιδιά. Ένα από αυτά είναι το “Φίνο Ριριλίνο” που κρατάτε στα χέρια σας. Ελπίζω να περάσετε καλά με αυτό, όπως πέρασαν και τα δικά μας παιδιά όταν το άκουγαν από τον μπαμπά τους τον Λουκιανό.

Με αγάπη,

Άννα Βαγενά