Η Έλενα Χουζούρη είναι δημοσιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, συγγραφέας και ποιήτρια. Έχει ασχοληθεί, μεταξύ άλλων προσώπων και θεμάτων, με το έργο του σπουδαίου συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου (Θεσσαλονίκη, 1927 - Αθήνα, 1985). Το βιβλίο "Η Θεσσαλονίκη του Γιώργου Ιωάννου - Περιπλάνηση στο χώρο και στο χρόνο" κυκλοφόρησε το 1995 από τις "Εκδόσεις Πατάκη", αλλά το 2012, επανεκδόθηκε εμπλουτισμένο με πέντε νέα κείμενα από το "Επίκεντρο" (αναθεωρημένη και επαυξημένη έκδοση).
Η Χουζούρη ξεκίνησε να ασχολείται με τη Θεσσαλονίκη -που τυχαίνει να είναι και δική της γενέθλια πόλη- του Γιώργου Ιωάννου, όπως γράφει στον πρόλογό της, το 1984, όταν κυκλοφόρησε Η πρωτεύουσα των προσφύγων. Τα κείμενά του συγγραφέα -ερωτικά και απελευθερωτικά- την έκαναν να επανασυνδεθεί με την πόλη αυτή, από την οποία αποσπάστηκε όταν ήταν ακόμα παιδί. Με την παρούσα μελέτη άρχισε να ασχολείται συστηματικά την άνοιξη του 1989 και για τη συγγραφέα αυτό το βιβλίο ήταν ένας τρόπος, μια ευκαιρία να ταξιδέψει, μέσα από το έργο του Ιωάννου, στη Θεσσαλονίκη και να την μυθοποιήσει.
Πρόκειται για μια συγκροτημένη εργασία για τη Θεσσαλονίκη ως πόλη της λογοτεχνίας, μέσα από τους πέντε τόμους με τα πεζογραφήματα και τις δύο ποιητικές συλλογές του Ιωάννου, του κατ' εξοχήν μυθοποιού της πόλης. Και τα στοιχεία που συγκροτούν το μυθικό πρόσωπο της Θεσσαλονίκης είναι τρία: η ορθόδοξη βυζαντινή παράδοση, η προσφυγική και λαϊκή συνείδηση, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από συλλογικές παραστάσεις, πρότυπα και συμπεριφορές, κι ένας ιδιότυπος "εθνισμός", ο οποίος παραπέμπει περισσότερο στην ψυχολογία του αλυτρωτισμού και του αδικαίωτου (Επίλογος ή μια νέα εισαγωγή).
Οπισθόφυλλο: Ο Κόλπος ο Θερμαϊκός εισχωρεί, βέβαια, ανάμεσα στα πόδια μου –και ας αφήσω τις φτηνές συσχετίσεις που αυθόρμητα ξεπετάγονται. Δεν είναι πια διάφανος και δροσερός όπως πρώτα. Με ψάρια άπειρα, ασημένιες σαγίτες κατά τις ομαδικές τους τροπές. Έχει κάποια στασιμότητα, αναθυμίαση κάποια. «Μαζί σαπίζουμε, Νύμφη του Θερμαϊκού. Είσαι Νύμφη και είμαι Νυμφίος. Και είσαι η γενέτειρά μου. Εσύ, βέβαια, κάποτε θα ξανανιώσεις, όταν όλα αυτά τα μπετά ξαναγίνουνε, έτσι ή αλλιώς χώματα. Και στον καιρό της νέας δόξα σου, της νέας αναγέννησής του, αν είσαι μάνα, η ανά, η μάικω, και η μάντρε, εμάς Μπαγιάτιδες και Γιουνάνιδες, Αποικιστές και Αποίκους, που όμως φέρνουμε τις ουλές και τα σφραγίσματά σου, μη μας πατικώσεις μες στην ανωνυμία και τη λησμονιά, όπως τόσο καλά ξέρεις, αλλά να μας ξαναθυμηθείς, να μας πεις υιούς σου και να μας εξυψώσεις.
Γιώργος Ιωάννου, Με τα σημάδια της απάνω μου.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το δικό μας αίμα», σελ.: 195
Η Χουζούρη ξεκίνησε να ασχολείται με τη Θεσσαλονίκη -που τυχαίνει να είναι και δική της γενέθλια πόλη- του Γιώργου Ιωάννου, όπως γράφει στον πρόλογό της, το 1984, όταν κυκλοφόρησε Η πρωτεύουσα των προσφύγων. Τα κείμενά του συγγραφέα -ερωτικά και απελευθερωτικά- την έκαναν να επανασυνδεθεί με την πόλη αυτή, από την οποία αποσπάστηκε όταν ήταν ακόμα παιδί. Με την παρούσα μελέτη άρχισε να ασχολείται συστηματικά την άνοιξη του 1989 και για τη συγγραφέα αυτό το βιβλίο ήταν ένας τρόπος, μια ευκαιρία να ταξιδέψει, μέσα από το έργο του Ιωάννου, στη Θεσσαλονίκη και να την μυθοποιήσει.
Πρόκειται για μια συγκροτημένη εργασία για τη Θεσσαλονίκη ως πόλη της λογοτεχνίας, μέσα από τους πέντε τόμους με τα πεζογραφήματα και τις δύο ποιητικές συλλογές του Ιωάννου, του κατ' εξοχήν μυθοποιού της πόλης. Και τα στοιχεία που συγκροτούν το μυθικό πρόσωπο της Θεσσαλονίκης είναι τρία: η ορθόδοξη βυζαντινή παράδοση, η προσφυγική και λαϊκή συνείδηση, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από συλλογικές παραστάσεις, πρότυπα και συμπεριφορές, κι ένας ιδιότυπος "εθνισμός", ο οποίος παραπέμπει περισσότερο στην ψυχολογία του αλυτρωτισμού και του αδικαίωτου (Επίλογος ή μια νέα εισαγωγή).
Οπισθόφυλλο: Ο Κόλπος ο Θερμαϊκός εισχωρεί, βέβαια, ανάμεσα στα πόδια μου –και ας αφήσω τις φτηνές συσχετίσεις που αυθόρμητα ξεπετάγονται. Δεν είναι πια διάφανος και δροσερός όπως πρώτα. Με ψάρια άπειρα, ασημένιες σαγίτες κατά τις ομαδικές τους τροπές. Έχει κάποια στασιμότητα, αναθυμίαση κάποια. «Μαζί σαπίζουμε, Νύμφη του Θερμαϊκού. Είσαι Νύμφη και είμαι Νυμφίος. Και είσαι η γενέτειρά μου. Εσύ, βέβαια, κάποτε θα ξανανιώσεις, όταν όλα αυτά τα μπετά ξαναγίνουνε, έτσι ή αλλιώς χώματα. Και στον καιρό της νέας δόξα σου, της νέας αναγέννησής του, αν είσαι μάνα, η ανά, η μάικω, και η μάντρε, εμάς Μπαγιάτιδες και Γιουνάνιδες, Αποικιστές και Αποίκους, που όμως φέρνουμε τις ουλές και τα σφραγίσματά σου, μη μας πατικώσεις μες στην ανωνυμία και τη λησμονιά, όπως τόσο καλά ξέρεις, αλλά να μας ξαναθυμηθείς, να μας πεις υιούς σου και να μας εξυψώσεις.
Γιώργος Ιωάννου, Με τα σημάδια της απάνω μου.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το δικό μας αίμα», σελ.: 195
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου