Η Σέιομπο πέρασε από εκεί κάτω

Η ποιοτική ουγγρική λογοτεχνία έχει βρει στο πρόσωπο του Λάσλο Κρασναχορκάι έναν σημαντικό εκφραστή της. Με αξιόλογη λογοτεχνική παραγωγή, ο πολυμεταφρασμένος συγγραφέας και σε αυτό το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, με τη μετάφραση της Μανουέλα Μπέρκι, μάς παρασύρει σε ένα ενδιαφέρον ταξίδι στοχασμού, μέσα από δεκαεπτά στάσεις σε αριστουργηματικές δημιουργίες και ομορφιές της τέχνης, για τις οποίες αποδεικνύεται πως οι γνώσεις του είναι εκπληκτικές. Ο Κρασναχορκάι επίσης, έχοντας ταξιδέψει πολύ, έχει εμπλακεί σε μια βαθιά πνευματική συμμετοχή με τους πολιτισμούς της Ανατολής, ιδιαίτερα την Ιαπωνία και την Κίνα, γεγονός που καθίσταται προφανές. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου δεν κυμαίνεται μόνο μεταξύ των κόσμων της δυτικής τέχνης, από την κλασική εποχή μέχρι και την αναγέννηση, αλλά περιδιαβαίνει και τους κόσμους της κλασικής ιαπωνικής αρχιτεκτονικής και του θεάτρου Noh.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που πραγματεύεται τα όρια της τέχνης και δοκιμάζει να σφυγμομετρήσει την αντοχή της στον σύγχρονο κόσμο. Μέσα από τις ενδιαφέρουσες διηγήσεις διερευνάται η δύναμη των έργων τέχνης και ειδικότερα η θεϊκή παρουσία στην ανθρώπινη καλλιτεχνική δημιουργία. Ο μακροπερίοδος και χειμαρρώδης μα προσιτός λόγος του συγγραφέα εντοπίζεται στο σύνολο των ιστοριών, οι οποίες μπορεί να είναι αυτόνομες, αλλά αλληλοσυνδέονται θεματικά, αποκτώντας συχνά συμβολικό χαρακτήρα.  Από τις πρώτες κιόλας γραμμές του βιβλίου, ο αφορισμός του Ηρακλείτου ότι όλα περνούν σε κατάσταση συνεχούς αλλαγής, διαφαίνεται η αγωνία του Κρασναχορκάι για τον τρόπο πρόσληψης ενός καλλιτεχνικού έργου ανά τους αιώνες.

Στο κεφάλαιο που τιτλοφορείται «Στην Ακρόπολη», ένας ξένος επισκέπτης περνάει μέσα από την καυτή ζέστη και την εξασθενημένη κυκλοφορία της μεσημεριανής Αθήνας, σε όλη τη διαδρομή με τα πόδια από την Πλατεία Συντάγματος μέχρι την Πλάκα για να δει αυτοπροσώπως αυτό που ονειρευόταν να δει σε όλη τη ζωή του: τον Παρθενώνα, τα Προπύλαια, το Ναό της Αθηνάς Νίκης το Ερέχθειο. Στη θέαση του Παρθενώνα, ο συγγραφέας διατυπώνει τα εξής:

«Σκέφτηκε τον Καλλικράτη και τον Ικτίνο που τον είχαν χτίσει, έπειτα τον Φειδία που του έδωσε νόημα με το δικό του χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, και γέρνοντας επάνω στον τοίχο φαντάστηκε ότι πλησιάζει τον Παρθενώνα, ή μάλλον ότι στέκεται επάνω στους υπέροχους κίονες του Παρθενώνα, στον τέλειο δωρικό-ιωνικό ρυθμό, και σκέφτηκε τους χώρους του πρόναου και του οπισθόδομου, και σκέφτηκε ότι τον καιρό που τα έχτισαν όλα αυτά, εδώ ο ναός ακόμα ήταν μέρος πίστης, ο τόπος και ο σκοπός των Παναθηναίων, και τέντωσε το παλλόμενο μυαλό του, ώστε να τα συνδέσει σε ένα σύνολο και να τα βλέπει όλα ως ένα, και έτσι να τα διαφυλάξει για τον εαυτό του, ως αποχαιρετισμό, το ομορφότερο κτίριο του δυτικού κόσμου – και μετά σκέφτηκε ότι κατά βάθος θα έπρεπε να κλάψει που βρισκόταν εκεί, και παρ’ όλα αυτά δεν βρισκόταν εκεί, να κλάψει που κατάφερε να φτάσει σε αυτό που ονειρευόταν χωρίς να το φτάσει ποτέ»

Λίγα λόγια για τον László Krasznahorkai:

Ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1954 στην πόλη Gyula της Ουγγαρίας. Σπούδασε νομικά και φιλολογία στα Πανεπιστήμια του Ζέγκεντ και της Βουδαπέστης. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ούγγρους συγγραφείς, ο οποίος υπηρετεί πιστά μια λογοτεχνία φιλόδοξη και απαιτητική. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία (ανάμεσά τους το βραβείο Kossuth, που αποτελεί την πιο σημαντική διάκριση της Ουγγαρίας, και το γερμανικό βραβείο Bestenliste-Prize). Το 2015 κέρδισε το Man Booker International Prize για το σύνολο του έργου του.

Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του:

§  Το τανγκό του Σατανά (2018)

§  Η μελαγχολία της αντίστασης (2016)

§  Πόλεμος και πόλεμος (2015)