Συνέντευξη Βικτωρίας Ταγκούλη & Χρίστου Θεοδώρου στο Θεοδοση Βαφειάδη

Ο Χρίστος Θεοδώρου και η Βικτωρία Ταγκούλη έχουν μια κοινή πορεία στο ελληνικό τραγούδι και το θέατρο. Γεννημένοι και οι δυο στην Αθήνα, με σημαντικές σπουδές αλλά και ένα πηγαίο ταλέντο, συναντήθηκαν και συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στη «Σπείρα – Σπείρα» του Σταμάτη Κραουνάκη. 

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια προχωράνε μαζί. Μια όμορφη, ξεχωριστή και ιδιαίτερη διαδρομή με μιούζικαλ, μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, αλλά και δυο δίσκους…

Στην πρώτη δισκογραφική τους εργασία ο Χρίστος Θεοδώρου μελοποίησε και η Βικτωρία Ταγκούλη ερμήνευσε Κωστή Παλαμά, Ναπολέων Λαπαθιώτη, Ευτυχία Παπαγιανοπούλου, Χρήστο Κανελλόπουλο, Γιώργο Σαχίνη, Μαρία Θεοδώρου, Γρηγόρη Χατζάκη, Διαμαντή Γκιζιώτη…

Στο νέο τους δίσκο συνέχισαν τη συνεργασία με το Διαμαντή Γκιζιώτη, ο οποίος υπογράφει τους στίχους και στα δέκα τραγούδια. 

Υπάρχει μια ομοιογένεια σ’ αυτή τη δουλειά, ενώ το υλικό είναι καινούργιο και πρωτότυπο. Ξεχωριστά τραγούδια που περνούν από διαφορετικούς μουσικούς δρόμους, αλλά καταλήγουν στον ίδιο προορισμό. Στην καρδιά κατευθείαν.

Αφορμή για την κοινή τους συνέντευξη είναι η «Φωτο.Βόλτα» και οι εμφανίσεις που κάνουν αυτή την εποχή εντός και εκτός Αθηνών. 

Χρίστο και Βικτωρία καλησπέρα. Θέλω να ξεκινήσουμε αυτή τη συνέντευξη μ’ ένα παιχνίδι που παίζουμε συχνά εδώ… να μου πείτε μια  μικρή ιστορία ή δυο λόγια για το κάθε τραγούδι του νέου σας δίσκου:

Χρίστος & Βικτωρία: Καλησπέρα Θεοδόση. Ευχαρίστως! Λοιπόν…

Για πάντα

Χρίστος: Στο τραγούδι αυτό υπάρχει σε χαμηλή ένταση βέβαια, ο ήχος ενός  αληθινού πιάνου που καίγεται και αυτό που ακούγεται είναι οι χορδές του που σπάνε καθώς καίγονται από τις φλόγες.
Βικτωρία: Μια λέξη: music box! Η αγαπημένη μου στιγμή στο κομμάτι.

Κράτα το χέρι μου

Βικτωρία: Ένα χασάπικο που έγινε gospel. Είχα πολύ αγωνία να δω πως θα το φτιάχνανε γιατί με τίποτα δεν μπορούσα να το φανταστώ.
Χρίστος: Αυτό το τραγούδι το είχα γράψει χασάπικο αλλά τελικά μας προέκυψε soul-gospel μετά από την super επέμβαση του Sam Μarlieri! Ήταν το μόνο τραγούδι του δίσκου που δεν μπορούσα να φανταστώ την ενορχηστρωτική του εικόνα και κάποια στιγμή ο Sam αναφωνεί: Christo tha to kanoume gospel!!!!!!!!

Ταξίδια στο χαρτί

Χρίστος: Αγαπημένη μου στιγμή  είναι το ορχηστρικό μέρος αυτού του τραγουδιού με τα έγχορδα και τα πνευστά.
Βικτωρία: Κάθε φορά που έμπαινε το βιολί στο δεύτερο couplet έβαζα τα κλάματα, δεν μπορούσα με τίποτα να τραγουδήσω. Κάναμε πολλές πρόβες για να το συνηθίσω και να μην κλαίω.

Φωτογραφία

Βικτωρία: Θυμάμαι να χτυπιόμαστε στο studio…
Χρίστος: Ήθελα να πάμε στα άκρα την θυμωμένη  διάθεση αυτού του τραγουδιού, και μπήκαν οι σκληρές κιθάρες και τα ηλεκτρονικά και πιστεύω ότι πέτυχε! 

Παράξενος Καιρός

Χρίστος: Απ’ τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια.
Βικτωρία: Είσαι στο δρόμο περπατάς και από κάπου στο βάθος ξεπροβάλλει μια μπάντα χάλκινων πνευστών, σε πλησιάζει και μετά χάνεται πάλι αργά.

Βόλτα αλλιώτικη

Χρίστος: Τα γελάκια της Βικτωρίας προέκυψαν από το… strip tease που έκανα στο στούντιο την ώρα της ηχογράφησης. Μεγάλες στιγμές…
Βικτωρία: Νομίζω ο Χρίστος τα είπε όλα!!!

Σβήνω το φως

Χρίστος: Τέσσερα σαξόφωνα, παιγμένα από τον καταπληκτικό κλασσικό σαξοφωνίστα Guiddo de Flaviis. Χρόνια ονειρευόμουν τον ήχο ενός κουαρτέτου σαξοφώνων στα τραγούδια μου και στον δίσκο αυτό συνέβη τρεις φορές!
Βικτωρία: Απ’ τα πιο απαιτητικά κομμάτια του δίσκου, γιατί η φόρμα του είναι τέτοια που χρειάζεται τρομερό έλεγχο της φωνής. Το βελούδινο παίξιμο του Guido με οδήγησε σε ένα άλλο τρόπο ερμηνείας και χρήσης της φωνής μου.

Θα ξανάρθω

Βικτωρία: Αυτό το κομμάτι το ηχογραφήσαμε σ’ ένα Steinway πιάνο. Μαγεία!
Χρίστος: Η καλύτερη ερμηνευτική στιγμή της Βικτωρίας και η καλύτερη στιχουργική στιγμή του Διαμαντή στον δίσκο κατά την άποψή μου.

Απ’ το κοιτάζω στο βλέποντας

Χρίστος: Ό τι ακούμε εδώ είναι φωνητικά που έκανε η Βικτωρία και τα επεξεργαστήκαμε στο στούντιο, τα οποία συνοδεύουν την απαγγελία της. Η πιο «πειραματική» στιγμή του cd κατά την γνώμη μου.
Βικτωρία: Θα συμφωνήσω με το Χρίστο πως είναι η πιο πειραματική στιγμή του δίσκου.

Στον ακάλυπτο

Βικτωρία: "Με το σώμα στο κενό χρόνια ζήταγα να βρω, πια ζωή να με χωρά ποιος θεός να μ’ αγαπά".
Χρίστος: "Nα ξυπνούσα το πρωί κι η ψυχή μου να χε βρει μέσα της μια Κυριακή, στον ακάλυπτο αυλή, να ξυπνούσα το πρωί νεογέννητο παιδί".

«Φωτο.Βόλτα» λοιπόν είναι ο τίτλος της δεύτερης προσωπικής σας εργασίας. Πριν δύο χρόνια κυκλοφόρησε το (α). Τί έχει μεσολαβήσει από τότε στη μεταξύ σας συνεργασία, αλλά και στην προσωπική σας πορεία;

Βικτωρία: Πιστεύω ότι με το (α) κλείσαμε έναν κύκλο και ανοίξαμε έναν άλλο. Για μένα η ¨Φωτο.Βόλτα¨ είναι  ουσιαστικά σαν η πρώτη μου προσωπική δουλειά γιατί τα τραγούδια γράφτηκαν για τη φωνή μου και για το συγκεκριμένο δίσκο κάτι που δεν ίσχυε στο (α) μιας και κάποια από τα τραγούδια είχαν χρησιμοποιηθεί σε θεατρικές παραστάσεις, άλλα πάλι είχαν γραφτεί για κάποια live. Πιστεύω ότι στη  ¨Φωτο.Βόλτα ¨είμαι πιο ώριμη ερμηνευτικά και πιο τολμηρή. Η διαφορετικότητα των κομματιών και οι φωνητικές και ερμηνευτικές τους απαιτήσεις με έκαναν να ξεπεράσω τον εαυτό μου και τις ευκολίες μου.

Χρίστος: Σαφώς έχουμε ωριμάσει και θέλω να πιστεύω ότι έχουμε εξελιχθεί αρκετά, προσωπικά γράφω διαρκώς από τότε, είτε κατά παραγγελία είτε όχι και πιστεύω ότι μόνο έτσι γεννιούνται και οι καινούριες ιδέες, με την συνεχή τριβή.

Τί τραγούδια ακούμε στο νέο αυτό δίσκο; Πόσο καθοριστική ήταν η ενορχηστρωτική πινελιά του Sam Marlieri;

Χρίστος: Τα τραγούδια του δίσκου είναι πολύμορφα, πολύχρωμα και το κάθε ένα από αυτά έχει το δικό του χρώμα και διάθεση. Υπάρχουν πολύ έντονες αντιθέσεις από το ένα τραγούδι στο άλλο και όσον αφορά στα είδη. Ήθελα από την αρχή να υπάρχει αυτή η ποικιλία στις διαθέσεις και στις αποχρώσεις γιατί το θεωρώ πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέρον. Η  ξεχωριστή διάθεση κάθε τραγουδιού, που αυτό κατά ένα μεγάλο μέρος οφείλεται  στους εξαιρετικούς στίχους του Διαμαντή Γκιζιώτη, έχει τραβηχτεί στα άκρα και ερμηνευτικά και ενορχηστρωτικά,  η δουλειά  του Sam Marlieri στην ενορχήστρωση είναι εξαιρετική και σαφώς καθοριστική για το τελικό αποτέλεσμα, πρόκειται για έναν απίστευτα καλλιεργημένο μουσικό  πολύ υψηλού επιπέδου. Τον ευχαριστώ θερμά.

Βικτωρία: Ο δίσκος αυτός είναι για μένα ένα ταξίδι συναισθημάτων. Η διαφορετικότητα κυριαρχεί και είναι κι ένα χαρακτηριστικό και των δυο μας .Όπως είπε και ο Χρίστος τα τραγούδια έχουν πολλές αντιθέσεις και αποχρώσεις, υπάρχει όμως μια αόρατη κλωστή  που τα ενώνει. Νομίζω ότι η συνεργασία του Χρίστου με τον Sam ήταν καθοριστική. Ο Χρίστος είχε φανταστεί από τη αρχή όλο το ενορχηστρωτικό πλαίσιο του δίσκου και μαζί με τον Sam δουλέψανε πάνω σ’ αυτό.

Αυτό που κάνει τη διαφορά στο δίσκο σας, πέρα από τη φωνή και τα τραγούδια βέβαια, είναι και το ιδιαίτερο και καλαίσθητο εικαστικό κομμάτι της δουλειάς σας…

Χρίστος: Είμαι πολύ ευαίσθητος στο θέμα αυτό, στο θέμα της αισθητικής παρουσίασης  και του εικαστικού κομματιού της δουλειάς δηλαδή, το θεωρώ θεμελιώδες. Το εικαστικό κομμάτι του δίσκου το επιμελήθηκε ο Μιχάλης Καββαδίας ο οποίος βρήκε τις φωτογραφίες της ΝASA από την πρώτη εκτόξευση πυραύλου με τον κόσμο να παρακολουθεί έκθαμβος αυτό που συνέβαινε για πρώτη φορά τότε και ταίριαξε πάρα πολύ και με τον τίτλο του δίσκου «Φωτο.Βόλτα». Οι δικές μας φωτογραφίες εντάχθηκαν μέσα σε αυτό το πλαίσιο, γίναμε φωτογραφικά μέρος του κόσμου που κοιτάει ψηλά και το τελικό αποτέλεσμα πιστεύω ότι είναι υπέροχο. Στο εξώφυλλο πολλοί εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι κοιτούν το ίδιο πράγμα, σαν τα τραγούδια του δίσκου δηλαδή, που όντας τελείως διαφορετικά μεταξύ τους ενώνονται με μία κοινή κλωστή.

Βικτωρία: Πιστεύω κι εγώ στη συνολική αισθητική του δίσκου. Για μένα το artwork   είναι τόσο σημαντικό όσο σημαντικό είναι και το περιεχόμενο. Είναι χρήσιμο κατά τη γνώμη μου, για κάποιον που αγοράζει ένα cd να μπορεί να μάθει πληροφορίες για τον καλλιτέχνη και τα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν κι από ποιους. Το cd είναι μια συλλογική δουλειά. Καμιά φορά μπορεί να αγοράσω ένα cd μόνο και μόνο από το artwork αν τυχόν δεν γνωρίζω τον καλλιτέχνη.

Γράφει στο σημείωμα του δίσκου ο στιχουργός Διαμαντής Γκιζιώτης: «Φωτο.Βόλτα: Μια βόλτα στο φως ή περισσότερο φως στις βόλτες μας. Η μουσική που μετατρέπεται σε φωτεινή ενέργεια μέσα μας…». Πόσο σημαντική και απαραίτητη είναι στις ζοφερές και δύσκολες αυτές μέρες που περνάμε μια απλή φωτο.βόλτα παιδιά;

Βικτωρία: Πάντα υπήρχαν, και πάντα θα υπάρχουν δυσκολίες. Αυτή είναι η ζωή . Το θέμα είναι τι στάση κρατάμε απέναντι στα πράγματα. Μας γεμίζουν φόβο για τα πάντα. Τώρα είναι η οικονομική κρίση, πριν ήταν οι ιοί, στο μέλλον θα έρθει κάτι άλλο. Θέλουν κάποιοι να μας έχουν σα φοβισμένα  πλάσματα μέσα στα σπίτια μας. Πιστεύω ότι όπως το ποτάμι και το φώς όσα εμπόδια κι αν τους βάλεις βρίσκουν τρόπο να ξετρυπώνουν, έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τη ζωή: οι δυσκολίες είναι για να τις ξεπερνάμε. Εξάλλου ο χρόνος έχει αποδείξει ότι σε περιόδους δύσκολες γεννιούνται σπουδαία πράγματα στην τέχνη.

Χρίστος: Θεωρώ ότι όσο δυσκολεύουν τα πράγματα γύρω μας τόσο θα έχουμε όλο και περισσότερο ανάγκη το φως και την θετική ενέργεια. Χωρίς αυτά δεν νομίζω ότι θα επιβιώσουμε, αν υποκύψουμε δηλαδή στο φόβο, στην κατάθλιψη και την απελπισία τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα υπάρχει αύριο. Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα και ενδεχομένως να δυσκολέψουν κι άλλο, αλλά τελικά είναι θέμα συνειδητής  επιλογής μας: ή θα αφεθούμε μοιρολατρικά να ανακυκλώνουμε την μιζέρια και την παραίτηση, ή θα σηκώσουμε το ανάστημά μας και θα παλέψουμε απέναντι σε όλα αυτά, τολμώντας να σκεφτόμαστε θετικά και να χαμογελάμε. Πιστεύω απόλυτα  σε αυτό που είχε γράψει ο Καζαντζάκης στο Ζορμπά, ότι ακόμα κι αν γκρεμιστούν και διαλυθούν όλα, το μόνο που μας μένει είναι να σηκωθούμε και να χορέψουμε πάνω στα ερείπια.

«Βικτωρία χωρίς τη φωνή σου τα τραγούδια αυτά θα ήταν μισά…» γράφεις, μεταξύ άλλων, στο σημείωμά σου Χρίστο. Τι είναι αυτό που σε εμπνέει να γράφεις τραγούδια για τη Βικτωρία; Η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας της; Τα χρώματα και οι δυνατότητες της φωνής της;

Χρίστος: Με εμπνέει το γεγονός ότι η φωνή της έχει μία σπάνια χροιά που την κάνει αμέσως αναγνωρίσιμη, ότι έχει μία κρυστάλλινη καθαρότητα και διαύγεια που σε συνδυασμό με τις εκπληκτικές τις δυνατότητες και την έκτασή της, την καθιστά  αυτόματα εκτός συναγωνισμού. Μπορεί να τραγουδήσει όλα τα είδη, δεν φοβάται τον πειραματισμό και τις προκλήσεις (μάλιστα τις επιδιώκει) και πιστεύει στην εξέλιξη, δεν μένει στατική. Επίσης δουλεύει πολύ την ερμηνεία κάθε κομματιού και μένει πολύ δύσκολα ικανοποιημένη από τον εαυτό της, πράγμα που σημαίνει ότι δουλεύει αδιάκοπα.

Ποια καινούργια πράγματα ανακάλυψες για τον εαυτό σου Βικτωρία μέσα από τη νέα αυτή δουλειά;

Βικτωρία: Ο δίσκος αυτός ήταν μια πολύ μεγάλη πρόκληση για μένα εξαιτίας της πολυμορφίας και της διαφορετικότητας που έχουν τα κομμάτια μεταξύ τους. Οι έντονες εναλλαγές ύφους και διάθεσης με ανάγκασαν να ξεπεράσω τις ευκολίες μου, να φτάσω στα άκρα, να δουλέψω την ερμηνεία μου. Ας πούμε για πρώτη φορά τραγούδησα hard rock και gospel, έπρεπε να δουλέψω πολύ πάνω στα συγκεκριμένα στυλ για να μην είναι wannabe και ταυτόχρονα να μη χάσω και τη δική μου ταυτότητα.

Να τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μιλήστε μας για τις μουσικές σας σπουδές. Έχετε νομίζω ένα ζηλευτό βιογραφικό!

Χρίστος: Έχω πάρει πτυχίο κλασσικού πιάνου, και πτυχία Ανώτερων Θεωρητικών (Ωδικής , Αρμονίας, Αντίστιξης), έκανα το πρώτο έτος στη Φούγκα και έχω σπουδάσει και Διεύθυνση Χορωδίας. Αποφοίτησα από το Ωδείο Kodaly, με δασκάλους την Μίκα Παπαδοπούλου στο πιάνο, τον Βαλεντίνο Πατρικίδη στα θεωρητικά  και τον Μιχάλη Πατσέα στα μουσικοπαιδαγωγικά. Ήμουν τυχερός που είχα αυτούς τους δασκάλους, τους χρωστώ τα πάντα, γιατί εκτός από τη μουσική, είδα  στη στάση ζωής τους αυτό που λέμε ήθος, αληθινή καλλιέργεια, ευγένεια, αξιοπρέπεια.

Βικτωρία: Είχα κι εγώ δασκάλους τη Μίκα Παπαδοπούλου στο πιάνο, τον Μιχάλη Πατσέα στα μουσικοπαιδαγωγικά και τον Βαλεντίνο Πατρικίδη στα θεωρητικά (πτυχίο Αρμονίας, Αντίστιξης, 1 ο έτος Φούγκα). Πήρα δίπλωμα κλασικού  τραγουδιού με τον βαρύτονο Κωνσταντίνο Πασχάλη και έχω τελειώσει και το τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του πανεπιστημίου Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη με εξειδίκευση στο τραγούδι.
Θα συμφωνήσω πολύ με το Χρίστο, όλοι οι παραπάνω δάσκαλοι υπήρξαν και για μένα υπόδειγμα ήθους, ευγένειας, σεβασμού και βαθιάς αγάπης για την τέχνη. Θέλω να τονίσω ότι οι σπουδές δεν πρέπει να είναι τροχοπέδη στην εξέλιξη ενός καλλιτέχνη, δεν πρέπει να τον εγκλωβίζουν αλλά να τον ελευθερώνουν.

Τί σημαίνει μουσική για εσάς; Επηρεάζει την ψυχή ενός ανθρώπου; Σ’ εσάς πώς έχει λειτουργήσει αυτό;

Βικτωρία: Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική! Η μουσική έχει τεράστια δύναμη, μπορεί να αφυπνίσει συνειδήσεις, να θεραπεύσει (κάτι που χρησιμοποιείται πολύ τελευταία με τη μουσικοθεραπεία), να σε ταξιδέψει, να σε μελαγχολήσει, να σε διασκεδάσει, να σου διεγείρει τις αισθήσεις. Είναι πιστεύω η τέχνη που είναι πιο κοντά στον άνθρωπο και η πιο άμεση. Εξάλλου η φωνή είναι απ’ τα τελειότερα όργανα και την κουβαλάμε. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου, η τροφή της ψυχής μου και ο λόγος ύπαρξής μου!

Χρίστος: Η μουσική είναι και για μένα  ο λόγος που υπάρχω, δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, δεν είναι απλά αυτό που μου αρέσει να κάνω, είναι κάτι πολύ βαθύτερο που με καθορίζει και σαν άνθρωπο. Σαφέστατα επηρεάζει την ψυχή σου και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, σε αφυπνίζει και καλλιεργεί ουσιαστικά και την ψυχή και το μυαλό σου. Βέβαια, όσο πιο βαθιά μπαίνεις μέσα της, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις πόσο μικρός είσαι και κάθε φορά συνειδητοποιείς ότι γνωρίζεις πολύ λιγότερα πράγματα από αυτά που νόμιζες ότι ξέρεις.

Χρίστο διδάσκεις όλα αυτά τα χρόνια μουσική σε δραματικές σχολές. Πώς θα χαρακτήριζες το επίπεδο μουσικής και θεατρικής εκπαίδευσης στη χώρα μας; Τί λείπει; Τί θα πρότεινες στους αρμόδιους να κάνουν;

Χρίστος: Η μουσική εκπαίδευση στη χώρα μας σαφώς και έχει βελτιωθεί σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αλλά είναι πραγματική ντροπή το γεγονός ότι το 2010 δεν υπάρχει μία Μουσική Ακαδημία στην Ελλάδα, όταν  υπάρχει σε γειτονικές χώρες όπως η Αλβανία και η Τουρκία. Πότε περιμένουν να την κάνουν άραγε; Ειδικά τώρα και με την κρίση, μάλλον θα περιμένουμε πολύ ακόμα. Υπάρχουν βέβαια εμπνευσμένοι δάσκαλοι, κι αυτοί δεν είναι λίγοι, αλλά από ένα μεγάλο μέρος της μουσικής εκπαίδευσης λείπει ο έρωτας, το θέλγητρο. Και χωρίς έρωτα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η μουσική πράξη. Στο θέατρο τώρα  από όσο ξέρω, πάνω κάτω ισχύουν τα ίδια πράγματα, υπάρχουν ελλείψεις, βέβαια υπάρχουν κάποιες σχολές οι οποίες είναι σοβαρές και προσφέρουν αληθινή θεατρική παιδεία.

Τί είναι αυτό που θαυμάζετε περισσότερο σ’ ένα καλλιτέχνη;

Βικτωρία: Το ήθος, η ευγένεια και η ταπεινότητα.

Χρίστος: Το ήθος, η ειλικρίνεια, η συνέπεια, η τόλμη. Ειδικά όταν ένας καλλιτέχνης δεν έχει πόζα και φαίνεται πως ό,τι μας λέει, το λέει πηγαία χωρίς επιτηδευμένο ναρκισσισμό και κουνήματα, τότε με κερδίζει αμέσως.


Ποιες είναι οι αναφορές σας; Ποιοι συνθέτες, στιχουργοί, ερμηνευτές αλλά και συγγραφείς σας έχουν επηρεάσει;

Βικτωρία: Beatles, Joan Baez, Βίκυ  Mοσχολιού, Γιώργος Ζαμπέτας , Φλέρυ Νταντωνάκη, Mozart, Puccini, Portishead, Antony and the Johnsons, Cocorosie, Rachmaninov, Alice Rucell, Βασίλης Τσιτσάνης, Μάνος Χατζιδάκις, Billy Holliday, Maria Callas, Elvis Costello, Leonard  Cohen, Barbara Bonney, Mαρία  Πολυδούρη, Νίκος Γκάτσος, Νίκος Καζαντζάκης, Οδυσσέας Ελύτης, Ella Fitzgerald,  Rufus Wainwright, Andrew Loyd Webber, Bernstein.

Χρίστος: Mοzart, Μάρκος Βαμβακάρης, Puccini, Arvo Part, Μάνος Xατζιδάκις, Sondheim, Archive, Led Zeppelin, Σταμάτης Κραουνάκης, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Νίκος Ξυδάκης, Rufus Wainwright, Cocorosie, Bασίλης Τσιτσάνης, Andrew Loyd Webber, Γιάννης Χρήστου, Νίκος Καζαντζάκης, Οδυσσέας Ελύτης, Herman Esse, Νίκος Γκάτσος, Μαρία Πολυδούρη,  Φλέρυ Νταντωνάκη, Μαρίκα Νίνου, Ελένη Βιτάλη, Μax Richter, Glenn Gould, Leonard Cohen.


Το μιούζικαλ είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό είδος θεάτρου και στην Ελλάδα έχει ταλαιπωρηθεί αρκετές φορές… Εσείς όμως φαίνεται πως έχετε βρει τον εαυτό σας στο είδος αυτό. Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που κάνατε μαζί ήταν και τα μιούζικαλ «Ο ευτυχισμένος Prince» και «Προς Κατεδάφιση». Πώς προέκυψαν αυτές οι παραστάσεις; Θ' ακολουθήσουν κι’ άλλα;

Χρίστος: To musical είναι το είδος μέσα στο οποίο νιώθω την μεγαλύτερη ελευθερία σαν συνθέτης, εκεί η μουσική έχει τη δυνατότητα να πλάσει τους χαρακτήρες του κάθε έργου και να τους δώσει  κάποιες φορές και  παραπάνω διαστάσεις από αυτές που βρίσκονται στο κείμενο. Η μουσική λειτουργεί σαν ο σκηνοθέτης του έργου, προσφέροντας τα βαθύτερα επίπεδα στους χαρακτήρες. Και τα δύο έργα αυτά, και ο «Ευτυχισμένος Prince»  του Oscar Wilde, σε λιμπρέτο του Χρήστου Κανελλόπουλου και το «Προς Κατεδάφιση» του Tennessee Williams, σε λιμπρέτο  του Διαμαντή Γκιζιώτη, ήταν  εξ’ ολοκλήρου καινούργια μουσικά έργα  και σαν τέτοια παρουσιάστηκαν, όλο το κείμενο και στις δύο περιπτώσεις ήταν μελοποιημένο, δεν υπήρχε καθόλου πρόζα. Επίσης, σε συνεργασία με τον Γρηγόρη Χατζάκη που έκανε την σκηνοθεσία, οι χώροι που επιλέχτηκαν για να παρουσιαστούν ήταν αντισυμβατικοί, το Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη στην μία περίπτωση και οι ράγες του τρένου στην Κωνσταντινουπόλεως στην άλλη. Εννοείται ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες παραστάσεις! Ήδη υπάρχει η ιδέα για το επόμενο και σε λίγο καιρό θα ξεκινήσω να το γράφω.

Βικτωρία: Απίστευτες εμπειρίες και τα δύο, απ’ τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω κάνει  μέχρι τώρα. Και τα δύο ήταν καινούρια μουσικά έργα όπως ανέφερε κι Χρίστος. Το μαγικό με το «Προς Κατεδάφιση» ήταν ότι το ανεβάσαμε στο φυσικό του χώρο, πάνω στις γραμμές του τρένου στην οδό Κωνσταντινουπόλεως. Όταν πρωτοπήγα να κάνω πρόβα εκεί με το Γρηγόρη Χατζάκη έπαθα εγκεφαλικό! Του λέω: Είσαι τρελός! Πώς θα παίξουμε εδώ πάνω μες στη ζέστη, πάνω στη διάβαση, με τα τρένα να περνάνε, θα σκοτωθούμε! Τελικά τα καταφέραμε… Νομίζω έζησα το πιο έντονο δεκαήμερο της ζωής μου. Απ’  τη μια έπρεπε να φροντίζω για τη σωματική μου ακεραιότητα κι απ’ την άλλη να τραγουδάω στο δρόμο με δεκαμελή ορχήστρα ακούγοντας από κάτι κατεστραμμένα ακουστικά και παραβλέποντας τους περαστικούς που με χάζευαν, άλλοι σαστισμένοι κι άλλοι ενθουσιασμένοι. Νομίζω ότι θα μπορούσα να μιλάω ατελείωτες ώρες γι’ αυτήν την παράσταση. Ο «Ευτυχισμένος Prince» απ’ την άλλη ήταν πιο glamour, και με δείκτη ασφαλείας αυτή τη φορά, δε με κυνηγούσαν τρένα. Είχε μια μαγεία .Ο χώρος του Μπενάκη ήταν πολύ επιβλητικός. Σπουδαία ιδέα και πρόταση. Αυτό που θα ήθελα πω είναι ότι ο Χρίστος είναι από τους ελάχιστους συνθέτες στην Ελλάδα που έχει παρουσιάσει δύο εντελώς πρωτότυπα musical με τον τρόπο που ισχύει για χρόνια στο εξωτερικό: πρωτότυπη μουσική πάνω σε πρωτότυπο λιμπρέτο που βασίζεται στο εκάστοτε λογοτεχνικό ή θεατρικό κείμενο.

Οχτώ χρόνια (1999-2007) συνεργασίας με το Σταμάτη Κραουνάκη. Ο Χρίστος ως πιανίστας και συνθέτης και εσύ Βικτωρία ως ερμηνεύτρια – performer σε όλες τις μουσικοθεατρικές παραστάσεις αυτής της ομάδας. Πώς αποτιμάτε αυτά τα χρόνια; 

Χρίστος: Αυτά τα χρόνια για μένα ήταν καθοριστικά για την εξέλιξή μου και πραγματικά πολύτιμα από την πλευρά των επαγγελματικών εμπειριών που αποκόμισα. 

Βικτωρία: Νιώθω πολύ  τυχερή που υπήρξα μέλος μιας τόσο πρωτοποριακής ομάδας. Έχω πολύ γερές αποσκευές. Στην ομάδα χρωστάω την ενασχόλησή μου με το μουσικό θέατρο και γενικά τη θεατρική μου παιδεία. Ξεχωρίζω ιδιαίτερα τις παραστάσεις: ¨ Όλοι μαύρα κι ένα πιάνο ¨, η ¨Κλασική συνταγή¨ , "Χορικά" (Μικρή Επίδαυρος), "Η συνομωσία των λουκουμάδων". Ο  Σταμάτης Κραουνάκης με έμαθε τα μειονεκτήματά μου να τα κάνω προτερήματα πάνω στη σκηνή και πάνω απ’ όλα να είμαι αληθινή.


Χρίστο έχεις γράψει μουσική για πολλές θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες… είναι πιο δύσκολο να γράφεις τραγούδια για ένα δίσκο ή να κάνεις πρωτότυπη μουσική με αφορμή κάποιο θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο; Ποια διαδικασία απολαμβάνεις περισσότερο;

Χρίστος: Όταν γράφω για ένα θεατρικό ή κινηματογραφικό  έργο, έχω κάπου να πατήσω -υπάρχει το αισθητικό και το σκηνοθετικό πλαίσιο- και η μουσική καλείται να γίνει οργανικό μέρος της παράστασης ή της ταινίας που καλούμαι να επενδύσω με τη μουσική. Στα τραγούδια που δεν είναι ενταγμένα κάπου συγκεκριμένα, αντλώ από την ψυχή μου και μόνο. Επίσης είναι πολύ σημαντικός και ο στίχος σ’ αυτήν τη διαδικασία, το πόσο καλά φτιαγμένος  είναι και πόσο αφήνει χώρο στην μουσική να τον τονίσει, να τον υπερασπιστεί και να του δώσει τις διαστάσεις που πρέπει. Όταν  ένα τραγούδι στιχουργικά είναι καλά φτιαγμένο, τότε η μουσική ρέει αβίαστα. Γενικώς όμως και στη μία και στην άλλη περίπτωση λειτουργώ σχετικά εύκολα, μου αρέσουν εξίσου και οι δύο διαδικασίες. Δεν πιστεύω στην περιβόητη «έμπνευση». Η έμπνευση έρχεται μόνο όταν γράφεις συνεχώς, είτε με παραγγελία είτε χωρίς!

Βικτωρία μετά τη συμμετοχή σου, στο «Εγκλήματα και Εγκλήματα» του Στρίντμπεργκ (2007/2008) στο πλευρό δυο σπουδαίων ηθοποιών, της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη και του Μηνά Χατζησάββα, ήρθε στη ζωή σου η  «Φουρκέτα» που συνεχίζει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο «Θέατρο Εμπορικόν». Μίλησέ μας για το έργο της Ελένης Γκασούκα, για το ρόλο που ερμηνεύεις, αλλά και για τους υπόλοιπους συντελεστές. Πού οφείλεται η επιτυχία αυτής της παράστασης κατά τη γνώμη σου;

Βικτωρία: Στην απλότητά της. Δεν έχει τίποτα το δήθεν και φαντασμαγορικό, ακουμπάει κατευθείαν στη ψυχή. Ο ρόλος μου είναι ιδιαίτερος, είμαι το alter ego της Αλίκης, της κεντρικής ηρωίδας που παίζει η Μαρία Καβογιάννη. Είμαι αυτό που θα ήθελε να είναι. Η «Φουρκέτα» είναι ένα έργο γεμάτο συγκίνηση, γέλιο, κλάμα, πολύ ανθρώπινο. Μπορείς να ταυτιστείς με πολλά σημεία του έργου γιατί αγγίζει καθημερινές καταστάσεις που όλοι λίγο πολύ έχουμε ζήσει. Περιγράφει μια ελληνική οικογένεια. Παίζουν επίσης ο Κώστας Κόκλας, ο Μπάμπης Γιωτόπουλος, ο Θανάσης Αλευράς, η Ματίνα Νικολάου και ο Λευτέρης Βασιλάλης.

Δεν είναι κουραστικό, ψυχοφθόρο να παίζεις για δύο και τρία χρόνια τον ίδιο ρόλο, το ίδιο έργο σχεδόν κάθε βράδυ;

Βικτωρία: Είναι όντως δύσκολο, πρέπει συνεχώς να ανανεώνεις το ενδιαφέρον σου για την παράσταση. 

Με όλα αυτά που κάνετε σας μένει ελεύθερος χρόνος; Και αν ναι, πώς διασκεδάζετε;

Χρίστος: Ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος, αλλά  όταν υπάρχει μου αρέσει να βγαίνω με φίλους για ποτό, να πηγαίνω σε συναυλίες και στο θέατρο. Α!  Και φυσικά στο σπίτι με dvd.

Βικτωρία: Φροντίζω να έχω μία ώρα την ημέρα για τον εαυτό μου. Μου αρέσει να πηγαίνω να πίνω τον καφέ μου σε ένα πολύ όμορφο καφέ, να βλέπω dvd και να βρίσκομαι με φίλους.

Η επόμενη επαγγελματική κίνηση; Ποια είναι τα άμεσα μελλοντικά σχέδια;

Χρίστος: Κάναμε στις 26 Ιανουαρίου 2011 την παρουσίαση του δίσκου με αγαπημένους φίλους καλλιτέχνες: Μαρία Καβογιάννη, Ελένη Πέτα, Απόστολος Ρίζος, Μαρία Παπαγεωργίου, ενώ έχουμε άλλη μια εμφάνιση στις 2 Μαρτίου πάλι στο Κου-Κου στο Γκάζι. Έχω ήδη αρχίσει να σκέφτομαι τον επόμενο δίσκο και σε λίγο καιρό θα ξεκινήσω να γράφω το επόμενο musical!

Βικτωρία:  Όπως στην παρουσίαση του δίσκου, έτσι και στις 2 Μαρτίου θα έχουμε καλεσμένους στο Κου-Κου, ενώ συνεχίζουμε τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία τις εμφανίσεις μας σε διάφορους χώρους. Και βέβαια συνεχίζω μέχρι το Πάσχα στη Φουρκέτα!