Έφυγε και ο Μανώλης Ρασούλης (1945 Ηράκλειο Κρήτης – 2011 Θεσσαλονίκη).
Πολλά γράφτηκαν και ακούστηκαν αυτές τις μέρες για τον σπουδαίο στιχουργό και συγγραφέα που με ενόχλησαν. «Έφυγε μόνος!» - «Σε ποιους να δώσω συλλυπητήρια;» και άλλες ανοησίες...
Παρακάτω δυο κείμενα της κόρης του Ναταλίας Ρασούλη που βάζουν τα πράγματα στη θέση τους:
"Έφυγε πλήρης Ιδεών" και με μία μεγάλη παρέα
Σας ευχαριστώ όλους πολύ για το τόσο πυκνό παρόν που δώσατε σε αυτό το καινούργιο ταξίδι του πατέρα μου. Είμαι σίγουρη οτι θα ήταν πολύ ευχαριστημένος αν μας χάζευε από κάπου. Θα ήθελα όμως να διευκρινίσω και κάποια πράγματα.
Ο Μανώλης Ρασούλης ήταν από τους πιο κοινωνικούς ανθρώπους και αυτό αποτελούσε ζωογόνο και κινητήρια δύναμη γι' αυτόν. Οι μόνες στιγμές που αποζητούσε την προσωπική του ησυχία ήταν όταν ολοκλήρωνε κάποια τραγούδια ή κάποιο βιβλίο του. Ήταν ένας απόλυτα ελεύθερος άνθρωπος, ένας πολίτης του κόσμου, που παρακολουθούσε και ζούσε, αν μπορούσε και από κοντά, το κοινωνικόπολιτικό γίγνεσθαι του πλανήτη και αυτό ακριβώς μετουσίωνε στο έργο του.
Ο κύκλος των συγγενών και φίλων του ήταν εντυπωσιακά μεγάλος και βρισκόταν σε πολλές συντεταγμένες, ποικίλων αποστάσεων. Από την Ισπανία μέχρι το Ισραήλ, από το Λονδίνο μέχρι την Ινδία, από τη Σουηδία μέχρι την Νέα Υόρκη και την Αυστραλία. Στην Ελλάδα δε, ήταν μονίμως με μια βαλίτσα στο χέρι και ήταν σχεδόν αδύνατον να τον πετύχεις σ' ένα μέρος για πολύ καιρό.
Η μοναξιά ήταν κάτι που δεν υπήρχε στη ζωή του γιατί ακόμα και όταν ταξίδευε μόνος του σ' έναν καινούργιο τόπο, είχε τη "μαγική ικανότητα" να κάνει αμέσως καινούργιους φίλους. Άλλωστε αυτό ήταν και το μεγάλο ενδιαφέρον του για τα ταξίδια. Η επαφή του με τους ανθρώπους. Υπάρχει πολύς κόσμος που τον γνώριζε προσωπικά και που ήξερε οτι ο πατέρας μου απολάμβανε μ' ένα ιδιαίτερο τρόπο την παρέα των φίλων του και των συνεργατών του και του ήταν σχεδόν αναγκαίο να έρχεται σε συχνή επαφή μαζί τους. Προέρχεται από μία μεγάλη οικογένεια που αγαπούσε ιδιαίτερα. Μέσα σ' ένα τέτοιο πλαίσιο κοινωνικής κινητικότητας δεν ήταν πάντα εύκολο να τον εντοπίσει ο καθένας ξεχωριστά.
Η εικόνα, του να βρίσκεται μονίμως σε κάποιο αεροπλάνο ή κάποιο τρένο ήταν σχεδόν καθημερινή. Η συγκυρία του να βρεθεί στη Θεσσαλονίκη στο διαμέρισμά του, στο οποίο και δεν διέμενε συχνά, την ημέρα που "έφυγε" ενώ την προηγούμενη βρισκόταν στην Αθήνα και δύο μέρες μετά θα ταξίδευε για Κρήτη, ήταν καθαρά τυχαία. Παρόλο που η χρήση της τηλεφωνίας τού ήταν εξαιρετικά χρήσιμη στις κοινωνικές του σχέσεις και υποχρεώσεις, πολλές φορές ήταν περιοριστική στην ελευθερία του πνεύματός του, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί κατά βούληση την τηλεφωνική δίοδο. Πράγμα που καθιστούσε αδύνατον κάποιες φορές να τον εντοπίσεις εύκολα. Και εδώ ακριβώς αναπτύσσονταν οι αρκετά ξεκαρδιστικές επικοινωνίες μεταξύ των ανθρώπων του φιλικού του περιβάλλοντος, προσπαθώντας να μάθει ο ένας από τον άλλο το "που βρίσκεται ο Μανώλης". Το αποτέλεσμα ήταν οτι ακόμα και μία εβδομάδα να μην είχε επικοινωνήσει, φαινομενικά, κάποιος μαζί του, ήταν κάτι το σύνηθες και καθόλου ανησυχητικό για το περιβάλλον του και πολλές φορές όλοι λέγαμε οτι "πάλι τον ψάχνουμε". Δυστυχώς όμως, την πατήσαμε αυτή τη φορά, γιατί τα στοιχεία τού που βρισκόταν την εβδομάδα πριν βρεθεί στο διαμέρισμα του, ήταν αρκετά χαοτικά, δεδομένου του τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας και της υπόθεσης των γύρω του οτι θα καθυστερούσε να πάει στην Κρήτη λόγω του ότι έκλεισε το κινητό του τηλέφωνο και θεώρησαν οτι πιθανά κάνει κάποιες διορθώσεις της τελευταίας στιγμής σε κάποια κείμενα που έγραφε αυτήν την εποχή και οτι αυτός ήταν και ο λόγος που καθυστερούσε η αναχώρησή του από την Θεσσαλονίκη.
Θέλω να διευκρινίσω οτι ο πατέρας μου δεν ήταν μόνος ούτε στην κοινωνική του ζωή αλλά ούτε και στην προσωπική, κάτι που το γνωρίζουν οι περισσότεροι. Άλλωστε αυτό φαίνεται και από τις κλήσεις του κινητού του τηλεφώνου και από το προσωπικό του φαξ.
Θα παρακαλούσα θερμά και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που έχουν απλώσει ένα άθλιο πέπλο μυστηρίου γύρω από τον θάνατο του πατέρα μου και "βγαίνουν έξω από τα ρούχα τους" από την τόση μοναξιά, και των ανθρώπων που εξακολουθούν να δηλώνουν το "πόσο μόνος ήταν προς το τέλος…" διαμορφώνοντας έτσι την γνώμη του κοινού, να διασταυρώνουν πρώτα τις πληροφορίες που έχουν και να αντλούν αυτές τις πληροφορίες από το άμεσο περιβάλλον του και όχι από όποιον τους φαίνεται πως "γράφει" καλύτερα στο φακό της δημοσιότητας ή σε όποιον τους "κάτσει" για μία δήλωση.
Επίσης θα ήθελα να πω, οτι ο Μανώλης Ρασούλης ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε και ουδέποτε πρόδωσε την ιδεολογία του για επικοινωνιακούς λόγους και εγώ προσωπικά δεν θα το κάνω αυτό διπλά. Και για εκείνον και για εμάς που τον ζήσαμε. Γι' αυτό, η συχνή (και αποκλειστική) εμφάνιση πλάνων στις ειδήσεις από τη διάρκεια της αποχαιρετιστήριας τελετής, διάφορων "γεμάτων ευαισθησία" στεφάνων που θα προκαλούσαν την διαστρέβλωση των θέσεων του πατέρα μου και την ιδιαίτερη δυσαρέσκειά του, είναι άκομψη και ανεπιθύμητη.
Η χθεσινή ημέρα της συνοδείας του, στο καινούργιο αυτό ταξίδι που διάλεξε να κάνει, ήταν γεμάτη από εκατοντάδες φίλους, βαθύτατη αγάπη, πολλή Συγκίνηση, και ιδιαίτερη Συνείδηση…
Και τώρα πια μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως ο Μανώλης Ρασούλης "Έφυγε πλήρης Ιδεών".
Οι άχαρες εξηγήσεις και η άγνοια κάποιων
Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια που διάβασα ως τώρα γύρω από την "εγκατάλειψη" του πατέρα μου και βρίσκομαι πραγματικά σε μία πολύ δύσκολη θέση να αναγκάζομαι να μιλήσω για τον μπαμπά μου, που έτυχε (για εμένα) να είναι ο Μανώλης Ρασούλης. Εκείνος δεν είναι εδώ να μου δώσει τα λόγια που θα ήθελε να γραφτούν γύρω από τον τόσο ξαφνικό θάνατό του.
Δύο μέρες τώρα λέω με οτι δύναμη μου έχει μείνει πως ο μπαμπάς κάθε άλλο παρά μόνος ήταν. Αν γνωρίζατε το πόσους ανθρώπους είχε γύρω του που τον λάτρευαν και τους λάτρευε, θα τρομάζατε. Διαβάζω και ακούω όλα αυτά που υποθέτουν όλοι, προσπάθησα να μην ταραχτώ και να μην δίνω σημασία στην αντίληψη του κάθε ανθρώπου που ακόμα και από βαθειά λύπη και ενδιαφέρον θα μπορούσε να τονίσει πόσο μοναχικός ήταν ο θάνατός του.
Αλλά, ο θάνατος του ΔΕΝ ήταν μοναχικός. Ήταν ατυχής… Και αυτό είναι που μας έχει τρελάνει ακόμα πιο πολύ, κι εμένα και το άμεσο περιβάλλον του. Σε όλη μου τη ζωή τον θυμάμαι με μία βαλίτσα στο χέρι να ταξιδεύει και να "χάνεται" σε διάφορα χωριά και ακόμα πιο πολύ σε διάφορα παραλιακά μέρη της Κρήτης που του άρεσαν πιο πολύ. Ειδικά όταν πήγαινε να ξεκουραστεί στον φίλο του τον Ρουσσέτο στην Κερά, δεν υπήρχε περίπτωση να τον βρεις. Και δεν υπήρχε περίπτωση να σου πει ο Ρουσσέτος που είναι. Το ξέρω, γιατί ήμουν εκεί. Στα χωριά, στη θάλασσα, στην Κερά.
Οι μικρές απομονώσεις του πατέρα μου ήταν τόσο συχνές που οι πολύ δικοί του άνθρωποι πολλές φορές διαμαρτύρονταν οτι δεν γίνεται να εξαφανίζεται έτσι, γιατί πολλές φορές είχαν να του πουν και πιο επείγοντα πράγματα. Από την εποχή της κινητής τηλεφωνίας και μετά, άρχισε να γίνεται πιο προσβάσιμος και παρόλο που μιλούσε πάντα σε όποιον του τηλεφωνούσε, λόγω του ότι πολλές φορές χτυπούσε τόσο συχνά το τηλέφωνό του στο τέλος του λέγαμε να το κλείσει γιατί μέναμε όλοι νοκ αουτ. Το έκλεινε, και πολλές φορές ξεχνούσε να το φορτίσει. Τα διάφορα ηλεκτρονικά δεν ήταν και το καλύτερό του. Τόσο πια που είχα μεγαλώσει σε αυτές του τις συνήθειες που έγινα έτσι κ εγώ. Και τελικά φτάναμε να μου αφήνει μηνύματα στον τηλεφωνητή του κινητού μου "Ναταλίτσα πάμε για κεντάκυ;" (3 δευτερόλεπτα παύση)… άσε και κανένα τηλέφωνο ανοιχτό ..ciao!.." Και πάντα θύμωνα και του έλεγα "Εσύ λες σε μένα να αφήνω το τηλέφωνο ανοιχτό;;!!" και γελούσε και πάντα συνέχιζε να κάνει το ίδιο.
Αυτή τη φορά στράβωσε εντελώς η κατάσταση. Ήμασταν όλοι έτσι τοποθετημένοι που κανείς δεν έβρισκε κανέναν. Εκείνος στη Θεσσαλονίκη, εμείς όλοι στην Αθήνα και οι πιο κοντινοί του άνθρωποι στη συμπρωτεύουσα, και αυτοί Αθήνα και εκτός πόλεως. Μίλησε μια μέρα πριν φύγει με τον άντρα μου στο τηλέφωνο. Έπαιρνε κατ 'ευθείαν εκείνον για να αποφύγει να αφήνει πάλι μηνύματα στον τηλεφωνητή μου. Ήταν κεφάτος. Δεν φαντάστηκε κ εκείνος πως ο πόνος που ένιωθε τον τελευταίο καιρό στην πλάτη προερχόταν από την καρδιά και έκανε κάποιες φορές Σιάτσου για να μην πονάει νομίζοντας οτι είναι μυοσκελετικό το θέμα. Την άλλη μέρα από το τηλεφώνημα, ήταν ευδιάθετος και όπως πάντα με παρέα για εσπρέσσο, σινεμά και το βράδυ για φαγητό. Εκείνος πήγε στο σπίτι του και οι υπόλοιποι εκτός Θεσσαλονίκης. Έκλεισε το κινητό. Πάντα το έκλεινε για να κοιμηθεί. Και αν ήμασταν τυχεροί, το φόρτιζε κιόλας. Κανένας δεν ανησύχησε ιδιαίτερα για την άλλη μία εβδομάδα που δεν άνοιγε το κινητό. Η φίλη που τον βρήκε, δεν είχε ζήσει την συχνότητα των μικρών διαφυγών του. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.
Ο μπαμπάς δεν ήταν καθόλου μόνος του. Όλη μέρα ήταν με φίλους και συνεργάτες ή μ' εμάς και τ' αδέλφια του. ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Αλλά αυτή τη φορά στράβωσαν όλα. Δεν ξέρω γιατί. Σπάω το κεφάλι μου να βρω το γιατί. Και αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο… Και ειδικά όταν διαβάζω ότι ήταν μόνος και παρατημένος. Σαν να μιλάμε για άλλον άνθρωπο. Όμως δεν είναι εδώ να διαβάσει τα όσα λέγονται, και για εμάς παραείναι βαρύ το φορτίο… Αλλά δυστυχώς ένας τέτοιος θάνατος έχει και τις παρενέργειές του. Και δεν ξέρω τι είναι πιο βαρύ… Οτι δεν θα ξαναδώ τον μπαμπά μου ή οτι πρέπει να δίνουμε τέτοιες άχαρες εξηγήσεις;
Θέλω να παρακαλέσω όλους όσους τον γνώριζαν, να μην αφήσουν την τελευταία εικόνα του πατέρα μου να είναι μία εικόνα ενός εγκαταλελειμμένου ανθρώπου, γιατί ήταν δυνατός μαχητής και μειώνεται όλος του ο αγώνας με αυτά που ακούγονται. Ο ίδιος είπε "γνώρισα το τραγούδι και αγάπησα τους ανθρώπους" και ακριβώς γι' αυτό είχε τόσους γύρω του που και τον αγαπούσαν και σέβονταν τις μικρές του απομονώσεις. Και μην νομίζετε, ακόμα και σ' αυτές τις "μοναχικές του στιγμές" ήταν κάπου με κάποιον. Αυτή τη φορά η διαλεκτική είχε πάρει την απόφασή της να βρεθεί χωρίς τη σωματική παρουσία των ανθρώπων του. Ήταν αναζητητής της αλήθειας και πάντα η αλήθεια θα περιβάλλει το όνομα του. Και θα το φροντίσω αυτό μέχρις εσχάτων και θα κάνουμε όλοι ότι χρειαστεί.
Ναταλία Ρασούλη
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου