«Τρεφόμενη, τις περισσότερες φορές, από τα τραγούδια και τις ιστορίες των τραγουδοποιών που, με έναν μαγικό τρόπο, ήξεραν να γράφουν έμμετρα σε χαρτί και μετά να σκαλίζουν τις λέξεις πάνω στα τάστα μιας κιθάρας, οι δικοί μου καρποί μπαίνανε μέσα σε ένα συρτάρι, αμπαρωμένοι, σαν μικρές καταγραφές αναμνήσεων, απαραίτητες να ανατρέχω σε αυτές για το ξεδίπλωμα του μεγαλώματός μου. Δύο φίλοι ανοίξανε αυτό το συρτάρι κι ύστερα ξεκινήσαμε με τον Νεκτάριο, λίγο πριν το μάθημα φωνητικής, να σκιτσάρει αυτός τις σκέψεις μου κι εγώ να βάζω λέξεις στις εικόνες του».
Στις Εκδόσεις Πατάκη υποδεχόμαστε με χαρά το νέο βιβλίο της Μαρίας Παπαγεωργίου. Μια συλλογή από πεζά ποιήματα ή ποιητικά μικροδιηγήματα, αναπάντεχες, σουρεαλιστικές, ειλικρινείς και αυθεντικές ιστορίες. Μικρά κομμάτια σκέψεων με κέντρο τη γυναίκα που περιδιαβαίνει στον ψυχισμό της ενταγμένη σε ένα περιβάλλον άλλοτε αστικό κι άλλοτε επαρχιώτικο, αλλά κατεξοχήν σκληρό και αφιλόξενο, ακόμα κι όταν αυτό το περιβάλλον είναι ο ίδιος ο εαυτός της, λίγο πριν –ή και αφού– μάθει να τον αγκαλιάζει.
Η κοινωνία, οι άλλοι, ο εαυτός και η εναγώνια τριβή τους. Ο έρωτας ως θεραπεία και ως πηγή μοναξιάς. Τα ζώα ως ισότιμες υπάρξεις. Οι μάνες, οι φόβοι, οι πόνοι. Τα λάθη. Με σύντομα, μεστά, μεταξύ αλήθειας και ονείρου κείμενα, που οργανώνονται σε τέσσερις κατηγορίες –του κυνηγού, του κυνηγημένου, του φτωχού και του ερωτευμένου (που δεν μπορεί παρά να γαβγίσει)–, και με το απόλυτα προσωπικό ύφος της Μαρίας Παπαγεωργίου, το Γάβγισμα είναι η πρώτη της κατάθεση στον χώρο της λογοτεχνίας και το δεύτερο βιβλίο της έπειτα από το Μια χαραμάδα πανικού (μια προσωπική αφήγηση για την αγχώδη διαταραχή που επανακυκλοφορεί σε 4η έκδοση από τις Εκδόσεις Πατάκη). Εικονογράφηση: Νεκτάριος Βάλβης.
Ένα μικρό απόσπασμα:
Απόβαρο (σελ. 63)
Που άφησα τα 55 κιλά μου πάνω στο δικό σου σώμα και με έπαιρνε βαθιά ο ύπνος ύστερα από τις απανωτές, συντονισμένες μας πυρηνικές σχάσεις.
Ξυπνούσα μετά από ώρες και ήμουν ακόμα εκεί, μπρούμυτα. Να προτάσσω τα στήθη μου στο ανάσκελο ανάγλυφό σου σώμα.
Μέχρι και ο ύπνος είχε άγνοια ατομικότητας. Όλα μαζί, σαν ένα. "Να αφήνεις το βάρος σου κάπου" μου έλεγε το μισοκοιμισμένο χαμόγελό σου "όσο μεγάλο και να γίνει".
Σίγουρα το θυμάμαι.
Ιδίως τις εποχές που παχαίνω.
Η Μαρία Παπαγεωργίου γεννήθηκε στα Γρεβενά. Από το 2010 δραστηριοποιείται στην Αθήνα ως τραγουδοποιός, μουσικός, μουσική παραγωγός και δασκάλα φωνητικής. Με τη μουσική και με την μπάντα της ταξιδεύει στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Ευρώπη, ανοίγοντας συνεχώς καινούριους δρόμους. Έχει κυκλοφορήσει έξι προσωπικούς δίσκους, που την έχουν καθιερώσει ως μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες και performers της σύγχρονης μουσικής σκηνής, με έντονα προσωπικό στίγμα και εκλεκτές συνεργασίες.
Ανάμεσά τους, η δισκογραφική συνάντηση με τον Μίκη Θεοδωράκη («Αλληλογραφία») και η συναυλιακή ανάγνωση του έργου του Θάνου Μικρούτσικου («17 ταπεινά ρέκβιεμ για το μέλλον»).
Έχει επίσης υπάρξει ραδιοφωνική παραγωγός στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και performer στις ομάδες Quasi Stellar της χορογράφου Αποστολίας Παπαδαμάκη και Κοπέρνικος του Άγγελου Αγγέλου και της Έμης Σίνη. Έχει γράψει μουσική για ταινίες μικρού μήκους (Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής, Φεστιβάλ Καννών), για θέατρο και video games.
Το 2016 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Suburban το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Μια χαραμάδα πανικού (ο τίτλος του βιβλίου ήταν παραχώρηση του Χρήστου Θηβαίου από το ομώνυμο τραγούδι των Συνήθων Υπόπτων, σε στίχους και μουσική του ίδιου), μια προσωπική αφήγηση για την αγχώδη διαταραχή, το οποίο επανεκδόθηκε το 2025 από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου