Λαχταρώ: Ένα μέρος δίχως Χριστούγεννα, δίχως Πάσχα, δίχως εθνικές εορτές. Ένα απάνεμο, περίκλειστο κρατίδιο. Πότε πότε θα επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε γαλαζωπές ανταύγειες από παιδικό ουρανό. Τίποτε άλλο.
Έτρεχα να αγοράσω το τετράδιο. Πίσω στο σπίτι η µαµά καβούρδιζε τον χαλβά. Το γλυκό που ακόµα αγαπώ. Όταν θα γύριζα, θα ήταν όλοι εκεί. Ο µπαµπάς, η µαµά, τ’ αδέλφια, η Μαριώ. Τα είχα όλα. Τους είχα όλους. Έτρεχα να αγοράσω το τετράδιο ξέροντας τι θα πει ευτυχία.
Η ποίηση έρχεται και τον βρίσκει ενώ έχει τόσο σοβαρές δουλειές. Ξαπλώνει στο κεφάλι του σαν γάτα που μουρμουρίζει για να την προσέξει. Οι λογαριασμοί μένουν απλήρωτοι επί μήνες. Πρόσφατα του έκοψαν το νερό, αλλά αυτός ζητάει απτόητος να ξεδιψάσει από τη γάργαρη πηγή των λέξεων.
Το θέατρο είναι τόπος φαντασμάτων και ιδεών. Μετά έβαλα
φόβο,ιδρώτα και χαρά. Μαζί κι ένα κοστούμι. Έπειτα έρχονται οι άνθρωποι. Λόγια
και σώματα επί σκηνής. Η πρώτη πράξη πάντα πιο σφιγμένη. Στην δεύτερη επιτέλους
χαλαρώνει η κοιλιά, καλό σημάδι. Στην τρίτη συντελείται η ένωση. Χέρια
πιάνονται να υποκλιθούν με ιερό ναρκισσισμό. Ζωή και θάνατος μέσα σε δύο ώρες
Οι άνθρωποι φεύγουν, οι ηθοποιοί ξεβάφονται, και η αυλαία περιμένει κόκκινη. Να
ξανανοίξει.
Τέσσερα από τα εξήντα πέντε σύντοµα "κείµενα ποιητικής πρόζας" που έγραψε ο σπουδαίος ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος πολλών ηθοποιών, Δηµήτρης Καταλειφός. Τα περισσότερα ποιήματα γράφτηκαν µέσα στον εγκλεισµό λόγω της πανδηµίας, από τα τέλη Φεβρουαρίου έως τις 21 Μαΐου 2020, παραµονή των γενεθλίων του και είναι αφιερωμένα, όπως γράφει χαρακτηριστικά, στους απόντες. Μπορεί να είναι η πρώτη συγγραφική απόπειρα του κυρίου Καταλειφού, μπορεί τα ποιήματα να ονοματίζονται κείμενα ποιητικής πρόζας, αλλά η αληθινή ποίηση δεν κρύβεται.
Τα ποιητικά αυτά κείμενα έχουν ως κυρίαρχο θέμα τον χρόνο που περνά και την οδυνηρή απώλεια αγαπημένων προσώπων. Πρόκειται για μια ζωντανή, γλαφυρή και προσωπική καταγραφή των ιδεών και σκέψεων του ποιητή, που όμως αγγίζει βαθιά και καταφέρνει να αποτυπώσει αριστοτεχνικά στο χαρτί πολλές από τις σκέψεις που έρχονται αναπόφευκτα στο μυαλό μας όλη αυτή τη δύσκολη χρονική περίοδο. Λόγω του παρατεταμένου εγκλεισμού το θέατρο έκλεισε και ο Δημήτρης Καταλειφός, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, βρέθηκε απέναντι στον εαυτό του, χωρίς άλλες υποχρεώσεις και δραστηριότητες, και πραγματικά μεγαλούργησε και σε αυτόν τον τομέα. Χωρίς υπερβολή αποτέλεσε ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία αυτής της χρονιάς.
Καλοτάξιδο και πολύ θα θέλαμε κι άλλες συγγραφικές καταθέσεις από τον εξαίρετο αυτό καλλιτέχνη!
Ο Δηµήτρης Καταλειφός γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα και µεγάλωσε στη Νέα Σµύρνη. Ο πατέρας του ήταν από τη Σέριφο και η µητέρα του από τη Σµύρνη. Αποφοίτησε από τη δραµατική σχολή του Πέλου Κατσέλη το 1975. Από τότε εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο, στον κινηµατογράφο και σποραδικά στην τηλεόραση· έχει επίσης σκηνοθετήσει µερικές παραστάσεις. Τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 υπήρξε ιδρυτικό µέλος της Εταιρείας θεάτρου «Η Σκηνή» και του Θεατρικού οργανισµού «Μορφές» αντίστοιχα.
Έχει τιµηθεί µε το βραβείο Αιµίλιος Βεάκης (2002-2004) για τις ερµηνείες του στο θεατρικό έργο Ξεριζωµός του Φρίελ και στα µονόπρακτα Αυτός και το παντελόνι του του Ιάκωβου Καµπανέλλη, Κύκνειο άσµα του Τσέχοφ και Η τελευταία µαγνητοταινία του Κραπ του Μπέκετ· µε το βραβείο κοινού του περιοδικού Αθηνόραµα, επίσης για τον Ξεριζωµό (2003), τους Βρικόλακες του Ίψεν (2005) και τον Επιστάτη του Πίντερ (2011). Το 1987 του απονεµήθηκε το βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερµηνεία του στην ταινία Θεόφιλος του Λάκη Παπαστάθη. Από την εφηµερίδα Έθνος τιµήθηκε το 2008 µε το βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου για την ερµηνεία του στην τηλεοπτική σειρά Το Δέκα της Πηγής Δηµητρακοπούλου.
Έχει διδάξει υποκριτική στη δραµατική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, στο θεατρικό τµήµα του Πανεπιστηµίου Πατρών και του Α.Π.Θ, κ.ά. Από το 1993 έως το 2000 ήταν συνδηµιουργός της δραµατικής σχολής του «Εµπρός».
Οι Συµπληγάδες γενεθλίων (Εκδόσεις Πατάκη, 2020) είναι η πρώτη του συγγραφική απόπειρα. Στο εξώφυλλο το έργο Μνήμη είναι του Δημήτρη Καταλειφού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου