"Ένα πουλί στον ώμο μου" είναι ο τίτλος ενός νέου εξαιρετικού παιδικού βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Κόκκινη Κλωστή Δεμένη. Συγγραφέας και εικονογράφος η Βελγογαλλίδα Σιμπίλ Ντελακρουά, γεννημένη στις Βρυξέλλες (25/11/1974). Τη μετάφραση έχει αναλάβει η έμπειρη Εύη Γεροκώστα, συγγραφέας παιδικών βιβλίων επίσης.
Η ιστορία αναφέρεται σε ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, την αυτοπεποίθηση των μικρών παιδιών και την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Η μικρή εσωτερική φωνή που όλοι ακούμε, (ναι αυτή που αποθαρρύνει, μειώνει, περιορίζει τις καλύτερες προθέσεις καμιά φορά) παίρνει τη μορφή ενός πουλιού που στηρίζεται στον ώμο της ηρωίδας μας, κουβεντιάζοντας μαζί της, αποκτώντας όλο και πιο μεγάλη δύναμη. Γίνεται όλο και πιο επιβλητικό. Και έρχεται η στιγμή που γίνεται τόσο δυνατό, σχεδόν ασταμάτητο.
Και ενώ η μικρή μας ηρωίδα ήθελε να αποκτήσει φίλους, να παίξει μαζί τους, σιγά σιγά απομονώνεται και ακούει μόνο το όμορφο πολύχρωμο πουλί. Στην αρχή της φάνηκε όμορφο, ήρθε να ξεκουραστεί στον ώμο της και μιλάει μια δική του γλώσσα. Μια γλώσσα που μόνο οι δυο τους καταλαβαίνουν. Μια γλώσσα που κτίζει έναν τοίχο αόρατο ανάμεσα σε αυτή και τα άλλα παιδιά…
Και λίγο λίγο το πουλάκι μεγαλώνει, μιλά όλο και περισσότερο και πιο δυνατά, ενώ το κορίτσι σιωπά… στη σκιά του εισβολέα συντρόφου που την απομονώνει από τους άλλους γύρω της. Θέλει να απαλλαγεί από αυτό, να γκρεμίσει τον τοίχο, αλλά δεν ξέρει πώς, μέχρι που μια συμμαθήτριά της αντιλαμβάνεται την ανησυχία της και της απλώνει το χέρι. Και όλα αλλάζουν!
Η ιστορία αναφέρεται σε ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, την αυτοπεποίθηση των μικρών παιδιών και την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Η μικρή εσωτερική φωνή που όλοι ακούμε, (ναι αυτή που αποθαρρύνει, μειώνει, περιορίζει τις καλύτερες προθέσεις καμιά φορά) παίρνει τη μορφή ενός πουλιού που στηρίζεται στον ώμο της ηρωίδας μας, κουβεντιάζοντας μαζί της, αποκτώντας όλο και πιο μεγάλη δύναμη. Γίνεται όλο και πιο επιβλητικό. Και έρχεται η στιγμή που γίνεται τόσο δυνατό, σχεδόν ασταμάτητο.
Και ενώ η μικρή μας ηρωίδα ήθελε να αποκτήσει φίλους, να παίξει μαζί τους, σιγά σιγά απομονώνεται και ακούει μόνο το όμορφο πολύχρωμο πουλί. Στην αρχή της φάνηκε όμορφο, ήρθε να ξεκουραστεί στον ώμο της και μιλάει μια δική του γλώσσα. Μια γλώσσα που μόνο οι δυο τους καταλαβαίνουν. Μια γλώσσα που κτίζει έναν τοίχο αόρατο ανάμεσα σε αυτή και τα άλλα παιδιά…
Και λίγο λίγο το πουλάκι μεγαλώνει, μιλά όλο και περισσότερο και πιο δυνατά, ενώ το κορίτσι σιωπά… στη σκιά του εισβολέα συντρόφου που την απομονώνει από τους άλλους γύρω της. Θέλει να απαλλαγεί από αυτό, να γκρεμίσει τον τοίχο, αλλά δεν ξέρει πώς, μέχρι που μια συμμαθήτριά της αντιλαμβάνεται την ανησυχία της και της απλώνει το χέρι. Και όλα αλλάζουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου