Ένας περίεργος ξένος

Το μυθιστόρημα "Ένας περίεργος ξένος" του Κύρου Πόντε (Εκδόσεις Γκοβόστη, Σεπτέμβριος 2019) πραγματεύεται το θέμα του χωρισμού των Ρωμιών του Πόντου με βάση το θρήσκευμα και τις ψυχικές συνέπειες που μπορεί να έχει η απόκρυψη της ταυτότητας πάνω στις ζωές των ανθρώπων.

Γλωσσολόγος και διδάκτορας Νευροεπιστημών ο Κύρο Πόντε (φιλολογικό ψευδώνυμο του Κυριάκου Σιδηρόπουλου) γεννήθηκε το 1972 στο Έσλινγκεν της Δ. Γερμανίας. Μεγάλωσε όμως στη Θεσσαλονίκη, την οποία έμελλε πάλι να εγκαταλείψει για σπουδές πρώτα στο Φράιμπουργκ και έπειτα στη Τυμβίγη. Ο Κύρο Πόντε είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων Γερμανίας. Είναι παντρεμένος, έχει έναν γιο και ζει και εργάζεται μεταξύ Στουτγάρδης και Τυμβίγης. Εκτός από τα επιστημονικά του συγγράμματα έχουν εκδοθεί η ποιητική του συλλογή "Τα της μνήμης και του έρωτα" (BoD, 2018, ελληνικά) καθώς και η σειρά διηγήσεων „Το μήλο έπεσε από το αριστερό χέρι της Αφροδίτης“ (Groβenwahnverlag, 2015, γερμανικά). Στις μεταφραστικές του δουλειές ανήκουν μεταξύ άλλων "Το τελευταίο αντίο" (γερμ. "Das letzte Adieu") του Βασίλη Βασιλικού (edition buntehunde, 2009). Το 2007 ίδρυσε τη διαδικτυακή πύλη λογοτεχνίας Inlitera από την οποία προέκυψε η ανθολογία "Netzwerke", καθώς επίσης και μια σειρά συνεντεύξεων με λογοτέχνες. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στην ιστοσελίδα www.kyro-ponte.de.

Ουσιαστικά δεν ήξερε σχεδόν τίποτα για την ιστορία των γονιών του. Πώς λοιπόν να προέκυπτε θύμηση από κάτι που δεν είχε ζήσει και δεν γνώριζε; Η μητέρα του απέφευγε να μιλήσει για το παρελθόν. Τις ελλιπείς γνώσεις, τις είχε συλλέξει από αποσπασματικές διηγήσεις της μεγαλύτερης αδελφής του. Για να αυτοπαρηγορηθεί, προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ελλιπείς γνώσεις για το παρελθόν των γονιών τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι κατείχαν όμως πολύ περισσότερα από αυτόν, που ούτε καν το όνομα τού πατέρα του δεν γνώριζε. Δυστυχώς, δεν είχε την υπερφυσική ικανότητα ενός Όσκαρ Μάτσερατ να θυμάται περιστατικά που συνέβησαν πριν γεννηθεί. 

Αρκετά νωρίς κατάλαβε ότι η οικογένειά του δεν ήταν πλήρης, της έλειπε ένα μέλος. Τον ακριβή λόγο δεν τον έμαθε ποτέ. Ήταν ένας χωρισμός, μια ανεκπλήρωτη αγάπη; Όφειλε, άραγε, τη ζωή του στην τύχη, σε μια σύντομη ερωτική περιπέτεια; Αργότερα δεν τον ενδιέφερε καθόλου η ιστορία του πατέρα του. Είχε συμβιβαστεί με την απουσία του. Δεν μπορούσε σε όλη του τη ζωή να τρέχει ξοπίσω του, πίσω από ένα φάντασμα. Τώρα, όμως, η αναζήτησή του γινόταν αναγκαία, αφού ήλπιζε έτσι να αντισταθμίσει την απουσία της μητέρας του και να μάθει επιτέλους τον λόγο της σιωπής και του θανάτου της. 

(Από το οπισθόφυλλο).