Από τη θλίψη του σώματος στο Με λένε Θάνατο

Πριν και μετά το «Ιατρείον Ασμάτων» (2005) της Στέλλας Βλαχογιάννη, για το οποίο είχαμε γράψει εδώ, η αξιόλογη δημοσιογράφος, είχε εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: «Η θλίψη του σώματος» (2003, Μικρή Άρκος) και «Με λένε Θάνατο» (2010, Μετρονόμος). Επίσης, έχει γράψει το θεατρικό έργο «Μην παίζεις με τα χώματα» (2010), το οποίο παρουσιάστηκε με επιτυχία, ενώ είχε αναλάβει και την επιμέλεια δύο μουσικών ημερολογίων: «Ημερολόγιο 2009» (Εμπειρία Εκδοτική, 2008) και «Τραγουδώντας ποιήματα» (Παράξενες Μέρες, 2013). Έκτοτε, σιωπή. Τα εξώφυλλα και στις δύο ποιητικές της συλλογές είναι του Νίκου Βλαχογιάννη.

Παρακάτω, ορισμένα αποσπάσματα από τον ποιητικό λόγο της Στέλλας Βλαχογιάννη, η οποία γεννήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1957 στην Τρίπολη, μεγάλωσε στο Ναύπλιο και στο Μαρούσι και ζει στην Αθήνα, όπου και εργάστηκε σε πολλές εφημερίδες, περιοδικά, αλλά και στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.

Η θλίψη του σώματος

Η θλίψη του σώματος είναι δύο μάτια από νερό που εχθρεύονται τους κωπηλάτες ένα σύννεφο μια απορία είναι ο χαμένος ύπνος είναι και το παράπονο η μουσική που δεν έχει λόγια παρά έγχορδα δάκρυα είναι η θλίψη του σώματος το μαύρο μου πουλόβερ είναι που αποκρούει το φως η θλίψη του σώματος ένα τίποτα είναι ένα φτερό ένα γεια σου ένα κορίτσι η θλίψη του σώματος το απόγευμα μια πόλη που τη στοιχειώνουν οι ακατοίκητοι η θλίψη του σώματος είναι.

Επίλογος

Είμαστε τα βράδια μας

Κι εκείνο το γλυκό κίτρινο

Που φωτίζει τους έρωτές μας

Και που μπορεί να είναι απλώς

Η τρέλα που έρχεται.

Συσσίτιο

Ανάμεσα σ’ ένα γέλιο και έναν βήχα

αφησα την τελευταία μου εξομολόγηση.

Δεν κάρπισε.

Είδα με τα μάτια μου όμως να την παίρνουν τα πουλιά

και να την αφήνουν στα συσσίτια

των αστέγων της Αγάπης.

Από τότε οι πένητες και οι λυπημένοι

με καλημερίζουν ανελλιπώς.

Κι όποιος αισθάνεται λίγο πιο θαρραλέος μού λέει:

Άμα κλάψετε, να μας πείτε.

Να έρθουμε να πιούμε.

Συστάσεις

Πριν να γίνω πέτρα

ήμουν ένα παραπεταμένο αγόρι.

Πέρασα τη ζωή μου

Ετοιμάζοντας τα καρφιά για τους Ζηλωτές

και σερβίροντας κρασί

στα πανδοχεία που σύχναζαν γενιές δολοφόνων.

Πριν να γίνω πέτρα

ήμουν ένα διωγμένο κορίτσι

που τρελάθηκε νωρίς

και χωρίς μαλλιά δέρμα και δάκρυα

διάβαζα το μέλλον

στα ίχνη που άφηναν πίσω τους οι αναστημένοι.

Με λένε Θάνατο.