Παλιές Συνεντεύξεις του Θανάση Γκαϊφύλλια στα "Νέα" και στο "City" της Θεσσαλονίκης

-->

Η συνέντευξη που παραχώρησε ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας στο Χρήστο Μιχαλέρη για λογαριασμό του περιοδικού City της Θεσσαλονίκης  (Οκτ. 2009)

 

-Τι κάνει τα τελευταία χρόνια ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας;

- Κάνω πολλά πράγματα εδώ πάνω στην Κομοτηνή, τα οποία επειδή δεν υπάρχουν στην τηλεόραση, δεν υπάρχουν παρά έξω. Πηγαίνω σε σπίτια διάφορα και βλέπω πως η τηλεόραση καθορίζει την πολιτιστική εμβέλεια των ανθρώπων ή καλύτερα πόσο τη στενεύει. Παρ’ όλο που είμαστε στην έκρηξη της πληροφορίας, ελάχιστοι είναι αυτοί που ξεφεύγουν... Πρόσφατα διάβαζα για την ανακαίνιση του Εθνικού θεάτρου στην Αθήνα και για την μισάωρη παράσταση του Παπαϊωάννου για την έναρξη. Κάτι το οποίο πληρώσαμε όλοι μας πολλά χρήματα και δεν έπαιξε σε κανένα τηλεοπτικό κανάλι... Το ίδιο συμβαίνει και με το Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας, το χρηματοδοτούμε όλοι μας, για να έχει ο Λαμπράκης και η παρέα του έναν ιδιωτικό, τελικά, χώρο, μιας και είναι για τόσο λίγους. Για εμάς ο Λαμπράκης φροντίζει να τρώμε άλλη πνευματική τροφή, άλλο πολιτισμό, λες και είμαστε σε άλλο σύμπαν! Ας μας δοκιμάζει βρε παιδί μου, όμως, αν νομίζει ότι είναι τόσο βαριά τα θεάματα εκεί... Λοιπόν, εμείς εδώ τα τελευταία χρόνια δουλέψαμε, μπόρεσα να κινητοποιήσω δυνάμεις απίστευτες που έχει μέσα του ο κόσμος κι ανεβάσαμε τον «Ήλιο, τον Ηλιάτορα» του Ελύτη το 2008, σε δική μου μελοποίηση, έτσι όπως το φανταζόμουν αυτό το έργο. Το παρουσιάσαμε με ανθρώπους από όλα τα στρώματα της Κομοτηνής και με μια εκπληκτική ορχήστρα και 46 εκτελεστές στη σκηνή, χορωδούς και σολίστες. Θα μπορούσε να βγει και παραέξω, αλλά δεν έδωσε την άδειά της η κυρία Ιουλίτα Ηλιοπούλου, η οποία είναι η διαχειρίστρια των δικαιωμάτων του Οδυσσέα Ελύτη.

-Πώς θα ήσουν αν ήσουν πιτσιρικάς στα σύγχρονα χρόνια;

-Πάλι ροκ μουσική θα τραγουδούσα... Ίσως θα είχα ενταχθεί στο κίνημα των ράπερ, ένα κίνημα που ερωτοτροπώ έστω και όψιμα. Θα ήμουν το ίδιο αθυρόστομος, καταγγέλλοντας τον περίεργο καθησυχασμό του νεοέλληνα, την αβάσταχτη ελαφρότητά του.

-Γιατί δεν εξαργύρωσες την αποδοχή που απέκτησες στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ’70, όπως αρκετοί άλλοι συνάδελφοί σου;

- Δεν νομίζω πως είμαι από τους λίγους, απλά οι λίγοι είναι αυτοί που έκαναν τη μεγάλη ζημιά. Στα τριάντα μου έκανα τη μεγάλη επιστροφή στην Κομοτηνή. Έβλεπα ότι όλη αυτή η ιστορία οδηγεί σε δύο δρόμους ή στο δρόμο του συμβιβασμού κι αυτός είναι ο δρόμος της επιβίωσης, αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντιμετωπίσεις τα πάγια της ζωής, ή να φύγω και κρατήσω ό,τι νόμιζα για μένα ιδανικό και κατά κάποιο τρόπο το διατήρησα, έχοντας εξασφαλίσει τον επιούσιο εδώ πάνω, κάνοντας μια παράλληλη εμπορική δραστηριότητα. Δεν γινόταν διαφορετικά, αφού δεν ήθελα να πω άλλα πράγματα από αυτά που είχα στο μυαλό μου. Οι άνθρωποι που παγιδεύτηκαν κάτω στην Αθήνα, δεν είχαν και άλλες λύσεις. Οι εκτελεστές αναγκάστηκαν να υπηρετήσουν πράγματα τα οποία σιχαίνονταν. Οι μουσικές σκηνές των light έως των βαρέων σκυλάδικων γέμισαν από εκπληκτικούς ροκάδες μουσικούς, γι’ αυτό κι έγινε αυτό το γελοίο μπαστάρδεμα, λαϊκό – ποπ –ροκ και τα ρέστα... Πιστεύω ακράδαντα πως όλα ξεκίνησαν από το 1981. Τότε με το που γίνεται ο σοσιαλισμός καθεστώς, αυτό που τόσο σοφά ο λαός είχε εξοβελίσει στην εθνική οδό, το σκυλάδικο, το πήραν και το έκαναν κεντρική σκηνή, στα κέντρα της Αθήνας και τα ονόμασαν κέντρα πολιτισμού, κατά Ευάγγελο Γιαννόπουλο.

- Η συναυλία σου στη Θεσσαλονίκη που είναι προσανατολισμένη;

-Την ετοιμάζουμε ψυχολογικά εδώ και πολύ καιρό, θα είναι η πρώτη που θα δώσουμε με την Λήδα Χαλκιαδάκη μετά από πολλά χρόνια. Φυσικά, ανταμώναμε σε μουσικές σκηνές με πολλούς άλλους, αλλά όχι εμείς οι δυο επί σκηνής. Απευθυνόμαστε κυρίως σε νεανικό κοινό, αυτή θα είναι η επιτυχία μας... Έχουμε να παρουσιάσουμε την ιστορία και την ταυτότητά μας... Επίσης, να σου πω ότι τις Δευτέρες του Νοεμβρίου θα κατεβούμε με τη Λήδα και θα τραγουδάμε στο Κύτταρο της Αθήνας μετά από 38 χρόνια... από τη χρονιά – ορόσημο του ανοίγματος του Κύτταρου το 1971, σε μια εποχή όπου κάθε Κυριακή σε όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής, δίνονταν εκπληκτικές πρωινές συναυλίες στους κινηματογράφους. Όλοι οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα ήταν απασχολημένοι με τις πρωινές αυτές συναυλίες που μάζευαν πολύ κόσμο. Με πολλή συγκίνηση θα κατεβούμε και πάλι στο Κύτταρο...

- Νιώθεις ικανοποιημένος;

-Εάν εκτιμηθεί από τους νεότερους ότι πορεύτηκα σύμφωνα με τις ιδέες και τα πιστεύω μου κι ότι δεν έγινα βάρος στη γη – και μόνο αυτό να εκτιμηθεί, είμαι ικανοποιημένος.

-Αρκεί να «φτάνεις» στους πολύ νεότερους...

- Είναι κι ευθύνη του νέου αυτή, να ψάχνει και σήμερα έχει τη δυνατότητα αυτή: να δει την ιστορία πίσω του, αλλιώς πώς θα πορευτεί; Γι’ αυτό φροντίζουν αυτό ακριβώς, να τους στερήσουν την ιστορία...

-Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που πρόσφατα σε βρήκα και μιλήσαμε στο internet. Πολλοί άνθρωποι της γενιάς σου αρνούνται έως και τα κινητά σήμερα, πόσο μάλλον το internet....

- Έχω τελείως διαφορετική γνώμη. Είναι ένα τρομερό παράθυρο σε όλον τον κόσμο, σε όλον τον πλανήτη, το internet. Αυτό που με απασχολεί είναι ότι δεν είμαι εξοικειωμένος με την τεχνολογία των υπολογιστών, μόνο αυτό. Αφού, όταν γράφω με το χέρι, γράφω στο πολυτονικό, ενώ στο πληκτρολόγιο δεν γίνεται αλλιώς. Παρ’ όλα αυτά νιώθω ότι συμμετέχω στην παγκόσμια κοινότητα, έρχομαι σε επαφή με τους ανθρώπους κι ακόμα κι αυτό είναι παρήγορο, γιατί προσεγγίζω και με προσεγγίζουν νέοι άνθρωποι με τους οποίους επικοινωνώ με το δικό μου τρόπο και δεν είναι καθόλου κακό και πάντα φυσικά επώνυμα... Αλλιώς ποιοι τελικά θα συζητούν;

-Καινούρια τραγούδια αναμένεται να εκδοθούν;

-Υπάρχει ακυκλοφόρητο υλικό, το οποίο αντιμετωπίζει τρομερές δυσκολίες, γι’ αυτό αποφάσισα να αρχίσω να ανεβάζω τα τραγούδια στο internet. Έχει κλείσει τον κύκλο της η παλιά ιστορία.

-Δώσε μας μια ελπίδα σου

-Το λέω και το τονίζω, ότι οι νέοι θα βρουν ένα φωτεινό μονοπάτι μέσα από αυτήν την εποχή της σύγχυσης, θα βρουν το δρόμο τους κι εμείς θα ακολουθήσουμε. Οι νέοι έχουν υποχρέωση να μπουν μπροστά...

Συνέντευξη στα "Νέα" και στον Γιώργο Αράπογλου (26/05/09)

-->[ 20 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ] 

-->

Πολίτης ενεργός, καλλιτέχνης, που έχει επιλέξει να ζει μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα και να εργάζεται για την ανάδειξη του πολιτισμού της Κομοτηνής, του ζωτικού του χώρου, όπως υποστηρίζει, ο τραγουδοποιός Θανάσης Γκαϊφύλλιας παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις πολιτικές εξελίξεις και ελπίζει η νέα γενιά με τη βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας να βρει τρόπους να οδηγήσει το ελληνικό τραγούδι μακριά από τη σύγχυση στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Εποχή πολιτικών εξελίξεων. Τις παρακολουθείτε;

Με μεγάλο ενδιαφέρον. Ελπίζω πως ο κυνισμός και η αυθάδεια των μετρίων θα βοηθήσει τον Έλληνα ψηφοφόρο να πάρει τη γενναία απόφαση και να στείλει για πάντα τους «συμπαίκτες» στον κάλαθο των αχρήστων.

Ανησυχείτε για τη σημερινή κατάσταση;

Εάν αυτά που συμβαίνουν δεν απειλούσαν τη δημοκρατία και τη χώρα, απλά θα ξεκαρδιζόμουν στα γέλια.

Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι πολιτικοποιημένος;

Αν είναι, αυτό θα καθορίζει αναπόφευκτα και το έργο και τη στάση του απέναντι στα πράγματα.

Υπάρχει πολιτική σκέψη σήμερα στην τέχνη;

Παρ΄ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των κρατούντων και των μέσων εθνικής αποβλάκωσης να πείσουν για το αντίθετο, η τέχνη χωρίς την πολιτική σκέψη ηχεί ως τενεκές ξεγάνωτος.  

Είχατε προτάσεις για συμμετοχή σε κάποιο ψηφοδέλτιο;

Κατά καιρούς δέχτηκα πολλές από διάφορους πολιτικούς χώρους, αλλά απαντούσα σταθερά αρνητικά. Μόνο το 1994 μπήκα στο ψηφοδέλτιο του αείμνηστου δημάρχου Γιώργου Παπαδριέλλη, αλλά απέτυχα.
Έκτοτε παραμένω ενεργός πολίτης, καθόλου αδιάφορος για ό,τι συμβαίνει στον τόπο.

Γιατί στείλατε επιστολή δυσαρέσκειας στον υπουργό Μεταφορών;

Ο επικοινωνιακός τρόπος που αντιμετώπισε τις αποκαλύψεις για το «Four Seasons» ήταν επιεικώς απαράδεκτος. Χρωστούσε μια γενναία απάντηση στους ανθρώπους που τον στήριξαν.

Πήρατε απάντηση;

Ευθέως όχι. Πλαγίως ναι. Σε συνέντευξή του παραδέχτηκε το λάθος του.

Ο πολιτικός οφείλει να μην ξεχνάει την καταγωγή του;

Γιατί θα πρέπει να μας απασχολούν τα αυτονόητα;

Πετυχαίνετε την αρμονική συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων με τη μουσική.
Μπορούν οι διαφορές να γεφυρωθούν και στην κοινωνία;

Η κίνηση που έκανα με τους φίλους μου από τη μειονότητα αυτό τον σκοπό είχε και τον πέτυχε. Βοηθήσαμε να λειώσουν οι πάγοι.

Θέμα νοοτροπίας ή και πολιτικών αποφάσεων;

Εάν οι τοπικές ηγεσίες χριστιανών και μουσουλμάνων είχαν όφελος από την ειρηνική συνύπαρξη, σε μια νύχτα η Θράκη θα γινόταν ένας παραδείσιος τόπος.

Επιλέξατε να μην κατεβείτε στο κέντρο. Αισθάνεστε δικαιωμένος;

Κατέβηκα στην Αθήνα και έμεινα εφτά χρόνια. Την απόφαση για επιστροφή την πήρα στα τριάντα. Κατάφερα να πετύχω τα περισσότερα από όσα έβαλα στο μυαλό μου και να ζήσω μέσα στη μουσική που αγάπησα από μικρό παιδί, χωρίς να είμαι ολιγαρκής. Λυπάμαι όσους βασανίζει το ανικανοποίητο!

Τι σας κάνει να επιστρέφετε πάντα στην Κομοτηνή;

Είναι ο ζωτικός μου χώρος. Η οικογένεια, οι φίλοι μου, η βόλτα στην αγορά, η πολυτέλεια του χαλαρού ρυθμού. Είναι μια όμορφη, ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα πόλη, που κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερη.

Έχει δυνατότητες να αξιοποιήσει το δυναμικό της;

Υπάρχουν στην Ελλάδα τόσα φωτισμένα μυαλά στην τέχνη και την επιστήμη- και ποιοι ανέλαβαν να διαχειριστούν τον πολιτισμό μας τα τελευταία χρόνια; Άνθρωποι αδιάφοροι έως άσχετοι. Η Κομοτηνή, λοιπόν, στο κεφάλαιο «πολιτισμός» δεν κάνει τη διαφορά. Ακολουθεί την πεπατημένη.

Οι νέοι καλλιτέχνες να παλεύουν στον τόπο τους ή να πηγαίνουν αμέσως στη μεγάλη πόλη;

Τα πραγματικά ταλέντα θα βρουν το δρόμο τους. Κανείς, κυρίως σήμερα, δεν μπορεί να τα εγκλωβίσει. Το διαχρονικό και μεγάλο πρόβλημα είναι τα «ψώνια». Θα τους έλεγα να κάτσουν στ΄ αυγά τους.

Η κρίση έχει επηρεάσει το ελληνικό τραγούδι;

Το ελληνικό τραγούδι βιώνει τη δική του κρίση εδώ και 15 χρόνια. Από 2.500 δισκοπωλεία ζήτημα αν έχουν μείνει 150.
Το τοπίο άλλαξε άρδην με την εισβολή της ψηφιακής τεχνολογίας.

Δισκογραφική εταιρεία ή αυτοέκδοση;

Όλα οδηγούν στη δεύτερη λύση.

Γράφονται σήμερα καλά τραγούδια;

Είμαι καλοπροαίρετος ακροατής και παρακολουθώ, κυρίως μέσα από το Διαδίκτυο, τις νέες μουσικές παραγωγές, αλλά όλο και πιο σπάνια συγκινούμαι από ένα τραγούδι. Υπάρχει μια σύγχυση σε όλα τα επίπεδα. Ελπίζω προσωρινή.

Έχετε δηλώσει ότι τα τραγούδια είναι πιο ισχυρά από τα όπλα. Μπορεί το τραγούδι να κερδίσει τους σημερινούς «πολέμους»;

Μόνο του, δύσκολα. Θέλει συμμάχους, που σήμερα δεν τους έχει. Λειτουργεί περισσότερο ως παρηγοριά και διασκέδαση. 

Ποιο τραγούδι περιγράφει καλύτερα την πορεία σας στον χρόνο;

«Η διαθήκη μου» σε ποίηση Μιχάλη Κατσαρού και το «Αντιστέκομαι» σε ποίηση του Νίκου Σαλαβάτη.

Σε ποια δημιουργική κατάσταση είστε αυτήν την περίοδο;

Περισυλλογής...

Στην ίδια εφημερίδα (Τα Νέα) και στον ίδιο δημοσιογράφο ( Γιώργος Αράπογλου) στις 30/31-05-2009:

¨Οι γιεγιέδες τραγουδούν ακόμα -

-->Οι πρωτοπόροι της Ελληνικής ροκ σκηνής μιλούν για την "εποχή των χίπις" αλλά και τους νέους του Δεκέμβρη¨ 
-->Οι «μαλλιάδες». «Το ροκ ως προϊόν εισαγωγής είχε συνδεθεί στη συνείδηση της πλειονότητας με το μήκος της αντιαισθητικής κόμης των Βeatles και των Stones και οι νέοι, που γοητευμένοι ακολουθούσαν το παγκόσμιο ρεύμα αποκαλούνταν από τους κάθε λογής "ορθόδοξους" περιφρονητικά "μαλλιάδες" και "γιεγιέδες". Το ποτάμι όμως δε γυρνούσε πίσω και ροκ μπάντες άρχισαν να ξεφυτρώνουν παντού. Το όνειρο για κάθε πιτσιρικά ήταν μια κιθάρα stratocaster κι ένας ενισχυτής marshall με πολλά γκάζια», λέει στα «ΝΕΑ» ο τραγουδοποιός Θανάσης Γκαϊφύλλιας.

Στις μουσικές σκηνές και ιδιαίτερα στο «Κύτταρο», που ήταν ο χώρος αναφοράς της ηλεκτρικής σκηνής, κάθε βράδυ έξι μέρες της εβδομάδας, γινόταν χαμός. «Στις μπουάτ και στις ταβέρνες παίζανε στη ζούλα και κανένα του Θεοδωράκη, εμείς όμως δε νιώθαμε αυτή την ανάγκη, γιατί περνούσαμε ό,τι θέλαμε μέσα από τα δικά μας τραγούδια. Τραγουδούσα τότε "... Παλιοκουφάλες, ανάληψη μυρίζει ο αέρας", "... δεν ήταν χέρια καθαρά επάνω στο τιμόνι, κι όταν πλακώσανε τα τανκς ήμασταν πάλι μόνοι", "... είμαστε όχλος, λαός, πληθυσμός, δε μας χρειάζεται αρχηγός". Κι όλα αυτά με την ανοχή της αστυνομίας που τα παρακολουθούσε, αλλά σπάνια επενέβαινε. Αν ήθελε, θα μας εξαφάνιζε όλους εν μια νυκτί. Έτσι ακριβώς όπως έκανε ο Ιωαννίδης αμέσως μετά το Πολυτεχνείο. Αμόλησε την ΕΣΑ και σφράγισε σχεδόν όλα τα μαγαζιά. Τo τοπίο άλλαξε οριστικά.
Κι ύστερα, ήρθε η μεταπολίτευση που τα σάρωσε όλα», καταλήγει ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας.

-->