Ο Μιχάλης Μπουρμπούλης γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1939 στην Ιθάκη. Είναι ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς μας. Κατάφερε με πολλά τραγούδια του να δώσει το στίγμα της εποχής και να ξεχωρίσει για τον ουσιαστικό, αληθινό και γεμάτο μνήμες λόγο του. Έχει συνεργαστεί με σπουδαίους συνθέτες και ερμηνευτές: Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Δημήτρης Λάγιος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Ηλίας Ανδριόπουλος, Γιώργος Χατζηνάσιος, Λίνος Κόκοτος, Γιάννης Σπανός, Στάμος Σέμσης, Σωτηρία Μπέλλου, Βίκυ Μοσχολιού, Μαρία Δημητριάδη, Ελένη Βιτάλη, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Κώστας Σμοκοβίτης, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας, Μαρινέλλα, Δημήτρης Μητροπάνος, Αντώνης Καλογιάννης, Μελίνα Κανά, Φίλιππος Περιστέρης κ.ά.
Του ζητήσαμε να γράψει μια ιστορία τραγουδιού και μας έκανε την τιμή και τη χαρά να μας στείλει το παρακάτω κείμενο. Τον ευχαριστούμε πραγματικά!
Σαν γεμίσει το φεγγάρι / κι ασημένιο ρίξει πάγο
με τον πυρετό στο αίμα / φεύγω για το Σαντιάγο.
Εκεί που ‘χουν τα κορίτσια / το κορμί από μαστίχα
κι από το πολύ αψέντι / όλοι πνίγονται στον βήχα.
Φέγγει ο ήλιος μες στη φλέβα / ήλιος μαύρος σαν κουρσάρος
φεύγω για το Σαντιάγο / κι όποιον θέλει ας πάρει ό Χάρος.
Μες στης φοινικιάς τον ίσκιο
όπως χάρτινα φανάρια
άναψαν οι παπαγάλοι.
Μες στου δειλινού τον βούρκο
Σαντιάγο, Σαντιάγο
μοιάζεις κόκκινο κοράλλι.
Σαν γυρίσει το φεγγάρι / μην αρχίσεις να με ψάχνεις
θα ‘χω τρελαθεί απ’ αγάπη / μες στο δίχτυ της αράχνης.
Σαν τζιτζίκι το κορμί μου / θα ‘χει λιώσει από τη ζέστη
δίπλα σε καυτές γυναίκες / που μυρίζουνε ασβέστη.
Κάτω απ’ το νερό μαχαίρι / ασπρογυάλιζε σαν σπάρος
φεύγω για το Σαντιάγο / κι όποιον θέλει ας πάρει ο Χάρος.
Το 1986 ετοιμάζαμε με το Μίκη Θεοδωράκη το δίσκο που κυκλοφόρησε το 1987 με τίτλο: «ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ» με ερμηνευτή το Θανάση Μωραΐτη. Τότε ήρθε ένα μήνυμα - πρόταση (το 1986) στον Έλληνα συνθέτη να συμμετάσχει σε μια παγκόσμια παραγωγή με πολλές άλλες διασημότητες. Η παραγωγή αυτή αφορούσε έναν δίσκο βασισμένο στιχουργικά στο βιβλίο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα “POETS IN NEW YORK”. Του εστάλη και η συλλογή, εκεί ήταν σημειωμένα τα ονόματα που είχαν μελοποιήσει και τραγουδήσει οι άλλοι συμμετέχοντες. Αναφέρω αυτούς: COHEN, LLACH, BRANDUARDI, VICTOR MANUEL, BROZA, DE LUCIA, BUARQUE, FAGNER, MOUSTAKI, DONOVAN, MAURENBRECHER, ANDION. Από τις σημειώσεις είδε ο Μίκης ότι μόνο ένα ποίημα δεν είχε μελοποιηθεί, το «ΣΑΝΤΙΑΓΟ». Μιλήσαμε, μεταφράστηκε το νόημα του ποιήματος και εγώ άρχισα να γράφω το στίχο στη γλώσσα μας. Προχωρώντας διαπίστωσα πως το κείμενο που είχα μπροστά μου δεν έκανε για τραγούδι. Τότε πήρα την πρωτοβουλία και με την άδεια του Μίκη, προχώρησα σε μια συμβολιστική δημιουργία με αφορμή το ΣΑΝΤΙΑΓΟ. Ήρθε και από το Παρίσι ο Ελληνογάλλος τραγουδιστής Ζωρζ Μουστακί. Τα ελληνικά του Μουστακί ήταν παράξενα, ιδιόμορφα. Έλα όμως που προσέδιδαν στην όλη εκτέλεση μια γοητευτική χροιά. Αυτό άρεσε σε όλους και το τραγούδι εγγράφηκε στην Αθήνα και μπήκε στο δίσκο όπου και υπάρχει. Τότε δεν ξέραμε από ηλεκτρονικές εγγραφές CD, και η κυκλοφορία έγινε σε βινύλιο. Μετά από κάποιους μήνες κυκλοφόρησε και η «ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ». Δυστυχώς δεν πολυακούστηκε γιατί συνέβη κάποιο ατύχημα και η παραγωγή έμεινε στα ελάχιστα. Σήμερα ξύπνησαν κάποια προφητικά λόγια από αυτό το έργο κάποιους και έχουν περάσει έντονα στο διαδίκτυο. Όπως το τραγούδι «Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ».
Το 1993 είχα πάει για επαγγελματικούς λόγους στη Θεσσαλονίκη. Σε μια βιτρίνα είδα την «ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ» και χάρηκα που θα αγόραζα το βινύλιο και έτσι θα είχα δύο αντίτυπα. Μπήκα στο δισκοπωλείο και τον ζήτησα από τον καταστηματάρχη. Η απάντηση ήταν : «Δεν τον πουλάω». Και τι δεν έκανα! Αμετάπειστος ο ιδιοκτήτης. Δεν είχα άλλη λύση εκτός από εκείνη της προσφοράς. Τότε τα βινύλια πουλιόνταν 1.800 δραχμές. Του πρόσφερα 15.000. Τον έπιασε λόξιγκας. Προσπαθούσε όμως να περισώσει και την αξιοπρέπειά του. Του έκανα και άλλη επίθεση, αυτή την φορά κάπως Βενετσιάνικης διπλωματίας. Τον ρώτησα σε τι πιστεύει ιδεολογικά. Δεν νοιάστηκε και περήφανα μου είπε: «Στην Αριστερά». Του λέω: «Άνοιξε τον δίσκο». Τον άνοιξε και μέσα είδε την φωτογραφία μου. Συμπληρώνω: « Νομίζεις ότι ένας συντηρητικός θα έγραφε τέτοιους στίχους;» Με κοίταξε, πήρε τις 15.000 κι εγώ το δίσκο … και χωρίσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου