Το «55» του Κραουνάκη στην Κομοτηνή (μουσικό ρεπορτάζ-σύντομη συνέντευξη)

Ένας από τους σταθμούς της φετινής χειμερινής περιοδείας του Σταμάτη Κραουνάκη, είναι και το «Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής». Ένας σταθμός που έχει δύο στάσεις. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012 και θα επαναληφθεί την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012. Θα είμαστε και πάλι εκεί για να απολαύσουμε έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς του ελληνικού τραγουδιού, αλλά και για να ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη που αφήσαμε όχι στη μέση, αλλά στην αρχή... Η δεύτερη παράσταση δεν ήταν προγραμματισμένη, λόγω όμως της τεράστιας επιτυχίας κι επειδή εξαντλήθηκαν γρήγορα όλα τα εισιτήρια (πάνω από 700) στην προπώληση, αποφάσισαν να εμφανιστούν ξανά σε λίγες μέρες.

Ο Κραουνάκης ήταν ακριβώς έτσι όπως τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε. Χειμαρρώδης, εκρηκτικός, ακούραστος, ασταμάτητος. Ανέβηκε στη σκηνή κι επί τρεις ώρες περίπου τραγουδούσε, έπαιζε πιάνο, μιλούσε με τον κόσμο, έκανε χιούμορ με όλους -κυρίως με τον εαυτό του-, χόρευε, τα έβαλε με τα κομματόσκυλα, τις μίζες και τη διαφθορά, χωρίς φόβο, αλλά με περίσσιο θάρρος και πάθος! Είχε μαζί του ένα μικρό, αλλά θαυματουργό μουσικό σχήμα (Banda di Stelle) και μια καλή νέα τραγουδίστρια, όλοι από τη Θεσσαλονίκη: Τάσος Ματζάρης (πιάνο – πλήκτρα), Αλέξης Βεργής (κιθάρα), Νίκος Βαργιαμίδης (ντραμς), Δημήτρης Γιαλαμάς (μπάσο) και η Ελευθερία Πάτση που ερμήνευσε θαυμάσια μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του ευαίσθητου και ιδιαίτερου δημιουργού. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο ίδιος ο Κραουνάκης και ο Φωκάς Ευαγγελινός, ενώ τα κοστούμια η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου.

Ο Κραουνάκης παρουσίασε ένα λιτό έργο που ξάφνιασε ευχάριστα τους περισσότερους παρευρισκόμενους. Ήταν ένα πραγματικό one man show από έναν καλλιτέχνη που το μεγαλύτερο μέρος του κοινού τον είχε στο μυαλό του (είχε δηλαδή συνηθίσει να τον βλέπει) σαν ένα πιανίστα – τραγουδοποιό που συνοδεύει τη Μοσχολιού, τη Γαλάνη, την Πρωτοψάλτη, την Τσανακλίδου, το Μητσιά, το Μητροπάνο. Ερμήνευσε (έχοντας δίπλα του σε ορισμένα τραγούδια την Ελευθερία Πάτση) πότε κραυγάζοντας και πότε ψιθυρίζοντας, τραγούδια που έγραψε με τη Λίνα Νικολακοπούλου, αλλά και μόνος του, όπως τα: Όταν έχω εσένα, Πόσο σ’ αγαπώ, Λάμπα Θυέλλης, Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ, Η σωτηρία της ψυχής, Μαρόκο, Ανθρώπων έργα, Τα λαϊκά, Η δουλειά, Μόνο μια φορά, Η άνοιξη, Κουπαστή, Αυτό είναι ροκ, Κόκκινα γυαλιά, Μαμά γερνάω, Πάω να πιάσω ουρανό, Αυτή η νύχτα μένει και πολλά άλλα αγαπημένα που δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα. 

Τίμησε το μεγάλο δάσκαλό του, το Μάνο Χατζιδάκι, για τον οποίο είπε κάποια στιγμή: «Ήταν ένας άνδρας με αρχίδια. Όπως και ο μεγάλος μας ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος». Κοίταξε ψηλά κι έστειλε φιλιά στις αγαπημένες του Μελίνα Μερκούρη (για την οποία ψήφισε μία και μοναδική φορά ΠΑΣΟΚ), Βίκυ Μοσχολιού (σπαρακτική η ερμηνεία του στο «Πώς έφυγες»), αλλά και στο σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο, που έκανε το τελευταίο του γύρισμα την προηγούμενη νύχτα…

Δε θέλω ν’ αρχίσω τη γκρίνια τώρα και να γράφω γιατί δεν ακούσαμε στην παράσταση εκείνο το τραγούδι (π.χ. το «Έτσι κι αλλιώς» που έγραψε με τον Κώστα Τριπολίτη για τη Βίκυ Μοσχολιού) και το άλλο το τραγούδι (π.χ. το «Μια Κυριακή απόγευμα» που πρωτοερμήνευσε η Κατερίνα Στανίση). Πόσα τραγούδια (30-35 χρόνια είναι αυτά) εξάλλου να χωρέσουν σε μια μουσική παράσταση δύο και τριών ωρών;  Ας είναι όμως. Ευχόμαστε επιτυχία και στη δεύτερη παράσταση! 

Παρακάτω μια σύντομη κουβέντα με το Σταμάτη Κραουνάκη.

Πρώτη φορά μόνος, εννοώ χωρίς κάποιο γνωστό τραγουδιστή, στην Κομοτηνή;
Σταμάτης Κραουνάκης: Ναι, πρώτη φορά!

Είστε από τους λίγους συνθέτες που μπορούν να γεμίσουν ένα τόσο μεγάλο χώρο και μάλιστα στην επαρχία και καθημερινή, χωρίς να έχουν ένα γνωστό ερμηνευτή δίπλα τους. Πού οφείλεται αυτή η επιτυχία κατά τη γνώμη σας;
Σ.Κ.: Νομίζω πως αυτό το κέρδισα από την οικονομία. Δηλαδή, δε μ’ έχει κάθε χρόνο στα πόδια του ο κόσμος κι έτσι δε μ’ έχουν βαρεθεί. Κι επειδή αυτή η δουλειά ήταν μια συνοπτική παράσταση, δηλαδή μ’ ένα τρόπο κλείνει ένας κύκλος, ήθελα να την ταξιδέψω παντού, σε όλη την Ελλάδα. Ο δεύτερος λόγος αυτής της επιτυχίας είναι πως αυτό το χειμώνα παίξαμε με φθηνά εισιτήρια για να έρθει  άνετα ο κόσμος. Και για να γίνει αυτό βέβαια, έπρεπε να κατεβάσω τα οικονομικά μου (και τα δικά μου και του συστήματος γενικότερα), κι αυτό έκανα.

Πείτε μας για τους σημερινούς συνοδοιπόρους σας.
Σ.Κ.: Έχω τη μεγάλη τύχη να δουλεύω με τέσσερις υπέροχους Θεσσαλονικείς μουσικούς, τον Τάσο Ματζάρη (πιάνο – πλήκτρα), τον Αλέξη Βεργή (κιθάρα), το Νίκο Βαργιαμίδη (ντραμς), το Δημήτρη Γιαλαμά (μπάσο), αλλά και με μια θαυμάσια τραγουδίστρια, επίσης από τη Θεσσαλονίκη, την Ελευθερία Πάτση. Αγκάλιασαν αυτό το έργο με τρομερή αγάπη και πιστεύω πως με αυτό το σόου θα δει ο κόσμος, ίσως για πρώτη φορά, πώς είναι αυτή η μηχανή, ο Σταμάτης, αν ανοίξει το αυτοκίνητο!

Τί είναι αυτό που σας οδηγεί κάθε φορά να δημιουργείτε κάτι καινούργιο, ένα νέο έργο;
Σ.Κ.: Ακούω μόνο τη φωνή του Θεού μου, αυτή με οδηγεί. Θέλω πάντα να δοκιμάζω πόσες πιθανότητες έχει ακόμα η ψυχή μου και πιστεύω πως όλα αυτά τα χρόνια δεν πρόδωσα τον κόσμο που με ακούει…

Αναφερθήκατε αρκετές φορές στην επικαιρότητα, στη φρικτή πραγματικότητα που ζουν οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα. Τί θα λέγατε σε όσους αισθάνθηκαν λίγο άβολα, λίγο άσχημα με αυτό το «κράξιμο» προς τους κυβερνώντες; Υπάρχουν ακόμα αυτοί… σίγουρα κάποιοι από το κοινό «τα φάγανε μαζί»… Σ.Κ.: Δεν πειράζει! Μια σκατίλα μένει! Όλοι σκέφτονται στο βάθος πως υπάρχει δίκιο σε όλα αυτά που είπα. Ποιος λογικός άνθρωπος διαφωνεί με το ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ για παράδειγμα; Όλοι στο βάθος το ανακαλύπτουν, το ξέρουν, και ήρθε η στιγμή που όλοι πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτόν τον τόπο.

Ευχαριστώ και καλή αντάμωση στις 10 Φεβρουαρίου, για άλλη μια φορά στην Κομοτηνή.
Σ.Κ.: Εγώ ευχαριστώ, θα τα ξαναπούμε στη δεύτερη παράσταση.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης θα εμφανιστεί τη Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012 στην Ξάνθη και την Κυριακή 25 Μαρτίου 2012 στην Αλεξανδρούπολη. Η συνέντευξη θα συνεχιστεί...