Τη Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009 έκανα ένα ταξίδι – αστραπή από την Αλεξανδρούπολη στην Αθήνα για να βρεθώ στη μουσική σκηνή «Κύτταρο» της Οδού Ηπείρου 48 και Αχαρνών. Εκεί παρακολούθησα δυο διαφορετικά μουσικά προγράμματα… το πρόγραμμα του Θανάση Γκαϊφύλλια και το πρόγραμμα της Λήδας Χαλκιαδάκη. Καταρχήν να πω, πως τους δυο καλλιτέχνες συνόδευε για τρεις ώρες περίπου μια εξαιρετική νεανική μπάντα αποτελούμενη από τους: Άλκηστις Ραυτοπούλου (πλήκτρα, ενορχήστρωση), Φώτης Μυλωνάς (μπάσο, φλάουτο, φυσαρμόνικα), Σωκράτης Γανιάρης (τύμπανα) και από το Γιάννη Ζερβό (κιθάρες, μπάσο, φωνή), ο οποίος ερμήνευσε προς το τέλος δυο τραγούδια με έντονα θεατρικά στοιχεία, το «Γορίλα» σε μουσική-στίχοι Georges Brassens και σε ελεύθερη απόδοση στίχων και διασκευή του Χρήστου Θηβαίου και το «Rain Dogs» του Tom Waits. Αυθόρμητος και εκφραστικός κέρδισε δίκαια το ζεστό χειροκρότημα του κοινού!
Η μουσική βραδιά ξεκίνησε με τη Λήδα Χαλκιαδάκη επί σκηνής να τραγουδά κομμάτια από την εποχή του συγκροτήματος «Λήδα και Σπύρος» των αρχών της δεκαετίας του 1970, όπως: Όταν θα γεννηθεί ο γιος μου, Οι μηχανές μου, Ο μαυραγορίτης. Τραγούδια με το γνωστό ποπ ηχόχρωμα εκείνης της εποχής που έγραψε η ίδια σε συνεργασία με το Σπύρο Βλασσόπουλο και τον Ανδρέα Αγγελάκη. Έπειτα, τραγούδησε το «Σαν παλιό βινύλιο» που έγραψε ο Θοδωρής Κοτονιάς και ο Αντώνης Μποσκοΐτης για τον επίλογο του ντοκιμαντέρ «Ζωντανοί στο Κύτταρο – Σκηνές Rock» και μετά τραγούδησε δυο κομμάτια που ταιριάζουν απόλυτα πιστεύω στη φωνή και στην ιδιοσυγκρασία της. Το «Gracias a la vida» της Violeta Parra και το «Hasta siempre» του Carlos Puebla!
Ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος του προγράμματός της με το «Να μ’ αγαπάς» του Ανδρέα Θωμόπουλου, που τραγούδησε μαζί με τον κιθαρίστα Γιάννη Ζερβό, αφού κάλεσε πρώτα στη σκηνή δυο φίλους της που ήταν εκεί. Τον Αντώνη Λιοναρδάκη, ο οποίος τραγούδησε Leonard Cohen, αν θυμάμαι καλά και το Θέμη Ανδρεάδη, που τραγούδησε Διονύση Σαββόπουλο και το «Όχι δεν πρέπει» των Γιάννη Μαρκόπουλου – Γιώργου Χρονά, ντουέτο με τη Λήδα Χαλκιαδάκη.
Η συνέχεια ανήκει στο Θανάση Γκαϊφύλλια, που έπειτα από 38 χρόνια ακριβώς επέστρεψε για πέντε μοναδικές εμφανίσεις στο ιστορικό Κύτταρο, στο οποίο ήταν από τους πρώτους που έπαιξε, μαζί με το Δημήτρη Πουλικάκο (συγκρότημα Εξαδάκτυλος), τους Socrates και τους Παύλο Σιδηρόπουλο – Παντελή Δεληγιαννίδη (συγκρότημα Δάμων και Φιντίας). Κάπως έτσι άρχισε και η Ελληνική rock σκηνή, σ’ αυτό το χώρο και με τους παραπάνω πρωταγωνιστές…
Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας με μια δυνατή καθαρή φωνή ερμήνευσε δικά του τραγούδια, επιλογές από μια σοβαρή, σημαντική και διακριτική δισκογραφική παρουσία σαράντα χρόνων. Με την κιθάρα στα χέρια του, ο γνωστός Θρακιώτης τραγουδοποιός επικοινώνησε μ' ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο με τον κόσμο που πήγε να τον ακούσει. Πριν από κάθε τραγούδι, έλεγε και μια μικρή ιστορία. Έναν απαραίτητο πρόλογο γι’ αυτά που ερμήνευε κάθε φορά. Έτσι κι αλλιώς το κάθε τραγούδι του έχει και μια μικρή ή μεγάλη ιστορία!
Με τον ουσιαστικό και μεστό λόγο του καθήλωσε το κοινό που τον παρακολουθούσε με απόλυτη ησυχία, προσοχή και σεβασμό. Ξεκίνησε το πρόγραμμά του με το «Βραδιάζει» από τον ομώνυμο δίσκο του 1991 σε στίχους Αντώνη Παπαϊωάννου και καθώς τραγουδούσε «…μα αν κάποιο βράδυ, βουβό και χιονισμένο, δείτε απ’ το τρένο να βγαίνει ένας τρελός, να’ μαι και πάλι εδώ…» άστραφτε ολόκληρος από χαρά και συγκίνηση!
Συνέχισε με τις «Ιστορίες» του Νίκου Αρμπιλιά από το δίσκο «Stavento» του 1999 και έπειτα ερμήνευσε δύο ποιήματα του Μιχάλη Κατσαρού: «Αντισταθείτε» από το δίσκο «Επί Πτυχίω» του 1996 και το ανέκδοτο «Υστερόγραφο» ως συνέχεια του προηγούμενου. Ποιήματα με έντονα κοινωνικά-πολιτικά μηνύματα που μελοποίησε ο ίδιος ο τραγουδοποιός. Τραγούδια που ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου 2009, αποδείχτηκαν διαχρονικά και επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε. Ο ίδιος έλεγε συνεχώς πως δεν είναι, λόγω των ημερών, επετειακό το πρόγραμμά του… απλά, αυτό είναι το πρόγραμμά του παντού και πάντα!
Συνέχισε με ένα αφηγηματικό τραγούδι από την «Ατέλειωτη Εκδρομή» του 1975, το περίφημο «Άδοξο Τέλος», ένα κομμάτι που περιγράφει την ιστορία μιας παρέας που ξεκινά μια κοινή πορεία, αλλά η αμείλικτη πραγματικότητα της ζωής ξεθωριάζει τα όνειρά τους και οι φίλοι καταλήγουν σε δρόμους χωριστούς. Έπειτα ήρθε η ώρα του τραγουδιού του γάμου του με τη Λία Τζιαμπάζη, το τρυφερό και χιουμοριστικό «Γαμήλιο Προσκλητήριο» σε στίχους Αντώνη Παπαϊωάννου από το «Φύλλο Πορείας» του 1985. Μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του προγράμματός του ήταν και το «Blowing in the wind» του Bob Dylan που τραγούδησε και διασκεύασε ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας με τους δικούς του ελληνικούς στίχους και του έδωσε τον τίτλο: «Αυτά που ρωτάς».
Στη συνέχεια επέστρεψε στη σκηνή η Λήδα Χαλκιαδάκη για να ολοκληρώσει και το δεύτερο μέρος του προγράμματός της. Τραγούδησε ένα δικό της ανέκδοτο τραγούδι (Αλφαβήτα) σε στυλ μπαλάντας και οχτώ επανεκτελέσεις: Άγγελος Εξάγγελος – Δ.Σαββόπουλος, Τα ματόκλαδά σου λάμπουν – Μ.Βαμβακάρης, Τίποτα δεν πάει χαμένο – Μ. Λοΐζος και Μ.Ρασούλης, Ποιος τη ζωή μου – Μ.Θεοδωράκης και Μ.Ελευθερίου, Να βάλω τα μεταξωτά – Σ.Μάλαμας και Γ.Τσατσόπουλος, Πριγκιπέσσα – Σ.Μάλαμας, Η Παναγία των Πατησίων – Μ.Χατζιδάκις και Ν.Γκάτσος και το περίφημο Maria de Buenos Aires του Astor Piazzolla.
Σπουδαία τραγούδια, που μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους, αλλά η τραγουδίστρια προσπάθησε να τα συνδυάσει και να τα ερμηνεύσει καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες. Άποψή μου είναι πως, λόγω έλλειψης ισχυρού τραγουδοποιητικού λόγου και προσωπικού ρεπερτορίου, η Λήδα Χαλκιαδάκη θα έπρεπε να μειώσει τον αριθμό τραγουδιών της, κυρίως στο δεύτερο μέρος και στη συγκεκριμένη «συνεργασία» να πάρει τελικά ο καθένας τον χώρο και τον χρόνο που του αξίζει!
Οι δυο τους συνεργάστηκαν πρώτη φορά τη δεκαετία του 1970 και έπειτα από πολλά χρόνια ξαναβρέθηκαν στην ίδια σκηνή. Η αρχή έγινε με μια κοινή τους εμφάνιση σε μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης μετά από πρόταση της Λήδας Χαλκιαδάκη στο Θανάση Γκαϊφύλλια και έπειτα ακολούθησε η Αθήνα και το Κύτταρο στο οποίο και ολοκληρώθηκε η συνεργασία τους.
Επιστρέφοντας στη σκηνή ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας ερμήνευσε το ατμοσφαιρικό «Stavento» σε στίχους Θανάση Αβραμίδη και μας έβαλε ξανά, χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, στο ζεστό κλίμα που δημιούργησε από την αρχή με τις μελωδίες του και την ιδιαίτερη φωνή του.
Συνέχισε με το τραγούδι που έγραψε μαζί με τον Αντώνη Παπαϊωάννου «Για τον Καββαδία» από το «Φύλλο Πορείας» του 1985 αλλά και με την θρυλική «Κομοτηνή» από τον ίδιο δίσκο, σε στίχους και μουσική του ίδιου βέβαια. Έπειτα ακολούθησε η «Πρέβεζα» του Κώστα Καρυωτάκη, σε μουσική Γιάννη Γλέζου από την «Ατέλειωτη Εκδρομή» του 1975 με την αξεπέραστη, τραγική και σκωπτική, πρώτη ερμηνεία του Θανάση Γκαϊφύλλια πάντα.
Αργότερα, η «Ιστορία του Διομήδη», ένα από τα πρόσφατα τραγούδια του τραγουδοποιού. Και έπειτα επιστροφή στον πρώτο μεγάλο προσωπικό του δίσκο, στο «Ωτοστόπ» του 1971 απ’ όπου ερμήνευσε την «Τεμπελιά» των Δημήτρη Ψαριανού – Γιώργου Σουρή. Τελευταία τραγούδια του προγράμματός του η «Εκδρομή» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και ο περίφημος «Επίλογος» από το «Βραδιάζει» του 1991 με τους στίχους του προσωπικού του βιογράφου τελικά, του εξαίρετου Αντώνη Παπαϊωάννου. Πολλά σημαντικά τραγούδια του, έμειναν εκτός προγράμματος δυστυχώς.
Για καληνύχτα ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, σωστός τζέντλεμαν πάντα, κάλεσε στη σκηνή την Λήδα Χαλκιαδάκη και ερμήνευσαν μαζί – έτος Γιάννη Ρίτσου – το «Και να αδερφέ μου» από το «Καπνισμένο Τσουκάλι» του Χρήστου Λεοντή, με τα δυνατά χειροκροτήματα του κόσμου που γέμισε το Κύτταρο εκείνη τη νύχτα της 16ης, ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου 2009…
Εν κατακλείδι… τί μένει στην ιστορία; Το εξαιρετικό από κάθε άποψη πρόγραμμα, με αρχή, μέση και τέλος που έκανε ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας και το γεγονός της ηχογράφησης αυτού του προγράμματος (9/11/09 & 30/11/09) από τη Lyra. Ακολουθεί σε μερικούς μήνες το πρώτο live cd – επιτέλους – του τραγουδοποιού με αρκετά παλιά, αλλά και καινούργια ακυκλοφόρητα τραγούδια.
Και μια τελευταία επιθυμία: Να ξαναεμφανιστεί σύντομα ο σημαντικός τραγουδοποιός, μόνος του, με μια δυνατή νεανική rock μπάντα δίπλα του και να συνεχίσει, με ή χωρίς ωτοστόπ, αυτή την ατέλειωτη εκδρομή…
Κάθε φορά που πιάνει την κιθάρα στα χέρια του και συναντά τους συνειδητοποιημένους ακροατές των τραγουδιών του μεταμορφώνεται σε 23χρονο οργισμένο ροκά. Κι ας είναι σήμερα 63 ετών… ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας παραμένει ένας ανεξάρτητος, ελεύθερος, ασυμβίβαστος καλλιτέχνης και απέδειξε γι' άλλη μια φορά με αυτές τις εμφανίσεις του, αυτό που πάντα ήταν: Γέννημα θρέμμα rock !!!
Για την ιστορία, που λένε, ο Δημήτρης Ψαριανός δεν εμφανίστηκε τελικά λόγω προσωπικών προβλημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου