Τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2024 βρεθήκαμε στο Θέατρο Παλλάς, για να παρακολουθήσουμε την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, σε μια μουσική παράσταση με τραγούδια που αγαπάει και τραγούδησαν άλλοι συνάδελφοί της στη δισκογραφία. Άκρως ενδιαφέρον θέμα για μια μεγάλη ερμηνεύτρια που στις συναυλίες της ερμηνεύει κυρίως τα δικά της τραγούδια, αυτά που πρωτοερμήνευσε δηλαδή στη δισκογραφική της πορεία, που μετράει αισίως πέντε δεκαετίες, έχοντας στις αποσκευές της ένα πλούσιο ρεπερτόριο.
Μαζί της ήταν μια ορχήστρα 14 μουσικών υπό τη διεύθυνση του μαέστρου και ενορχηστρωτή Άρη Αντωνιάδη, ο οποίος φρόντισε να υπερφορτώσει αρκετά τα τραγούδια με αποτέλεσμα μια “ηχητική οχλαγωγία” που δεν ταίριαζε σε όλα τα τραγούδια, ενώ συμμετείχαν με τις πολύ καλές φωνές τους και οι: Γιώργος Καραδήμος, Γιάννης Μαθές και Κωνσταντίνος Καϊκής.
Η εμφάνιση της Πρωτοψάλτη ξεκίνησε με τη “Συναυλία” (Ν. Αντύπας – Λ. Νικολακοπούλου), ένα τραγούδι που πρωτοερμήνευσε η Χάρις Αλεξίου, στην οποία θα επανέλθει άλλες δύο φορές, με το “Δι ευχών” και το “Να ζήσω ή να πεθάνω”, από τον ίδιο δίσκο του 1992 και τα τρία, την εποχή που η Πρωτοψάλτη συνεργαζόταν με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς (πάντα σε στίχους Νικολακοπούλου). Λίγα χρόνια αργότερα θα συνεργαστεί και με τον Αντύπα στο “Σαν ηφαίστειο που ξυπνά”.
Ακολούθησε το “Δεν είσαι εδώ” (Σ. Κορκολής – Π. Καρασούλος) που είχε ερμηνεύσει αξεπέραστα η Δήμητρα Γαλάνη, ενώ την τιμητική του είχε και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης με τρία τραγούδια... ("Αν μου τηλεφωνούσες", "Είναι επικίνδυνα εδώ", "Χωρίς αναπνοή"), αλλά και ο Αντώνης Ρέμος με το “Έτσι ξαφνικά” του Αντώνη Βαρδή.
Στη συνέχεια του προγράμματος, η τραγουδίστρια, που όπως πάντα ήταν σε εξαιρετική φόρμα, έμπλεξε ακόμα περισσότερο το πρόγραμμα με τα αγαπημένα της τραγούδια, ερμηνεύοντας από το “Εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω” του Μανώλη Χιώτη (που το τραγούδησε δύο φορές) μέχρι το μελοποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο “Το μαχαίρι” του Νίκου Καββαδία στην γνωστή θεατράλε διασκευή που είχε κάνει και παλαιότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Συνέχισε “Δυνατά – Δυνατά” (Ara Dinkjian – Λ. Νικολακοπούλου – Ε. Αρβανιτάκη), με τα “Ήσυχα βράδια” (Λ. Παπαδόπουλος – Μ. Κριεζή – Αρλέτα) και το “Σε πέντε άνεμους” (Σ. Κορκολής – Ιφ. Γιαννοπούλου – Κωνσταντίνα), μέχρι και θρακιώτικο ακούσαμε (“Δω στα λιανοχορταρούδια”), κάτι που μας άρεσε ιδιαιτέρως. Όπως και η ερμηνευτική της προσέγγιση στο “Δε μας συγχωρώ” του Νίκου Πορτοκάλογλου.
Οι καλύτερες στιγμές όμως της βραδιάς -και αυτό φάνηκε και από τις αντιδράσεις του κόσμου που είχε σχεδόν γεμίσει τον τεράστιο χώρο- ήταν όταν η Πρωτοψάλτη τραγούδησε με ένα πιάνο το “Αυτή η νύχτα μένει” του Σταμάτη Κραουνάκη, το “Μην κλαις” του Ηλία Ανδριόπουλου και του Μιχάλη Μπουρμπούλη, τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου (“Γεια σου χαρά σου Βενετιά” και “Νυν και Αει” σε στίχους Νίκου Γκάτσου, “Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς” σε στίχους Βαγγέλη Γκούφα, “Υπομονή” σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου), το “Ας κρατήσουν οι χοροί” του Διονύση Σαββόπουλου και το “Του μικρού βοριά” των Μίκη Θεοδωράκη - Οδυσσέα Ελύτη.
Εντύπωση μας προκάλεσε που στα “αγαπημένα τραγούδια” της σπουδαίας ερμηνεύτριας δεν υπήρχε ούτε ένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιάννη Σπανού ή του Μίμη Πλέσσα...
Στο encore, χάρισε στο κοινό, αφού τους ζήτησε να σηκωθούν όρθιοι, τρία δικά της τραγούδια. Το καινούργιο “Ζωή μου, ρούχο μου” (Α. Κατσιγιάννης – Λ. Δημοπούλου), το “Τράβα σκανδάλη” (Δ. Γαλάνη – Μ. Κοντοβά) και το “Χειροκρότημα”(Δ. Γαλάνη – Λ. Νικολακοπούλου), όπως ήταν αναμενόμενο.
Προσωπικά, ήταν η τρίτη φορά που άκουγα ζωντανά την κ. Πρωτοψάλτη (1η το 1998 στο Κηποθέατρο Αλεξανδρούπολης με την παράσταση “Σαν ηφαίστειο που ξυπνάει” & 2η το 2012 στο Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής, όπου εμφανίστηκε με τον Στέφανο Κορκολή) και πραγματικά εντυπωσιάστηκα για την άρτια ερμηνευτική της απόδοση και την σκηνική της ενέργεια, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο και για όλες τις επιλογές των αγαπημένων της τραγουδιών. Αλλά αυτό είναι υποκειμενικό, εντελώς προσωπικό και απολύτως σεβαστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου