Ο Μουράτης Κοροσιάδης γεννήθηκε στη Δράμα. Αποφοίτησε από το Τμήμα Γερμανικής Φιλολογίας και Γλώσσας του ΑΠΘ. Οι μεταπτυχιακές και διδακτορικές του σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ αναφέρονται στις απόψεις του Αυστριακού φιλοσόφου L. Wittgenstein σχετικά με τη γλώσσα, τα όριά της και τη σιωπή, καθώς επίσης και με τα πολιτικά-εντροπικά χαρακτηριστικά της τέχνης του 19ου και 20ού αιώνα. Εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ σχετικά με τον λαϊκισμό. Το 2017 εξέδωσε μια διαδικτυακή συλλογή διηγημάτων με τίτλο Επιστολές στον καθρέφτη.
"Το σύνθημα" είναι μια συλλογή εννέα (9) διηγημάτων και είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα. Τα διηγήματα (Το αντάμωμα, Το μνημόσυνο, Το βιβλίο, Το μουσείο, Το τσίρκο, Το τάμα, Το φλιτζάνι, Το μαύρο τετράγωνο, Το σύνθημα) είναι άκρως ενδιαφέροντα, υπαρξιακά και μεγέθους νουβέλας σχεδόν η κάθε ιστορία. Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις "Εκδόσεις Γκοβόστη" το Μάρτιο του 2019, με εικόνα εξωφύλλου, του Φώτη Κοροσιάδη. Παρακάτω, ένα απόσπασμα:
[...] «Έτρεξε και σε λίγα λεπτά έφερε όλο το φορτίο τα
πουρνάρια. Τα έκανε μια θημωνιά στη μέση της εκκλησίας και τα άναψε. Η
εκκλησία γέμισε φως. Καθαρτήριο. Εξαγνιστικό. Τα πουρνάρια μουρμούριζαν καθώς
καίγονταν. Τα αποκαΐδια τους, αγγελιοφόροι που ανέβαιναν στον ουρανό. Πύρινες
συλλαβές που πυρπολούσαν ουράνιες ενοχές. Η ανθρώπινη απέναντι στη θεία δίκη.
Γλυκιά ζέστη απλώθηκε μέσα στην εκκλησία. Σαν μητρικός κόρφος. Οι φλόγες
έφταναν μερικά μέτρα ψηλά και σχημάτιζαν έναν φωτεινό τρούλο. Φως έρρεε από τα
παράθυρα, νερό που ανάβλυζε από τη γη και ξεχείλιζε.
Από το σχολείο σταμάτησε η μουσική. Η μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού της Ελλάδας, οι επισκέπτες, οι κάτοικοι του χωριού στράφηκαν προς τη φλεγόμενη εκκλησία. Η φωτιά ήταν ορατή από παντού. Από τα γύρω χωριά. Από τα γύρω βουνά. Από τους γύρω γαλαξίες. Όπως ορατή ήταν και η φωτιά στην Τροία, τη Σμύρνη, τη Δρέσδη, τη Βαγδάτη. Ορατή μόνο στα μάτια των ανθρώπων. Όχι στα μάτια των θεών. Ορατή, όπως κάθε φωτιά που καίει ελπίδες και γεννά καινούργιες. Η φωτιά σχημάτιζε τις σβησμένες αγιογραφίες στους τοίχους. Σχημάτισε όλους τους αγίους που απουσίαζαν. Τους ξανάφερε στη γη. Για να τους συγχωρέσουν οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι συγχωρούν. Ακόμη και τον Θεό». [...]
Από το σχολείο σταμάτησε η μουσική. Η μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού της Ελλάδας, οι επισκέπτες, οι κάτοικοι του χωριού στράφηκαν προς τη φλεγόμενη εκκλησία. Η φωτιά ήταν ορατή από παντού. Από τα γύρω χωριά. Από τα γύρω βουνά. Από τους γύρω γαλαξίες. Όπως ορατή ήταν και η φωτιά στην Τροία, τη Σμύρνη, τη Δρέσδη, τη Βαγδάτη. Ορατή μόνο στα μάτια των ανθρώπων. Όχι στα μάτια των θεών. Ορατή, όπως κάθε φωτιά που καίει ελπίδες και γεννά καινούργιες. Η φωτιά σχημάτιζε τις σβησμένες αγιογραφίες στους τοίχους. Σχημάτισε όλους τους αγίους που απουσίαζαν. Τους ξανάφερε στη γη. Για να τους συγχωρέσουν οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι συγχωρούν. Ακόμη και τον Θεό». [...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου