Μάνος Λοΐζος... η δική του ιστορία

Το 1996 κυκλοφόρησε από τη «Σύγχρονη Εποχή», το βιβλίο «Μάνος Λοΐζος… η δική του ιστορία», με την επιμέλεια του Θανάση Συλιβού. Το βιβλίο εκκινεί με τον πρόλογο («Κατάθεση αγάπης») του Λευτέρη Παπαδόπουλου και την εισαγωγή («Τα πρώτα ακούσματα») με τα βιογραφικά στοιχεία («Μουσικό Οδοιπορικό: Αλεξάνδρεια-Αθήνα-Μόσχα) που κατέγραψε ο Θανάσης Συλιβός, ο οποίος επέστρεψε αρκετές φορές αργότερα στον αγαπημένο μελωδό, τόσο με αφιερώματα στο περιοδικό «Μετρονόμος», όσο και με την έκδοση του συλλογικού βιβλίου «Απ’ τη μνήμη στην καρδιά», που εξέδωσε από τον εκδοτικό οίκο που διευθύνει τα τελευταία χρόνια.

Στο παρόν βιβλίο, που εκδόθηκε 14 χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατο του αξέχαστου δημιουργού (1937-1982), εμπεριέχονται στίχοι τραγουδιών, συνεντεύξεις, το τελευταίο γράμμα του Λοΐζου στην κόρη του, φωτογραφίες που βρίσκονται στο «Αρχείο Μ.Λ.» που στεγάζεται στο «Σπίτι της Κύπρου», η εργογραφία του σε δισκογραφία, θέατρο και κινηματογράφο και τέλος, κείμενα που έγραψαν άλλοι για τον αξεπέραστο καλλιτέχνη: Γιάννης Ρίτσος, Δημήτρης Χριστοδούλου, Στέλιος Καζαντζίδης, Μίκης Θεοδωράκης, Κωστούλα Μητροπούλου, Γιάννης Νεγρεπόντης, Λάμπρος Λιάβας, Δημήτρης Γκιώνης, Νότης Μαυρουδής, Χρήστος Λεοντής, Φώντας Λάδης.

Βιβλία για τον Μάνο Λοΐζο έγραψαν κι άλλοι (Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ισαάκ Σούσης), στην ίδια περίπου λογική, δηλαδή της απλής καταγραφής μιας πορείας και όχι τόσο στην λογική μιας ολοκληρωμένης και εφ’ όλης της ύλης βιογραφίας, κάτι που έως σήμερα δεν έχει γίνει. Φρονώ πως η ιστορία του Μάνου Λοΐζου στο χώρου του ελληνικού τραγουδιού είναι γνωστή και δεν σκοπεύω να κάνω αναφορά στο σύντομο, αλλά σημαντικό πέρασμά του από τη ζωή και την τέχνη που υπηρέτησε με αγάπη, αφοσίωση και συνέπεια, όσο λίγοι.

Το βιβλίο αυτό, κυκλοφορεί στην τέταρτη έκδοσή του (2007), από τις «Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή», περισσότερα βιβλία των οποίων μπορείτε να δείτε εδώ. Κλείνοντας, ένα απόσπασμα από το κείμενο του Χρήστου Λεοντή (σελίδα: 139):

[…] Εγώ, ως μουσικός, αν τώρα ξεκινούσα την καριέρα μου, θα μπορούσα να είχα σαν βάση, σαν αφετηρία, σαν μοντέλο τα τραγούδια του Μάνου, γεμάτα υγεία, ανθρωπιά και συμπαράσταση σ’ όλα τα ανθρώπινα αισθήματα όποιας στιγμής και χρόνου. Ο Μάνος είχε το σπάνιο χάρισμα να αφομοιώνει με επιδεξιότητα και δεξιοτεχνία κάθε είδος τραγουδιού και των μελωδικών του δρόμων. Με την ίδια επιδεξιότητα μετουσίωνε και κατακτούσε τα στοιχεία αυτά, έβρισκε κατόπιν τα δικά του μονοπάτια που οδηγούσαν την έμπνευσή του σε ξέφωτα. Τα τραγούδια του ήταν αυτό που λέει ο Ρίτσος στο Καπνισμένο Τσουκάλι, «ένα παράθυρο ανοιχτό στην λιακάδα...». Στην πορεία του αυτή μπορούσε να συμπαρασύρει και τον ακροατή του, με την απλότητα και την καθαρότητα της μουσικής του σκέψης. Έτσι όπως και στη ζωή του […].