Το 2018 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της Ζωής
Καραπατάκη, με τον αινιγματικό τίτλο «Ο παίκτης και το
παίγνιο» (Εκδόσεις Νησίδες – Θεσσαλονίκη).
Στην ποιητική αυτή κατάθεση, η ποιήτρια συνομιλεί με πληθώρα
Ελλήνων και ξένων συγγραφέων και ποιητών (Νίκο Εγγονόπουλο, Ανδρέα
Εμπειρίκο, Γιώργο Σεφέρη, Βάλτερ Μπένγιαμιν, Πωλ Ελυάρ, κ.ά.), φράσεις των
οποίων χρησιμοποίησε συχνά ως προμετωπίδα. Σε πολλά από τα ποιήματά της (Το
προνόμιο, Μοιραίοι,Τρώες 2016), διαφαίνεται ένας έντονος κοινωνικός και
πολιτικός προβληματισμός:
"Τρώες 2016"
Δούρειοι Ίπποι οι πολιτικοί
Κανιβαλίζουν
Πάνω στο θυμωμένο κορμί
Μιας πολυτραυματισμένης χώρας
Τα ιάματά τους ανοίγουν
Πιότερο τις πληγές
Κάποιες κακοφορμίζουν ενώ
Κάποιες άλλες κρατιούνται
Ανοιχτές σαν ταριχευμένες
Καθόμαστε πάνω σε μια πληγή
Που δεν πιστεύουμε στη γιατρειά της
Και την κοιτάμε όπως
Οι τουρίστες τον κρατήρα του ηφαιστείου
Φλεγμαίνουσες ψυχές κι εμείς
Αποδιωγμένες απ΄την Ιστορία μας
Λιπαίνουμε με την κατήφειά μας
Τις προσδοκίες των εισβολέων
Η ποικίλη θεματική διατρέχει τη συλλογή. Ποιήματα για την ποίηση
και τη φύση -με κυρίαρχες τις αναφορές στο υγρό στοιχείο-, ποιήματα για το
παράλογο του πολέμου, τον αναπότρεπτο θάνατο, τον φόβο και την αδυσώπητη
μοναξιά, που συμπλέκονται μ΄ έναν ιδιαιτέρως προσεγμένο λόγο, ερμητικό όσο
χρειάζεται.
Αυτό που έχει σημαντικό βάρος και απορρέει μέσα από τις σελίδες, είναι πως «Ο παίκτης και το παίγνιο» αποτελεί έναν συγκερασμό κοινωνικής και υπαρξιακής αγωνίας, συνιστώντας ένα πρώτο αξιοπρόσεχτο ποιητικό αποτύπωμα.
"Μητέρα"
Στις αυλακιές των χεριών σου
Μητέρα
Κάθε φορά που τις κοίταγα
Έβλεπα το μέλλον μου
Σε συμπονούσα
Μα και την ίδια τη στιγμή
Μια ανυπόφορη αγωνία με κύκλωνε
[...]
Η Ζωή Καραπατάκη γεννήθηκε στο Πλωμάρι της Λέσβου το 1956, όπου
και μεγάλωσε, και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Εργάζεται στη
Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως καθηγήτρια φιλολογίας και μένει μόνιμα στην Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου