Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο;

Στη χώρα των ηρώων γεννήθηκα κι εγώ
Αντάρτες και θεοί κληρονομιά μου
Μετρούσα τους αιώνες με τον ήλιο αρχηγό
Τα θαύματα του κόσμου όλα δικά μου.

Μα κύλησαν τα χρόνια σε λάθος ποταμό
Ξεφτίλα, τηλεόραση και πλήξη
Τα πλοία στο λιμάνι σκουριάζουνε καιρό
Κι ένα αεράκι να μη λέει να φυσήξει.

Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο
Σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη
Αστράψε το νήμα, όνειρο παράνομο
Θεέ μου, φτάνει πρώτο
Για ποια Ελλάδα, ρε γαμώτο

Αθάνατη πατρίδα μου, προεκλογική
Της αφασίας και του μετ’ εμποδίων
Αδίστακτο τοπίο, τροχιά ελλειπτική
Των οραμάτων και των μυστηρίων.

Μια πίκρα, μια μιζέρια που φτάνει ως το λαιμό
Με το που ανοίγεις την εφημερίδα
Ελλάδα σ’ αγαπούσα κι ακόμα σ’ αγαπώ
Όπως σε πρόλαβα, σε γνώρισα, σε είδα.

Στη χώρα των ηρώων, γεννήθηκα κι εγώ
Βαριά, πολύ βαριά η κληρονομιά μου
Τις μέρες να μετρώ με ένα ήλιο ναυαγό
Τα τραύματα του κόσμου όλα δικά μου.

Ένα σπουδαίο τραγούδι που θυμόμαστε πάντα, όχι μόνο κάθε φορά που διεξάγονται Ολυμπιακοί Αγώνες. Γράφτηκε από την Αφροδίτη Μάνου και κυκλοφόρησε στο δίσκο του 1994 "Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό". Είχε γυριστεί μάλιστα και το παραπάνω βίντεο κλιπ, το οποίο -σύμφωνα με την εξαίρετη τραγουδοποιό- παίχτηκε μόνο μία και μοναδική φορά από γνωστό ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό.

Είχε έρθει για τα καλά η εποχή του "Mega Star" και των γνωστών καψουροσκυλάδικων και δεν υπήρχε χώρος και χρόνος γι' άλλα ακούσματα. Όπως και να ΄χει όμως, το καλό τραγούδι θα είναι για πάντα καλό και αργά ή γρήγορα βρίσκει το δρόμο του.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ποτέ δε με συγκινούσαν ιδιαίτερα και με καλύπτει απόλυτα ο καλός δημοσιογράφος και συγγραφέας, Νίκος Μπογιόπουλος με το άρθρο του "Ολυμπιακοί Αγώνες: Γιορτή μάσας, ντόπας, μίζας...".

Πάντα θα υπάρχουν και έντιμοι, καθαροί και σοβαροί αθλητές που θ' αγωνίζονται με την ψυχή τους για ένα καλύτερο αποτέλεσμα, για μια διάκριση στη χώρα τους, για την προσωπική τους δικαίωση. Αφιερωμένο σε όλους αυτούς, το τραγούδι που αναρτήσαμε σήμερα. Και σ' αυτούς που κέρδισαν τα μετάλλια στους φετινούς Ο.Α. του Ρίο και σ' εκείνους που δεν κέρδισαν, αλλά συμμετείχαν και αγωνίστηκαν με την καρδιά τους.

Και βέβαια σ' όλους τους νέους ανθρώπους, είτε είναι αθλητές, είτε είναι καλλιτέχνες, είτε είναι επιστήμονες και σκέφτονται να εγκαταλείψουν τα πάτρια εδάφη, μιας και το ελληνικό κράτος συνεχίζει να τους χαλάει το όνειρο και να σκοτώνει κάθε ελπίδα τους.

Καλή τύχη σε όλους!