Το πατρικό μου σπίτι (Τζούλης - Γκαϊφύλλιας)

Η γέρικη κληματαριά μιλάει μ' ένα σταφύλι
είναι φωνή της ρίζας μου και γνώριμα τα χείλη

Η ρόγα μου εχει ζάχαρη και γάλα έχει το κλήμα
κι είναι ο κόρφος μου ανοιχτός κι ας μ' έχετε στο μνήμα

Που με αφήνει κι έρχομαι να υπηρετώ το σπίτι
απ τα βαθιά χαράματα ως τον αποσπερίτη

Να 'ναι στην πόρτα το κλειδί και να 'χει ολούθε φώτα
να σας ακούω και τους οκτώ που θα ρχεστε όπως πρώτα

Κι από το δυόσμο του σπιτιού φυσάει γλυκός αέρας
με λόγια και μυρωδικά που λέμε είναι ο πατέρας

Που βγαίνει από το χώμα του γιατί έρχεται το χιόνι
κι αφήνει τον παράδεισο να βρει το παραγώνι

Και χλιμιντρίζει τ' άλογο μόλις τον δει στην πόρτα
κι ανάβει όλο το σπίτι μας απ' τα ζεστά του χνώτα

Κι όπως ακούω τον πετεινό στην πρωινή την άχνα
δεν ξέρω αν είναι στο κατώι ή στα δικά μου σπλάχνα

Στη γέρικη κληματαριά άναψε ένα σταφύλι
που φέγγει και μοσχοβολά σα να φωτά καντήλι

Κι έχει την πούλια στα κλαριά με τον αποσπερίτη
και το φεγγάρι μάλαμα το πατρικό μου σπίτι

Ένα από τα σπουδαία ποιήματα του Θανάση Τζούλη (1932 - 2010) που μελοποίησε και παρουσίασε ζωντανά ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, αλλά δεν έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα:

Ο Θανάσης X. Τζούλης γεννήθηκε το 1932 στο Μαυρονόρος Ηπείρου. Σπούδασε παιδαγωγικά στα Γιάννενα και στην Αθήνα. Ανήκε στην εκδοτική ομάδα του λογοτεχνικού περιοδικού των Ιωαννίνων "Ενδοχώρα" μαζί με τους Γιάννη Δάλλα, Φρίξο Tζιόβα, Χριστόφορο Mηλιώνη, Τάκη Kαρβέλλη, Γιώργο Aράγη, Ανδρέα Λεοντάρη, Kίμωνα και Λευτέρη Tζάλλα κ.ά. Συνέχισε τις σπουδές του στην ψυχολογία, την ψυχανάλυση της τέχνης και τη σύγχρονη λογοτεχνία στη Γαλλία κι έγινε διδάκτωρ ψυχολογίας με την εργασία του πάνω στην ανάγνωση του έργου του Κάφκα. 

Εργάστηκε ως διευθυντής στη Ζαρίφειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης, ως επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας, αναπληρωτής καθηγητής και αργότερα ως καθηγητής πρώτης βαθμίδας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. 

Στην Αλεξανδρούπολη εξέδωσε το 1997 και διηύθυνε το περιοδικό λόγου και τέχνης "Εξώπολις". Στα βιβλία του συγκαταλέγονται οι ποιητικές συλλογές: "Σπόνδυλοι" (Δίφρος, 1961), "Ισθμός" (Κέδρος 1975), "Ρινόκεροι" (Κέδρος 1975), "Απόγευμα των μύρων" (Εγνατία 1977), "Αμφίβια" (Εγνατία 1980), "Η γλώσσα του Αδάμ" (Εγνατία, 1982), "Όταν ο Θεός εις το σώμα έλθει πολύς" (Καστανιώτης 1990), "Και γάμον Έβρου του ποταμού" (1996) που ήταν και η τελευταία του, από τον  Μανδραγόρα, του οποίου υπήρξε στενός συνεργάτης.

Δοκίμια: "Approche psychopathologique de Kafka", Aix-en-Provence, 1976, "L' ecriture de Kafka et la demande interdite", Aix-en-Provence, 1979, "Το ασυνείδητο και η συμβολική τάξη: από τον Freud στον Lacan", Αθήνα, 1985, "Η συναισθηματική μεταβίβαση στην ψυχαναλυτική θεραπεία και μια αναφορά στον Κώο γιατρό Απολλωνίδη", Κομοτηνή, 1985, "Μελετήματα για την ψυχανάλυση", Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη, 1992, "Ψυχανάλυση και λογοτεχνία", Οδυσσέας, Αθήνα, 1993 (β' έκδοση: 1996). Το έργο του "Ισθμός" μεταφράστηκε και εκδόθηκε στη Γαλλία ("Isthme", 1988). 

Ήταν μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Ποιητής και ψυχολόγος ήταν βαθιά καλλιεργημένος και ευρείων οριζόντων πανεπιστημιακός δάσκαλος, επιστήμονας κοινωνικά ευαίσθητος. Με συνέπεια υπηρέτησε τον υπερρεαλισμό και η ποίησή του περιστράφηκε γύρω από τα μοτίβα του τόπου, της οικογένειας, του σπιτιού, του θανάτου. 

Υπήρξε από τους λίγους πανεπιστημιακούς που με τον διορισμό του στο Πανεπιστήμιο της Αλεξανδρούπολης εγκαταστάθηκε στην πόλη μέχρι τη συνταξιοδότησή του προσφέροντας μάλιστα δωρεάν τις επιστημονικές του γνώσεις με συνεδρίες στηρικτικής ψυχαναλυτικής και οικογενειακής συμβουλετικής σε μουσουλμάνες της Θράκης.