"Πρέπει οπωσδήποτε, ν' αλλάξω ζωή, αλλιώς είμαι χαμένος. Βέβαια, έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα νέος. Άν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα, υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγότερο εύκολος στις διάφορες προφάσεις - μα ιδιαίτερα αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές. Τότε, αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το μεγάλο όπως ονειρευόμουν από παιδί..."
Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε. Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε. Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια πέθανε.
Οι ίδιες ταπεινώσεις πάλι σήμερα, τα ίδια λάθη, οι συμβιβασμοί,
το δουλικό χαμόγελο μπροστά σε εκείνον που περιφρονείς,
το όρθιο μαχαίρι, που σφάζεις μέσα σου και αυτόν και το χαμόγελο
σου, η μοναξιά, η μεταμέλεια, η οδυνηρή σου ανάγκη για μεγάλες πράξεις
που δεν έγιναν ποτέ, τα φαγωμένα σου τακούνια, το ακαθόριστο αίσθημα... Περισσότερα
μιας τρομερής σου αξίας, μιας δύναμης αφανέρωτης που την κρύβεις με
επιμέλεια για τη μεγάλη ώρα, και μαζί η πικρή υποψία πως δε κρύβεις
τίποτα και πως εκείνη η μεγάλη ώρα δε θα 'ρθει ποτέ...
το δουλικό χαμόγελο μπροστά σε εκείνον που περιφρονείς,
το όρθιο μαχαίρι, που σφάζεις μέσα σου και αυτόν και το χαμόγελο
σου, η μοναξιά, η μεταμέλεια, η οδυνηρή σου ανάγκη για μεγάλες πράξεις
που δεν έγιναν ποτέ, τα φαγωμένα σου τακούνια, το ακαθόριστο αίσθημα... Περισσότερα
μιας τρομερής σου αξίας, μιας δύναμης αφανέρωτης που την κρύβεις με
επιμέλεια για τη μεγάλη ώρα, και μαζί η πικρή υποψία πως δε κρύβεις
τίποτα και πως εκείνη η μεγάλη ώρα δε θα 'ρθει ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου