Θέματα Λογοτεχνίας - Τεύχος 61

Κυκλοφόρησε το τελευταίο (61ο) τεύχος των "Θεμάτων Λογοτεχνίας" για το 2019 (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος). Ένα πραγματικά σπουδαίο περιοδικό λογοτεχνίας, θεωρίας της λογοτεχνίας και κριτικής που γράφει την δική του ιστορία. Στο νέο αυτό τεύχος διαβάζουμε ποιήματα, διηγήματα, μελέτες και βιβιοκριτικές. Το πρώτο άρθρο όμως (Γεγονότα και Σχόλια) ανήκει στον εξαίρετο μουσικοσυνθέτη και κιθαριστή, Νότη Μαυρουδή. 

Καημένα Καμένα ζώα

Εάν τα 500.000.000 (500 εκατομμύρια!!!) ζώα που κάηκαν ζωντανά στις φωτιές της Αυστραλίας, είναι είδηση ακριβής, τότε θα έπρεπε να υπάρχει παγκόσμιος θρήνος κι οργή! Οφείλουμε, η κοινωνία των ανθρώπων, η ίδια που αλλοιώνει και καταστρέφει αυτόν τον μοναδικό σε ομορφιά πλανήτη, να ορίσει την περίοδο των πυρκαγιών στην Αυστραλία, ως παγκόσμια περίοδο μνήμης για την τρομερή θυσία των ζώων. 

Αφανισμό που προκάλεσε η ανθρώπινη αδιαφορία και απληστία. Αυτό το σύστημα που καταστρέφει χώρες, ανθρώπους, ζώα κι έχει προκαλέσει την κλιματική αλλαγή, από τον βόρειο πόλο έως τον νότιο, προκαλώντας την μια καταστροφή πίσω από την άλλη. Η καταστροφή της Αυστραλίας, έρχεται να συμπληρώσει εκείνη του Αμαζονίου, της Σιβηρίας, το λιώσιμο των πάγων, κ.λπ. 

Θεωρώ πως το τεράστιο αυτό θέμα θα έπρεπε να είχε ήδη περάσει στον ΟΗΕ και στο Συμβούλιο Ασφαλείας και μην παραξενεύεστε. Το γεγονός της γενοκτονίας ζώων, υδροφόρου ορίζοντα, φυτών, έχει άμεση σχέση με τη ζωή και φυσικά με την επιβίωση του ανθρώπινου είδους, αφού το ζωικό βασίλειο και ο άνθρωπος είναι συγκοινωνούντα δοχεία και μέρη της ίδιας αλυσίδας ζωής. Θα ήθελα να βάζατε εσάς, την οικογένειά σας, φίλους και γνωστούς στη θέση των κοάλα, των καγκουρό και άλλων 242 ειδών, τα οποία ζουν (ή μήπως ζούσαν;) στην Αυστραλία… 

Θλίψη και σκοτάδι κάλυψε την ψυχή μου μπροστά σε μια τέτοια και τόση καταστροφή η οποία αφάνισε δέντρα, φυτά και ψυχές. Ψυχές ανθρώπων, αλλά κυρίως ζώων κάθε είδους… Η φωτιά κατέστρεψε ολοσχερώς τα πάντα! Κάθε ύπαρξη, κάθε ίχνος ζωής και σταμάτησε κάθε πολλαπλασιασμό, αναγέννηση, αναζωογόνηση, αναβίωση, ιδιότητες που έγιναν στάχτη κι εξαφανίστηκαν στις τεράστιες εκτάσεις του σύγχρονου ολοκαυτώματος. Ο πόνος, η οργή, η απόγνωση και η αδυναμία αντίδρασης για αυτό το μαζικό έγκλημα είναι αυτό που πρυτανεύει. Ένας ολόκληρος κόσμος έγινε στάχτη μέσα στον πύρινο εφιάλτη και ένας ορίζοντας, μεγάλος σαν διπλό… Βέλγιο, θα πρέπει τώρα να περιμένει το πέρασμα του χρόνου— ποιος ξέρει πόσο— ώστε να αναδημιουργηθεί… Όμως, το κ ε ν ό, το τ ί π ο τ α του ζωικού βασιλείου στη Νέα Ουαλία, θα πρέπει να αναγεννηθεί πάνω στις στάχτες που απέμειναν στη θέση τής ομορφιάς που αφανίστηκε. 

Ό,τι σπόρος έχει απομείνει στην αγκαλιά της γης θα πρέπει να περιμένει την ευεργετική βροχή για να δώσει και πάλι καρπούς αναδημιουργίας. Ελπίζω πως η μάνα φύση θα ξαναβρεί την ισορροπία της και πως θα βρει τον τρόπο να επανακτήσει την ποικιλομορφία της ζωής που χάθηκε και ακόμα χάνεται… Προς το παρόν, αυτό που συνοδεύει τον όλεθρο είναι ο θρήνος και το μοιρολόι ανθρώπων και ζώων, για την καταστροφή και τον αφανισμό ζωών και πόρων. Και το μέλλον της ανθρωπότητας θα πληρώσει βαρύ τίμημα για αυτή την καταστροφή. Φανταστείτε λοιπόν τον εφιάλτη… 

Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ζώα τρέχουν απελπισμένα και αλλόφρονα προς πάσα κατεύθυνση, νιώθοντας το σπίτι τους, τα εδάφη τους, τον τόπο τους, τον οικείο χώρο τους, να καίγεται, να μετατρέπεται σε στάχτη και να βάφεται στο μακάβριο χρώμα τού μαύρου, του κάρβουνου, της αποτρόπαιης μαυρίλας τού θανάτου! Ο κόσμος τους απειλείται, αφανίζεται. Μετατρέπεται σε… αποκαΐδια και σε ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή… Το γνωρίζω αυτό το βλέμμα απελπισίας του ζώου, η εκφραστική και πονεμένη ματιά που σε αιχμαλωτίζει και σε αφοπλίζει. Το πύρινο τοπίο εκεί, με τον σκληρό και παρατεταμένο ήχο της καύσης των ξύλων και του πυρωμένου χώματος, η μυρωδιά τού κάρβουνου μαζί με τις οιμωγές απόγνωσης και τα ουρλιαχτά εκατομμυρίων ανέλπιδων ζώων, μια εικόνα της φαντασίας μου, αλλά και της πραγματικότητας συγχρόνως, η οποία δεν σου αφήνει περιθώρια παράκαμψης. 

Τις είδαμε τις εικόνες φρίκης με τα αμέτρητα καμένα κουφάρια και τα σκόρπια μέλη ποικίλων ζώων σε κοινή θέα, πεταμένα εδώ κι εκεί. Ένα τοπίο απόλυτης φρίκης, που καλεί την ανθρωπότητα να ευαισθητοποιηθεί απέναντι στους απροστάτευτους… συγγενείς μας, στα ξαδέλφια μας. Δεν ξέρω. Ίσως αυτό το ολοκαύτωμα να σημάνει κάτι στο βάθος της ψυχής των ανθρώπων. Από την άλλη μεριά, η απειλή μιας νέας σύρραξης από τα οικονομικά και γεωπολιτικά ζητήματα τα οποία σίγουρα θα προκαλέσουν κι άλλα αθώα θύματα, ανθρώπινα αυτή τη φορά, από ανόητους πολέμους, μας συνταράσσει, επίσης. 

Η γενοκτονία 500.000.000 ζώων που προκλήθηκε από τις καταστροφικές πυρκαγιές, μακάρι να ήταν ένα περαστικό όνειρο, από εκείνα του εφιαλτικού νυχτερινού ρεπερτορίου, τα οποία ενίοτε βλέπουμε μέσα από τις… οθόνες του υποσυνείδητου… Μακάρι, στον τελικό απολογισμό των καταστροφών που θα γίνει από τους κρατικούς υπαλλήλους, να ακούσουμε μικρότερα νούμερα φρίκης. Όχι πως θα διορθωθεί κάτι, η οδύνη θα παραμείνει οδύνη, απλά ελπίζω κι εύχομαι να χαθούν λιγότερα πλάσματα, ώστε να επιστρέψει η ζωή λίγο πιο εύκολα…

Για περισσότερα εδώ και εδώ! Για το Ημερολόγιο Ποίησης 2020 των Εκδόσεων Γκοβόστη, με αφιέρωμα στη Γενιά του '20, εδώ!