Νέα έκδοση σε επίτομη μορφή για τον Έφηβο

Η κοινότητα όπου τείνουν οι ήρωες του Nτοστογιέβσκη δεν είναι κοινωνική, αλλά θρησκευτική· δεν αναζητούν την κοινωνία, αλλά την παγκόσμια αδερφοσύνη· αυτή η κατάληξη μέσ’ στα ενδόμυχα βάθη του Eίναι τους, που οδηγεί μετά στη μυστικιστική κοινότητα, είναι η μόνη ιεραρχία που συναντάς μέσ’ στο έργο του. 

Tα μυθιστορήματά του δεν ασχολούνται παρά μ’ αυτόν τον ύστατο άνθρωπο· η κοινωνική τάξη, οι διάφορες κοινωνικές κλιμακώσεις με τις πενιχρές ψευτοπερηφάνειες τους και τα ποταπά, τα ντροπιασμένα τους μίση, έχουν ξεπεραστεί· ο άνθρωπος του υποκειμενικού Eγώ φτάνει στην παγκοσμιότητα· η απομόνωσή του, που δεν ήτανε παρά αλαζονεία, έπαψε· με απέραντη ταπεινοφροσύνη, με φλογερή αγάπη, η καρδιά του σκύβει για να ’ρθει όσο μπορεί πιο κοντά προς τον αγνό άνθρωπο, προς τον αδερφό που βρίσκεται μέσα σε κάθε άνθρωπο· αυτό το ύστατο κι εξαγνισμένο πλάσμα δε βλέπει, δεν αναγνωρίζει, δεν ξέρει πια τι θα πουν κοινωνικές διακρίσεις· η ψυχή του είναι γυμνή, όπως στον Παράδεισο, αγνοεί την αιδώ, την περηφάνεια, το μίσος, την περιφρόνηση.

Ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέβσκη γεννήθηκε στη Μόσχα στις 30 Οκτωβρίου 1821. Ο πατέρας του, ιδιαίτερα μορφωμένος και ευλαβής χριστιανός, άσκησε σημαντική επιρροή στο συγγραφέα και κατ’ επέκταση στο έργο του. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικού, που όπως αργότερα αποδείχθηκε δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα. Πάθος του ήταν η λογοτεχνία. Η συγγραφική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1844 με το έργο του Οι φτωχοί. Η σχέση του με τους σοσιαλιστικούς κύκλους των φουριεριστών οδήγησε στη σύλληψή του από την αστυνομία το 1849 και στη φυλάκισή του. 

Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά τελικά, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα του δόθηκε χάρη. Εξέτισε τετραετή ποινή σε καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία. Καταβεβλημένος σωματικά και ψυχικά επέστρεψε στη Ρωσία, όπου και επιδόθηκε στο συγγραφικό του έργο. Χρέη τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει για άλλη μια φορά την αγαπημένη του πατρίδα και να καταφύγει στην Ευρώπη μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του Άννα Σνίτκιν. Η νοσταλγία όμως τον οδήγησε ξανά στην Πετρούπολη, όπου και πέθανε το 1881.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1960 από τις Εκδόσεις Γκοβόστη, σε μετάφραση Κοραλίας Μακρή. Τον Οκτώβριο του 2019 επανεκδόθηκε από τον ιστορικό εκδοτικό οίκο.