Οι ποιητικές συνθέσεις του Βαγγέλη Ντελή

Ο Βαγγέλης Ντελής γεννήθηκε στο χωριό Ορφανά τού νομού Καρδίτσας το 1969. Σπούδασε Αρχαιολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμμετείχε σε ανασκαφές στη Δυτική Θεσσαλία. Εργάζεται από το 2002 ως Φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Ασχολείται με την Ποίηση και τη Λογοτεχνία και έχει διακριθεί σε δεκάδες διαγωνισμούς. Κυριότερες διακρίσεις του είναι από τον Φιλολογικό Σύλλογο ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ, την UNESCO, τους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης, την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Το μυθιστόρημά του «Ο καλλιτέχνης» από τις εκδόσεις Κέδρος συμπεριελήφθη στη βραχεία λίστα για το βραβείο Μένης Κουμανταρέας πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα το 2016. Είναι μέλος τής Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Αμφικτιονίας Ελληνισμού και Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων της Λέσχης Φιλαναγνωσίας τού Μορφωτικού Συλλόγου Σοφάδων. 

Το Σεπτέμβριο του 2019 κυκλοφόρησε από τις "Εκδόσεις Γκοβόστη" το βιβλίο "Προφήτες - Μοσχάκανθος", δύο ενδιαφέρουσα ποιητικά έργα.

«Προφήτες» Ως αφορμή τού έργου είναι μια φράση στην «Πολιτεία» τού Πλάτωνα για το ρόλο τού Προφήτη μετά την κάθαρση των ψυχών και την πορεία τους προς τις τρεις Μοίρες, όπου και παίρνουν κλήρους βίων και επιλέγουν οι ίδιες τη ζωή που θα ζήσουν μετά την μετεμψύχωσή τους. Σ’ αυτή τη στιγμή οχτώ Προφήτες περνούν μπροστά από μια ψυχή και της προφητεύουν τη ζωή που θα ζήσει στο σύγχρονο κόσμο. Η γραφή είναι αφαιρετική και πυκνή και το ύφος θυμίζει τις εκκλησιαστικές προφητείες, όπως και τα ονόματα των Προφητών, που είναι παρμένα από την Παλαιά Διαθήκη. Το τελευταίο ποίημα της συλλογής είναι φορμαλιστικό και παρουσιάζει μόνο με ουσιαστικά, με λέξεις ασύνδετες, που ανά τρεις διαμορφώνουν το σχήμα τού μονοπατιού, το δρόμο τής ζωής μας, που ξεκινά από το σκοτάδι, καταλήγει στο σκοτάδι, αλλά είναι πλημμυρισμένο με φως. 

«Μοσχάκανθος» Το έργο «Μοσχάκανθος» είναι μια ποιητική σύνθεση. Περιγράφεται λυρικά η πορεία ενός ανθρώπου από το χωριό, στο οποίο γεννήθηκε, προς την πόλη, όπου σπούδασε και έμεινε οριστικά. Τα ποιήματα αναφέρονται στις διάφορες φάσεις τής ζωής του – σπουδές, έρωτες, προδοσία, πόλεμος, ταξίδια, αγώνας επιβίωσης, μα και στην επιστροφή του στο μέρος όπου γεννήθηκε, σαν να προσπαθεί να κλείσει έναν μεγάλο κύκλο. Εκεί βρίσκει το σπίτι του ερειπωμένο πια. Τον πλούσιο κήπο του, που τον θυμόταν γεμάτο λουλούδια, τώρα τον βρίσκει απεριποίητο. Το σπίτι είναι ερμητικά κλειστό. Κι όμως, όταν μπαίνει μέσα, καθώς νιώθει πως τον καλεί μια μυστήρια φωνή, συναντά μια γυναικεία μορφή, τη Συνείδησή του, η οποία, με το λόγο της στο τελευταίο ποίημα, αποσυμβολίζει όλη τη ζωή του και τον καλωσορίζει στην καινούργια αρχή.

Παρακάτω, δύο χαρακτηριστικά μικρά αποσπάσματα:

Ποιος φωτίζει ό,τι αγγίζει

Ταξιδεύει ραγίζοντας το σκοτάδι

Και φωνάζει:

"Υπάρχω!"

Να φοράς το ουράνιο τόξο στεφάνι

Και σαν πανωφόρι τον άνεμο.

Τον ήλιο μόνο να κοιτάς

Ποτέ το μαύρο χώμα!