Οι Εκδόσεις Φίλντισι στις Νότες Λογοτεχνίας

Οι «Εκδόσεις Φίλντισι» ξεκίνησαν την εκδοτική τους δραστηριότητα πριν οκτώ χρόνια. Τον Απρίλιο του 2010 με την ετικέτα «Θαλασσί εκδόσεις» κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων «Η γειτονιά μας μια μεγάλη αγκαλιά-Διηγήματα για το Βύρωνα» στην οποία συμμετείχαν Βυρωνιώτες συγγραφείς. Συνεργάστηκαν: Ξενοφώντας Φιλέρης, Πασχαλία Τραυλού, Θανάσης Μπαλοδήμος, Σύσση Καπλάνη, Κώστας Καλημέρης, Θεόδωρος Καρζής, Βασίλης Κολοβός, Σοφία Ντούρου και ο Πάνος Τριγάζης. Αρχές του καλοκαιριού του 2010 ακολούθησε το «Ανθολόγιο θεατρικών μονολόγων-Ξένοι συγγραφείς» που επιμελήθηκε η Ειρήνη Κανακάκη. Το φθινόπωρο του 2010 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Γιάννη Παπαϊωάννου που είχε συνεργαστεί επί τριάντα χρόνια στο στούντιο της Columbia με τους πιο σημαντικούς Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές: «Πίσω από το τζάμι» είναι ο τίτλος του βιβλίου, το οποίο συνοδεύει και cd με ανέκδοτες ερμηνείες.

Από το Δεκέμβριο του 2010 τη διανομή των παραπάνω βιβλίων των «Θαλασσί εκδόσεων» ανέλαβαν πλέον οι «Εκδόσεις Φίλντισι». Από τις «Εκδόσεις Φίλντισι» το Δεκέμβριο του 2010 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Τίποτα δεν πάει χαμένο-Συνταγές για οικονομικά γεύματα» της Μάρθας Συριανάκη, με έξυπνες λύσεις-συνταγές από τα περισσεύματα της προηγούμενης μέρας. Μια πρόταση για την τρέχουσα οικονομική κρίση! Τον Φεβρουάριο του 2011 εκδόθηκε το βιβλίο «Τα δέκα χρυσά Δουκάτα της Σπιναλόγκας», ένα ιστορικό μυθιστόρημα του Κώστα Δανδουλάκη, ένα βιβλίο-ντοκουμέντο για την ιστορία του πολύπαθου κρητικού νησιού, της Σπιναλόγκας.

Και συνεχίζουν μέχρι σήμερα, εκδίδοντας βιβλία νέων και παλιών συγγραφέων, παρά τις αντικειμενικές και υποκειμενικές αντιξοότητες. Παρακάτω, σας παρουσιάζουμε μία ποιητική συλλογή και ένα μυθιστόρημα.

Την άνοιξη του 2018 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίνας Αρμεύτη, η οποία γεννήθηκε στις 25.1.1974 στη Λεμεσό. Είναι κόρη της Χριστίνας Πατσαλίδου και του Ανδρέα Αρμεύτη, ο οποίος δολοφονήθηκε στις 16.6.1974 από την ΕΟΚΑ Β΄. Αποφοίτησε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής και στη συνέχεια, έκανε μεταπτυχιακό στη «Δημιουργική γραφή» στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Ζει και εργάζεται στη Λευκωσία ως φιλόλογος στη Μέση εκπαίδευση από το 1997. Δημοσιεύει άρθρα στην κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης» και ποιήματα στο κυπριακό λογοτεχνικό περιοδικό «ΑΝΕΥ» και στο λογοτεχνικό περιοδικό Κοζάνης «Παρέμβαση». Στίχους της έχουν μελοποιήσει ο Νίκος Παπάζογλου, ο Αντώνης Μιτζέλος, ο Γιάννης Κ. Ιωάννου. Είναι μητέρα δυο παιδιών. 

Για την ποιητική συλλογή «Ο Κύριος Ιππόκαμπος» έχει γράψει τα παρακάτω, η μεγάλη ποιήτρια  Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ:

Η ποίηση της Μαρίνας Αρμεύτη εντυπωσιάζει με μια πρωτοτυπία που μοιάζει αυθόρμητη και που είναι σαν να δημιουργεί ένα νέο κύμα σουρεαλι­σμού. Αυτό φαίνεται και από τον τίτλο της συλλογής «Ο κύριος ιππόκαμπος». Κι αυτό που είναι πολύτιμο είναι πως αυτός ο «νέος σουρεαλισμός» εκφράζει μια σοφή ενατένιση της ζωής με απόλυτη καθαρότητα. «Ο ουρανός και τα σύννεφα είναι οι γνώριμοι δρόμοι μας» ή «Η Πηνελόπη ήταν πιστή μόνο στην αναμονή». Αυτή η μη πραγματική περιγραφή μοιάζει με ακτινογραφία της πραγματικότητας, που αν ξέρεις να τη διαβάζεις, θα δεις, ίσως διαχρονικά αυτά που μένουν. «Πλήρωσα τις στιγμές μου στους αιώνες». Το ποίημα αρχίζει με μια πολύ συνηθισμένη - και λεκτικά- πραγματικότητα και τελειώνει με κάποια αιωνιότητα, που είναι σαν να περιγράφεται με ακρίβεια. Και βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς: και πού ξέρουμε πώς είναι η αιωνιότητα; Μα αυτή δεν είναι η αποστολή του ποιητή; Να περιγράφει το απερίγραπτο και να μας πείθει ότι αυτό υπάρχει και να ρίχνει δυνατό φως σ' αυτό που ζούμε και που συχνά δεν συνειδητοποιούμε τι είναι: «Η κόλαση μας από ματαιωμένους παραδείσους είναι φτιαγμένη» Και τα δυο αυτά «καθήκοντα», ας πούμε, του ποιητή τα υπηρετεί με μοναδικό αποτέλεσμα η Μαρίνα Αρμεύτη.

Και ένα δείγμα γραφής:

«Πηνελόπη»

Η Πηνελόπη χόρευε συνήθως ως τα ξημερώματα.

Τα έντυπα εξέτασης των μνηστήρων

χάθηκαν.

Η Πηνελόπη χόρευε και έραβε και ξήλωνε

και κρυφογελούσε.

Ερωτευόταν ενίοτε τους πιο νάρκισσους

μόνο για έναν χορό.

Το πρωί τους έκλεινε την πόρτα κατάμουτρα.

Κι αυτοί

Όλο γυρόφερναν στην αυλή της

ποτίζοντας επιμελώς

τη φιλαρέσκειά της.

Ο Οδυσσέας δεν υπήρξε στ’ αλήθεια.

Η Πηνελόπη

ήταν πιστή

μόνο στην προσμονή.

Μετά τα βιβλία «Ο Κώστας, εγώ, κι ο Ταχτσής» (ντοκουμέντα με αυτοβιογραφικά στοιχεία και αρκετή μυθοπλασία) και το μυθιστόρημα «Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ’ το ποτάμι», ο Εβρίτης συγγραφέας Γιώργος Πολυχρονίδης, επιστρέφει με μια μυθιστορία, τις «Κατάρες», όπου μπλέκει την τοπική ιστορία του τόπου του με στοιχεία μυθοπλασίας.

Βιογραφικό σημείωμα σε πρώτο πρόσωπο: Γεννήθηκα το 1956 στη Νέα Βύσσα Έβρου. Έφυγα από κει στα 15 μου αφήνοντας στη μέση το Γυμνάσιο. Μετά, στη Νίκαια του Πειραιά, δεν άφησα στη μέση τη Σχολή Μηχανοτεχνιτών και έγινα Μηχανικός αυτοκινήτων. Το 1974 όμως με το Κυπριακό και την αναδουλειά έκανα ό,τι μπορούσα για να επιζήσω, ακόμα και κομπάρσος έπαιξα σε τηλεοπτικές παραγωγές. Πριν πάω φαντάρος γνώρισα τον συγγραφέα Κώστα Ταχτσή κι αυτή η γνωριμία μου άλλαξε τη ζωή. Με παρότρυνσή του αντί για τον στρατό πήγα στη σχολή Δοξιάδη, την οποία παράτησα κι αυτή στο δεύτερο έτος κι έτσι δεν έμαθα να διακοσμώ εσωτερικούς χώρους, πρόλαβα όμως να γνωρίσω τη Μύριαμ, που παντρεύτηκα. Αργότερα, πήγα σε δραματική σχολή την οποία δεν παράτησα κι έγινα ηθοποιός. Έπαιξα σε θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες, βιντεοταινίες και σήριαλ της δεκαετίας 1980-1990. Τα βαρέθηκα κι αυτά, και μια που δεν ήταν επάγγελμα να μπορείς να ζει κανείς κι απ την άλλη η ανασφάλεια άρχισα να κάνω εμπόριο το οποίο μου επέτρεπε να ζω με τη γυναίκα μου και τα δυο μου παιδιά. Το γράψιμο το ξεκίνησα τυχαία. Από τη γνωριμία μου με τον Ταχτσή μού έμειναν κάποια γράμματα που μου είχε στείλει και ήθελα να τα εκδώσω. Τα έβαλα σε χρονολογική σειρά αλλά όπως διαπίστωσα διαβάζοντάς τα, χρειάζονταν επεξηγήσεις ενδιάμεσα, τις οποίες πρόσθεσα κι έτσι βγήκε το πρώτο μου γραφτό.

Για περισσότερα βιβλία των «Εκδόσεων Φίλντισι» εδώ & εδώ.