Το πρόσωπό σου αυγουστιάτικο φεγγάρι
κι είναι τα μάτια σου γεμάτα ουρανό.
Δίπλα σου ο ήλιος δείχνει ασήμαντο λυχνάρι,
δίπλα σου ξέχασα να κλαίω και να πονώ.
Έχω εσένα ν' αγαπώ
κι όλου του κόσμου τις χαρές τις έχω.
Έχω εσένα ν' αγαπώ
γι' αυτό ξεχνάω τους καημούς κι αντέχω.
Έχω εσένα ν' αγαπώ
κι όλου του κόσμου τις χαρές τις έχω.
Είναι η καρδιά σου του παράδεισου κομμάτι
κι είναι η φωνή σου μελωδία αγγελική.
Δίπλα σου φέγγει η καλύβα σαν παλάτι,
δίπλα σου νιώθω κάθε μέρα Κυριακή.
κι είναι τα μάτια σου γεμάτα ουρανό.
Δίπλα σου ο ήλιος δείχνει ασήμαντο λυχνάρι,
δίπλα σου ξέχασα να κλαίω και να πονώ.
Έχω εσένα ν' αγαπώ
κι όλου του κόσμου τις χαρές τις έχω.
Έχω εσένα ν' αγαπώ
γι' αυτό ξεχνάω τους καημούς κι αντέχω.
Έχω εσένα ν' αγαπώ
κι όλου του κόσμου τις χαρές τις έχω.
Είναι η καρδιά σου του παράδεισου κομμάτι
κι είναι η φωνή σου μελωδία αγγελική.
Δίπλα σου φέγγει η καλύβα σαν παλάτι,
δίπλα σου νιώθω κάθε μέρα Κυριακή.
Ένα από τα πιο απλά, τρυφερά και γλυκά τραγούδια που ερμήνευσε με τη σπουδαία φωνή της, η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού (1943 – 2005).
Στίχοι του Νίκου Βρεττού και μουσική του Σπύρου Παπαβασιλείου, από ένα δίσκο του 1982 με τίτλο: "Σ’ ένα κόσμο σαν κι’ αυτό".
Αφιερωμένο εξαιρετικά... όπως λέμε και στο ραδιόφωνο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου