Ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης είναι μία από τις σημαντικότερες μορφές του ελληνικού ροκ, αλλά και γενικότερα ένας σπουδαίος μουσικός που διοχέτευσε απλόχερα το ταλέντο του με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, όχι μόνο στη μουσική και το τραγούδι, αλλά και σε άλλες τέχνες.
Δραστήριος άνθρωπος, σκεπτόμενος πολίτης και ανήσυχος δημιουργός, ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης μίλησε στον «Ορφέα» για την ενδιαφέρουσα πορεία του στη ζωή και στο ελληνικό τραγούδι.
Ιδρυτής των συγκροτημάτων «Ηρακλής & DNA» (1971/72) και «Ηρακλής και Λερναία Ύδρα» (1972 έως σήμερα με αρκετές αλλαγές όσον αφορά τα μέλη), ιστορικά γκρουπ από τα οποία πέρασαν αρκετοί σημαντικοί μουσικοί και συνθέτες, όπως ο Λάκης Παπαδόπουλος, η Λένα Πλάτωνος, ο Γιώργος Μαγκλάρας, ο Γιώργος Φιλιππίδης, ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Γιάννης Γιοκαρίνης, ο Μιχάλης Νικολαΐδης κ.ά.
Πριν από δύο χρόνια στις εμφανίσεις που έκανε στο «Κύτταρο», κάλεσε όλους όσους συμμετείχαν κατά διαστήματα στο γκρουπ και ήρθαν πάνω από 80 άτομα!
Ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης είχε αναλάβει σε όλες τις δισκογραφικές δουλειές εκείνης της περιόδου των συγκροτημάτων, την ερμηνεία, τους στίχους, τη μουσική και βέβαια τις ενορχηστρώσεις.
Δίσκος – σταθμός για την πορεία του, αλλά και την ελληνική ηλεκτρική μουσική σκηνή, η ροκ όπερα «Σε άλλους κόσμους» (1976), όπου συμμετείχαν μεταξύ άλλων, οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Νίκος Ζιώγαλας, Δημήτρης Πουλικάκος, Γιάννης Κιουρτσόγλου κ.ά.
Στη συνέχεια, και παράλληλα με το συγκρότημά του, έγραψε αρκετά έργα για μουσικοθεραπεία (μεγάλο και σημαντικό κεφάλαιο στην πορεία του αν και όχι τόσο γνωστό), μουσική και τραγούδια για θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες, ποιήματα και το μυθιστόρημα «Ονειροταξιδευτής» το 2004. Αυτή την εποχή γράφει το δεύτερο μυθιστόρημά του!
Ως συγγραφέας πάντως, από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, έχει γράψει πολλά διηγήματα και νουβέλες, αλλά και αρκετά άρθρα (κοινωνικοπολιτικά, εναλλακτικής ιατρικής, κουλτούρας) και χρονογραφήματα σε εφημερίδες και περιοδικά.
Πώς, πού και πότε ξεκινά η σχέση σας με τη μουσική κ. Ηρακλή Τριανταφυλλίδη;
Ηρακλής Τριανταφυλλίδης: Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στο Σιδηρόκαστρο Σιντικής, στις Σέρρες. Από μικρός είχα επαφή με τη μουσική. Ο πατέρας μου τραγουδούσε πάρα πολύ καλά κι έπαιζε λίγο βιολί. Ένας θείος μου επίσης έπαιζε λύρα ποντιακή. Δεν υπήρχε μέρα χωρίς τραγούδι και μουσική. Στο σπίτι μας τακτικά μαζεύονταν παρέες με μουσικά όργανα.
Στο Σιδηρόκαστρο υπήρχαν πάρα πολλά Ελληνικά φύλλα (Πόντιοι, Μικρασιάτες, Θρακιώτες, Βλάχοι, Γύφτοι, Ντόπιοι, Μελενίκιοι κ.ά.), με έντονα όλα τα παραδοσιακά ήθη κι έθιμα, μουσικές και χορούς. Ήμασταν όλοι μια οικογένεια, μαζί στα πανηγύρια, τους γάμους, τις γιορτές και τα γλέντια! Ακόμη θυμάμαι τους γύφτικους ζουρνάδες, τα Διονυσιακής προέλευσης Θρακιώτικα έθιμα, τους αρχαιοελληνικούς ποντιακούς χορούς και τόσα άλλα, μέσα σ' αυτό το πλούσιο παραδοσιακό παζλ!...
Τότε όλη η διασκέδαση ήταν ζωντανή, οπότε τα μικρά παιδιά βίωναν άμεσα την τέχνη. Εγώ από πολύ μικρός άρχισα να παίζω τη φυσαρμόνικα που μου χάρισαν, αργότερα μια φλογέρα που αγόρασα από το πανηγύρι. Όταν ήμουν περίπου οχτώ ετών μ’ έστελναν σ' ένα γείτονα κλασικό βιολιστή και μου έκανε μάθημα. Εγώ όμως, μόλις βρισκόμουν μόνος προτιμούσα να παίζω τα τραγούδια που μου άρεσαν παρά να κάνω τις ασκήσεις. Όταν ήμουν περίπου δέκα ετών, μου αγόρασαν ακορντεόν και με δάσκαλο στο σπίτι, έβγαλα δυο μεθόδους. Αργότερα συνέχισα μόνος κι έπαιζα ό,τι τραγούδι κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή. Στο Γυμνάσιο, έπεσε στα χέρια μου μια κιθάρα, που μου τη δάνεισαν για κάποιο διάστημα, μέσα στο οποίο είχα πέσει με τα μούτρα κι έμαθα. Δεν υπήρχε κάποιος να μου δείξει. Από το ακορντεόν έβγαζα τα ακόρντα, ενώ είχα παθιαστεί με τον Enrico Macias και ψαχνόμουν στα τραγούδια του ολημερίς. Σ' ένα χρόνο έπαιζα τα σόλα του σε ικανοποιητικό επίπεδο. Αργότερα, μετά το Λύκειο που κατέβηκα στη Θεσσαλονίκη, παράλληλα με τις σπουδές μου στο Δημόκριτο (βοηθός Χημικός-Μικροβιολόγος), γράφτηκα στο Μακεδονικό Ωδείο.
Η τύχη μ' έφερε στον κ. Κελπανίδη, έναν εκπληκτικό καθηγητή και άνθρωπο, που αφού με δοκίμασε στα διάφορα όργανα που έπαιζα και συζητήσαμε αναλυτικά ό,τι με αφορούσε, με ρώτησε γιατί ήθελα να πάω στο ωδείο. Του είπα πως σκοπός μου ήταν να μπορώ να γράφω τις συνθέσεις μου ώστε να τις παίζουν και οι συνεργάτες μου. Με ανέλαβε προσωπικά και μ' έβαλε σ' ένα δρόμο μελέτης ειδικά για μένα. Το εκπληκτικό, είναι που έδινα εξετάσεις και περνούσα με άριστα, μέσα σε λίγους μήνες, εκεί που χρειάζονταν χρόνια. Από εκεί και πέρα, αφού είχα αποκτήσει μια καλή θεωρητική βάση, μπορούσα μόνος μου, μελετώντας τα αντίστοιχα βιβλία, να λύνω μόνος μου το οποιοδήποτε μουσικό πρόβλημα αντιμετώπιζα.
Ηρακλής Τριανταφυλλίδης: Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στο Σιδηρόκαστρο Σιντικής, στις Σέρρες. Από μικρός είχα επαφή με τη μουσική. Ο πατέρας μου τραγουδούσε πάρα πολύ καλά κι έπαιζε λίγο βιολί. Ένας θείος μου επίσης έπαιζε λύρα ποντιακή. Δεν υπήρχε μέρα χωρίς τραγούδι και μουσική. Στο σπίτι μας τακτικά μαζεύονταν παρέες με μουσικά όργανα.
Στο Σιδηρόκαστρο υπήρχαν πάρα πολλά Ελληνικά φύλλα (Πόντιοι, Μικρασιάτες, Θρακιώτες, Βλάχοι, Γύφτοι, Ντόπιοι, Μελενίκιοι κ.ά.), με έντονα όλα τα παραδοσιακά ήθη κι έθιμα, μουσικές και χορούς. Ήμασταν όλοι μια οικογένεια, μαζί στα πανηγύρια, τους γάμους, τις γιορτές και τα γλέντια! Ακόμη θυμάμαι τους γύφτικους ζουρνάδες, τα Διονυσιακής προέλευσης Θρακιώτικα έθιμα, τους αρχαιοελληνικούς ποντιακούς χορούς και τόσα άλλα, μέσα σ' αυτό το πλούσιο παραδοσιακό παζλ!...
Τότε όλη η διασκέδαση ήταν ζωντανή, οπότε τα μικρά παιδιά βίωναν άμεσα την τέχνη. Εγώ από πολύ μικρός άρχισα να παίζω τη φυσαρμόνικα που μου χάρισαν, αργότερα μια φλογέρα που αγόρασα από το πανηγύρι. Όταν ήμουν περίπου οχτώ ετών μ’ έστελναν σ' ένα γείτονα κλασικό βιολιστή και μου έκανε μάθημα. Εγώ όμως, μόλις βρισκόμουν μόνος προτιμούσα να παίζω τα τραγούδια που μου άρεσαν παρά να κάνω τις ασκήσεις. Όταν ήμουν περίπου δέκα ετών, μου αγόρασαν ακορντεόν και με δάσκαλο στο σπίτι, έβγαλα δυο μεθόδους. Αργότερα συνέχισα μόνος κι έπαιζα ό,τι τραγούδι κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή. Στο Γυμνάσιο, έπεσε στα χέρια μου μια κιθάρα, που μου τη δάνεισαν για κάποιο διάστημα, μέσα στο οποίο είχα πέσει με τα μούτρα κι έμαθα. Δεν υπήρχε κάποιος να μου δείξει. Από το ακορντεόν έβγαζα τα ακόρντα, ενώ είχα παθιαστεί με τον Enrico Macias και ψαχνόμουν στα τραγούδια του ολημερίς. Σ' ένα χρόνο έπαιζα τα σόλα του σε ικανοποιητικό επίπεδο. Αργότερα, μετά το Λύκειο που κατέβηκα στη Θεσσαλονίκη, παράλληλα με τις σπουδές μου στο Δημόκριτο (βοηθός Χημικός-Μικροβιολόγος), γράφτηκα στο Μακεδονικό Ωδείο.
Η τύχη μ' έφερε στον κ. Κελπανίδη, έναν εκπληκτικό καθηγητή και άνθρωπο, που αφού με δοκίμασε στα διάφορα όργανα που έπαιζα και συζητήσαμε αναλυτικά ό,τι με αφορούσε, με ρώτησε γιατί ήθελα να πάω στο ωδείο. Του είπα πως σκοπός μου ήταν να μπορώ να γράφω τις συνθέσεις μου ώστε να τις παίζουν και οι συνεργάτες μου. Με ανέλαβε προσωπικά και μ' έβαλε σ' ένα δρόμο μελέτης ειδικά για μένα. Το εκπληκτικό, είναι που έδινα εξετάσεις και περνούσα με άριστα, μέσα σε λίγους μήνες, εκεί που χρειάζονταν χρόνια. Από εκεί και πέρα, αφού είχα αποκτήσει μια καλή θεωρητική βάση, μπορούσα μόνος μου, μελετώντας τα αντίστοιχα βιβλία, να λύνω μόνος μου το οποιοδήποτε μουσικό πρόβλημα αντιμετώπιζα.
Τί θυμάστε από τα μουσικά χρόνια του ΄60 στη Βόρεια Ελλάδα; Σε ποια συγκροτήματα συμμετείχατε και τί τραγούδια παίζατε;
Η.Τ.: Το πρώτο γκρουπ που συμμετείχα, ήταν The Green Birds (Σιδηρόκαστρο, αρχές δεκαετίας '60) με ρεπερτόριο από Rock'n' Roll, τζαζ κι ελληνικά της εποχής και στη συνέχεια δημιουργώ το γκρουπ Les Etoiles με ρεπερτόριο από το εποχιακό ροκ. Την περίοδο 1967-1969, παράλληλα με τις σπουδές μου, εργάζομαι περιστασιακά ως μουσικός σε διάφορα είδη μουσικής. Εκείνη την εποχή συμμετέχω σε διάφορα σχήματα της Θεσσαλονίκης, όπως το Τρίο Σαλόνικα, (λατινοαμερικάνικα και ελληνικά εποχής), The Saints, (ροκ, soul εποχής και δικές τους συνθέσεις), και The Slides (ροκ και soul εποχής).
Η.Τ.: Το πρώτο γκρουπ που συμμετείχα, ήταν The Green Birds (Σιδηρόκαστρο, αρχές δεκαετίας '60) με ρεπερτόριο από Rock'n' Roll, τζαζ κι ελληνικά της εποχής και στη συνέχεια δημιουργώ το γκρουπ Les Etoiles με ρεπερτόριο από το εποχιακό ροκ. Την περίοδο 1967-1969, παράλληλα με τις σπουδές μου, εργάζομαι περιστασιακά ως μουσικός σε διάφορα είδη μουσικής. Εκείνη την εποχή συμμετέχω σε διάφορα σχήματα της Θεσσαλονίκης, όπως το Τρίο Σαλόνικα, (λατινοαμερικάνικα και ελληνικά εποχής), The Saints, (ροκ, soul εποχής και δικές τους συνθέσεις), και The Slides (ροκ και soul εποχής).
Με ποιες μουσικές διαμορφώσατε τη δική σας καλλιτεχνική οντότητα; Από ποιους επηρεαστήκατε;
Η.Τ.: Τότε δεν υπήρχαν τα κομπιούτερ, το ιντερνέτ, το youtube και το free download! Το πικάπ με τα 45'' ήταν μεγάλη πολυτέλεια, για ηχογράφηση δε, έτσι και διέθετε κάποιος μπομπινόφωνο, ήταν προνομιούχος!... Ένα ραδιόφωνο και πολύ σου ήταν!... Οι μουσικές που ακούγονταν και φυσικά μας επηρέαζαν, ήταν εκτός από τα Ελληνικά της εποχής, πολλά Ιταλικά, Γαλλικά, Αμερικάνικα, Κλασσική και Τζαζ Μουσική κ.ά. Καλλιτέχνες και γκρουπ: Little Richard, Chuck Berry, Elvis Presley, Beatles, Rolling Stones, James Brown, Wilson Pickett, Sam & Dave, Jimmy Hendrix, Who, Procol Harum, Moody Blues, Pink Floyd, Yes, Frank Zappa, Area, John McLaughlin and Shakti , Focus, King Crimson, κ.ά.
Η.Τ.: Τότε δεν υπήρχαν τα κομπιούτερ, το ιντερνέτ, το youtube και το free download! Το πικάπ με τα 45'' ήταν μεγάλη πολυτέλεια, για ηχογράφηση δε, έτσι και διέθετε κάποιος μπομπινόφωνο, ήταν προνομιούχος!... Ένα ραδιόφωνο και πολύ σου ήταν!... Οι μουσικές που ακούγονταν και φυσικά μας επηρέαζαν, ήταν εκτός από τα Ελληνικά της εποχής, πολλά Ιταλικά, Γαλλικά, Αμερικάνικα, Κλασσική και Τζαζ Μουσική κ.ά. Καλλιτέχνες και γκρουπ: Little Richard, Chuck Berry, Elvis Presley, Beatles, Rolling Stones, James Brown, Wilson Pickett, Sam & Dave, Jimmy Hendrix, Who, Procol Harum, Moody Blues, Pink Floyd, Yes, Frank Zappa, Area, John McLaughlin and Shakti , Focus, King Crimson, κ.ά.
Τί σχέση είχατε με το ελληνικό τραγούδι εκείνης της εποχής;
Η.Τ.: Άκουγα κι ελληνική μουσική! Στις σχολικές εκδρομές ακούγαμε και τραγουδούσαμε Χατζιδάκι και Θεοδωράκη. Εμένα μου άρεσαν και τα παραδοσιακά τραγούδια, αλλά και κάποια συγκροτήματα της εποχής, όπως Forminx, Idols, Charms, Olympians, Harlems κ.ά. που είχαν βγάλει κάποια τραγουδάκια εκείνη την εποχή. Ήμασταν πιτσιρικάδες στο γυμνάσιο όταν τ’ ακούγαμε όλα αυτά και τα παίζαμε, αν και ήταν κάπως ελαφριά ροκ για εμάς!
Η.Τ.: Άκουγα κι ελληνική μουσική! Στις σχολικές εκδρομές ακούγαμε και τραγουδούσαμε Χατζιδάκι και Θεοδωράκη. Εμένα μου άρεσαν και τα παραδοσιακά τραγούδια, αλλά και κάποια συγκροτήματα της εποχής, όπως Forminx, Idols, Charms, Olympians, Harlems κ.ά. που είχαν βγάλει κάποια τραγουδάκια εκείνη την εποχή. Ήμασταν πιτσιρικάδες στο γυμνάσιο όταν τ’ ακούγαμε όλα αυτά και τα παίζαμε, αν και ήταν κάπως ελαφριά ροκ για εμάς!
Έχετε γράψει τραγούδια μόνο με ελληνικό στίχο, έτσι δεν είναι;
Η.Τ.: Ναι, από τα τέλη του ΄60 μέχρι σήμερα έχω γράψει τραγούδια μόνο με ελληνικό στίχο. Ο καλός στίχος είναι πιο δύσκολο πράγμα από την ποίηση. Και θα σου πω τί εννοώ. Ο στίχος, η κάθε λέξη πρέπει να έχει και ρυθμό. Κάτι που δεν είναι απαραίτητο στην ποίηση, όπου γράφεις πιο ελεύθερα. Εγώ γράφω ποίηση, μου αρέσει η ποίηση, αλλά το να γράψεις ποιητικό στίχο, να βάλεις δηλαδή ρυθμό στο λόγο, είναι πιο δύσκολο.
Η.Τ.: Ναι, από τα τέλη του ΄60 μέχρι σήμερα έχω γράψει τραγούδια μόνο με ελληνικό στίχο. Ο καλός στίχος είναι πιο δύσκολο πράγμα από την ποίηση. Και θα σου πω τί εννοώ. Ο στίχος, η κάθε λέξη πρέπει να έχει και ρυθμό. Κάτι που δεν είναι απαραίτητο στην ποίηση, όπου γράφεις πιο ελεύθερα. Εγώ γράφω ποίηση, μου αρέσει η ποίηση, αλλά το να γράψεις ποιητικό στίχο, να βάλεις δηλαδή ρυθμό στο λόγο, είναι πιο δύσκολο.
Σήμερα πώς ακούτε το ελληνικό τραγούδι; Υπάρχει πρωτοτυπία; Ακούτε πράγματα που σας ενθουσιάζουν;
Η.Τ.: Είναι μεγάλο λάθος να λέμε πως δεν υπάρχουν καλά καινούργια τραγούδια. Πάντα θα υπάρχουν! Και στη δική μας εποχή, οι παλιότεροι δεν δέχονταν εύκολα το καινούργιο ρεύμα, πράγμα που μ’ ενοχλούσε! Να κάνω και εγώ τώρα το ίδιο; Πάντα, σε κάθε εποχή θα υπάρχουν όμορφα πράγματα!
Η.Τ.: Είναι μεγάλο λάθος να λέμε πως δεν υπάρχουν καλά καινούργια τραγούδια. Πάντα θα υπάρχουν! Και στη δική μας εποχή, οι παλιότεροι δεν δέχονταν εύκολα το καινούργιο ρεύμα, πράγμα που μ’ ενοχλούσε! Να κάνω και εγώ τώρα το ίδιο; Πάντα, σε κάθε εποχή θα υπάρχουν όμορφα πράγματα!
Πέρα από τη «Λερναία Ύδρα», το ιστορικό σας γκρουπ, κάνατε ως συνθέτης και κάποιες άλλες ιδιαίτερες δουλειές. Αναφέρομαι στους δίσκους με μουσικές για χαλάρωση, αυτοέλεγχο και αυτοθεραπεία… πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία;
Η.Τ.: Ήθελα να βοηθήσω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που περνούσε μια δύσκολη φάση υγείας και αξιοποίησα ό,τι γνώσεις είχα από τις σπουδές μου ως βοηθός χημικού & μικροβιολόγου στη Θεσσαλονίκη και την τριετή φοίτησή μου στην Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών. Κάθισα λοιπόν και άρχισα να ψάχνω πάνω σ’ αυτό. Παρακολούθησα πολλά σεμινάρια, ιατρικά συνέδρια, διάβαζα σχετικά βιβλία και είχα ερευνήσει διάφορες μεθόδους γι’ αυτό το θέμα. Γνώρισα και συνομίλησα για το θέμα αυτό με πολλούς ειδικούς. Έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία και άρχισα να ψάχνομαι πάνω σ’ αυτό. Έκανα τις πρώτες μου δουλειές με μουσική χαλάρωσης στις αρχές του ΄90. Η κύρια ενασχόλησή μου με τη μουσική, τη δεκαετία του ΄90, ήταν αυτό. Έκανα επτά κασέτες [Υδριάλα, Ονείρεμα, Το θρόισμα της Λεύκας, Κυνηγός της ευτυχίας, Αρμονία των αντιθέτων, Ταξιδευτές του απείρου, Βουτιά στην αιωνιότητα] και ένα cd [Γλυκιά ανάμνηση]!
Η.Τ.: Ήθελα να βοηθήσω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που περνούσε μια δύσκολη φάση υγείας και αξιοποίησα ό,τι γνώσεις είχα από τις σπουδές μου ως βοηθός χημικού & μικροβιολόγου στη Θεσσαλονίκη και την τριετή φοίτησή μου στην Οδοντιατρική Σχολή Αθηνών. Κάθισα λοιπόν και άρχισα να ψάχνω πάνω σ’ αυτό. Παρακολούθησα πολλά σεμινάρια, ιατρικά συνέδρια, διάβαζα σχετικά βιβλία και είχα ερευνήσει διάφορες μεθόδους γι’ αυτό το θέμα. Γνώρισα και συνομίλησα για το θέμα αυτό με πολλούς ειδικούς. Έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία και άρχισα να ψάχνομαι πάνω σ’ αυτό. Έκανα τις πρώτες μου δουλειές με μουσική χαλάρωσης στις αρχές του ΄90. Η κύρια ενασχόλησή μου με τη μουσική, τη δεκαετία του ΄90, ήταν αυτό. Έκανα επτά κασέτες [Υδριάλα, Ονείρεμα, Το θρόισμα της Λεύκας, Κυνηγός της ευτυχίας, Αρμονία των αντιθέτων, Ταξιδευτές του απείρου, Βουτιά στην αιωνιότητα] και ένα cd [Γλυκιά ανάμνηση]!
Είστε μια εμβληματική μορφή του ελληνικού ροκ, κ. Τριανταφυλλίδη. Είναι αρκετοί αυτοί που λένε πως δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει ελληνικό ροκ, αλλά ελληνόφωνο rock. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Η.Τ.: Διαφωνώ. Φυσικά και υπάρχει ελληνικό ροκ! Όταν λέω «ροκ μουσική», εννοώ τη νεανική μουσική, την επαναστατική τάση των νέων κάθε ηλικίας μέσω της μουσικής. Αυτό είναι το ροκ για μένα αλλά και για όσους γνωρίζουν πραγματικά! Το ροκ είναι παγκόσμιο, δεν είναι αμερικάνικο και βρετανικό, επειδή έχουν στα χέρια τους τη μουσική βιομηχανία. Οι Έλληνες ροκάδες είναι πιο γνήσιοι επαναστάτες από τους ροκ επαναστάτες του promotion των πολυεθνικών!... Η μουσική είναι διεθνής γλώσσα, δεν έχει σύνορα.
Υπάρχουν χώρες, όπως η πρώην Γιουγκοσλαβία για παράδειγμα, που έχουν υψηλότερο μουσικό επίπεδο από χώρες όπως Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία. Κι αυτό σου το λέω και το υπογράφω γιατί έχω ζήσει από κοντά τις μουσικές σκηνές αυτών των χωρών. Αν το ψάξεις, θα καταλάβεις τί εννοώ και θα δεις πως έτσι είναι. Είχαμε παίξει στα μέσα του ΄80 στη Γιουγκοσλαβία και είχα ενθουσιαστεί από το επίπεδο της διοργάνωσης συναυλιών, αλλά και από το καλλιτεχνικό επίπεδο των ροκ συγκροτημάτων που έπαιξαν μαζί μας σ’ εκείνα τα live.
Η.Τ.: Διαφωνώ. Φυσικά και υπάρχει ελληνικό ροκ! Όταν λέω «ροκ μουσική», εννοώ τη νεανική μουσική, την επαναστατική τάση των νέων κάθε ηλικίας μέσω της μουσικής. Αυτό είναι το ροκ για μένα αλλά και για όσους γνωρίζουν πραγματικά! Το ροκ είναι παγκόσμιο, δεν είναι αμερικάνικο και βρετανικό, επειδή έχουν στα χέρια τους τη μουσική βιομηχανία. Οι Έλληνες ροκάδες είναι πιο γνήσιοι επαναστάτες από τους ροκ επαναστάτες του promotion των πολυεθνικών!... Η μουσική είναι διεθνής γλώσσα, δεν έχει σύνορα.
Υπάρχουν χώρες, όπως η πρώην Γιουγκοσλαβία για παράδειγμα, που έχουν υψηλότερο μουσικό επίπεδο από χώρες όπως Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία. Κι αυτό σου το λέω και το υπογράφω γιατί έχω ζήσει από κοντά τις μουσικές σκηνές αυτών των χωρών. Αν το ψάξεις, θα καταλάβεις τί εννοώ και θα δεις πως έτσι είναι. Είχαμε παίξει στα μέσα του ΄80 στη Γιουγκοσλαβία και είχα ενθουσιαστεί από το επίπεδο της διοργάνωσης συναυλιών, αλλά και από το καλλιτεχνικό επίπεδο των ροκ συγκροτημάτων που έπαιξαν μαζί μας σ’ εκείνα τα live.
Γιατί αυτό το ανατρεπτικό είδος μουσικής, δεν κατάφερε στην Ελλάδα να περάσει στα μεγάλα ακροατήρια; Τί έφταιξε και άλλαξε το τοπίο, ειδικά μετά τη μεταπολίτευση, ενώ υπήρχε εξαιρετικό υλικό από συγκροτήματα και τραγουδοποιούς;
Η.Τ.: Πρώτον, επειδή είναι ανατρεπτική, και δεύτερο επειδή η Ελλάδα είναι μικρή. Δεν είναι σαν την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Η Γερμανία έχει στηρίξει πολύ αυτή τη μουσική σκηνή! Όποιο γκρουπ παίξει στη Γερμανία, πηγαίνουν και το ακούν και αγοράζουν μετά και το δίσκο του. Και οι Γερμανοί έχουν μεγάλο μουσικό επίπεδο. Λοιπόν, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και εδώ, απλά εκεί μιλάμε για εκατομμύρια κόσμου, ενώ οι αντίστοιχοι αριθμοί εδώ είναι πολύ μικροί. Δε μπορούν να επιβιώσουν και να συντηρηθούν τα ελληνικά συγκροτήματα. Αυτό το έχω βιώσει στο πετσί μου γιατί έζησα αρκετά χρόνια στο εξωτερικό και είδα πως λειτουργεί όλο αυτό το σύστημα. Για παράδειγμα, ένα κοινό 100.000 στη Γερμανία είναι μικρό, ενώ στην Ελλάδα τεράστιο. Από την άλλη, εκεί αν κρατάς σταθερά την ποιότητά σου, θα αναγνωριστείς οπωσδήποτε (έστω από το μικρό για τη Γερμανία κοινό) και θα έχεις τη δυνατότητα να επιβιώνεις και να εξελίσσεσαι, ενώ εδώ αν είσαι εκτός συστήματος, είσαι καταδικασμένος στην αφάνεια!...
Η.Τ.: Πρώτον, επειδή είναι ανατρεπτική, και δεύτερο επειδή η Ελλάδα είναι μικρή. Δεν είναι σαν την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Η Γερμανία έχει στηρίξει πολύ αυτή τη μουσική σκηνή! Όποιο γκρουπ παίξει στη Γερμανία, πηγαίνουν και το ακούν και αγοράζουν μετά και το δίσκο του. Και οι Γερμανοί έχουν μεγάλο μουσικό επίπεδο. Λοιπόν, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και εδώ, απλά εκεί μιλάμε για εκατομμύρια κόσμου, ενώ οι αντίστοιχοι αριθμοί εδώ είναι πολύ μικροί. Δε μπορούν να επιβιώσουν και να συντηρηθούν τα ελληνικά συγκροτήματα. Αυτό το έχω βιώσει στο πετσί μου γιατί έζησα αρκετά χρόνια στο εξωτερικό και είδα πως λειτουργεί όλο αυτό το σύστημα. Για παράδειγμα, ένα κοινό 100.000 στη Γερμανία είναι μικρό, ενώ στην Ελλάδα τεράστιο. Από την άλλη, εκεί αν κρατάς σταθερά την ποιότητά σου, θα αναγνωριστείς οπωσδήποτε (έστω από το μικρό για τη Γερμανία κοινό) και θα έχεις τη δυνατότητα να επιβιώνεις και να εξελίσσεσαι, ενώ εδώ αν είσαι εκτός συστήματος, είσαι καταδικασμένος στην αφάνεια!...
Το επίπεδο των ελληνικών συγκροτημάτων πώς το βλέπετε μέσα από την πολύχρονη εμπειρία σας, αλλά και μέσα από διάφορες καλλιτεχνικές κινήσεις, στις οποίες πρωτοστατήσατε στο παρελθόν, όπως ο «Μουσικός Συνεταιρισμός Καλλιτεχνών Αθηνών» (ΜΟΥΣΥΝΚΑ) και οι «Ανεξάρτητες Εκφραστικές Τάσεις» (ΑΕΤΑ);
Η.Τ.: Αν προχωρούσε η ΑΕΤΑ, θα είχε γίνει ένα μεγάλο κίνημα στο μουσικό χώρο, κυρίως για να δώσει ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Είχαν περάσει πάρα πολλά γκρουπ και καλλιτέχνες της Αθήνας, αλλά και απ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Ο μέσος όρος των ελληνικών συγκροτημάτων ήταν πολύ ανώτερος από το μέσο όρο των αντίστοιχων βρετανικών γκρουπ. Αυτό ίσως φανεί υπερβολικό σε κάποιους, αλλά έτσι ήταν! Αυτό το έζησα, το άκουσα και σου το υπογράφω! Η Αγγλία είναι μια βιομηχανία της μουσικής, εξάγει μουσική και αυτό έχει αντίκρισμα στην οικονομία της χώρας. Εκεί τα συγκροτήματα επιδοτούνται, ενώ εδώ, σε κυνηγάει το κράτος! Η ελληνική σκηνή έχει μεγάλα ταλέντα και τώρα ακόμα είναι πολύ πιο δυνατή, παρά τις δυσκολίες. Δεν υπάρχει όμως βοήθεια από πουθενά!
Η.Τ.: Αν προχωρούσε η ΑΕΤΑ, θα είχε γίνει ένα μεγάλο κίνημα στο μουσικό χώρο, κυρίως για να δώσει ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Είχαν περάσει πάρα πολλά γκρουπ και καλλιτέχνες της Αθήνας, αλλά και απ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Ο μέσος όρος των ελληνικών συγκροτημάτων ήταν πολύ ανώτερος από το μέσο όρο των αντίστοιχων βρετανικών γκρουπ. Αυτό ίσως φανεί υπερβολικό σε κάποιους, αλλά έτσι ήταν! Αυτό το έζησα, το άκουσα και σου το υπογράφω! Η Αγγλία είναι μια βιομηχανία της μουσικής, εξάγει μουσική και αυτό έχει αντίκρισμα στην οικονομία της χώρας. Εκεί τα συγκροτήματα επιδοτούνται, ενώ εδώ, σε κυνηγάει το κράτος! Η ελληνική σκηνή έχει μεγάλα ταλέντα και τώρα ακόμα είναι πολύ πιο δυνατή, παρά τις δυσκολίες. Δεν υπάρχει όμως βοήθεια από πουθενά!
Στην ΑΕΤΑ, είχατε συγκρουστεί με το Νικόλα Άσιμο. Πείτε μας για τη γνωριμία και τη σχέση σας. Νομίζω πως είστε από τους λίγους ανθρώπους που τον βοήθησαν ουσιαστικά!
Η.Τ.: Ναι, ήμασταν τσακωμένοι από την ΑΕΤΑ, λόγω της άσχημης συμπεριφοράς του, αλλά εγώ δεν κρατάω σε κανέναν κακία γιατί το θεωρώ ασήμαντο αυτό το πράγμα. Πόσο μάλλον στο Νικόλα, με τον οποίο ήμασταν πραγματικοί φίλοι. Γνωριστήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μέλος μιας μουσικοθεατρικής ομάδας και έπαιζαν στο χώρο που μας φιλοξένησε για 15 μέρες.
Ήταν μεγάλο ταλέντο, αληθινός καλλιτέχνης, ήταν ένας περφόμερ, δημιουργούσε κατάσταση ακόμα και στο δρόμο! Από κάποια στιγμή και μετά όμως έχασε τη μπάλα και δυστυχώς αυτοπαγιδεύτηκε. Παγιδεύτηκε από τον εγωισμό του, από την ψευδαίσθηση να έχει πάντα γύρω του μια αυλή, να έχει κόσμο. Αν και ήταν έξυπνο και διαβασμένο άτομο, παγιδεύτηκε σ’ αυτό.
Το 1981 όταν πέρασε την πρώτη δύσκολη νευροψυχολογική φάση και ήταν ένα βήμα πριν το Δαφνί, εγώ τον ανέλαβα. Είχε παρεκτραπεί ο Νικόλας τότε, γύριζε με μια μαγκούρα και χτυπούσε ανθρώπους και αυτοκίνητα. Ήταν επιθετικός, όλους τους χτυπούσε εκτός από μένα. Κάθε τόσο τον έβαζαν στη φυλακή και πηγαίναμε με την Κατερίνα Γώγου και κάποιες φίλες του Νικόλα να τον βγάλουμε. Μια φορά είχαμε πάει στον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, μια άλλη φορά τον βοήθησε ο Σαββόπουλος και κάποια στιγμή όμως με παίρνει τηλέφωνο η Κατερίνα και μου λέει «Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι δύσκολα, τον έπιασαν και τον πηγαίνουν στο Δαφνί!».
Συναντηθήκαμε με την Κατερίνα, ήταν και ο πατέρας του Άσιμου, Λάζαρος Ασημόπουλος και ο ψυχίατρος, ο Γιώργος Οικονομόπουλος. Για να μη μπει στο Δαφνί και χαθεί μια για πάντα, λέει ο γιατρός πως πρέπει κάποιος να τον αναλάβει και να τον έχει από κοντά, για να μπορέσει να βάλει την υπογραφή του. Κι αυτός που τον ανέλαβε, παρά τις πολλές οικογενειακές μου υποχρεώσεις, ήμουν εγώ, Θεοδόση.
Έφυγε από τα Εξάρχεια και ήρθε σ’ ένα σπίτι που είχα στην Ανθούπολη, κοντά στο δικό μου. Λίγοι από τους φίλους συμπαραστάθηκαν πραγματικά. Ο Μπάμπης ο «Χρυσοτύπης» και ένα άλλο παιδί, ο Νίκος Μαυρίδης ο Θεσσαλονικιός, από την παρέα των Εξαρχείων. Οι περισσότεροι τον κορόιδευαν. Ο γιατρός, μου είχε πει πως πρέπει να παίρνει απαραιτήτως κάθε μέρα ένα ηρεμιστικό. Τα μοιράσαμε μεταξύ μας, ο Μπάμπης, ο Νίκος και εγώ και ήμασταν πάντα σε επικοινωνία, για να είναι υπό παρατήρηση ο Άσιμος.
Θυμάμαι, όταν κουβαλήσαμε τα πράγματά του στην Ανθούπολη, μου έκανε εντύπωση που είχε πολλές κούτες νες καφέ. Εγώ του έλεγα μην το πίνεις αυτό, Νικόλα θα σε καταστρέψει. Γιατί δεν πίνεις φασκόμηλο, που διευρύνει την αντίληψη. Σιγά-σιγά του έκοψα τον καφέ, που τον οδηγούσε στην επιθετικότητα, και του έφτιαχνα τίλιο κι άλλα φυσικά ηρεμιστικά. Έτσι ξεπέρασε αυτή την περιπέτεια ο Νικόλας και με τη βοήθεια της Κατερίνας έκανε το πρώτο του LP στη Minos το 1982, με συμμετοχή της Αλεξίου και του Παπακωνσταντίνου.
Αργότερα έκανε κι άλλο δίσκο με τον Παπακωνσταντίνου κι έτσι πήρε κάποια λεφτά κι έκανε το μαγαζάκι που είχε στην Καλλιδρομίου 55. Στις τρεις τελευταίες του κασέτες, απ' αυτές που έβγαζε μόνος του σε ανεξάρτητη παραγωγή, του έκανα την ενορχήστρωση και την επιμέλεια παραγωγής στο στούντιο.
Η.Τ.: Ναι, ήμασταν τσακωμένοι από την ΑΕΤΑ, λόγω της άσχημης συμπεριφοράς του, αλλά εγώ δεν κρατάω σε κανέναν κακία γιατί το θεωρώ ασήμαντο αυτό το πράγμα. Πόσο μάλλον στο Νικόλα, με τον οποίο ήμασταν πραγματικοί φίλοι. Γνωριστήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μέλος μιας μουσικοθεατρικής ομάδας και έπαιζαν στο χώρο που μας φιλοξένησε για 15 μέρες.
Ήταν μεγάλο ταλέντο, αληθινός καλλιτέχνης, ήταν ένας περφόμερ, δημιουργούσε κατάσταση ακόμα και στο δρόμο! Από κάποια στιγμή και μετά όμως έχασε τη μπάλα και δυστυχώς αυτοπαγιδεύτηκε. Παγιδεύτηκε από τον εγωισμό του, από την ψευδαίσθηση να έχει πάντα γύρω του μια αυλή, να έχει κόσμο. Αν και ήταν έξυπνο και διαβασμένο άτομο, παγιδεύτηκε σ’ αυτό.
Το 1981 όταν πέρασε την πρώτη δύσκολη νευροψυχολογική φάση και ήταν ένα βήμα πριν το Δαφνί, εγώ τον ανέλαβα. Είχε παρεκτραπεί ο Νικόλας τότε, γύριζε με μια μαγκούρα και χτυπούσε ανθρώπους και αυτοκίνητα. Ήταν επιθετικός, όλους τους χτυπούσε εκτός από μένα. Κάθε τόσο τον έβαζαν στη φυλακή και πηγαίναμε με την Κατερίνα Γώγου και κάποιες φίλες του Νικόλα να τον βγάλουμε. Μια φορά είχαμε πάει στον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, μια άλλη φορά τον βοήθησε ο Σαββόπουλος και κάποια στιγμή όμως με παίρνει τηλέφωνο η Κατερίνα και μου λέει «Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι δύσκολα, τον έπιασαν και τον πηγαίνουν στο Δαφνί!».
Συναντηθήκαμε με την Κατερίνα, ήταν και ο πατέρας του Άσιμου, Λάζαρος Ασημόπουλος και ο ψυχίατρος, ο Γιώργος Οικονομόπουλος. Για να μη μπει στο Δαφνί και χαθεί μια για πάντα, λέει ο γιατρός πως πρέπει κάποιος να τον αναλάβει και να τον έχει από κοντά, για να μπορέσει να βάλει την υπογραφή του. Κι αυτός που τον ανέλαβε, παρά τις πολλές οικογενειακές μου υποχρεώσεις, ήμουν εγώ, Θεοδόση.
Έφυγε από τα Εξάρχεια και ήρθε σ’ ένα σπίτι που είχα στην Ανθούπολη, κοντά στο δικό μου. Λίγοι από τους φίλους συμπαραστάθηκαν πραγματικά. Ο Μπάμπης ο «Χρυσοτύπης» και ένα άλλο παιδί, ο Νίκος Μαυρίδης ο Θεσσαλονικιός, από την παρέα των Εξαρχείων. Οι περισσότεροι τον κορόιδευαν. Ο γιατρός, μου είχε πει πως πρέπει να παίρνει απαραιτήτως κάθε μέρα ένα ηρεμιστικό. Τα μοιράσαμε μεταξύ μας, ο Μπάμπης, ο Νίκος και εγώ και ήμασταν πάντα σε επικοινωνία, για να είναι υπό παρατήρηση ο Άσιμος.
Θυμάμαι, όταν κουβαλήσαμε τα πράγματά του στην Ανθούπολη, μου έκανε εντύπωση που είχε πολλές κούτες νες καφέ. Εγώ του έλεγα μην το πίνεις αυτό, Νικόλα θα σε καταστρέψει. Γιατί δεν πίνεις φασκόμηλο, που διευρύνει την αντίληψη. Σιγά-σιγά του έκοψα τον καφέ, που τον οδηγούσε στην επιθετικότητα, και του έφτιαχνα τίλιο κι άλλα φυσικά ηρεμιστικά. Έτσι ξεπέρασε αυτή την περιπέτεια ο Νικόλας και με τη βοήθεια της Κατερίνας έκανε το πρώτο του LP στη Minos το 1982, με συμμετοχή της Αλεξίου και του Παπακωνσταντίνου.
Αργότερα έκανε κι άλλο δίσκο με τον Παπακωνσταντίνου κι έτσι πήρε κάποια λεφτά κι έκανε το μαγαζάκι που είχε στην Καλλιδρομίου 55. Στις τρεις τελευταίες του κασέτες, απ' αυτές που έβγαζε μόνος του σε ανεξάρτητη παραγωγή, του έκανα την ενορχήστρωση και την επιμέλεια παραγωγής στο στούντιο.
Για το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ποια είναι η γνώμη σας;
Η.Τ.: Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μου είναι συμπαθής, αλλά είναι μέσα στο σύστημα. Πουλάει την εικόνα του επαναστατημένου ροκά κι αυτό μ’ ενοχλεί. Το καλοκαίρι 2011 καπέλωσε το κίνημα των Αγανακτισμένων στην Πλατεία Συντάγματος, με την κυκλοφορία CD μέσα από γνωστή εφημερίδα. Τώρα που οι εταιρείες δίσκων έχασαν την παντοδυναμία τους, ήταν ο καλύτερος τρόπος για ξαναζεστάνει το "κοινό" του. "Κοινό" που έντεχνα αυγατίζει ο εγγυημένος συνδυασμός Κόμματος-Εταιρείας!... Συνταγή που χρησιμοποίησαν επιτυχώς και κατά κόρον Κόμματα και Καλλιτέχνες-φίρμες!..
Η.Τ.: Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μου είναι συμπαθής, αλλά είναι μέσα στο σύστημα. Πουλάει την εικόνα του επαναστατημένου ροκά κι αυτό μ’ ενοχλεί. Το καλοκαίρι 2011 καπέλωσε το κίνημα των Αγανακτισμένων στην Πλατεία Συντάγματος, με την κυκλοφορία CD μέσα από γνωστή εφημερίδα. Τώρα που οι εταιρείες δίσκων έχασαν την παντοδυναμία τους, ήταν ο καλύτερος τρόπος για ξαναζεστάνει το "κοινό" του. "Κοινό" που έντεχνα αυγατίζει ο εγγυημένος συνδυασμός Κόμματος-Εταιρείας!... Συνταγή που χρησιμοποίησαν επιτυχώς και κατά κόρον Κόμματα και Καλλιτέχνες-φίρμες!..
Σχετικά με το κίνημα των Αγανακτισμένων στις Πλατείες, τί πήγε στραβά κατά τη γνώμη σας και δεν υπήρξε ανάλογη συνέχεια;
Η.Τ.: Όλον αυτόν τον κόσμο που διαδήλωνε ειρηνικά στην πλατεία Συντάγματος, κατάφεραν να τον διαλύσουν με χιλιάδες, απαγορευμένα από διεθνείς συνθήκες χημικά, με το γνωστό σχέδιο των "κουκουλοφόρων-αστυνομικών", που σπάνε και βάζουν φωτιές, για να μαζέψουν το υλικό που θα παίξουν τα ΜΜΕ, ώστε στο τέλος να βγουν κι από πάνω.
Μόνο αν γίνουμε ξανά ΚΟΙΝΩΝΙΑ θα γίνει κάποια αλλαγή, κάποια ανατροπή. Δυστυχώς μας έχουνε παγιδευμένους. Ήμουν στην καλλιτεχνική επιτροπή της Πλατείας Συντάγματος και πολλά πράγματα μ’ ενοχλούσαν. Το κίνημα της πλατείας το κατάντησαν μαγαζάκι και γι’ αυτό δεν προχώρησε. Είχαν φτιάξει μια κλίκα και έδιναν μόνο εντολές. Πρέπει να εξαφανίσει ο καθένας τους εγωισμούς του και να προχωρήσουμε μπροστά.
Η.Τ.: Όλον αυτόν τον κόσμο που διαδήλωνε ειρηνικά στην πλατεία Συντάγματος, κατάφεραν να τον διαλύσουν με χιλιάδες, απαγορευμένα από διεθνείς συνθήκες χημικά, με το γνωστό σχέδιο των "κουκουλοφόρων-αστυνομικών", που σπάνε και βάζουν φωτιές, για να μαζέψουν το υλικό που θα παίξουν τα ΜΜΕ, ώστε στο τέλος να βγουν κι από πάνω.
Μόνο αν γίνουμε ξανά ΚΟΙΝΩΝΙΑ θα γίνει κάποια αλλαγή, κάποια ανατροπή. Δυστυχώς μας έχουνε παγιδευμένους. Ήμουν στην καλλιτεχνική επιτροπή της Πλατείας Συντάγματος και πολλά πράγματα μ’ ενοχλούσαν. Το κίνημα της πλατείας το κατάντησαν μαγαζάκι και γι’ αυτό δεν προχώρησε. Είχαν φτιάξει μια κλίκα και έδιναν μόνο εντολές. Πρέπει να εξαφανίσει ο καθένας τους εγωισμούς του και να προχωρήσουμε μπροστά.
Σήμερα, με όλα αυτά που ζούμε στη χώρα μας, τί τραγούδι θα γράφατε; Ποιους στίχους θ’ αφιερώνατε σ’ αυτούς που μας κυβερνούν και μας έφτασαν στο χείλος του γκρεμού;
Η.Τ.: Αυτά είναι τα τραγούδια που θα τους αφιέρωνα:
Η.Τ.: Αυτά είναι τα τραγούδια που θα τους αφιέρωνα:
1. «Τσε Γκεβάρα έμπα στη βουλή και βάρα»: http://www.youtube.com/watch?v=Z-5pWRJgYtc
2. «Στημένο Παιχνίδι»: http://www.youtube.com/watch?v=uOdhP5SZ_lo
3. «Φευγάτος»: http://www.youtube.com/watch?v=8H00zPj6hd4
2. «Στημένο Παιχνίδι»: http://www.youtube.com/watch?v=uOdhP5SZ_lo
3. «Φευγάτος»: http://www.youtube.com/watch?v=8H00zPj6hd4
Έχει κυκλοφορήσει με την υπογραφή σας, μια ποιητική συλλογή κι ένα μυθιστόρημα φιλοσοφικής φαντασίας, με τον τίτλο «Ονειροταξιδευτής» (2004) από τις «Εκδόσεις Παπαϊωάννου». Συνεχίζετε να γράφετε; Θα περιμένουμε κάποιο νέο βιβλίο;
Η.Τ.: Ο εκδότης μου, ο ίδιος αξιόλογος συγγραφέας και στιχουργός, ενώ μου είπε να ετοιμάσω το δεύτερο μυθιστόρημα (Ο "Ονειροταξιδευτής" είναι το πρώτο από μια τριλογία που είναι σχεδόν έτοιμη), άλλαξε αντικείμενο εργασίας -δουλειές είναι αυτές- και πήγε στις εκδόσεις περιοδικών. Όπως καταλαβαίνετε, όχι μόνο δεν εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο, αλλά και ο "Ονειροτεξιδευτής", αν και εξαντλήθηκε στους πρώτους μήνες, δεν επανεκδόθηκε, ακολουθώντας κι αυτός τον δρόμο των "συλλεκτικών", όπως και το διπλό LP "Σε άλλους κόσμους".
Πριν δυο χρόνια, μου ζήτησαν να εκδώσουν τη συλλογή μου "Orexon", με διηγήματα και νουβέλες, όπως κι επανέκδοση και μετάφραση στα αγγλικά, του "Ονειροταξιδευτή", αλλά αναβλήθηκε λόγω οικονομικής κρίσης. Πέρσι, μου έγινε άλλη μια πρόταση για επανέκδοση του "Ονειροταξιδευτή" και έκδοση του δεύτερου μυθιστορήματος της τριλογίας, από ένα ψηφιακό εκδοτικό οίκο της Θεσσαλονίκης, που κι αυτή μάλλον για τον ίδιο λόγο, έμεινε μετέωρη. Η νουβέλα "Orexon" δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό "9" της Ελευθεροτυπίας και μπορείτε να το διαβάσετε στο http://oneirotaxideytis.blogspot.com/ (Θα το βρείτε στο τέλος).
Η.Τ.: Ο εκδότης μου, ο ίδιος αξιόλογος συγγραφέας και στιχουργός, ενώ μου είπε να ετοιμάσω το δεύτερο μυθιστόρημα (Ο "Ονειροταξιδευτής" είναι το πρώτο από μια τριλογία που είναι σχεδόν έτοιμη), άλλαξε αντικείμενο εργασίας -δουλειές είναι αυτές- και πήγε στις εκδόσεις περιοδικών. Όπως καταλαβαίνετε, όχι μόνο δεν εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο, αλλά και ο "Ονειροτεξιδευτής", αν και εξαντλήθηκε στους πρώτους μήνες, δεν επανεκδόθηκε, ακολουθώντας κι αυτός τον δρόμο των "συλλεκτικών", όπως και το διπλό LP "Σε άλλους κόσμους".
Πριν δυο χρόνια, μου ζήτησαν να εκδώσουν τη συλλογή μου "Orexon", με διηγήματα και νουβέλες, όπως κι επανέκδοση και μετάφραση στα αγγλικά, του "Ονειροταξιδευτή", αλλά αναβλήθηκε λόγω οικονομικής κρίσης. Πέρσι, μου έγινε άλλη μια πρόταση για επανέκδοση του "Ονειροταξιδευτή" και έκδοση του δεύτερου μυθιστορήματος της τριλογίας, από ένα ψηφιακό εκδοτικό οίκο της Θεσσαλονίκης, που κι αυτή μάλλον για τον ίδιο λόγο, έμεινε μετέωρη. Η νουβέλα "Orexon" δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό "9" της Ελευθεροτυπίας και μπορείτε να το διαβάσετε στο http://oneirotaxideytis.blogspot.com/ (Θα το βρείτε στο τέλος).
Υπάρχει για το άμεσο μέλλον κάποιος δίσκος ή εμφανίσεις με τη μπάντα σας;
Η.Τ.: Με τη "Λερναία Ύδρα" κάνουμε τακτικές πρόβες, βγάζουμε νέα τραγούδια, που κάποια απ' αυτά, από live, ανεβαίνουν στο youtube και κάποια στιγμή μπορεί να γίνει κι ένα CD. Όμως οι εμφανίσεις μας είναι περιορισμένες. Ο στίχος μας είναι απαγορευτικός για επίσημους και "κυριλέ" χώρους, κι έξω από το χυδαίο εμπορικό αλισβερίσι με τα κομματικά κανάλια. Η αλήθεια είναι πως η μουσική μας είναι λίγο δύσκολη για τον πολύ κόσμο και γνωρίζω πολύ καλά, πως το κοινό μας δεν είναι πολύ μεγάλο, αν και τα τραγούδια μας αφορούν όλο τον κόσμο και ο αγώνας μας γίνεται για τη δική του "απελευθέρωση", (μαζί με τη δική μας, φυσικά). Ελπίζω τώρα με το ιντερνέτ, που μπορεί ο καθένας να βρει και ν’ ακούσει τα τραγούδια μας από το youtube, να διαβάσει τους στίχους μας, να δει τι λένε, να έχουμε μια μεγαλύτερη αποδοχή από το ευρύ κοινό. Είμαστε διαθέσιμοι και συμμετέχουμε σε όποια σχετική εκδήλωση μας προσκαλούν, από την άλλη όμως, δε ζητιανεύουμε συναυλίες από κανέναν. Ετοιμάζουμε εμφανίσεις σε Πάτρα, Λάρισα, Βόλο, Κατερίνη… και όπου αλλού μας καλέσουν!
Μαζί μου είναι ο Μιχάλης Νικολαΐδης στο μπάσο, ο Βαγγέλης Ευσταθίου στα τύμπανα (παλιοί και αγαπημένοι συνεργάτες) και ο νέος της μπάντας μας είναι ο Παντελής Ματσούκας, στα πλήκτρα.
Η.Τ.: Με τη "Λερναία Ύδρα" κάνουμε τακτικές πρόβες, βγάζουμε νέα τραγούδια, που κάποια απ' αυτά, από live, ανεβαίνουν στο youtube και κάποια στιγμή μπορεί να γίνει κι ένα CD. Όμως οι εμφανίσεις μας είναι περιορισμένες. Ο στίχος μας είναι απαγορευτικός για επίσημους και "κυριλέ" χώρους, κι έξω από το χυδαίο εμπορικό αλισβερίσι με τα κομματικά κανάλια. Η αλήθεια είναι πως η μουσική μας είναι λίγο δύσκολη για τον πολύ κόσμο και γνωρίζω πολύ καλά, πως το κοινό μας δεν είναι πολύ μεγάλο, αν και τα τραγούδια μας αφορούν όλο τον κόσμο και ο αγώνας μας γίνεται για τη δική του "απελευθέρωση", (μαζί με τη δική μας, φυσικά). Ελπίζω τώρα με το ιντερνέτ, που μπορεί ο καθένας να βρει και ν’ ακούσει τα τραγούδια μας από το youtube, να διαβάσει τους στίχους μας, να δει τι λένε, να έχουμε μια μεγαλύτερη αποδοχή από το ευρύ κοινό. Είμαστε διαθέσιμοι και συμμετέχουμε σε όποια σχετική εκδήλωση μας προσκαλούν, από την άλλη όμως, δε ζητιανεύουμε συναυλίες από κανέναν. Ετοιμάζουμε εμφανίσεις σε Πάτρα, Λάρισα, Βόλο, Κατερίνη… και όπου αλλού μας καλέσουν!
Μαζί μου είναι ο Μιχάλης Νικολαΐδης στο μπάσο, ο Βαγγέλης Ευσταθίου στα τύμπανα (παλιοί και αγαπημένοι συνεργάτες) και ο νέος της μπάντας μας είναι ο Παντελής Ματσούκας, στα πλήκτρα.
Θεσσαλονίκη, Σιδηρόκαστρο Σερρών, ξανά Θεσσαλονίκη, Αθήνα και διαμονή κατά καιρούς σε χώρες του εξωτερικού. Μια περιπετειώδης και ενδιαφέρουσα ζωή με πολλούς καλλιτεχνικούς σταθμούς. Αν σας έλεγα να επιλέξετε τους σημαντικότερους σταθμούς αυτής της πορείας;
Η.Τ.: Ο μεγαλύτερος σταθμός για μένα ήταν η στιγμή που έπρεπε να πάρω μια τελική απόφαση. Τί να κάνω; Να συνεχίσω στα "κυκλώματα" της μουσικής βιομηχανίας και να κυνηγάω δόξα, χρήμα και αναγνώριση ανάμεσα σ' έναν κόσμο υποκρισίας και ψευτιάς, αναγκασμένος να παράγω υποχρεωτικά και τακτικά σε βάρος της έμπνευσης ή ν’ ακολουθήσω το μουσικό μου ένστικτο που στηριζόταν απλά στην έμπνευση; Διάλεξα το δεύτερο και είμαι σίγουρα κερδισμένος, γιατί τα κέρδη μου δεν εξαγοράζονται με τα πλούτη και τις δόξες όλου του κόσμου!...
Όσον αφορά τους μουσικούς σταθμούς της ζωής μου, δεν ξεχωρίζω ποιοτικά καμιά κατάσταση ως καλύτερη από τις άλλες, γιατί όλες οι καταστάσεις που ζούσα, ήταν με ψυχή, έδινα τον εαυτό μου κι αυτό ήταν που μετρούσε για μένα… Αξιομνημόνευτες ιστορίες, αναμνήσεις γεμάτες γέλιο, έρωτα, περιπέτεια και κωμικοτραγικά περιστατικά, υπάρχουν πάμπολλες και από πολλά μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού, αλλά αν ξεκινήσουμε, Θεοδόση μου, δε θα έχουμε τελειωμό!
Αυτή τη στιγμή, μου έρχεται μια ιστορία στα Γουριά Μεσολογγίου. Μας κάλεσε μια τοπική ομάδα νέων για μια συναυλία κι εμείς νοικιάσαμε μικροφωνική και μ' ένα φορτηγό όλοι μαζί, φτάσαμε στο Ρίο. Όταν περάσαμε στο Αντίρριο, μας περίμεναν δυο παιδιά από τους διοργανωτές. Μου προτείνουν κάποια χρήματα, λέγοντας: «Ηρακλή, αυτά μπορέσαμε να μαζέψουμε, να σας δώσουμε για τα έξοδά σας. Γυρίστε πίσω, η συναυλία δε θα γίνει. Μας έκαναν πόλεμο η κοινότητα, τα κόμματα, όλοι οι φορείς. Έσκιζαν τις αφίσες μας και μας έκαναν ασταμάτητα πόλεμο νεύρων, γι' αυτό κρίναμε πως καλύτερα θα ήταν να ματαιώσουμε τη συναυλία. Αυτά τα λεφτά τα μαζέψαμε για τα έξοδά σας. Μας συγχωρείς». Εγώ τους λέω "Τί λέτε ρε παιδιά; Δεν ήρθαμε να παίξουμε για τα λεφτά. Αφού ήρθαμε, πάμε να κάνουμε τη συναυλία για εμάς και για όποιους έρθουν . Μη σας απασχολεί τίποτε."
Η συναυλία έγινε και σιγά-σιγά άρχισε να έρχεται ο κόσμος και γέμισε όχι μόνο η πλατεία, αλλά το χωριό ολόκληρο. Τόσο κόσμο δεν μπορούσαν να μαζέψουν όλα τα κόμματα μαζί. Η συναυλία είχε τεράστια επιτυχία. Μάλιστα, όταν παίζαμε το Βorn to be wild, κάποιοι τσοπεράδες ανέβηκαν με τις μηχανές στο πάλκο, προσφέροντας ένα ανεπανάληπτο θέαμα. Αυτή τη συναυλία την ονομάσαμε "Μικρό Γούντστοκ".
Η.Τ.: Ο μεγαλύτερος σταθμός για μένα ήταν η στιγμή που έπρεπε να πάρω μια τελική απόφαση. Τί να κάνω; Να συνεχίσω στα "κυκλώματα" της μουσικής βιομηχανίας και να κυνηγάω δόξα, χρήμα και αναγνώριση ανάμεσα σ' έναν κόσμο υποκρισίας και ψευτιάς, αναγκασμένος να παράγω υποχρεωτικά και τακτικά σε βάρος της έμπνευσης ή ν’ ακολουθήσω το μουσικό μου ένστικτο που στηριζόταν απλά στην έμπνευση; Διάλεξα το δεύτερο και είμαι σίγουρα κερδισμένος, γιατί τα κέρδη μου δεν εξαγοράζονται με τα πλούτη και τις δόξες όλου του κόσμου!...
Όσον αφορά τους μουσικούς σταθμούς της ζωής μου, δεν ξεχωρίζω ποιοτικά καμιά κατάσταση ως καλύτερη από τις άλλες, γιατί όλες οι καταστάσεις που ζούσα, ήταν με ψυχή, έδινα τον εαυτό μου κι αυτό ήταν που μετρούσε για μένα… Αξιομνημόνευτες ιστορίες, αναμνήσεις γεμάτες γέλιο, έρωτα, περιπέτεια και κωμικοτραγικά περιστατικά, υπάρχουν πάμπολλες και από πολλά μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού, αλλά αν ξεκινήσουμε, Θεοδόση μου, δε θα έχουμε τελειωμό!
Αυτή τη στιγμή, μου έρχεται μια ιστορία στα Γουριά Μεσολογγίου. Μας κάλεσε μια τοπική ομάδα νέων για μια συναυλία κι εμείς νοικιάσαμε μικροφωνική και μ' ένα φορτηγό όλοι μαζί, φτάσαμε στο Ρίο. Όταν περάσαμε στο Αντίρριο, μας περίμεναν δυο παιδιά από τους διοργανωτές. Μου προτείνουν κάποια χρήματα, λέγοντας: «Ηρακλή, αυτά μπορέσαμε να μαζέψουμε, να σας δώσουμε για τα έξοδά σας. Γυρίστε πίσω, η συναυλία δε θα γίνει. Μας έκαναν πόλεμο η κοινότητα, τα κόμματα, όλοι οι φορείς. Έσκιζαν τις αφίσες μας και μας έκαναν ασταμάτητα πόλεμο νεύρων, γι' αυτό κρίναμε πως καλύτερα θα ήταν να ματαιώσουμε τη συναυλία. Αυτά τα λεφτά τα μαζέψαμε για τα έξοδά σας. Μας συγχωρείς». Εγώ τους λέω "Τί λέτε ρε παιδιά; Δεν ήρθαμε να παίξουμε για τα λεφτά. Αφού ήρθαμε, πάμε να κάνουμε τη συναυλία για εμάς και για όποιους έρθουν . Μη σας απασχολεί τίποτε."
Η συναυλία έγινε και σιγά-σιγά άρχισε να έρχεται ο κόσμος και γέμισε όχι μόνο η πλατεία, αλλά το χωριό ολόκληρο. Τόσο κόσμο δεν μπορούσαν να μαζέψουν όλα τα κόμματα μαζί. Η συναυλία είχε τεράστια επιτυχία. Μάλιστα, όταν παίζαμε το Βorn to be wild, κάποιοι τσοπεράδες ανέβηκαν με τις μηχανές στο πάλκο, προσφέροντας ένα ανεπανάληπτο θέαμα. Αυτή τη συναυλία την ονομάσαμε "Μικρό Γούντστοκ".
Σύνδεσμοι
http://lernaiahydra.blogspot.com/
http://www.myspace.com/iraklisband
http://polyavlos.wordpress.com/
http://polyavlos.blogspot.com/
http://el-gr.facebook.com/people/Iraklis-Triantafyllidis/100001715914659
http://el-gr.facebook.com/people/Iraklis-Lernaia-Hydra/100000633243870
http://el-gr.facebook.com/people/Iraklis-Lernaia-Hydra-B/100001621847057
http://www.youtube.com/user/polyavlos
http://www.myspace.com/iraklisband
http://polyavlos.wordpress.com/
http://polyavlos.blogspot.com/
http://el-gr.facebook.com/people/Iraklis-Triantafyllidis/100001715914659
http://el-gr.facebook.com/people/Iraklis-Lernaia-Hydra/100000633243870
http://el-gr.facebook.com/people/Iraklis-Lernaia-Hydra-B/100001621847057
http://www.youtube.com/user/polyavlos
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου