Ο Κώστας Αντύπας, είναι ένας εξαίρετος τραγουδοποιός από την Πρέβεζα που παίζει κιθάρα και φυσαρμόνικα, γράφει τα δικά του τραγούδια και τα τραγουδάει στις μουσικές σκηνές όλης της Ελλάδας. Σπούδασε στο ΤΕΦΑΑ της Κομοτηνής και παράλληλα ασχολήθηκε με το θέατρο στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής και στο Θεατρικό Εργαστήρι Πρέβεζας, ως μουσικός και ηθοποιός.
Όσο σπούδαζε στην Κομοτηνή, έκανε μαθήματα κιθάρας με τον γνωστό τραγουδοποιό Θανάση Γκαϊφύλλια.
Έχει συνεργαστεί με την Ανδριάνα Μπάμπαλη, τη Γιώτα Νέγκα, τη Νίνα Λοτσάρη, τη Μαρίνα Σκιαδαρέση, κ. ά. σε συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2005 έπαιξε support στη συναυλία του Εric Burdon. Το 2006 τραγούδησε στο Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού στο Zgorzelec της Πολωνίας.
Τον Απρίλιο του 2007 κυκλοφορεί το πρώτο του cd από τη εταιρεία Protasis με τίτλο «Το λεωφορείο της στιγμής» που αγαπήθηκε αμέσως από τα ραδιόφωνα. Τον Ιούνιο του 2009 συμμετείχε στο cd «Νύχτα ανώνυμη» μαζί με άλλους καλλιτέχνες και είναι ήδη έτοιμο το δεύτερο cd του με τίτλο «Μέσα βρέχει», στο οποίο συμμετέχουν η Ερωφίλη, η Μαρία Τζομπανάκη κ.ά.
Τον Απρίλιο του 2007 κυκλοφορεί το πρώτο του cd από τη εταιρεία Protasis με τίτλο «Το λεωφορείο της στιγμής» που αγαπήθηκε αμέσως από τα ραδιόφωνα. Τον Ιούνιο του 2009 συμμετείχε στο cd «Νύχτα ανώνυμη» μαζί με άλλους καλλιτέχνες και είναι ήδη έτοιμο το δεύτερο cd του με τίτλο «Μέσα βρέχει», στο οποίο συμμετέχουν η Ερωφίλη, η Μαρία Τζομπανάκη κ.ά.
Ζει στην όμορφη Πρέβεζα, δίπλα στη θάλασσα, χαμογελά και συνεχίζει το ταξίδι του στη μουσική!
Αγαπητέ Κώστα, γεννήθηκες, μεγάλωσες και ζεις στην Πρέβεζα, δίπλα στη θάλασσα, όπως λες και ο ίδιος. Τί είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στην πόλη σου; Και τί είναι αυτό που σ’ ενοχλεί σήμερα;
Κώστας Αντύπας: Καλησπέρα Θεοδόση. Χαιρετώ όλους τους αναγνώστες του περιοδικού σας. Η Πρέβεζα είναι η πόλη μου και η θάλασσά της ό,τι κι αν κάνω, ό,τι κι αν πω, είναι μπροστά μου ήρεμη, αγριεμένη, ταραγμένη και φυσικά ποτέ ίδια. Όλα αλλάζουν μετά από μια βουτιά στο Μονολίθι (παραλία της περιοχής). Μ’ ενοχλεί που ενώ ζούμε σ' έναν ευλογημένο τόπο, δεν το έχουμε καταλάβει και πολύ, και βιώνουμε πολλές φορές ατομικά την επαρχιώτικη συμπεριφορά μας, ενώ μπορούμε άνετα να ζήσουμε όλοι μαζί μια ποιοτικά όμορφη ζωή στη μικρή μας πόλη…
Είσαι εκπαιδευτικός (καθηγητής φυσικής αγωγής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση) και τραγουδοποιός. Έχεις καθημερινή επαφή με τη νεολαία της πόλης σου. Πώς βλέπεις τους νέους ανθρώπους και το μέλλον τους;
Κ.Α.: Οι νέοι άνθρωποι σήμερα ζουν σε μια δύσκολη εποχή, ίσως πιο δύσκολη απ’ ότι παλιά ακούγαμε από τους παππούδες μας. Ξαφνικά η ζωή μας έγινε πολύ δύσκολη. Αν όμως είσαι νέος ή αισθάνεσαι νέος μπορείς να τα βάλεις με όλους και με όλα και να κερδίσεις ίσως αυτό που σου αξίζει. Βάλε μου δύσκολα και μη με βοηθάς…
Όσον αφορά τη μουσική, αλλά και γενικότερα την πολιτιστική κίνηση, συμβαίνουν ωραία πράγματα στην Πρέβεζα, στην επαρχία; Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;
Κ.Α.: Νομίζω ότι η τέχνη θα βγει κερδισμένη από αυτή την κρίση και η επαρχία που πλέον ξύπνησε και το κοινό αναγνωρίζει καθετί αληθινό, θα ζήσει όμορφα πράγματα αλλά κυρίως θα δημιουργήσει… Ναι, είμαι αισιόδοξος σ’ αυτό το μαύρο σκηνικό, μπορούμε με προσπάθεια να ξαναβρούμε το χαμένο μας εαυτό…
Εσύ έχεις βρει πρόσφορο έδαφος για τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες και δραστηριότητες; Τί πιστεύεις πως κέρδισες και τί έχασες, όλα αυτά τα χρόνια, που δεν ζεις μόνιμα στην Αθήνα; Κ.Α.: Όταν υπάρχει πολύ πρόσφορο έδαφος στις καλλιτεχνικές ανησυχίες είναι ανησυχητικό… Δεν ξέρω τι έχασα, ξέρω τι κερδίζω καθημερινά. Είναι επιλογή μου να ζω στην Πρέβεζα και να μπορώ από εδώ να ταξιδεύω τις ανησυχίες μου.
Κώστας Αντύπας: Καλησπέρα Θεοδόση. Χαιρετώ όλους τους αναγνώστες του περιοδικού σας. Η Πρέβεζα είναι η πόλη μου και η θάλασσά της ό,τι κι αν κάνω, ό,τι κι αν πω, είναι μπροστά μου ήρεμη, αγριεμένη, ταραγμένη και φυσικά ποτέ ίδια. Όλα αλλάζουν μετά από μια βουτιά στο Μονολίθι (παραλία της περιοχής). Μ’ ενοχλεί που ενώ ζούμε σ' έναν ευλογημένο τόπο, δεν το έχουμε καταλάβει και πολύ, και βιώνουμε πολλές φορές ατομικά την επαρχιώτικη συμπεριφορά μας, ενώ μπορούμε άνετα να ζήσουμε όλοι μαζί μια ποιοτικά όμορφη ζωή στη μικρή μας πόλη…
Είσαι εκπαιδευτικός (καθηγητής φυσικής αγωγής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση) και τραγουδοποιός. Έχεις καθημερινή επαφή με τη νεολαία της πόλης σου. Πώς βλέπεις τους νέους ανθρώπους και το μέλλον τους;
Κ.Α.: Οι νέοι άνθρωποι σήμερα ζουν σε μια δύσκολη εποχή, ίσως πιο δύσκολη απ’ ότι παλιά ακούγαμε από τους παππούδες μας. Ξαφνικά η ζωή μας έγινε πολύ δύσκολη. Αν όμως είσαι νέος ή αισθάνεσαι νέος μπορείς να τα βάλεις με όλους και με όλα και να κερδίσεις ίσως αυτό που σου αξίζει. Βάλε μου δύσκολα και μη με βοηθάς…
Όσον αφορά τη μουσική, αλλά και γενικότερα την πολιτιστική κίνηση, συμβαίνουν ωραία πράγματα στην Πρέβεζα, στην επαρχία; Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;
Κ.Α.: Νομίζω ότι η τέχνη θα βγει κερδισμένη από αυτή την κρίση και η επαρχία που πλέον ξύπνησε και το κοινό αναγνωρίζει καθετί αληθινό, θα ζήσει όμορφα πράγματα αλλά κυρίως θα δημιουργήσει… Ναι, είμαι αισιόδοξος σ’ αυτό το μαύρο σκηνικό, μπορούμε με προσπάθεια να ξαναβρούμε το χαμένο μας εαυτό…
Εσύ έχεις βρει πρόσφορο έδαφος για τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες και δραστηριότητες; Τί πιστεύεις πως κέρδισες και τί έχασες, όλα αυτά τα χρόνια, που δεν ζεις μόνιμα στην Αθήνα; Κ.Α.: Όταν υπάρχει πολύ πρόσφορο έδαφος στις καλλιτεχνικές ανησυχίες είναι ανησυχητικό… Δεν ξέρω τι έχασα, ξέρω τι κερδίζω καθημερινά. Είναι επιλογή μου να ζω στην Πρέβεζα και να μπορώ από εδώ να ταξιδεύω τις ανησυχίες μου.
Πώς κατάφερες όλα αυτά τα χρόνια να συνδυάσεις τη μουσική με την επαγγελματική σου δραστηριότητα;
Κ.Α.: Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής και η εκπαίδευση δεν είναι μόνο μαθήματα, εξετάσεις και απομνημόνευση, είναι και χώρος έκφρασης και εσωτερικής αναζήτησης μέσω της καλλιτεχνικής παιδείας. Αλλά η λέξη «παιδεία» στην Ελλάδα είναι μεγάλη κουβέντα.
Τί μουσικές και τραγούδια άκουγες από μικρός; Ποιους δημιουργούς αγάπησες στα νεανικά σου χρόνια; Ποιοι πιστεύεις πως σ’ επηρέασαν με το έργο και τη στάση τους;
Κ.Α.: Άκουγα κι ακούω οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου και σίγουρα επηρεάζομαι. Μ’ αρέσει πολύ ο κινηματογράφος και οι μουσικές του, η ποίηση και η φωτογραφία. Μ’ αρέσει ο Ντύλαν κι ο Τσιτσάνης, ο Χατζιδάκις και ο Chopin, ο Coen κι ο Άκης Πάνου, ο Δήμος Μούτσης και ο James Taylor, και πολλοί πολλοί άλλοι…
Κατά τη διάρκεια των σπουδών σου στο ΤΕΦΑΑ της Κομοτηνής, γνώρισες από κοντά τον τραγουδοποιό Θανάση Γκαϊφύλλια και έκανες μάλιστα μαθήματα κιθάρας μαζί του. Πώς προέκυψε αυτή η γνωριμία και πως εξελίχθηκε η σχέση σας μέσα στα χρόνια;Κ.Α.: Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε έξω από το δισκοπωλείο του στην Κομοτηνή του είπα «Είμαι από την Πρέβεζα» και η έκφρασή του άλλαξε αμέσως, σαν να με γνώριζε από καιρό.
Τα μαθήματα εκείνα της κιθάρας με το Θανάση ήταν τελετουργία για μένα, ένα βάπτισμα στο χώρο της τραγουδοποιίας, στην αυθεντική της μορφή. Είναι δάσκαλός μου, τον εκτιμώ σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Άνοιξε το δρόμο της επαρχίας, τραγούδησε πρώτος και την «Πρέβεζα»… Τον βλέπω σπάνια – πρόσφατα ήρθε σε ένα λάιβ μου στην Κομοτηνή – αλλά τον αισθάνομαι δίπλα μου.
Κ.Α.: Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής και η εκπαίδευση δεν είναι μόνο μαθήματα, εξετάσεις και απομνημόνευση, είναι και χώρος έκφρασης και εσωτερικής αναζήτησης μέσω της καλλιτεχνικής παιδείας. Αλλά η λέξη «παιδεία» στην Ελλάδα είναι μεγάλη κουβέντα.
Τί μουσικές και τραγούδια άκουγες από μικρός; Ποιους δημιουργούς αγάπησες στα νεανικά σου χρόνια; Ποιοι πιστεύεις πως σ’ επηρέασαν με το έργο και τη στάση τους;
Κ.Α.: Άκουγα κι ακούω οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου και σίγουρα επηρεάζομαι. Μ’ αρέσει πολύ ο κινηματογράφος και οι μουσικές του, η ποίηση και η φωτογραφία. Μ’ αρέσει ο Ντύλαν κι ο Τσιτσάνης, ο Χατζιδάκις και ο Chopin, ο Coen κι ο Άκης Πάνου, ο Δήμος Μούτσης και ο James Taylor, και πολλοί πολλοί άλλοι…
Κατά τη διάρκεια των σπουδών σου στο ΤΕΦΑΑ της Κομοτηνής, γνώρισες από κοντά τον τραγουδοποιό Θανάση Γκαϊφύλλια και έκανες μάλιστα μαθήματα κιθάρας μαζί του. Πώς προέκυψε αυτή η γνωριμία και πως εξελίχθηκε η σχέση σας μέσα στα χρόνια;Κ.Α.: Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε έξω από το δισκοπωλείο του στην Κομοτηνή του είπα «Είμαι από την Πρέβεζα» και η έκφρασή του άλλαξε αμέσως, σαν να με γνώριζε από καιρό.
Τα μαθήματα εκείνα της κιθάρας με το Θανάση ήταν τελετουργία για μένα, ένα βάπτισμα στο χώρο της τραγουδοποιίας, στην αυθεντική της μορφή. Είναι δάσκαλός μου, τον εκτιμώ σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Άνοιξε το δρόμο της επαρχίας, τραγούδησε πρώτος και την «Πρέβεζα»… Τον βλέπω σπάνια – πρόσφατα ήρθε σε ένα λάιβ μου στην Κομοτηνή – αλλά τον αισθάνομαι δίπλα μου.
Πώς θα χαρακτήριζες τα τραγούδια που γράφεις και ερμηνεύεις; Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους; Τί σ’ εμπνέει; Μπορείς να τα κατατάξεις σε κάποιο συγκεκριμένο είδος ή δε σ’ ενδιαφέρει κάτι τέτοιο; Κ.Α.: Νομίζω ότι όλα τα τραγούδια μου έχουν την ίδια λόξα, θέλουν να ταξιδεύουν. Με εμπνέει η στιγμή που ενώ όλα φαίνονται ότι γίνονται τώρα, έχουν πίσω ένα κρυμμένο κόσμο που συνέχεια αλλάζει παραμένοντας ίδιος. Και δεν με ενδιαφέρει να τα κατατάξω σ’ ένα συγκεκριμένο είδος, τα προτιμώ αφηρημένα…
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που πέρασε το «Λεωφορείο της στιγμής», η πρώτη προσωπική και ολοκληρωμένη δισκογραφική σου δουλειά. Πώς αποτιμάς την πορεία αυτών των τραγουδιών; Τί έχει μεσολαβήσει από τότε, μέχρι σήμερα; Κ.Α.: Με το «Λεωφορείο της στιγμής» τα τραγούδια πηγαίνουν μόνα τους το δικό τους ταξίδι. Με το χρόνο, νομίζω, βρίσκουν και το δρόμο τους. Δεν άλλαξε τόσα χρόνια η δίψα, είναι ίδια…
Σύντομα θα κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος σου, το «Μέσα Βρέχει». Πες μας για το περιεχόμενο και τους συντελεστές - συνεργάτες της νέας σου δουλειάς. Τί τραγούδια θα ακούσουμε; Κ.Α.: Το «Μέσα βρέχει» είναι μία αισιόδοξη πλευρά του εαυτού μας που θέλει να βρει τη δύναμη να μιλήσει, να ερωτευθεί, να ζήσει, να πεθάνει και να ξαναγεννηθεί. Αυτό νομίζω κάνουν τα τραγούδια του cd. Συμμετέχει η Ερωφίλη, η Μαρία Τζομπανάκη, ο Ντίνος Γιαννακός, οι ράπερ Λίνος M.C. και Αλέξανδρος Καραλής, καθώς και η Κατερίνα Ντόβολου. Επίσης να πω ότι ένα τραγούδι, το «Σ’ αυτά τα χρόνια που κυλάνε» είναι σε ποίηση του Θρακιώτη Γιάννη Λυγγερούδη.
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που πέρασε το «Λεωφορείο της στιγμής», η πρώτη προσωπική και ολοκληρωμένη δισκογραφική σου δουλειά. Πώς αποτιμάς την πορεία αυτών των τραγουδιών; Τί έχει μεσολαβήσει από τότε, μέχρι σήμερα; Κ.Α.: Με το «Λεωφορείο της στιγμής» τα τραγούδια πηγαίνουν μόνα τους το δικό τους ταξίδι. Με το χρόνο, νομίζω, βρίσκουν και το δρόμο τους. Δεν άλλαξε τόσα χρόνια η δίψα, είναι ίδια…
Σύντομα θα κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος σου, το «Μέσα Βρέχει». Πες μας για το περιεχόμενο και τους συντελεστές - συνεργάτες της νέας σου δουλειάς. Τί τραγούδια θα ακούσουμε; Κ.Α.: Το «Μέσα βρέχει» είναι μία αισιόδοξη πλευρά του εαυτού μας που θέλει να βρει τη δύναμη να μιλήσει, να ερωτευθεί, να ζήσει, να πεθάνει και να ξαναγεννηθεί. Αυτό νομίζω κάνουν τα τραγούδια του cd. Συμμετέχει η Ερωφίλη, η Μαρία Τζομπανάκη, ο Ντίνος Γιαννακός, οι ράπερ Λίνος M.C. και Αλέξανδρος Καραλής, καθώς και η Κατερίνα Ντόβολου. Επίσης να πω ότι ένα τραγούδι, το «Σ’ αυτά τα χρόνια που κυλάνε» είναι σε ποίηση του Θρακιώτη Γιάννη Λυγγερούδη.
Τί άλλο σχεδιάζεις για το μέλλον όσον αφορά τις ζωντανές σου εμφανίσεις, αλλά και τη δισκογραφία;
Κ.Α.: Σχεδιάζω ζωντανές εμφανίσεις όπου θα παρουσιάσουμε τη νέα δουλειά, αλλά είναι στα σκαριά και μια παραγωγή τραγουδιών με αγγλικό στίχο, απόρροια του διαδικτυακού σήριαλ που συμμετέχω και σας καλώ να δείτε στη σελίδα: www.neveragaintheseries.com.
Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες στους ανθρώπους της πλατείας και των διαδηλώσεων; Και ποιο τραγούδι θα έστελνες σε όσους κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτό τον τόπο;
Κ.Α.: Στους ανθρώπους της πλατείας αφιερώνω το τραγούδι των Μίκη Θεοδωράκη και Λευτέρη Παπαδόπουλου «Κάποτε θα ‘ρθουν»: “Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα”. Από εμάς θα ξεκινήσει…
Όσον αφορά τους ανθρώπους που κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτόν τον πανέμορφο και πολύπαθο τόπο… αφιερώνω το τραγούδι των Σταύρου Ξαρχάκου και Νίκου Γκάτσου «Μάνα μου Ελλάς» από το «Ρεμπέτικο»: “Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μού τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια, εσύ φοράς τ' αρχαία σου στολίδια και δεν δακρύζεις ποτέ σου, μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς...”
Κ.Α.: Σχεδιάζω ζωντανές εμφανίσεις όπου θα παρουσιάσουμε τη νέα δουλειά, αλλά είναι στα σκαριά και μια παραγωγή τραγουδιών με αγγλικό στίχο, απόρροια του διαδικτυακού σήριαλ που συμμετέχω και σας καλώ να δείτε στη σελίδα: www.neveragaintheseries.com.
Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες στους ανθρώπους της πλατείας και των διαδηλώσεων; Και ποιο τραγούδι θα έστελνες σε όσους κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτό τον τόπο;
Κ.Α.: Στους ανθρώπους της πλατείας αφιερώνω το τραγούδι των Μίκη Θεοδωράκη και Λευτέρη Παπαδόπουλου «Κάποτε θα ‘ρθουν»: “Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα”. Από εμάς θα ξεκινήσει…
Όσον αφορά τους ανθρώπους που κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτόν τον πανέμορφο και πολύπαθο τόπο… αφιερώνω το τραγούδι των Σταύρου Ξαρχάκου και Νίκου Γκάτσου «Μάνα μου Ελλάς» από το «Ρεμπέτικο»: “Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μού τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια, εσύ φοράς τ' αρχαία σου στολίδια και δεν δακρύζεις ποτέ σου, μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς...”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου