Το "Αρχείο Μουσικολαογραφικής Παράδοσης Χρόνης Αηδονίδης" πραγματοποίησε χτες στο Υπαίθριο Θέατρο του Πάρκου Εγνατία την ετήσια μουσικοχορευτική εκδήλωσή του με μεγάλη επιτυχία. Εκεί ήταν βέβαια και η μυθική μορφή του παραδοσιακού τραγουδιού, ο σπουδαίος ερμηνευτής και μελετητής-δάσκαλος της παραδοσιακής μουσικής Χρόνης Αηδονίδης. Θαυμάσαμε χορευτικές ομάδες, χορωδίες, ταλαντούχους μουσικούς και τραγουδιστές που τίμησαν με τον καλύτερο τρόπο όλους τους θρακιώτες. Τη βραδιά αυτή τιμήθηκε η σύντροφος του Χρόνη Αηδονίδη, η κυρία Φωτεινή Αηδονίδη που είναι πολλές δεκαετίες δίπλα του και ο μουσικός και δάσκαλος Βαγγέλης Μάμμος, στενός συνεργάτης και αγαπημένος μαθητής και φίλος του μεγάλου δασκάλου.
Στην εκδήλωση τραγούδησε ο Χρόνης Αηδονίδης και η αγαπημένη μαθήτριά του, η Νεκταρία Καραντζή, η οποία μάγεψε για άλλη μια φορά το κοινό με τη φωνή της.
Για τον Αηδονίδη τί να πει κανείς; Στα 83 του χρόνια μπορεί ακόμα να τραγουδά αξιοπρεπώς, να σε συγκινεί, να σε ταξιδεύει στην ιστορία της Θρακικής γης με τη μεγάλη φωνή του. Σκέφτομαι καμιά φορά πώς τραγουδούσε όταν ήταν νέος... τί κρίμα να μην υπάρχει καλό ηχητικό υλικό από εκείνη την εποχή!!!
Το Μάρτιο του 2010 κάναμε μια σύντομη τηλεφωνική συνέντευξη με το Χρόνη Αηδονίδη και τη Νεκταρία Καραντζή για το διαδικτυακό μουσικό περιοδικό Ορφέας (http://theovaf.blogspot.com/
"Από τότε που ήμουνα μαθητής γυμνασίου άρχισα να συγκεντρώνω και να καταγράφω τα δημοτικά τραγούδια του τόπου μας, χωρίς να μου το ζητήσει κανείς. Είχα αυτή τη μανία, αυτό το μεράκι από πολύ μικρός. Είχα ένα τετράδιο και έγραφα τον τίτλο και τους στίχους του τραγουδιού."
Πώς καταφέρατε και συνδυάσατε τη λογιστική εργασία με την τέχνη;
Δεν ασχολήθηκα ποτέ επαγγελματικά με το παραδοσιακό τραγούδι και τη βυζαντινή μουσική. Από το 1950 που εγκαταστάθηκα στην Αθήνα μέχρι το 1988 εργαζόμουν ως λογιστής στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο. Εκεί είχα την τύχη να έχω καλούς συνεργάτες, καλούς προϊσταμένους και διευθυντές που με βοήθησαν πραγματικά. Τη δουλειά του ο λογιστής την παρουσιάζει στο τέλος του μηνός. Εγώ την προχωρούσα γρήγορα τη δουλειά, πήγαινα και πολλά απογεύματα για να την ολοκληρώσω, έτσι ώστε να μπορώ να φεύγω και να απουσιάζω για αρκετές μέρες. Και πραγματικά έφευγα και για 15 μέρες και δεν με αναζητούσε κανείς γιατί τη δουλειά μου την είχα παραδώσει! (γέλια)
Νιώθω ευτυχισμένος γιατί και η λογιστική είναι καλλιτεχνία. Πρέπει να είσαι καλλιτέχνης. Καλλιγράφος, τακτικός και συγκεντρωμένος. Πρέπει να είσαι υπεύθυνος και συνεπής όταν είσαι λογιστής. Οτιδήποτε κι αν κάνεις δηλαδή… Αλλιώς δεν θα γίνεις αγαπητός στον κόσμο.
Εγώ ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε και στην επαγγελματική μου δουλειά να βρω καλούς ανθρώπους να με βοηθήσουν και στο καλλιτεχνικό κομμάτι της ζωής μου, που το έφτασα ως εδώ.
Θέλω να μου πείτε για τη συνάντησή σας με το Μάνο Χατζιδάκι…
Πολλές φορές συναντηθήκαμε με το Χατζιδάκι. Εγώ συνεργαζόμουν στο ραδιόφωνο με την Ελένη Καραΐνδρου, η οποία ήταν το δεξί χέρι του Χατζιδάκι στο Τρίτο Πρόγραμμα. Εκείνα τα χρόνια κάναμε αρκετές εκπομπές και διάφορα ρεσιτάλ τα οποία μετέδιδε η Καραΐνδρου, η οποία στις μουσικές που έγραφε και γράφει έχει πολλά παραδοσιακά στοιχεία. Αυτή μεσολάβησε τότε και πήγαμε στα Ανώγεια της Κρήτης στις αρχές του ΄80, όπου ο Χατζιδάκις είχε αναλάβει το Φεστιβάλ του Ηρακλείου Κρήτης. Και εκεί ήρθαμε αρκετά κοντά.
Με άκουγε, με παρακολουθούσε και μου είχε πει πως θα μπορούσα να διαπρέψω και σε άλλο είδος τραγουδιού. Ήθελε να συνεργαστούμε. Εγώ όμως του είπα πως έχω ταχθεί στο παραδοσιακό τραγούδι. Το θεωρώ ιερό κειμήλιο. Δεν θέλω να το μπασταρδέψω.
Το σεβάστηκε, το κατάλαβε αυτό που του είπα και αργότερα μου πρότεινε να βγάλουμε σε δίσκους τα τραγούδια που έλεγα εγώ. Να πληρώσει η Ελληνική Ραδιοφωνία και να τα ηχογραφήσουμε.
Άλλο που δεν ήθελα εγώ, μιας και εκείνα τα χρόνια παρακαλούσαμε να πάμε σε κανένα καλό studio να γράψουμε καμιά κασέτα! Αλλά δεν πρόλαβε ο άνθρωπος… γιατί το 1981, δυστυχώς, τον έδιωξαν από αυτή τη θέση.
Πολλά χρόνια μετά συνεργάστηκα με ένα μαθητή του Χατζιδάκι, το Νίκο Κυπουργό. Τραγούδησα ένα νανούρισμα, το «Βλέφαρό μου» σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και πριν λίγους μήνες τραγούδησα σ’ ένα αφιέρωμα για το Μάνο Χατζιδάκι που έκανε ο Νίκος Κυπουργός στην Ξάνθη.
Σας έχει γράψει ένα τραγούδι και ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας (με τους στίχους του Ξανθιώτη ποιητή Στέφανου Ιωαννίδη), αλλά μέχρι σήμερα δεν κυκλοφόρησε…
Βέβαια! Το είχαμε γράψει σ’ ένα studio στην Καβάλα, αλλά δεν το βγάλαμε τελικά. Ήταν ένα τραγούδι με τίτλο «Αναστάσιμες Καμπάνες» αν θυμάμαι καλά, γιατί έχουν περάσει και αρκετά χρόνια. Ροκ τραγούδι! Εγώ όμως είχα κάνει ορισμένες παρεμβάσεις στη μουσική του Θανάση. Ήθελα να δώσω ένα βυζαντινό χαρακτήρα, ήταν ένα ωραίο τραγούδι και κρίμα που δεν καταφέραμε να το βγάλουμε. Ελπίζω κάποια στιγμή…
Ζείτε όλα αυτά τα χρόνια στην Αθήνα. Σας αρέσει;
Εμείς μένουμε στα Βριλήσσια. Μια ωραία περιοχή με μεγάλους δρόμους, με αρκετό πράσινο, είναι ένα από τα καλύτερα προάστια. Και σ’ αυτή την περιοχή μένουμε από το 1950. Αν σου πω ότι στο κέντρο, στην Αθήνα έχω να κατέβω τέσσερα χρόνια, θα με πιστέψεις; Δεν κατεβαίνω γιατί αρρωσταίνω! Δεν την αντέχει άνθρωπος αυτή την πόλη.
Πώς βλέπετε την Ελλάδα και τους Έλληνες; Είστε αισιόδοξος με όλα αυτά που συμβαίνουν;
Πολύ δύσκολα τα πράγματα και φυσικά κάποιοι φταίνε. Τώρα όμως δεν είναι η εποχή και ο καιρός να ψάξουμε να βρούμε ποιος φταίει περισσότερο. Γιατί, όλοι φταίνε. Και εμείς που τους ψηφίζουμε φταίμε. Όταν πάρει το σπίτι σου φωτιά, κοιτάς και εσύ που είσαι ιδιοκτήτης και οι γείτονες να σβήσουν τη φωτιά και μετά θα ψάξεις να βρεις ποιος έβαλε τη φωτιά!
Ο κόσμος όμως θέλει κάποιοι να τιμωρηθούν και να φέρουν πίσω τα κλεμμένα…
Βεβαίως, έτσι πρέπει να γίνει. Αλλά, ας σβήσουμε τη φωτιά τώρα, να βγούμε από την οικονομική κρίση και μετά θα έχουμε όλο το χρόνο να ψάξουμε και να βρούμε τί έφταιξε και να τιμωρηθούν όσοι μας έφεραν ως εδώ. Και φυλακή να πάνε, αν και δεν το βλέπω! (γέλια)
Αν σας ζητούσα πέντε σταθμούς αυτής της 65χρονης καλλιτεχνικής πορείας;
Ο πρώτος σταθμός ήταν όταν ήρθε και με βρήκε ο μεγάλος λαογράφος Πολύδωρος Παπαχριστοδούλου το 1953 και μου πρότεινε να πάρω μέρος στην εκπομπή του "Θρακικοί Αντίλαλοι", στο κρατικό ραδιόφωνο (Ε. Ι. Ρ.), προκειμένου να παρουσιάσουμε στον κόσμο ένα ρεπερτόριο της Θράκης άγνωστο μέχρι τότε.
Ο δεύτερος σταθμός ήταν η συνεργασία με την Ελένη Καραΐνδρου στο ραδιόφωνο, επί Μάνου Χατζιδάκι.
Ο τρίτος σταθμός ήταν η συνεργασία μου με το Γιώργο Νταλάρα.
Και έπειτα θεωρώ πολύ σημαντικά γεγονότα, την εμφάνισή μου στο Σούνιο το 2000 στην αλλαγή της χιλιετίας και στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 όπου ακούστηκε η ιερή μουσική της Θράκης σε κάθε γωνιά του κόσμου! Αυτές οι δύο διοργανώσεις ήταν οι σπουδαιότερες στιγμές της πορείας μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου