Κάποτε έκανα ένα αφιέρωμα στην Ελένη Βιτάλη. Για το ραδιόφωνο και την εφημερίδα. Είχα ζητήσει από τον κ. Νότη Μαυρουδή να γράψει ένα κείμενο για τη συγκεκριμένη ερμηνεύτρια. Μέσα σε λίγα λεπτά ο σπουδαίος κιθαρίστας και μουσικοσυνθέτης μου έστειλε το παρακάτω κείμενο. Ένα κείμενο γεμάτο αλήθεια και αγάπη. Δε νομίζω να έχει γραφτεί κάτι καλύτερο γι' αυτή τη γυναίκα!
Η Ελένη Βιτάλη δεν έχει ανάγκη από τα καλά μου λόγια. Είναι μια γυναίκα εύθραυστη και συγχρόνως γερή και στοχάζεται τη ζωή με το δικό της τρόπο. Έχοντας το χάρισμα της φωνής, επικοινωνεί με το κοινό της διαχρονικά και ουσιαστικά. Διαθέτει ένα τεράστιο ένστικτο που την μεταμορφώνει σε ένα είδος... γκουρού και σε ένα τραγούδι βάζει χρώματα της ζωής από το διαχρονικό ήχο. Τον ήχο που ενώνει τις γενιές και τον χρόνο.
Συνεργάστηκα μαζί της σε διαφορετικές εποχές, ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του '80 με τον "ζεϊμπέκικο αμανέ" σε στίχους Γιάννη Κακουλίδη. Όμως το 1990 ήταν η χρονιά μας γιατί της έδωσα δύο τραγούδια που έμελλε να αγαπηθούν από τον κόσμο." Είναι αβάσταχτο να φεύγεις" σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου και "Ίσως φταίνε τα φεγγάρια" σε στίχους Τάσου Σαμαρτζή, αργότερα το "Ζωές από μετάξι".
Στο στούντιο, η Ελένη ήταν αυθόρμητη και αληθινή. Δίχως προστριβές και περιττά πράγματα, ήρθε με το χαμόγελό της και βρήκε αμέσως το ύφος και την εσωστρέφεια του τραγουδιού. Ερμήνευσε τον "ρόλο" μιας απελπισμένης γυναίκας.
Σκεφτόμουν όπως την άκουγα πως η αρχαία τραγωδία και το δράμα, δεν είναι στοιχεία που πέρασαν απαρατήρητα από τη ζωή και τις σκέψεις της...
Είναι βαθιά ριζωμένα μέσα της και οι "ευκαιρίες" των τραγουδιών είναι αυτές που θα της δώσουν την αφορμή για να δράσει ερμηνευτικά...
Είναι μια ιδιαίτερη χροιά φωνής και είναι το κατ ' εξοχήν παράδειγμα για να υποστηρίξουμε πως -όντως- τα τραγούδια έχουν ανάγκη από βιώματα και αφοσίωση σκέψης για να αποδοθούν.
Η φωνή, ίσως έρχεται μετά, γιατί, τι είναι η φωνή;
Είναι το αποτέλεσμα της υπάρχουσας ενέργειας και του "αποθηκευμένου" δράματος που προϋπάρχει.
Μ ' αυτή την έννοια, είναι δύσκολο να γραφτούν κατάλληλα τραγούδια για τη φωνή της...
Η Ελένη, ως φαίνεται, σέρνει το δράμα της. Αναστατώνει τη ζωή της, επανέρχεται, ξαναχάνεται, αλλά πάντα μας κοιτάζει με το ερευνητικό χαμόγελό της.
Την αγαπάω και την σκέφτομαι πολύ.
Μια γυναίκα που ο κόσμος τη θεωρεί "δικιά του" και που συγχρόνως είναι ικανή να μεταμορφώνεται σε ερημίτισσα...
Μια γυναίκα που έχει σοφία, αλλά δεν το γνωρίζει. Μια γυναίκα που έχει γεννηθεί εκατοντάδες χρόνια πριν και κατέχει όλα τα μυστικά της ζωής...
Είναι ανάμεσά μας και θα πρέπει συνεχώς να την ανακαλύπτουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου