Συνέντευξη με τον Στάθη Παχίδη

Ο Στάθης Παχίδης γεννήθηκε στις αρχές του ΄60 στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει μέχρι σήμερα. Από τα μέσα του ΄70 έπαιζε μπάσο και κιθάρα σε στέκια της πόλης του. Μαζί με το Γιώργο Ανδρέου και το Βαγγέλη Κοντόπουλο δημιούργησαν το συγκρότημα «ΑΛΕΡΕΤΟΥΡ». Το 1984 κυκλοφόρησε ο ένας και μοναδικός τους δίσκος (συλλεκτικός πια) με τίτλο «Σαν Ελληνική Ταινία» και εξώφυλλο τους τρεις τους μέσα σ’ ένα τρένο. 

Σ’ εκείνο το δίσκο, μεταξύ άλλων ιδιαίτερων στιγμών, ο Στάθης Παχίδης τραγούδησε και την «Κομοτηνή» του Θανάση Γκαϊφύλλια, έτσι όπως την μελοποίησε ο Γιώργος Ανδρέου. 

Λίγα χρόνια μετά, ο Στάθης μαζί με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, το Γιώργο Κλήμεντο, το Δημήτρη Σταρόβα, το Χρήστο Μητρέντζη και τη Ρούλα Μανισάνου δημιουργούν το ανατρεπτικό θεατρικό – μουσικό σχήμα «Άγαμοι Θύται». 

Στην πορεία θα προστεθούν αρκετοί άλλοι μουσικοί, τραγουδιστές και ηθοποιοί. Στους δύο δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα ο Παχίδης έχει γράψει τα περισσότερα τραγούδια. 
14 χρόνια μετά τον πρώτο προσωπικό του δίσκο (Ωδή στα παπούτσια μου - 1995) ο Στάθης Παχίδης, ορεξάτος πάντα, επέστρεψε (δισκογραφικά… μιας και δεν σταμάτησε ποτέ τις ζωντανές εμφανίσεις) μ’ ένα καινούργιο υλικό μέσα στο 2009. Έχοντας κοντά του όλη την παλιοπαρέα, αλλά και νέους φίλους έγραψε (στίχους – μουσική) και ερμήνευσε δώδεκα όμορφα τραγούδια. 

Πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις στο "Ζυγό" με τους Άγαμους και το Πάσχα θα συνεχίσουν στο Principal Club της Θεσσαλονίκης. Παράλληλα ετοιμάζει εμφανίσεις με τα «Αγύριστα Κεφάλια».

Στάθη μετά από αρκετά χρόνια δισκογραφικής απουσίας επέστρεψες μ' αυτό το άλμπουμ. Γιατί απείχες τόσο καιρό; Θα περιμένουμε άλλη μια δεκαετία για το επόμενο;

Δε μ' ενθουσίαζε η ιδέα να εκδώσω αυτές τις εποχές της τηλεοπτικής μονομανίας - είμαι στην τηλεόραση, άρα υπάρχω - και αυτό που με γοήτευε πάντα είναι η ζωντανή παράσταση από την οποία  ποτέ δεν απείχα. Είμαι άνθρωπος με γωνίες, που δύσκολα περνούν από συμπληγάδες τέτοιες και αυτό που μ’ έκανε να εκδώσω πάλι είναι αφενός η νέα παρέα, το νέο όχημα (Aγύριστα Kεφάλια) και αφετέρου η πίεση του ίδιου του υλικού -γέμισε το συρτάρι- γι’ αυτό και λέω να εκδίδω συχνότερα, άσε δε που σκέφτομαι και καλλικέλαδους τραγουδιστές και τραγουδίστριες.


Στο νέο αυτό μουσικό ταξίδι έχεις συντροφιά κάποια «Αγύριστα Κεφάλια». Πες  μου γι’ αυτούς τους συνοδοιπόρους σου. Παλιούς και νέους.

Είναι αναζωογονητικό να κάνεις νέους φίλους και να μαθαίνεις απ’ αυτούς, αν αντέχεις να απομακρύνεσαι από τον καναπέ και τις ευκολίες σου. Παναγιώτης Μανουηλίδης, κιθαρίστας με ευρηματικότητα και ενορχηστρωτικές ιδέες εξ Ορεστιάδος, Νατάσα Ρουβολή ακκορντεονίστρια και εκπαιδευτικός και δασκάλα του τάγκο από την Καρδίτσα της Αργεντινής, Απόστολος Βλαχόπουλος μπασίστας βράχος,  Έλσα Μουρατίδου τραγουδίστρια αισθαντική και σπάνιας παιδείας, Παύλος Παφρανίδης τρίχορδος μπουζουξής με δύναμη και καθαρότητα  στο όργανό του. Ε να βάλω και τους αρχαίους Αλέκο Παπαδόπουλο ντράμερ συμπαίκτη ανέκαθεν και καθηγητή του Music Workshop στη Θεσσαλονίκη, Γιώργο Πεντζίκη πλήκτρα -κάτι σαν το Λευκό Πύργο του χώρου μας- καταλαβαίνεις ότι η ομάδα έδεσε. Ε δε θα ερχόταν και οι συνένοχοι Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Δημήτρης Σταρόβας, Χρήστος Μητρέντζης και Θοδωρής Αθερίδης να πούνε κανένα κουπλεδάκι; Μπεν Χουρ μας βγήκε!

Τί τραγούδια ακούμε σ’ αυτή τη δισκογραφική σου εργασία; Πώς θα χαρακτήριζες το νέο υλικό;

Είναι τραγούδια εμμονής, διπλής απόσταξης και εγγυημένης ωρίμανσης θα έλεγα. Δοκιμάστηκαν πέρα από ανάγκες αγοραίες και άντεξαν στα εσωτερικά μου τεστ -η αξιολόγηση στον ακροατή ανήκει πάντα- εγώ για το μόνο που μπορώ να πω είναι πως είναι χειροποίητα εκατό τις εκατό, η μπάντα βαράει μαζί, ο ένας καταλαβαίνει την ανάσα του άλλου μακριά από προκατ γιαπωνέζικα τεχνολογικά μπλιμπλίκια, όπως τα αρχαία χρόνια.

 

Τη δεκαετία του ΄80 ήταν οι «Αλερετούρ» και το 1990 ξεκίνησαν την πορεία τους οι «Άγαμοι Θύται». Έχω την εντύπωση πως πάντα θέλεις να είσαι μέλος μιας ομάδας. Δεν ένιωσες ποτέ την ανάγκη να κάνεις κάτι πιο προσωπικό και μοναχικό ίσως, ως τραγουδοποιός;

Το έχω ξαναπεί η ζωή είναι ομαδικό άθλημα -άσε δε που ο χώρος του τραγουδιού είναι γεμάτος από μεσσίες του στυλ θα σας παίξω τα άπαντα μου, πήγαινα για Μπετόβεν και με κόψανε κ.λπ. κ.λπ.- τι χρειάζεται ένα ακόμη επηρμένο εγώ; Ανθίζω -μαθαίνω- γουστάρω και παίζω καλά μόνο μέσα από τα μάτια των συμπαικτών μου και του κοινού. Αυτό δεν είναι πολιτικώς ορθό την εποχή ατομικότητας που ζούμε αλλά ούτε και ανασφάλεια, είναι η χαρά της συνύπαρξης απλώς.

Είσαι από τα ιδρυτικά μέλη των «Άγαμων Θυτών» και μάλιστα έχεις γράψει τα περισσότερα τραγούδια (στίχους και μουσική) στους δίσκους «Άγαμοι Θύται» (1993) και «Το μέγα το μυστήριο της ζωής» (1998). Ποια ήταν για σένα η καλύτερη και ποια η δυσκολότερη στιγμή αυτής της πορείας;

20ετία εφέτος των Αγάμων και συνεχίζουμε ακάθεκτοι! Πιστέψτε ότι δεν είναι το μεροκάματο που μας ενώνει, είναι αυτή η ευλογία του πάρτυ της παλιοπαρέας που κρατάει και ο κοινός κώδικας να βλέπεις τη ζωή με πλάγιο βλέμμα. Αυτό είναι  το καλύτερο σημείο της πορείας, που εξακολουθεί να με συναρπάζει. Η δύσκολη στιγμή μιας τέτοιας συνύπαρξης ετών είναι το καβάλημα του καλάμου, ιός που μας χτύπησε όλους με την πάροδο του χρόνου αλλά ευτυχώς ξεκαλικέψαμε τάχιστα…

Μένεις όλα αυτά τα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Για ποιο λόγο θα την άφηνες για να ζήσεις κάπου αλλού; Οι ονειροπόλοι θα τη σώσουν αυτή την πόλη, όπως γράφεις σ’ ένα από τα καινούργια σου τραγούδια;

Προσπάθειες απόδρασης όλοι κάναμε αλλά πάντα κουβαλάμε τη μέσα πόλη, αυτή απ’ την οποία δε γλιτώνεις, όπου κι αν πας. Αυτή την πόλη είναι που καλούνται πάλι οι ονειροπόλοι να σώσουν! Όχι δηλαδή αυτή τη συντηρητική «αχχ γιατί δεν είμαι Αθήνα» νεοπλουτίστικη φραπεδοχαλαροσυνοικία αλλά την πνευματικότητα, τον κοσμοπολιτισμό και το κιμπαριλίκι που εγκλωβίστηκε σε καναπέδες και καταναλωτικά.

Πώς τα βλέπεις τώρα τα πράγματα με το Μπουτάρη και τον Άνθιμο; Είσαι αισιόδοξος;

Ας μη συγχέουμε τους δύο άνδρες εν είδει διπόλου, είναι άλλης κοπής και θεώρησης -εξ άλλου, μη τους δείτε σαν φυσικά πρόσωπα αλλά σαν αντανάκλαση μας- εμείς τους αναδείξαμε και τους ορίσαμε ηγέτες και εκπροσώπους μας, έστω και με την ανοχή ή την αποχή μας. Ελπίζω και ανυπομονώ να δω να αντιμετωπίζεται και από τους δύο το έλλειμμα του αυτονόητου, του άμεσου λόγου, της πνευματικότητας και της αλληλεγγύης, επισημαίνω δε το πιο δύσκολο απ' όλα: να μαζέψουν τα κάθε είδους σκουπίδια…

«Θέλει να’ σαι πολύ λέρα για να την περνάς καριέρα, διαφήμιση και εμπόροι το βουλιάζουν το βαπόρι». Τί ακριβώς εννοείς; Για ποιους μιλάς;

Διαφημιστές κι εμπόροι είναι αυτοί που ήδη έχουν μεγαλώσει μια γενιά ελλήνων με το γούστο του «αυτό πουλάει» και της τηλεθέασης, με βάση στατιστικές που, αν θες, μπορείς να αποδείξεις πως είμαι ξανθιά δίμετρη με ψιλοτάκουνα - ε και λίγα τους λέω. Σιγά!!! Το καλσόν των γιάπηδων… αν πιστεύουν ότι με 22 χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης μπορούν ν’ αλλάξουν την αισθητική και το γούστο μας.
Το φρέσκο και το καινούργιο πάντα έρχεται απ’ τη γωνία να τους πάει στην μπάντα, γιατί αυτοί δεν μπορούν ούτε καν να το συλλαβίσουν.

Πιστεύεις πως ο κόσμος έχει περισσότερη ανάγκη σήμερα από κάθε άλλη εποχή ένα σύγχρονο κοινωνικό – πολιτικό τραγούδι; Στον επόμενο δίσκο σου θα είσαι περισσότερο επιθετικός;

Υπάρχει θυμός κι οργή και φαίνεται ήδη και στο τραγούδι - όνειρα 700 ευρώ δεν υπάρχουν. Αν είναι όμως να μπλέκουμε σε βερμπαλισμούς και μεγαλοστομίες μεταπολιτευτικές, όχι δε θα πάρω. Ακούω κάτι κατεβατά low bap και σαν αισθητική με πάνε δεκαετία 70 και γελάω. Ο υπαινιγμός, η καυστικότητα, ο σαρκασμός είναι πολύ πιο αιχμηρά όπλα νομίζω κι αυτά είναι που αγαπώ και πιστεύω.

Έχεις ασχοληθεί με το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Σου αρέσουν αυτά που ακούς και βλέπεις σήμερα; Μήπως τώρα υπάρχει περισσότερη «χούντα» από αυτήν που έζησε η δική σας γενιά;

Με μεγαλώνεις ηλικιακά! Χούντα δεν πρόλαβα, πρόλαβα όμως την υποβολή στίχων και μουσικής στη Γ. Γ. Τύπου (γελάει). Σήμερα υπάρχει η play list στα ραδιόφωνα και η αισθητική των αγράμματων διαφημιστών παντού -σώπα ρε Πυθία που ξέρεις τι μας κουνάει...-ε και;
Κάτι ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα από το πουθενά, κάτι ταινίες από πιτσιρικάδες που σαρώνουν τα διεθνή φεστιβάλ, κάτι τραγούδια που σκαν από το διαδίκτυο θα αποδεικνύουν το έλλειμμα τους αλλά και την πολυμορφία της ζωής και το ανυπότακτο αύριο.

Υπάρχουν νέα συγκροτήματα και καλλιτέχνες – δημιουργοί που σ’ αρέσει πολύ να τους ακούς;

Πάντα θα υπάρχουν! Η αλυσίδα δεν κόβεται κι ας επικαλούνται την εθνική τους κατάθλιψη οι ιερεμιάδες των μέσων. Έχουν καιρό να πάνε βόλτα γιατί πληρώνουν τα καταναλωτικά! Κωστής Μαραβέγιας, Locomondo, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Cabaret Balkan, Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή μου έρχονται στο νου πρόχειρα αλλά είναι κι άλλοι. Όχι γνωστοί στο ευρύ κοινό όσο τους αξίζει αλλά με σωματικές μουσικές, στίχο άμεσο και βλέμμα καθαρό.


Ο δίσκος κλείνει με το τρυφερό: «Και όλο λέω λέω λέω κάτι ψεματάκια λέω ίσα να ημερεύει η ψυχή και όλο λέω λέω λέω δεν πιστεύω μα τα λέω με μισό το όνειρο ποιος ζει…» Απαραίτητα και τα ψέματα καμιά φορά, έτσι;

Δε μιλώ για τα κατά συνθήκη ψεύδη. Μιλώ για τα ζωτικά ψεύδη, αυτά που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις ακόμη και στην πιο δύσκολη στιγμή να ονειρεύεσαι, ν’ αναπνέει η ψυχούλα σου και να επιμένεις σε πείσμα της σκηνοθετημένης μαυρίλας να τραγουδάς, να ακούς και να εμμένεις σ’ αυτό πού ναι η χαρά της ζωής και η ζωή της χαράς.