Αυτό το "πλήρης ημερών" που λένε για αρκετούς, ποτέ δεν το κατάλαβα...
Έφυγε από (αυτή) τη ζωή ο άνθρωπος που μας χάρισε απλόχερα και γενναιόδωρα γέλιο και συγκίνηση, μέσα από ανεπανάληπτες κινηματογραφικές και θεατρικές δημιουργίες.
Σήμερα είναι σα να έχασα για πάντα ένα δικό μου άνθρωπο - κι ας μη τον γνώριζα προσωπικά. Γιατί συμβαίνει αυτό άραγε με κάποιους καλλιτέχνες; Δεν μπορεί κανείς να το εξηγήσει νομίζω, απλά συμβαίνει.
Νομίζω πως ο Θανάσης Βέγγος είναι ο ηθοποιός που αγάπησαν οι Έλληνες περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ηθοποιό. Και αυτό, γιατί μίλησε απλά, κατανοητά και με αλήθεια για όλα όσα μας συμβαίνουν...
Τον λατρέψαμε για το μεγάλο του ταλέντο, για την καθαρή αυτή ματιά, για το ζεστό του λόγο, για την διακριτική και πάντα σεμνή του παρουσία.
Αγάπησα όλες τις ταινίες του. Τις έχω δει αμέτρητες φορές. Και πάντα με την έκπληξη της πρώτης φοράς. Κρατάω όμως μέσα μου τη σπουδαιότερη -για μένα- εμφάνισή του στη μεγάλη οθόνη:
Το 1998 ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης (συνεργάστηκε με τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη στο σενάριο) γύρισε την ταινία "Όλα είναι Δρόμος".
Μια σπονδυλωτή ιστορία με τρεις ανθρώπους που πορεύονται, με θάρρος, προς μια οριακή στιγμή της ζωής τους. Στο δεύτερο μέρος αυτού του φιλμ, με τίτλο "Η τελευταία νανόχηνα" ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός ερμηνεύει συγκλονιστικά έναν ηλικιωμένο θηροφύλακα στο πανέμορφο Δέλτα του Έβρου, εδώ, στο δικό μου τόπο...
Αφιερώστε λίγα λεπτά από το χρόνο σας και δείτε αυτή τη μεγάλη του στιγμή. Θα καταλάβετε τι εννοώ...
Πρώτο Μέρος: http://www.youtube.com/watch?
Δεύτερο Μέρος: http://www.youtube.com/watch?
1 σχόλιο:
Έτσι αισθάνθηκα κι εγώ, σαν να έχασα δικό μου άνθρωπο...
Δημοσίευση σχολίου